Η ΑΕΚ στο πρόσωπο του Στέλιου Μανωλά...

Υπάρχουν συνάδελφοί μου, στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ, που έχουν ζήσει πολύ περισσότερα και γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μένα, τον Στέλιο Μανωλά και που μπορούν να μιλήσουν για τον χαρακτήρα του και τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Εγώ είχα τη χαρά και την τιμή, πέρα από τις όποιες φορές έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο, στο πλαίσιο της δουλειάς μας, να βρεθώ σε κοινή παρέα, να καθίσω στο ίδιο τραπέζι και να συζητάμε για αρκετές ώρες, μόλις δύο φορές στη ζωή μου.

Αυτές οι ώρες ωστόσο, πιστέψτε με, αρκούν και περισσεύουν για να διαπιστώσεις κάποια πράγματα για τον Στέλιο Μανωλά, που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Το ένα είναι η παθολογική αγάπη του για την ΑΕΚ, το δεύτερο η ακεραιότητα του χαρακτήρα του και το τρίτο το αισθημα ευθύνης που τον βαραίνει, γενικότερα ως άνθρωπο, αλλά ειδικότερα όταν πρόκειται για την ΑΕΚ.

Στο προηγούμενο blog μου, έγραφα χαρακτηριστικά, πριν από τον τελικό: «Για τον Στέλιο Μανωλά, είμαι βέβαιος ότι αν καταφέρνει και κοιμάται τα τελευταία βράδια, θα το κάνει για πολύ λίγες ώρες». Κατά τη διάρκεια του τελικού, υπάρχουν αρκετά στιγμιότυπα (λίγα από αυτά, συνέλαβε και η τηλεοπτική κάμερα), που διαπιστώνεις ότι ο Στέλιος είχε τέτοια πίεση και τέτοια ένταση, που ήταν στα ανθρώπινα όρια.

Με το που τελείωσε το παιχνίδι, γονάτισε στο χορτάρι του ΟΑΚΑ, ξέσπασε κάπως την ένταση που ένιωθε, όχι μόνο στα 90 λεπτά του αγώνα, αλλά για πολλές μέρες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Με… σπασμένο στομάχι, ταξίδεψε στην Παναγία της Τήνου για να εκπληρώσει το τάμα του, γύρισε στα Σπάτα και μίλησε στους παίκτες του για να τους συχγαρεί για τη χαρά που έδωσαν σε 1,5 εκατομμύριο ΑΕΚτζήδες, όπως τους είπε χαρακτηριστικά.

Σήμερα, οι γιατροί του συνέστησαν ξεκούραση πέντε ημερών λόγω υπερκόπωσης. Ξέραμε από τη στιγμή που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ, για δεύτερη φορά φέτος, ότι το άγχος του και η έντασή του, ειδικά ενόψει του τελικού του Κυπέλλου, θα χτυπούσαν κόκκινο. Είναι τόσο μεγάλο το αίσθημα ευθύνης που βαραίνει τον Στέλιο Μανωλά, όταν πρόκειται για τη μεγάλη του αγάπη, την ΑΕΚ, που δεν προκαλεί απορία το ότι εξαντλήθηκε.

Ήταν εκ προοιμίου δεδομένο, ότι  θα αφιερωνόταν με όλη του την ψυχή και με όλο του το σώμα στην προετοιμασία για τον τελικό και ότι θα ξεπερνούσε τον εαυτό του, στην προσπάθεια να δει την «Ένωση» να κατακτά το Κύπελλο.

Αύριο δεν θα καθίσει στον πάγκο της ΑΕΚ, προσωπικά αμφιβάλλω κι αν θα τον δούμε σε κάποιο από τα επόμενα παιχνίδια για τα play off. Η υγεία άλλωστε είναι πάνω απ’ όλα. Στο μυαλό μου, σήμερα, έφερα τα πλείστα όσα άδικα και εκτός πραγματικότητας, έχουν γραφτεί και ακουστεί κατά καιρούς για τον Στέλιο Μανωλά… Ελπίζω, αυτές τις ημέρες, να τα έφεραν και όσοι τα έλεγαν και τα έγραφαν…

Περαστικά και γρήγορα σιδερένιος! Δεν χρειάζεται να προσθέσω το «δίπλα στην ομάδα» γιατί ο Στέλιος Μανωλάς, πάντα ήταν, είναι και θα είναι δίπλα στην ΑΕΚ. Είτε στα 13 του που βρέθηκε στις Ακαδημίες της, είτε στα 20 χρόνια που φόρεσε τη φανέλα της και μόνον αυτή για όλη του την καριέρα, είτε τον Μάη του 1998 που σταμάτησε αλλά που δεν έφυγε ποτέ, είτε τις φορές που ως πιστός στρατιώτης φώναξε «παρών», όπως τις δύο φέτος μετά τον Δέλλα και τον Πογέτ, είτε γονατιστός στο χορτάρι του ΟΑΚΑ, είτε στο καράβι για την Τήνο για να εκπληρώσει το τάμα του, είτε στο σπίτι του για τις επόμενες μέρες για να ξεκουραστεί, ο Στέλιος Μανωλάς είναι η ΑΕΚ!

Και η ΑΕΚ βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο πρόσωπο του Στέλιου, είτε αυτό είναι ματωμένο, είτε ιδρωμένο, είτε αγχωμένο, είτε δακρυσμένο… Γιατί, έτσι έμαθαν μαζί, να κερδίζουν, να χάνουν, να νιώθουν όλα τα συναισθήματα σε μεγάλη ένταση και στον απόλυτο βαθμό! Με μάχη!

• ΑΕΚ
• μανωλάς