Λίγο απ' το πάθος του "Φούλη"...

Λέμε και ξαναλέμε, γράφουμε και ξαναγράφουμε ότι φέτος είναι μια χρονιά στην οποία όλοι κρίνονται εν όψει της συνέχειας. Ε, και; Φτάσαμε στα τέλη Μαρτίου και το ελάχιστο που θα περίμενε κανείς απ’ τους ποδοσφαιριστές, είναι να βλέπει να δίνουν τα πάντα, να “τρώνε σίδερα”, να βγάζουν περίσσιο πάθος μέσα στο γήπεδο προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στο ρόστερ της επόμενης σεζόν. Ανεξάρτητα από το ταλέντο και την ικανότητα που έχει ο καθένας τους. Τι είδαμε στην αναμέτρηση κόντρα στον Ηλυσιακό; Ακριβώς το αντίθετο. Μια απίστευτη χαλαρότητα από το πρώτο λεπτό, η οποία γινόταν όλο και πιο αισθητή όσο περνούσε η ώρα. Τουλάχιστον εμένα αυτή την εντύπωση μου άφησε η γενική εικόνα της ομάδας.

Εξαίρεση και μάλιστα αισθητή σε όλη τη διάρκεια του αγώνα αποτέλεσε η παρουσία του Νίκου Γεωργέα. Λίγο απ’ το πάθος του να είχαν οι υπόλοιποι, είναι δεδομένο ότι η εικόνα του ματς θα ήταν διαφορετική. Ο “Φούλης” στα 37 του χρόνια αποτέλεσε για μια ακόμα φορά παράδειγμα προς μίμηση για τους νεαρότερους συμπαίκτες του, προσπαθώντας σε πολλές περιπτώσεις να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Εκτός απ’ τον Γεωργέα θα ήταν άδικο να μη γίνει αναφορά στον Τζανετόπουλο, ο οποίος παρά το άγχος του, ήταν σταθερός στις περισσότερες μονομαχίες που έδωσε, αλλά και στον Βαγγέλη Πλατέλλα που μπήκε άρρωστος μέσα στο γήπεδο και τουλάχιστον έδωσε ό, τι είχε για να αλλάξει την κατάσταση. Ο Ράμα προσπάθησε να αρπάξει την ευκαιρία που του έδωσε ο Δέλλας, αλλά τα τελειώματά του ήταν …παιδικά.

Η ΑΕΚ πραγματοποίησε χθες ένα από τα πιο …κουραστικά παιχνίδια της για τα μάτια του κόσμου και δικαίως ακούστηκαν αποδοκιμασίες στο τέλος. Ελάχιστες φορές κατάφερε να δημιουργήσει και επαναλαμβάνω, το χειρότερο δεν ήταν ότι η μπάλα δεν κατέληξε στα δίχτυα της αντίπαλης εστίας (του πραγματικά εξαιρετικού Σηφάκη), αλλά το γεγονός ότι η ομάδα δεν έβγαλε πάθος, θέληση και “νεύρο” στον αγωνιστικό χώρο. Η δικαιολογία με τις αντίπαλες κλειστές άμυνες δεν μπορεί να υφίσταται μετά από τόσους αγώνες. Κάποιοι είναι δεδομένο ότι δε μπορούν παραπάνω, ή ενδεχομένως ορισμένοι να θεωρούν τους εαυτούς τους “σίγουρους” για την επόμενη μέρα. Ό, τι κι αν συμβαίνει, το βέβαιο είναι ότι οι ευκαιρίες τελειώνουν σιγά – σιγά…

ΜΑΝΩΛΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ