Τζαβέλλας: «Το ρόστερ της ΑΕΚ όταν δεν βγήκαμε Ευρώπη δεν ήταν κακό - Ο Αλμέιδα τα άλλαξε όλα, δεν θέλαμε να παίζουμε στο ΟΑΚΑ»

Photo Credits: INTIME

Οι δηλώσεις του Γιώργου Τζαβέλλα για την ΑΕΚ

enwsi.gr

30/12/2023 | 12:31

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Ο Γιώργος Τζαβέλλας σε συνέντευξη του μίλησε για το ρόστερ της ΑΕΚ όταν δεν κατάφερε να μπει στην Ευρώπη αλλά και για το έργο του Αλμέιδα που άλλαξε την ομάδα.

Υποστήριξε ότι με την παρουσία του Ματίας Αλμέιδα η νοοτροπία των ποδοσφαιριστών άλλαξε και πως η δεύτερη χρόνια του στην ΑΕΚ ήταν κάτι σαν παραμύθι για τον ίδιο,

Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη:

Γιώργο, ευχαριστούμε καταρχάς για τον χρόνο σου. Δεν είναι μια περίοδος που μπορούμε να ασχοληθούμε αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο αυτή που κάνουμε τη συνέντευξη. Ένας αστυνομικός δολοφονήθηκε και τα γήπεδα είναι κλειστά για τους φιλάθλους.

«Εγώ σας ευχαριστώ που ήρθατε εδώ στα μέρη μου. Ξεκινάμε μια δύσκολη κουβέντα. Δεν ξέρω τι μπορούμε να πούμε. Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ. Δυστυχώς, κάθε χρόνο τα πράγματα γίνονται και χειρότερα. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από την οικογένεια του αστυνομικού που δολοφονήθηκε. Συγγνώμη, γιατί όλοι φταίμε γι’ αυτά που συμβαίνουν. Τίποτα άλλο δεν θέλω να πω».

Ακούσαμε πάλι κάποια μέτρα, κάθε φορά που υπάρχει νεκρός λαμβάνονται μέτρα. Εσύ βλέπεις να υπάρχει λύση; Είναι θέμα αποφάσεων της Πολιτείας, των ομάδων; Τι είναι τελικά; Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το λύσουν;

«Αν η κυβέρνηση έκλεισε τα γήπεδα για να πάρει τον χρόνο, ώστε να ληφθούν κάποια μέτρα και αποφάσεις γενναίες, τότε καλώς το έκανε. Αν αυτά είναι απλά τα μέτρα από τα οποία περιμένουμε να αλλάξει αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, θεωρώ ότι δεν θα πετύχουν. Είμαι σίγουρος πως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίο εκτιμώ και ιδιαίτερα, έχει την πρόθεση να αλλάξει πράγματα και να γίνουν πολλές διορθώσεις σε όλο αυτό που βλέπουμε. Δεν είμαι σίγουρος αν τα τελευταία χρόνια όσοι έχουν αναλάβει γνωρίζουν και μπορούν. Κατά την άποψη τη δική μου θεωρώ ότι σε όλο αυτό το κομμάτι πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος και να γνωρίζει από το “πεζοδρόμιο”, γιατί από εκεί ξεκινάει όλο αυτό που ονομάζουμε χουλιγκανισμό. Από εκεί και πέρα, η κυβέρνηση οφείλει να δει τι θα μπορέσει να διορθώσει και να φτιάξει, καθώς και πόσο πρέπει να επενδύσει στον αθλητισμό».

Δεν χρειάζεται όμως και οι ομάδες να το πάρουν απόφαση και να σταματήσουν να καλύπτουν κάποια περιστατικά;

«Η άποψή μου είναι ότι όλοι βολεύονται. Αν αυτή η αλλαγή ξεκινήσει από ψηλά, τότε κανείς δεν θα μπορεί ούτε να καλύψει ούτε τίποτα. Γιατί τότε ο καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Και θα ήθελα να δώσω ένα παράδειγμα. Στην Τουρκία υπήρχε το ίδιο πρόβλημα. Υπήρξαν κάποιοι νόμοι και αλλαγές, αλλά χτίστηκαν και πάρα πολλά καινούργια γήπεδα. Δηλαδή, χώροι που μπορούν να φιλοξενήσουν και να ελέγξουν πάρα πολλούς ανθρώπους. Καλές οι κάμερες και τα ονομαστικά εισιτήρια, αλλά για ποια γήπεδα μιλάμε; Για ποια υποδομή; Το καταλαβαίνω ότι και οι ομάδες θα έπρεπε να έχουν βοηθήσει περισσότερο. Αλλά μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια δύσκολη περίοδο. Μήπως θα πρέπει, επειδή γενικά ο αθλητισμός βοηθάει όλους τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους, να επενδύσουμε και λίγο παραπάνω σ’ αυτόν; Αλλά να επενδύσουμε πραγματικά.

Όπως σου είπα και πριν, έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται πλήρως τα πράγματα και θα κάνει ο,τι είναι απαραίτητο. Όχι μόνο στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και γενικότερα για τη χώρα».

Πάμε λίγο σε σένα, αλλά να το πάρουμε λίγο αντίστροφα, με τις ανακοινώσεις σου για την Εθνική στο ματς με τη Νέα Ζηλανδία…

«Θέλω να μου πείτε πρώτα τι καταλάβατε από την αποχώρησή μου, γιατί ενώ είπα στο video ποια ήταν η πρόθεσή μου, ο μισός κόσμος έχει καταλάβει ότι έφυγα και δεν θα ξαναπάω στην Εθνική κι ο άλλος μισός αυτό που είπα».

Επειδή ήμουν στο γήπεδο δεν είδα το video, διάβασα μετά την είδηση (γέλια).

«Ό,τι διαβάζουμε δεν είναι πάντα ακριβές! Είπα ότι είχα την τελευταία ευκαιρία, κατά την άποψή μου -και γι’ αυτό ήθελα να τοποθετηθώ εκείνη τη μέρα-, να συμμετέχω και να είμαι εντός αγωνιστικού χώρου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θέλω να είμαι τον Μάρτιο δίπλα στα παιδιά, θέλω να είμαι στο Euro και είπα ότι εκεί δεν θα πάω να διεκδικήσω μία από τις θέσεις των παιδιών που έχουν όνειρα και φιλοδοξίες. Ούτε το έχω κάνει ως τώρα. Βρίσκομαι στην Εθνική τα δύο τελευταία χρόνια, όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή σε κάποια φιλικά θα αγωνιστώ, δεν είναι όμως ο σκοπός μου να αγωνίζομαι πάντα και να μένει κάποιο παιδί έξω, άσχετα με το τι πιστεύω για την κατάστασή μου και για το αν αντέχει το κορμί μου. Οπότε θέλω να είμαι δίπλα στα παιδιά και τον Μάρτιο και τον Ιούνιο, αλλά δεν θέλω κανένα παιδί να μείνει εκτός για να πάρω εγώ τη θέση του, γιατί είναι κάτι που το έχω ζήσει σε μικρή ηλικία και δεν μου άρεσε καθόλου».

Σαφές. Όλο αυτό έγινε σε μια περίεργη περίοδο για την Εθνική, με τον Πογιέτ να ανακοινώνει ότι ο βοηθός του είναι απλήρωτος, με το θέμα του προπονητικού να επανέρχεται στην επικαιρότητα. Φαίνεται λίγο σαν να παλεύετε μόνοι σας;

«Είναι αυτά που λέγαμε πριν για το πόσο θα πρέπει οι υπεύθυνοι να ασχοληθούν σοβαρά. Αλλά να σου πω εγώ τι; Βλέπεις σε όλα τα αθλήματα ότι βγαίνουν αθλητές, με τη “δύναμη” που έχουμε και λένε για προβλήματα. Διορθώθηκε κάτι; Τι να σου πω εγώ τώρα; Να σου πω τι γίνεται πριν το Euro; Ας πάμε εκεί και να τα πούμε μετά. Το λέω από την άποψη του ότι δεν κάνουμε μια συνέντευξη για να βάλουμε προβλήματα. Εγώ αυτό που μπορώ να κρατήσω και να σου πω είναι ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα εκπληκτικό γκρουπ και νομίζω ότι είναι η ώρα, επειδή το γκρουπ αυτό είναι πολύ δυνατό και ενωμένο, να βρεθούμε στο Euro και να δώσουμε λίγη χαρά στους Έλληνες, που εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον από εμάς, δεν έχουν πάρει πολλές χαρές.

Όσον αφορά το θέμα του Πογιέτ, όλο αυτό το κομμάτι με την πληρωμή θεωρώ ότι ήταν ένα μπέρδεμα. Δεν είναι αυτή τη στιγμή το πρόβλημα οικονομικό στην Εθνική ομάδα, θέλω να είμαι δίκαιος. Απλά επειδή υπάρχουν καθημερινά πάρα πολλά μπερδέματα -και αυτά τα μικροπροβλήματα και τα μεγάλα των προπονητικών και κάποια άλλα- και επειδή ο Πογιέτ είναι ένας άνθρωπος που θέλει να δουλεύει επαγγελματικά, γιατί έτσι έχει μάθει στην καριέρα του και αυτό είναι το σωστό, κι εκείνος κάποιες φορές σκάει, όπως σκάμε κι εμείς από την πλευρά μας κάποιες άλλες».

Αυτό που έγινε με την αποχώρηση του Κώστα Φορτούνη, διατάραξε τις σχέσεις του γκρουπ;

«Όχι. Δεν έχει να κάνει με τους ποδοσφαιριστές. Θα σου πω την άποψή μου. Ο Κώστας καταρχάς έχει προσφέρει πάρα πολλά στην Εθνική. Αν με ακούσει και διαβάσει τη συνέντευξή μου, θα ήθελα να του πω ότι δεν θα ήθελα ποτέ να το είχε κάνει αυτό. Εγώ, προσωπικά, σαν Γιώργος. Είναι ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, έχει προσφέρει πολλά στην Εθνική ομάδα και νομίζω ότι έχει τον χρόνο να το ξανασκεφτεί. Το λέω από την καρδιά μου. Το γκρουπ είναι κάτι άλλο, αλλά και ο Κώστας θα μπορούσε να είναι σε αυτό το γκρουπ. Δεν είναι θέμα δικό μας. Εγώ, επειδή τον Κώστα τον έζησα και στις κλήσεις του Πογιέτ και σε όλα τα χρόνια στην Εθνική, δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα και ήταν ένας ποδοσφαιριστής που πάντα έδινε».

Η δημιουργία αυτού του γκρουπ πότε ξεκίνησε;

«Ξεκίνησε με τον Φαν’τ Σχιπ. Εγώ το βρήκα ενώ είχε ήδη αρχίσει να δημιουργείται. Ο κόουτς είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα ωραίο γκρουπ από μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές. Κόλλησα κάπου εκεί κι εγώ, βρήκα μια χαραμάδα και μπήκα. Και νομίζω ότι ο Πογιέτ κατάφερε και το απογείωσε».

Ήταν, νομίζω, ένας συνδυασμός των μικρών με τους πιο έμπειρους, αλλά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προσωπικότητες, που έκανε τη συνύπαρξη να ανθίσει…

«Νομίζω πως από την εποχή του Φαν’τ Σχιπ μέχρι τον Πογιέτ ήταν μια επιστροφή στην κανονικότητα. Γιατί κανονικότητα στην Εθνική Ομάδα θα πρέπει να είναι πάντα η ηρεμία και η συσπείρωση. Και το χρώμα να είναι πάντα μπλε».

Το οποίο πριν δεν υπήρχε;

«Δεν ήμουν εκεί. Από το 2009 όμως που κλήθηκα πρώτη φορά, όταν η Εθνική ομάδα πήγαινε καλά, εμείς το ονομάζαμε απ’ έξω “ένα καλό γκρουπ”. Τι σημαίνει αυτό; Ότι υπάρχει σεβασμός και δεν εμπλέκονται οι ομάδες σε αυτήν».

Κι αυτό είναι βασικά έργο προπονητή;

«Συνήθως τα τελευταία χρόνια, οι προπονητές είναι αυτοί που κρατάνε αυτό το γκρουπ και το δημιουργούν, αν και για εμένα θα έπρεπε να έρχεται από πιο ψηλά. Και μιλάω για τη συνολική πορεία που έχω ζήσει στην Εθνική από το 2009 μέχρι και σήμερα».

Ο Πογιέτ έχει κερδίσει τον σεβασμό σας, επειδή σάς δείχνει σεβασμό; Νομίζω αυτό συνέβαινε και με τον Φαν’τ Σχιπ.

«Και από τους δύο έχουμε εισπράξει μεγάλο σεβασμό. Ο Πογιέτ είναι νικητής. Δεν συμβιβάζεται. Έχει μια πάρα πολύ ισχυρή προσωπικότητα και θέλει συνέχεια να βελτιώνεται. Ζει για το ποδόσφαιρο, όλη τη μέρα δεν κουβεντιάζει κάτι άλλο. Έχει καταλάβει ότι υπάρχει φως, το βλέπει και γι’ αυτό προσπαθεί πάρα πολύ για την ομάδα».

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα που οι κλήσεις ερμηνεύονται πάντα ανάλογα με το χρώμα της φανέλας των συλλόγων, εσύ μου είπες ότι αυτό τώρα έχει σταματήσει να συμβαίνει. Επομένως, κάποιες επιλογές του Πογιέτ που μπορεί να μην αρέσουν σε μέρος του κόσμου, είναι καθαρά λόγω ποδοσφαιρικών κριτηρίων.

«Αυτό πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Θεωρώ, από αυτό που βλέπω, πως οτιδήποτε γίνεται είναι προσωπική του επιλογή. Για να το πω κι αλλιώς, χωρίς να παρεξηγηθώ, είναι αγύριστο κεφάλι. Αν κάτι δεν του αρέσει, δεν αλλάζει εύκολα γνώμη».

Βλέπεις λοιπόν ότι έχει την προοπτική αυτή η ομάδα να πάει στο Euro. Θεωρείς ότι θα μπορούσε να κάνει και υπέρβαση στον όμιλο;

«Καταρχάς θέλω να είμαστε στο Euro. Και από τη στιγμή που θα προκριθούμε, νομίζω μετά θα καταφέρουμε να βρούμε τον τρόπο μας. Και στις δύο τελευταίες παρουσίες μας που ήμουν και εγώ εκεί, στη Βραζιλία και στο Euro που έγινε Πολωνία-Ουκρανία, ήμασταν χαρούμενοι απλά που πήγαμε. Όμως καταφέραμε και τις δύο φορές και προκριθήκαμε στην επόμενη φάση».

Με τον πρόεδρο της ΕΠΟ, τον κύριο Τάκη Μπαλτάκο, έχετε επαφές; Είναι κοντά σας;

«Θα σου πω. Δεν υπάρχει ηρεμία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι κάποιες φορές που προσπαθεί να είναι κοντά, είναι κάποιες φορές που λείπει. Όπως όλοι όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μου άρεσαν κάποιες δηλώσεις που έκανε, συγκεκριμένα και για τον Κώστα (Φορτούνη), γιατί θεωρώ ότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής είναι πάνω απ’ όλα και είτε κληθεί είτε δεν κληθεί στην Εθνική ομάδα, δεν θα πρέπει να παίρνουμε θέση γι’ αυτόν ποτέ. Από εκεί και πέρα θα σου πω ότι έχει προσπαθήσει να λύσει κάποια από όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Δεν θέλω να τον αδικήσω, ξέρω ότι είναι περίεργη η κατάσταση στην Ελλάδα και όλοι ζουν καθημερινά πάρα πολλά. Εγώ θέλω από εδώ και πέρα, όπως είπα και μετά τη Νέα Ζηλανδία, η Ομοσπονδία, ο προπονητής, εμείς, ο κόσμος κι εσείς οι δημοσιογράφοι να είμαστε ενωμένοι γιατί θα είμαστε πολύ καλύτερα αν καταφέρουμε αυτόν τον στόχο. Έχουμε όλοι να κερδίσουμε πολλά πράγματα».

Είδαμε κι έναν άνθρωπο από τη δική σας «πλευρά», τον Θοδωρή Ζαγοράκη, πρόεδρο στην ΕΠΟ.

«Δεν ξέρω τι συνέβη εκεί. Εγώ, επειδή μιλάμε για τον αρχηγό της Εθνικής στο Euro, που μας είχε χαρίσει απίστευτες στιγμές, θα ήθελα να είχε μείνει περισσότερο και να μπορούσε να μας προσφέρει περισσότερα πράγματα. Ένιωσα περίεργα όταν έφυγε. Θα τον ήθελα πιο κοντά μας τότε».

Τελείωσες μια χρονιά με νταμπλ στην ΑΕΚ. Δικαιώθηκες για την απόφαση σου, παρότι δεν ξεκίνησε ιδανικά το κεφάλαιο ΑΕΚ για σένα, είχες κάποιες προστριβές; Τι άλλαξε μετά; Ήταν ο προπονητής το θέμα;

«Εντάξει, αυτή η ΑΕΚ είναι καθαρά θέμα Αλμέιδα. Η πρώτη μου χρονιά με τη δεύτερη ήταν τελείως διαφορετικές. Προστριβές δεν είχα, αλλά ήταν μια καταστροφική σεζόν η πρώτη για την ΑΕΚ, ήταν λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις. Όμως από την έλευση του Αλμέιδα κι έπειτα ο οργανισμός άλλαξε τελείως, του πιστώνεται όλο αυτό».

Τι ακριβώς άλλαξε;

«Τα πάντα. Πρώτα απ’ όλα τη νοοτροπία των ποδοσφαιριστών, τους κανόνες. Ήρθε και σε ένα καλό τάιμινγκ, στο οποίο η ομάδα έμπαινε σε αυτό το υπέροχο γήπεδο. Οπότε όλα αυτά μαζί ήρθαν και κούμπωσαν και έγινε η τόσο όμορφη χρονιά, που ήταν σαν παραμύθι για μένα».

Πώς κατάφερε τόσο γρήγορα, να αλλάξει εντελώς την αγωνιστική ταυτότητα μιας ομάδας και οι παίκτες να προσαρμοστούν; Όχι μόνο αυτοί που ήρθαν, αλλά και όσοι ήταν εκεί και τους είδαμε να παρουσιάζουν διαφορετικό αγωνιστικό πρόσωπο.

«Πρώτα από όλα το υλικό της ΑΕΚ δεν ήταν κακό. Θέλω να το πω αυτό. Είχαν επενδυθεί χρήματα, είχαν γίνει προσπάθειες για να αρχίσει η ομάδα σιγά-σιγά να αλλάζει επίπεδο για να είναι έτοιμη για το νέο γήπεδο. Δεν έγιναν πολλές μεταγραφές το καλοκαίρι. Απλά, ήταν μια ομάδα η οποία έδειξε από την αρχή ότι θέλει να είναι νικήτρια. Αυτό το πέρασε ο προπονητής. Από την προετοιμασία δηλαδή προσπαθούσαμε κάθε μέρα να τελειώσουμε την προπόνηση! Ήθελε πάρα πολλή δουλειά, πάρα πολύ τρέξιμο, αγώνα. Κάναμε άπειρες ομιλίες. Και όταν ξεκινήσαμε και είδαμε ότι δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν και αρχίσαμε να παίρνουμε ψυχολογία, μπήκαμε και στο γήπεδο και όλο αυτό μας πήγε. Είναι σημαντικό το ότι είχε στο πλευρό του και τον Μπονίνι, ένα γυμναστή που είναι κορυφαίος στη δουλειά του και αποτελεί τεράστια προσωπικότητα».

Άρα και το γήπεδο έπαιξε μεγάλο ρόλο…

«Σίγουρα.»

Στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει, ο Μπρούνο Άλβες είχε σταθεί στο περιβάλλον, στη φιλοσοφία και την ενότητα όλων των ανθρώπων που βρέθηκαν στο κλαμπ…

«Ο Μπρούνο Άλβες είναι μια τεράστια προσωπικότητα, χαίρομαι που κατάφερα να τον γνωρίσω στο ποδόσφαιρο. Με βοήθησε πολύ, σε πάρα πολλά θέματα. Θα ήθελα να τον έχω γνωρίσει νωρίτερα στην καριέρα μου. Είναι ευλογία για την ΑΕΚ αυτός ο άνθρωπος».

Πώς ήταν η πρώτη φορά που περπάτησες μέσα εκεί;

«Επειδή είχα συνηθίσει από την προηγούμενη ομάδα μου στην Ελλάδα, τον ΠΑΟΚ, να παίζω σε μια έδρα -γιατί η Τούμπα είναι μια εκπληκτική έδρα- το έζησα μετά από χρόνια και στη Φιλαδέλφεια. Η πρώτη μου χρονιά στο ΟΑΚΑ ήταν πολύ δύσκολη. Ένα γήπεδο παγωμένο, στο οποίο κανένας ποδοσφαιριστής δεν ήθελε να αγωνίζεται».

Μετράει τελικά στην ψυχολογία και στην απόδοση του ποδοσφαιριστή. Γιατί κατά καιρούς ακούγονται διάφορα, ότι αυτά είναι για τον κόσμο κ.ο.κ…

«Πάρα πολύ. Όλα παίζουν τον ρόλο τους. Και βλέπουμε πλέον ότι το ελληνικό πρωτάθλημα, πέραν των προβλημάτων που είπαμε, είναι ένα καλό και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Πρέπει να το καταλάβουμε. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω από το ποδόσφαιρο, νομίζουμε ότι είναι όπως το 2014-15, που είχαν σταματήσει να επενδύονται χρήματα, που δεν έρχονταν καλοί ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα. Έρχονται καλοί ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα. Επενδύουν οι ομάδες. Δίνουν χρήματα, δίνουν συμβόλαια. Έρχονται καλοί παίκτες. Βλέπουμε μια βαθμολογία με τις ομάδες στην κορυφή να είναι στον έναν πόντο. Πότε υπήρχε αυτό; Απλά το θέμα είναι εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να βοηθήσουμε το προϊόν, να το ανεβάσουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Πότε θα έρθει αυτή η ώρα;».

Πάρα πολλοί συμπαίκτες σου ξεχώρισαν πέρυσι, αλλά νομίζω έκανε μεγάλη αίσθηση ο Λιβάι που άλλαξε θέση και μετατράπηκε σε ένα σύγχρονο σέντερ φορ που τα «έσπασε». Το περίμενες εσύ αυτό, ζώντας τον καθημερινά;

«Εγώ το περίμενα και το κουβεντιάζαμε με τον Λέβι από την προηγούμενη σεζόν. Είναι ένας αθλητής που καταλαβαίνεις ότι είναι άλλου επιπέδου. Το βλέπεις. Και γι’ αυτό θα ήθελα και το καλοκαίρι να τον έβλεπα σε μια νέα ομάδα, θα ήταν πολύ καλό και για εκείνον και νομίζω ότι η ΑΕΚ, αν η αφετηρία της ήταν μια τεράστια μεταγραφή του Λιβάι Γκαρσία, θα δημιουργούσε άλλες προοπτικές για το μέλλον του οργανισμού στην Ευρώπη».

Μιας και αναφέρθηκες στην Ευρώπη, δύο ομάδες μας έφτασαν να παίζουν τα ρέστα τους για πρόκριση στους ομίλους του Champions League, αν και τελικά έφτασαν στο Europa League. Ακούστηκε πολύ το «δεν είμαστε έτοιμοι». Συμφωνείς; Γιατί νομίζω ότι από τη στιγμή που φτάνεις να παίζεις σε ένα 90λεπτο την πρόκριση στους ομίλους, είσαι εκεί για να το χτυπήσεις.

«Είχαμε φτάσει στον πάτο και θεωρώ ότι κάθε χρόνο πλέον, οι ελληνικές ομάδες γίνονται και καλύτερες. Κάπου υστερούν ακόμα, αλλά είναι φυσιολογικό. Για τον Παναθηναϊκό, ας πούμε, είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τις εποχές που έκανε τις εκπληκτικές πορείες στην Ευρώπη. Είναι κοντά. Λίγο αγάπη θέλει. Από όλους».

Το καλοκαίρι τι συνέβη; Είχες συμφωνήσει με την τουρκική Πεντίκσπορ αλλά γύρισες στην Ελλάδα για τον Ατρόμητο.

«Ναι, γύρισα γιατί είχα ένα προσωπικό πρόβλημα κι έπρεπε να είμαι πίσω στην Ελλάδα. Με βοήθησαν πολύ οι άνθρωποι εκεί, μου φέρθηκαν πάρα πολύ όμορφα. Στο τέλος της ημέρας, είμαι πίσω στην πατρίδα μου. Με λίγο διαφορετικούς όρους από ό,τι στην Τουρκία, αλλά το παν δεν είναι τα χρήματα. Χρήματα, έτσι κι αλλιώς, από το ποδόσφαιρο έχουμε πάρει. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να κάνουμε και κάποια άλλα πράγματα στη ζωή μας και να βοηθήσουμε και κάποιες καταστάσεις».

Ήμουν μπροστά σε ένα σχόλιο γυμναστή της Εθνικής που σε έθεσε ως παράδειγμα προς μίμηση στην προπόνηση. Σε μια προπόνηση σε ακατάλληλο αγωνιστικό χώρο, πριν από φιλικό αγώνα. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί, “εντάξει ο Γιώργος τα έχει ζήσει όλα, τι θέλει και τα δίνει όλα πριν από ένα φιλικό”; Ήμουν επίσης μπροστά σε κάτι φωνές σε συμπαίκτες σου που πανηγύριζαν, σαν να απαιτείς πλήρη σοβαρότητα και στην προπόνηση. Τι είναι αυτό που σε κρατάει και το ζεις ακόμα έτσι;

«Η καψούρα που έχω για το ποδόσφαιρο δεν περνάει. Το ότι είμαι συνειδητοποιημένος ότι αυτό σιγά-σιγά τελειώνει, είναι που με κάνει να ζω περισσότερο την κάθε στιγμή. Και επειδή νιώθω ότι πρέπει να το ευχαριστηθώ τώρα και το κορμί μου με βοηθάει, ειδικά όταν είμαι στην Εθνική ομάδα αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στον Παράδεισο. Περνάω πολύ όμορφα. Τώρα όσο για τις φωνές κι αυτά που είπες, δεν έχουμε τέτοια θέματα. Καταλαβαίνω πώς το λες, από την άποψη ότι “πάμε και λίγο παραπάνω”, αλλά συχνά όταν τα ακούς και πολύ αυτά, όχι αυτά που λες εσύ, τα άλλα, είναι λίγο για ηθοποιούς. Έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο, πρέπει και οι ίδιοι ποδοσφαιριστές να το αντιληφθούμε και να ανεβάσουμε τον πήχη σε όλα. Γιατί μπορούμε να βοηθήσουμε γενικά κι όχι μόνο όπως παλιά που μιλούσαμε για το ποδόσφαιρο μόνο. Τα νέα παιδιά έχουν την άποψή τους, λένε όμορφα πράγματα, ασχολούνται και με άλλα εκτός του ποδοσφαίρου και γενικά πρέπει να αλλάξουμε και λίγο την εικόνα μας, γιατί μπορούμε».

Είπες για νέα παιδιά, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τον Κωνσταντέλια και για τα νέα παιδιά της Εθνικής.

«Για τον Κωνσταντέλια εγώ τι να σου πω; Είναι ένα παιδί με τεράστιο ταλέντο, όπως είναι και ο Κουλιεράκης, όπως είναι και ο Τζολάκης. Είναι ένα παιδί που ήρθε σε μια περσινή προετοιμασία για κάποιες μέρες με την Εθνική και έδειξε εκπληκτικά στοιχεία. Έρχονται παιδιά από πίσω. Είναι αυτό που σου έλεγα πριν. Υπάρχει το ταλέντο. Πρέπει όμως να βοηθήσουμε τα παιδιά αυτά».

Αισθάνεσαι ότι θα πρέπει και οι ομάδες να δώσουν λίγο περισσότερη προσοχή στο να αναπτύξουν αυτά τα ταλέντα, να τα βοηθήσουν να εξελιχθούν και να στηριχθούν πάνω τους;

«Κι εδώ είναι συνολικό το πρόβλημα. Όταν υπάρχει αυτή η πίεση πάνω στο ποδόσφαιρο, ο καθένας στις ομάδες κάθε εβδομάδα παίζει το κεφάλι του. Αν το δούμε το ποδόσφαιρο λίγο διαφορετικά, θα δούμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι αυτά τα παιδιά να τα βοηθήσουμε γιατί είναι το μέλλον μας».

Μου είχες παλιότερα για τη συμβουλή του Άγγελου Χαριστέα να βγεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα εξωτερικό…

«Τον είχα ρωτήσει γιατί είχα δύο προτάσεις από την Ελλάδα τότε, στον Πανιώνιο στα 22 μου, και είχα και την Φρανκφούρτη και μου είχε πει να επιλέξω την Άιντραχτ και ότι “πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μπορείς”. Τον δικαιώνει αυτή η απόφαση και τον ευχαριστώ».

Θα ήταν και η δική σου συμβουλή προς κάποιον που θα σε ρωτούσε τώρα;

«Φυσικά. Δεν υποτιμώ κανέναν, απλά λέω ότι τα παιδιά ότι για να βρουν την ηρεμία τους, για να δουλέψουν και να εξελιχθούν πρέπει να φύγουν γρήγορα».

Επομένως επανερχόμαστε πάλι σε αυτό το ευρύτερο περιβάλλον που κατατρώει τους πάντες εντός του και πρέπει να αλλάξει.

«Ακριβώς. Σε μικρή ηλικία τα παιδιά πρέπει να φεύγουν γρήγορα έξω για να δουλεύουν πιο ήρεμοι και πιο άνετοι και να δώσουν αυτό που θέλουν και μπορούν».

Η προπόνηση του Αλμέιδα που είπες πριν ότι στην αρχή λέγατε “άντε να τη βγάλουμε”, ήταν επιπέδου Γερμανίας;

«Παραπάνω. Τουλάχιστον ίση, αλλά και παραπάνω. Είναι, δεν ξέρω, τρελό να τον πω; Του το ΄χω πει και του ίδιου! Αλλά δεν παίρνει χαμπάρι».

Σαν άνθρωπος πώς είναι;

«Είναι ένας άνθρωπος που θεωρώ ότι έχει ζήσει τα πάντα στη ζωή του, από αυτά που μας έχει πει. Οπότε απολαμβάνει κι αυτός τη ζωή, βλέπει το ποδόσφαιρο σαν ευχαρίστηση, έχει το ταπεραμέντο το δικό μας, έχει κι αυτός τα νεύρα του, το άγχος του την πίεσή του, είναι ωραίος».

Βγαίνει τελικά η ζωή του καθενός σ’ αυτή τη δουλειά…

«Σίγουρα. Τα πάντα βγαίνουν. Να σου πω και κάτι άλλο. Βλέπουμε πολλές φορές να στοχοποιούν κάποιους ποδοσφαιριστές. Όλο αυτό που συμβαίνει με τα Social Media, αυτή η αηδία… Έχω προσπαθήσει δύο φορές να αλλάξω το κινητό μου και να πάρω ένα παλιό. Δεν τα έχω καταφέρει, γιατί μας τα έχουν βάλει πλέον όλα εδώ μέσα. Πήρα ένα με πορτάκι και μετά από δύο μέρες, προσπαθούσα να πληρώσω και να κάνω πράγματα και δεν είχα τίποτα. Ξεκινάει όλο από αυτό το ρημάδι. Βλέπουμε κάποια προσωπικά λάθη παικτών. Δεν θα ονομάσω. Σε κορυφαίες ομάδες. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει από πίσω. Ο ένας έχει πρόβλημα στο σπίτι του. Ο άλλος έχει πρόβλημα με τα συμβόλαιά του, κάποιος μπορεί να κουβαλάει κάτι προσωπικό. Θα κάνεις ένα λάθος. Λίγο σεβασμό παραπάνω. Έχει καταντήσει αηδία όλο αυτό με τα Social Media. Εγώ, επειδή το έχω περάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, ειδικά την εποχή που ήμουν και πολύ ζωηρός, τα έχω δει όλα. Δεν το λέω όμως ως προσωπικό, δεν έχω τίποτα μέσα μου πλέον, δεν με αγγίζει τίποτα. Το έχω περάσει αυτό το στάδιο. Αλλά είναι βαρύ για τον καθένα. Δεν το αντέχουν όλοι».

Πες μας καμία ιστορία από τους δύο locos που έχεις συνεργαστεί τον τελευταίο καιρό, τον Αλμέιδα και τον Πογιέτ.

«Είναι προσωπικά δικά τους τώρα αυτά (γέλια). Να σου πω ένα με τον Αλμέιδα πέρυσι. Μετά το ματς στην Τούμπα, το 0-1, πήγα κι έκανα ντου στο γραφείο του και αρχίσαμε και παίζαμε σφαλιάρες. Με τον Αλμέιδα και τους βοηθούς του. Για συγχαρητήρια παίζαμε σφαλιάρες. Δεν είπαμε τίποτα, ξαναβγήκα έξω, πήγα στα αποδυτήρια τα δικά μας και φύγαμε. Τα ζει έντονα πολύ κι αυτός τα παιχνίδια. Ο Πογιέτ είναι στον πάγκο και βλέπει το παιχνίδι όλο. Είναι καθηγητής στο να διαβάζει το ματς την ώρα που παίζεται. Νομίζω ότι είναι ο προπονητής που βλέπει περισσότερο από όλους όσους έχω συνεργαστεί, τι συμβαίνει στο παιχνίδι την ώρα που παίζεται και πώς μπορεί να εξελιχθεί η αναμέτρηση. Και μπορεί να να βλέπει το ματς, να μιλάει με τους βοηθούς του, να μιλάει με εμένα στον πάγκο, να κοιτάζει και λίγο πάνω την κερκίδα, να ξαναγυρνάει και να λες “ρε φίλε πώς γίνεται αυτό; Να μην χάνει τη συγκέντρωσή του και να κάνει αυτό που πρέπει;”».

Έναν προπονητή που έχεις αντιμετωπίσει ως αντίπαλος και θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί του;

«Ο ένας είναι σίγουρα ο Λουτσέσκου. Σίγουρα. Γιατί και με αυτόν έχουμε πάντα τις κόντρες μας όταν βρισκόμαστε αντίπαλοι και αυτό μου δείχνει ότι είμαστε της ίδιας σχολής. Οπότε με αυτόν θα ήθελα σίγουρα».

Έχεις περάσει πολλά στάδια. και στον ΠΑΟΚ, με τον Αναστασιάδη και τον Ίβιτς, και στην ΑΕΚ την πρώτη χρονιά. Στο τέλος όμως δικαιώνεσαι. Αποδεικνύεις ποιος είσαι. Η αλήθεια λάμπει.

«Να σου πω το λάθος μου τώρα που πήγα 36; Ήμουν πάντα πάρα πολύ παρορμητικός και έλεγα αυτά που πίστευα χωρίς να τα φιλτράρω».

Αυτό δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα κακό…

«Στην προσωπική μου ζωή σίγουρα δεν είναι. Σε αυτόν τον χώρο, στην Ελλάδα, πρέπει να είσαι λίγο πιο προσεκτικός. Τα τελευταία χρόνια είμαι. Ας πούμε, μετά από τόσα χρόνια, επέστρεψα τώρα στην Τούμπα, είδα τον γιο του Ιβάν, αγκαλιαστήκαμε. Γιατί είναι αυτό που είπες, στο τέλος το ποιος είσαι πάντα φαίνεται. Και για μένα υπήρχε μεγάλη αγάπη. Και έχω πολύ καλά συναισθήματα από το πέρασμά μου από εκεί, ειδικά για τον πρόεδρο, αλλά και για όλους τους ανθρώπους που δουλεύουν στην ομάδα. Ήταν μια ωραία εποχή».

Είχες ζοριστεί σε προσωπικό επίπεδο;

«Πάρα πολύ, γιατί τότε είχα αυτήν την ένταση της μικρής ηλικίας. Θεωρούσα ότι έπρεπε να κάνω τα πάντα, ότι αν δεν κερδίζει η ομάδα είμαι υπεύθυνος εγώ, όλο αυτό το άγχος, την πίεση. Και μου δημιουργούσε στρες, μάλωνα πιο πολύ, δημιουργούσα προβλήματα στον εαυτό μου. Ενώ θα μπορούσα να είμαι πιο ήρεμος και να διαχειρίζομαι τις καταστάσεις».

Και το αίσθημα της αδικίας νομίζω σε επηρεάζει.

«Με επηρεάζει, αλλά ξέρεις τι; Πρέπει να κάνεις και λίγο πίσω. Ας πούμε, μου είπες μια μεγάλη κουβέντα ότι η αλήθεια λάμπει. Τώρα την περιμένω. Τότε την εκβίαζα. Έψαχνα κι έλεγα “αφού λέω αλήθεια γιατί μου το κάνεις αυτό; Εσύ είσαι προπονητής, θα έπρεπε να είσαι σαν μπαμπάς, ψυχολόγος, έχεις μια άλλη ηλικία. Είσαι 20-30 χρόνια μεγαλύτερός μου, δεν πρέπει να με βοηθήσεις; Και στο λάθος μου”. Δεν είναι υποχρεωμένος όμως κανένας να σε βοηθήσει. Εμείς βοηθάμε τον εαυτό μας».

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου; Τότε με εκείνον τον τραυματισμό που ήθελες να δεις τον δικό σου γιατρό και ο προπονητής σε έβγαλε σέντρα;

«Όχι μωρέ, εντάξει. Τι να πούμε το 2023 γι’ αυτά τα πράγματα; Η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν όταν έφυγα από τον ΠΑΟΚ. Είχα δεθεί πάρα πολύ τότε με την ομάδα και ξαφνικά έφυγα και πήγα σε μια ξένη χώρα. Μου στοίχισε. Ήταν ένα πρόωρο ποδοσφαιρικό τέλος για εμένα αυτό. Το έζησα έτσι μέσα μου. Οπότε νομίζω ότι ήταν δώρο για το τώρα».

Πήγες στην Τουρκία όμως, που όχι μόνο έφτιαξες ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής σου, αλλά όλοι έπιναν νερό στο όνομά σου. Εκεί σου γύρισε και άλλαξες αυτό που είπες πριν, ότι ήσουν παρορμητικός;

«Ναι, εκεί άρχισα να ψάχνομαι με τον εαυτό μου. Όπως όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας. Να λέω “τι γίνεται ρε φίλε; Ναι, οκ, δεν λες ψέματα, δεν κάνεις αυτό κι αυτό, αλλά γιατί μπλέκεις συνέχεια; Για να μπλέκεις κάτι κάνεις”».

Είσαι και ένας άνθρωπος της πίστης. Το είχες πάντα ή προέκυψε όταν άρχισες αυτές τις αναζητήσεις;

«Πάντα. Και να σου πω κάτι, ακόμα και καμιά φορά που θα το ανεβάσω στα Social Media όταν πάω στην εκκλησία, δεν το κάνω για να με πουν καλό Χριστιανό. Και βρίζω πολύ και λάθη κάνω και νευρικός είμαι. Το κάνω γιατί μου έρχονται 4-5 μηνύματα και μου λένε “σε είδα ρε φίλε και πήγα κι εγώ στην εκκλησία Κυριακή πρωί”. Για τίποτα άλλο. Κάποιος μπορεί να το ερμηνεύσει ότι “τι μας λέει τώρα αυτός;”, αλλά εγώ το κάνω γι’ αυτό. Είναι προσωπικό μου, μεγάλωσα έτσι».

Στην Τουρκία φτιάξατε και ένα πολύ ωραίο ελληνικό παρεάκι. Όπως και στη Γερμανία…

«Είχα Αμανατίδη – Γκέκα στη Φρανκφούρτη. Και στο Μονακό ήμουν με τον φίλο μου τον Αλέξανδρο Τζιόλη. Δώρα ήταν αυτά. Πολλά χρόνια στο εξωτερικό, αλλά πάντα μου πήγαινε. Και καλές πόλεις, και καλούς φίλους. Για τα παιδιά στην Τουρκία τι να πούμε; Εκπληκτικοί αθλητές και φίλοι μου. Ειδικά με τον Τάσο (Μπακασέτα) είμαστε πιο κοντά από ό,τι με κάθε άλλον. Περάσαμε ωραία, βοήθησε ο ένας τον άλλον σε διαφορετικούς τομείς. Εξελιχθήκαμε παρέα. Ο Τάσος έγινε πρωταθλητής στην Τουρκία, εγώ επέστρεψα κι έγινα πρωταθλητής στην Ελλάδα. Οπότε, ήταν δώρο αυτή η συνεργασία με τον Τάσο. Όταν ήρθε στην Τουρκία ήταν σε μια πολύ κακή φάση για εκείνον και με βρήκε καβάλα στο άλογο, αλλά σε μια στασιμότητα. Δεν καλούμουν πλέον στην Εθνική ομάδα, ήμουν όμως εκεί βασιλιάς, είχα καλά συμβόλαια και με αγαπούσαν όλοι. Τότε έπρεπε εγώ να ξεμπλοκάρω τον Τάσο από αυτή τη δύσκολη φάση που ήταν, αλλά όσο μπαίναμε σε αυτές τις συζητήσεις κατάλαβα κι εγώ ότι είχα βολευτεί και παρέμενα στάσιμος. Οπότε εγώ προσπαθούσα στην ουσία να ξεμπλοκάρω τον Τάσο κι εκείνος να μου αποδείξει ότι “ρε φίλε δεν τελείωσες, μπορείς να ξαναγυρίσεις εθνική και να κάνεις πράγματα”. Εγώ δεν το έβλεπα τότε, αλλά ήθελα στη συνέχεια να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ. Οπότε καθόμουν και δούλευα μαζί του, που γενικά δεν δουλεύω εκτός γηπέδου. Δούλευα πάρα πολύ στο γήπεδο, αλλά εκτός έκανα πολύ λίγα. Έτσι το ένα έφερε το άλλο και κατάφερα να επιστρέψω στην Εθνική, να πάω στην ΑΕΚ, να πάρω πρωτάθλημα και Κύπελλο. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό τον φίλο μου τον Τάσο».

Κι ο Τάσος είναι ένας άνθρωπος που μιλάει ανοιχτά για τη ζωή του σύγχρονου αθλητή, την οποία πολύς κόσμος αρνείται να την καταλάβει.

«Δεν ασχολούμαστε καθόλου με αυτό, ασχολούμαστε με πάρα πολλά άλλα ζητήματα, στα οποία νομίζω έχουμε αρχίσει και πηγαίνουμε στο άλλο άκρο. Δηλαδή ήμουν πάντα υπέρ του 50-50, χωρίς να επεκταθώ παραπάνω, στην κοινωνία μας. Τώρα έχουμε αρχίσει και πηγαίνουμε στο 0-100. Πρέπει λίγο να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με αυτά και να αρχίσουμε να το κάνουμε με άλλα, περισσότερο σημαντικά».

Αναφέρθηκες και στον Αλέξανδρο Τζιόλη, ο οποίος είχε μιλήσει στο Gazzetta για τον στόχο του να γίνει πρώτος προπονητής. Γενικώς, είναι αρκετά παιδιά με εξαιρετικό χαρακτήρα και δυνατότητες που δεν έχουν κάνει ακόμα το βήμα μετά το τέλος της καριέρας τους.

«Θεωρώ ότι είναι άδικο για το ελληνικό ποδόσφαιρο ο Αλέξανδρος Τζιόλης, ο οποίος έχει κάνει τόσες σπουδές, έχει πάρει τόσα διπλώματα, να μην είναι ήδη πρώτος προπονητής σε κάποια ομάδα. Θεωρώ, επίσης, ότι είναι κρίμα άνθρωποι όπως ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης να μην έχουν θέση στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να έχουν φτάσει σε ένα σημείο που να μην θέλουν να ασχοληθούν με αυτό».

Σε σχέση με αυτό που είπες για το πώς άλλαξες, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πάντα θα σε περιμένουν στη γωνία. Υπήρξαν όμως πολλές αντιδράσεις σε εκείνον τον πανηγυρισμό σου στο ματς της ΑΕΚ με τον Άρη, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Θα ήθελες να πεις κάτι γι’ αυτό;

«Έχω ξαναπεί ότι τη μοναδική δήλωση που δεν θα έπρεπε να κάνω ήταν το 2014 σε ένα Άρης – ΠΑΟΚ, σε ένα δύσκολο παιχνίδι τότε, που άκουγα και ένιωθα διάφορα πάνω μου όπως στα περισσότερα ελληνικά γήπεδα. Είχα πει ότι είμαστε χαρούμενοι που δεν θα ξανάρθουμε εδώ και τα λοιπά. Οι φίλαθλοι του Άρη δικαιούνται γι’ αυτή τη δήλωση να μιλάνε αρνητικά για εμένα. Τώρα για το άλλο ζήτημα με το παιδί, είναι ντροπή. Είναι ντροπή να προσπαθούν να το μπλέξουν αυτό με τον πανηγυρισμό μου. Ήταν ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών και 300 άτομα με έβριζαν για 90 λεπτά. Γιατί δεν είχε μέσα 50, είχε 300. Είμαι συνηθισμένος να με βρίζουν, απλά ήθελαν να κρατήσουν τον πανηγυρισμό και να πουν για το παιδί. Είναι ντροπή. Μπορούν για το 2014 να πουν ό,τι θέλουν για μένα. Γιατί έχουν δίκιο. Αλλά για το θέμα του παιδιού είναι ντροπή. Και χαίρομαι γιατί πήγα ο ίδιος τότε στο δικαστήριο.

Θα σου πω και κάτι που δεν το ξέρει κανένας. Είπα στην πρόεδρο τότε ότι δεν δέχομαι την υπερασπιστική γραμμή της ΑΕΚ. Γιατί στα δικαστήρια προσπαθούμε πάντα να μιλήσουμε μέσω των δικηγόρων μας. Εγώ δεν το ένιωθα τότε. Της είπα λοιπόν ότι αν θεωρεί ότι αυτό που είπα έχει να κάνει με το παιδί, δεν θέλω να τιμωρηθώ με δύο αγωνιστικές, αλλά με την ανώτατη των ποινών. Και εκείνη με αθώωσε. Αυτό νομίζω τα λέει όλα».

Σωκράτης Παπασταθόπουλος – Κώστας Μανωλάς. Σπουδαίες καριέρες, όμως γι’ αυτούς το κεφάλαιο Εθνική δεν έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο.

«Ο Σωκράτης και ο Κώστας είναι δύο αθλητές, οι οποίοι έχουν διαφημίσει τη χώρα μας. Είναι δύο τεράστιοι αθλητές. Ο Σωκράτης είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής, μαζί με τον Μήτρογλου θεωρώ, της γενιάς μου. Ο Κώστας είναι από τους λίγους ανθρώπους στο ποδόσφαιρο που μ’ έχουν βοηθήσει με μια κίνησή τους. Είναι αυτό που σου είπα και πριν, ότι όσοι άνθρωποι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, θα πρέπει τους αθλητές -γιατί είμαστε και μικρότερης ηλικίας, ό,τι κι αν έχουμε κάνει στην καριέρα μας- να τους βλέπουν διαφορετικά. Νομίζω ότι ο Σωκράτης με τον Κώστα μπερδεύτηκαν λίγο με την κατάσταση που υπήρχε και την πάτησαν όπως εγώ. Δεν ήταν αυτοί το πρόβλημα της Εθνικής ομάδας. Το πρόβλημα ήταν όλη η λειτουργία της. Είχαν κι αυτοί τις ευθύνες τους, όπως είχα κι εγώ κάποια άλλη φορά τις ευθύνες μου, αλλά ποτέ δεν ήμουν υπέρ της στοχοποίησης».

Ήταν το διάστημα του Άγγελου Αναστασιάδη τότε στην Εθνική.

«Νομίζω ναι. Δεν βρισκόμουν τότε στην ομάδα οπότε δεν μπορώ να σου πω τι ακριβώς συνέβη, όμως θεωρώ ότι από την εμπειρία που έχω ένα-δυο πράγματα τα καταλαβαίνω».

Είχες επικοινωνία με τον προπονητή τότε; Με τον Αναστασιάδη;

«Όχι, όχι. Αφού από τη συνύπαρξή μας στον ΠΑΟΚ κι έπειτα δεν είχαμε ξανά επικοινωνία».

Με τον Σκίμπε είχες καλή επικοινωνία;

«Πάρα πολύ καλή. Ήταν κι άνθρωπος που με πήρε στην Φρανκφούρτη το 2010».

Έχεις πει ότι ο Φερνάντο Σάντος ήταν ο προπονητής που σε σημάδεψε περισσότερο στην καριέρα σου. Αυτό ισχύει ακόμα;

«Ισχύει. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος με έχει σημαδέψει. Στην ουσία με αυτόν ξεκίνησα να παίζω στην Εθνική ομάδα. Ήμουν πολύ ζωηρός, προσπάθησε να με βάλει σε καλούπια. Με αυτόν προπονητή πήγα και στις δύο μεγάλες διοργανώσεις και στο Euro και στο Μουντιάλ του 2014».

Τι είχε ο Σάντος; Ήταν η προσέγγισή του προς τον παίκτη; Η τακτική του προσέγγιση;

«Νομίζω ήταν γενικά μια περίοδος που η Εθνική είχε πολύ ισχυρές προσωπικότητες από το 2004. Ήταν σε μια ροή και ο Σάντος ήταν ένας προπονητής που μπορούσε να πάρει το καλύτερο από τον ποδοσφαιριστή. Κρατούσε πάντα μια απόσταση που σε φόβιζε και σου έδινε αυτά που ήθελες μέσα στο παιχνίδι. Φοβόσουν να κάνεις λάθος μαζί του. Περάσαμε όμορφες στιγμές».

Ανέφερες και τον Μήτρογλου. «Κολλούσε» τα γκολ, αλλά είχε ένα ιδιαίτερο στιλ.

«Ο Μήτρογλου είναι το καλύτερο παιδί. Όταν λέμε το καλύτερο παιδί, το εννοούμε. Είχε όμως ένα πρόβλημα και μπορούσε να σε βρίσει άσχημα όταν δεν του έδινες την μπάλα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί το υποστήριζε. Σου έλεγε: “δώσε μου την μπάλα και μην ασχολείσαι”. Στα μπακ έλεγε: “Αν δεν μου βγάζετε σέντρες, δεν θα παίξετε”. Όπως στο λέω. Πήγαινε και τους έπιανε την πρώτη μέρα που έρχονταν και τους έλεγε: “Κοίτα, θα βγάζεις σέντρα. Όταν πηγαίνεις στη γωνία δεν θα την κόβεις πίσω”. του λέγανε, ”μα ήσουν μαρκαρισμένος”. “Εσύ βγάλε τη σέντρα εκεί και μην ασχολείσαι”, απαντούσε. Αλλά δεν μπορούσες να του πεις κάτι. Εγώ τον φέρνω παράδειγμα τώρα. Ή όπως λέω καμιά φορά και στα σέντερ φορ: “Αν την ζητάς, βάλτο. Αλλιώς μην τη ζητάς”. Καθηγητής ο Μήτρογλου. Και το καλύτερο παιδί».

Ο Τσιμίκας, που παίζει σε τόσο υψηλό επίπεδο στη Λίβερπουλ;

«Να σου πω τι γίνεται με τον Τσιμίκα. Έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει και δεν έχει καταλάβει κανένας, ούτε στην Εθνική, ότι παίζει στη Λίβερπουλ. Για να καταλάβεις για τι τύπο μιλάμε. Ίδιος όπως τον θυμάμαι από τότε που είχε πάει δανεικός στην Ολλανδία. Δεν παίρνει χαμπάρι. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, βλέπουμε ότι ένα βήμα κάνει κάποιος παραπάνω και χάνεται. Θέλω να του ευχηθώ περαστικά και ελπίζω να προλάβει να επιστρέψει για τα ματς της Εθνικής».

Βλέπουμε και τον Φώτη Ιωαννίδη πόσο έχει ανέβει.

«Θα σου πω με αυτόν τι γίνεται. Θυμάσαι ένα Παναθηναϊκός – ΑΕΚ 3-0; Εγώ δεν το έχω πάθει στην καριέρα μου αυτό πολλές φορές. Δηλαδή όταν είμαι συγκεντρωμένος σε ένα παιχνίδι, δεν αντιμετώπιζα ποτέ προβλήματα. Μπορεί να μην ήμουν καλός ή να μην έκανα εκπληκτικό παιχνίδι, αλλά όταν έκανα focus σε έναν επιθετικό, τα ψιλοπήγαινα καλά. Δεν είχα μεγάλα προβλήματα ποτέ. Είχα τρομάξει από την πρώτη φορά τότε που παίξαμε το Παναθηναϊκός – ΑΕΚ στη Λεωφόρο, το 3-0. Και μετά τον παρακολουθούσα μόνιμα. Τώρα τον βλέπω κι από κοντά την εξέλιξή του. Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία δεν ξέρουμε τι έχουν να μας δώσουν, δεν ξέρουμε ποιο είναι το “ταβάνι” τους και γι’ αυτό πρέπει να έχουν τα καλύτερα εφόδια για να προχωρούν. Νομίζω ότι θα βοηθήσει τον Παναθηναϊκό όπως το κάνει ήδη και θα πάρει μία πάρα πολύ καλή μεταγραφή, για να έχουμε έναν επιπλέον παίκτη στην Ευρώπη για τα επόμενα χρόνια της Εθνικής Ομάδας. Μην ξεχνάμε ότι είναι ήδη πολλοί τώρα. Όλα τα παιδιά που βρίσκονται στην Εθνική και ο Δουβίκας. Έχει κάνει απίστευτα πράγματα τα τελευταία χρόνια και θέλω να το αναφέρω, γιατί είναι ένα παιδί που δεν βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στην Εθνική ομάδα, αλλά είναι ένας παίκτης της Εθνικής ομάδας. Όπως και ο Κουλούρης, που κάνει καταπληκτική σεζόν στην Πολωνία».

Θέλω να γυρίσουμε λίγο στη ζωή του ποδοσφαιριστή. Πριν από λίγο καιρό είχαμε μια συνέντευξη ενός παιδιού που μας μίλησε για τον εθισμό του. Πόσο εύκολο είναι να το χάσεις σε αυτό το επίπεδο;

«Θα ξεκινήσω ανάποδα. Ό,τι και να πούμε, στο τέλος της ημέρας, επειδή έξω υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα για τον κόσμο, θα βρεθεί κάποιος και θα πει “έλα μωρέ τόσα λεφτά παίρνετε”. Παίρνουν χρήματα οι ποδοσφαιριστές. Όχι όλοι, όχι οι πολλοί. Αλλά κάποιοι παίρνουν πολλά. Όπως οι μπασκετμπολίστες, οι τραγουδιστές και άλλοι. Προσφέρουν κάτι, όμως. Είμαστε σε μια χώρα στην οποία έχουν χαθεί πολλά λεφτά, έχουν εξαφανιστεί χρήματα από ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτα, που τα έχουν κλέψει, τα έχουν φάει, έχουν δημιουργήσει προβλήματα σε όλους μας. Αυτοί δεν είναι πουθενά. Στο προσκήνιο είμαστε εμείς. Οπότε προλαβαίνω αυτό που θα σου πω τώρα, γιατί το νιώθω. Ο τραγουδιστής δίνει κάτι στον κόσμο. Και οι αθλητές δίνουν. Αμείβονται, ναι. Τα προβλήματα στο υψηλό επίπεδο; Δεν θεωρώ ότι θα υπάρξει καλό τέλος σε όλο αυτό. Έχει αλλάξει πάρα πολύ το ποδόσφαιρο και μιλάω συγκεκριμένα γι’ αυτό επειδή το ξέρω. Έχουν αυξηθεί οι αγώνες, έχει αυξηθεί η πίεση, βλέπουμε ότι δεν ασχολείται κανείς με τους ποδοσφαιριστές. Το λένε και μεγάλοι προπονητές, όπως ο Κλοπ και ο Γκουαρδιόλα. Το λένε άνθρωποι, οι οποίοι αυτοί είναι το ποδόσφαιρο στην ουσία, είναι δάσκαλοι. Και λένε “φτάνει ρε παιδιά, δεν βγαίνει”. Δεν είναι όλα τα τηλεοπτικά και τα λεφτά. Δεν υπάρχει προσωπική ζωή, δεν υπάρχει ηρεμία. Βγαίνουν ψυχολογικά προβλήματα, όλοι προσπαθούν να βρουν ψυχολόγους, να βρουν ανθρώπους να είναι δίπλα τους. Και όταν κάτι δεν πάει καλά; Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα στο σπίτι; Πώς θα τα αντέξεις όλα αυτά, με τα χρήματα; Κάποια στιγμή φτάνεις σε ένα σημείο που δεν μπορείς να δεις τα χρήματα και στο λέω και από προσωπική μου εμπειρία. Δεν φαίνονται πουθενά. Υπάρχει μόνο μαυρίλα».

Δεν ξέρω αν είδες και το ντοκιμαντέρ που έκανε πρόσφατα ο ΠΣΑΠΠ. Από την άλλη έχουμε περιπτώσεις παικτών στη δεύτερη κατηγορία, οι οποίοι έχουν πρόβλημα βιοπορισμού.

«Είναι αυτό που σου είπα και πριν. Είναι λίγοι αυτοί που βγάζουν πολλά χρήματα. Διαφημιζόμαστε εμείς που είμαστε και καλά στην πρώτη γραμμή και από κάτω υπάρχουν προβλήματα. Γι’ αυτό και είπα ότι τα μέτρα που θα ληφθούν, πρέπει να αφορούν συνολικά το ποδόσφαιρο. Ο ΠΣΑΠΠΠ κάνει μια υπέροχη προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί. Θέλω η Πολιτεία να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους για τις συγκεκριμένες θέσεις και τότε πιστεύω, επειδή θέλει να κάνει πράγματα η κυβέρνηση, το έχω δει σε άλλα ζητήματα που αφορούν τη χώρα, θα βοηθήσει. Αλλά πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι».

Κοιτάζοντας πίσω, τώρα που έχεις αρχίσει και σκέφτεσαι ότι κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος της καριέρας σου, θέλω να μου πεις τις τρεις κορυφαίες στιγμές.

«Η πρόκριση με τη Ρωσία, στο Euro του 2012. Τεράστια στιγμή. Με το γκολ του “Κάρα”, που το είχε πει και πριν το παιχνίδι. Είχε πει ότι εγώ θα είμαι μπροστά και θα περάσουμε. Εμείς τότε ήμασταν με αναπνευστήρες για οξυγόνο, πολλή πίεση. Και ήρθε ο “Κάρα” και λέει “έλα ρε, ήρεμα. Θα περάσουμε. Τι τρελαίνεστε; Εγώ θα βγω μπροστά”. Και ξεκίνησε από το πρώτο λεπτό και ήταν μπροστά. Είχε κάνει τότε θυμάμαι και ένα εκπληκτικό παιχνίδι ο Σαμαράς. Η μία λοιπόν στιγμή είναι αυτή. Η δεύτερη είναι όταν ο Ματίας με βάζει αλλαγή με τον Βόλο. Εκεί την έχω ψυλλιαστεί, λέω “δεν θα μου ανανεώσει, για να με διώξει είμαι”. Και με βάζει αλλαγή να με τιμήσει. Νιώθω πρωταθλητής, παίρνω το πρώτο μου πρωτάθλημα και με χειροκροτεί και όλο το γήπεδο της ΑΕΚ. Οπότε, η στιγμή που με βάζει ο Ματίας αλλαγή και νιώθω πρωταθλητής. Τρίτη θα βάλω ένα γκολ που έχει μείνει χαραγμένο σε πολλούς Έλληνες, που ήταν και μια στιγμή που γούσταρα πολύ: Το γκολ με τη Βοσνία».

Φέτος κλείνουμε 20 χρόνια από το 2004. Έχοντας τη δυνατότητα να συναναστραφείς με παιδιά που ήταν σε εκείνη την ονειρεμένη πορεία, τι κατάλαβες γι’ αυτήν την ομάδα;

«Ο Ρεχάγκελ, τον οποίο πρόλαβα κιόλας, είχε δημιουργήσει ένα σύνολο. Δεν άλλαζε εύκολα τους ποδοσφαιριστές. Υπήρχαν προσωπικότητες, που για εμένα είναι το “α και το ω” στη δουλειά μας. Να υπάρχουν, στον οποιοδήποτε οργανισμό, προσωπικότητες. Και ήταν καλοί ποδοσφαιριστές. Αυτό δεν το αναφέρουμε συχνά. Ασχολούμαστε με τα γύρω-γύρω. Ήταν πολύ καλοί ποδοσφαιριστές».

Mε ποιον παίκτη από εκείνη την ομάδα, θα ήθελες να έχεις παίξει συμπαίκτης;

«Με τον Τραϊανό Δέλλα. Μου βγάζει αυτήν την προσωπικότητα που μου αρέσει μέσα στο γήπεδο. Τον έβλεπα στην τηλεόραση και δεν τον πρόλαβα, θα ήθελα να έχω παίξει μαζί του».

Τον έχεις γνωρίσει, όμως.

«Ναι, εννοείται. Υπάρχει τεράστιος σεβασμός προς το πρόσωπό του».

Ο μικρός Γιώργος πίστευε ότι θα παίξει Euro και Μουντιάλ; Ή ήταν πάμε να παίξουμε μπάλα και ό,τι βγει;

«Ακόμα και σήμερα, όταν είναι να παίξω πριν τους αγώνες και τα λοιπά ή όταν ονειρεύομαι, σκέφτομαι πάντα αρνητικά. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Όχι αρνητικά από την άποψη του φόβου. Δεν παίρνω χαμπάρι, θα πάω και θα το κάνω. Για το πριν λέω. Έλεγα μικρός, να καταφέρω να παίξω Α’ Εθνική. Μετά όσο έπαιζα, έβλεπα λίγο φως, έλεγα θα μπω κι εκεί. Είμαι ευχαριστημένος. Θα μπορούσα να είχα κάνει πολλά περισσότερα πράγματα, θα μπορούσα και να τα έχω παρατήσει πολλές φορές. Οπότε νομίζω ότι διεκδίκησα ό,τι καλύτερο μπορούσα γι’ αυτό που ήμουν και είμαι».

Ως πιτσιρικάς πώς ήσουν; Όπως σε γνωρίσαμε στο γήπεδο τα πρώτα χρόνια;

«Ως πιτσιρικάς ήμουν απαράδεκτος. Απαράδεκτος! Δεν σταμάταγα ποτέ, ήμουν ενοχλητικός, κούραζα τους πάντες, ήμουν υπερκινητικός. Ένα παιδί που κανείς δεν θα ήθελε να έχει, αλλά με αγαπούσαν όλοι. Δεν ξέρω τι γινόταν».

Βλέπουμε, πάντως, σ’ αυτή τη βόλτα μας εδώ στην περιοχή σου, ότι πλέον ο κόσμος σου μιλάει ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης.

«Είναι αλήθεια αυτό. Χαίρομαι που έφτασα στο σημείο να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να με αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο, να με προσεγγίζουν στον δρόμο και να μιλάω με όλους, ανεξάρτητα με το τι ομάδα υποστηρίζουν. Παίρνω τεράστια χαρά και ικανοποίηση από αυτό. Λαμβάνω αγάπη από όλους τους οπαδούς».

Η μπάλα ήταν πάντα στη ζωή σου;

«Ναι, από μικρός με τον πατέρα μου ήμουν άρρωστος. Με πήγαινε παντού, όλη τη μέρα. Εκτός ποδοσφαίρου όμως ήμουν ενοχλητικός, δεν καθόμουν πουθενά. Ήθελα μόνο να παίζω ποδόσφαιρο».

Έχεις παίξει στις δύο από τις πέντε μεγάλες ομάδες της Ελλάδας. Υπήρχαν αρκετές φήμες και για άλλες. Ήταν αλήθεια; Ήσουν όντως κοντά στο να πας και κάπου αλλού;

«Θα σου πω κάτι, αλλά δεν θα με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Έχω παίξει στις δύο από τις τέσσερις. Θα πω πέντε για να μην με βρίζουν οι Αρειανοί πάλι, γιατί μου το χρωστάνε! Λοιπόν, πάντα ήμουν πιο κοντά σε μία άλλη από αυτές που πήγα. Τις περισσότερες φορές που ήταν να γυρίσω στην Ελλάδα, ήμουν πιο κοντά σε μία τρίτη. Και με μία τέταρτη μεγάλωσα. Οπότε βγάλε άκρη».

Μου μίλησες για τη σχέση σου με τον κύριο Σαββίδη...

«Τον αγαπάω, αν και είναι μια λέξη που μπορεί να παρεξηγηθεί. Άλλαξε τα πάντα και προσωπικά ξέρω ότι με εκτιμούσε και μου έδωσε χώρο για να κάνω κάποια πράγματα, παρότι ήμουν μικρός, τα οποία έφεραν καρπούς στην ομάδα».

Με τον κύριο Μελισανίδη είχες επαφή;

«Πολύ λίγες φορές, οπότε δεν έχω να σου πω κάτι. Ξέρω σίγουρα ότι με βοήθησε να γίνω πρωταθλητής. Κι αυτό είναι κάτι που του χρωστάω. Και σε αυτόν που χρωστάω περισσότερο ακόμα, είναι στον κόσμο της ΑΕΚ. Γιατί ακόμα και την πρώτη χρονιά που είχαμε δυσκολίες, η ένταση της αντίδρασης θεωρώ ότι ήταν πολύ ήπια και πολύ μικρή με βάση αυτό που είχε συμβεί. Θεωρώ ότι οι φίλαθλοι της ΑΕΚ έχουν ένα επίπεδο, σέβονται και χαίρομαι που μπορώ και βρίσκομαι μαζί τους στον δρόμο, με ευχαριστούν και τους ευχαριστώ κι εγώ. Δεν έκανα εγώ μόνο την ΑΕΚ πρωταθλήτρια. Ούτε ήμουν μόνος μου. Η ΑΕΚ έκανε πρωταθλητή εμένα. Κι εγώ βοήθησα λίγο από την πλευρά μου».

Η πιο δύσκολη έδρα που έχεις παίξει ως αντίπαλος;

«Δεν μπορώ να σου πω μία. Όταν έπαιζα στον ΠΑΟΚ, ήταν η έδρα του Άρη. Πηγαίναμε αρματωμένοι εκεί. Δύσκολη έδρα. Όταν ήμουν στην ΑΕΚ, οι δύο άλλες έδρες. Και το Καραϊσκάκη και η Λεωφόρος. Είναι τρία-τέσσερα γήπεδα που όταν παίζεις αντίπαλος σε ζορίζουν».

Έξω;

«Έξω θυμάμαι ωραία γήπεδα, όχι κάποια δύσκολη έδρα. Πολλά. Και στην Τουρκία έχει πάρα πολλή ένταση. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Όταν έχεις ζήσει τα ελληνικά, όταν πηγαίνεις Καραϊσκάκη, στην Τούμπα αντίπαλος που πήγα πέρυσι, δεν σου λένε πολλά».

Καμία ιστορία από εκτός έδρας που να ξεφεύγει; Να έχεις κινδυνέψει, να λες τι θα γίνει εδώ τώρα.

«Όχι, δεν είχα τέτοια θέματα ποτέ. Είχα μεγαλώσει κι εγώ μέσα στα γήπεδα. Δεν λέω ότι δεν φοβόμουν, αλλά επειδή καταλάβαινα τι γίνεται, την έβρισκα την άκρη μου».

Πήγαινες γήπεδο μικρός δηλαδή.

«Πήγαινα, ναι. Πολύ. Ταξίδευα κιόλας…».

Με τις εκδρομές;

«Πήγαινα. Με τις εκδρομές, με τον πατέρα μου. Είχα από παππού και μπαμπά παράδοση, οπότε πήγαινα πολύ».

Αισθάνεσαι μερικές φορές ότι οι φίλαθλοι στην Ελλάδα αγαπούν περισσότερο τη νίκη από την ομάδα τους; Ανεξαρτήτως χρώματος.

«Εγώ νομίζω ότι ο κόσμος πλέον απαιτεί σεβασμό. Ο σεβασμός σημαίνει να μπορεί να πηγαίνει στο γήπεδο και να το ευχαριστιέται. Και κάτι ακόμα, να αποδίδει η ομάδα του καλό ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ πέρυσι μπορεί να μην το έπαιρνε το πρωτάθλημα. Ο κόσμος της όμως ήταν δίπλα. Ο Παναθηναϊκός το έχασε τις τελευταίες δύο αγωνιστικές. Όλος ο κόσμος του Παναθηναϊκού ήταν δίπλα στην ομάδα του, παρά τη στεναχώρια. Στον ΠΑΟΚ το ίδιο».

Άρα αν αναγνωρίσουν την προσπάθεια, θα είναι εκεί ακόμα κι αν η ομάδα τους δεν πάρει τον τίτλο.

«Ακριβώς. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Ο κόσμος θέλει να έρχεται στο γήπεδο με το παιδί του, να βλέπει ποδόσφαιρο και να ευχαριστιέται αυτό που βλέπει. Να δει προσπάθεια. Όταν δει προσπάθεια, δεν γίνεται να το παίρνει πάντα ο ίδιος».

Εσύ εκτός από το ποδόσφαιρο, τι ευχαριστιέσαι;

«Ευχαριστιέμαι πολύ το σπίτι, την οικογένεια. Η οικογένεια είναι πάνω από όλα. Τα παιδιά μας, οι γονείς, οι γιαγιάδες, οι παππούδες. Να περνάμε χρόνο μαζί τους και να είμαστε κοντά τους. Έχω και τρία λαμπραντόρ που τα αγαπώ πολύ. Και την ηρεμία. Μου λείπει πλέον πολύ η ηρεμία. Θέλω να μπορώ να πάω έναν ωραίο περίπατο, να φάω σε ένα εστιατόριο με την κοπέλα μου. Απλά πράγματα. Το άκουγα μικρός όταν το έλεγαν και αναρωτιόμουν “Τι λένε αυτοί; Υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνεις”. Τα ουσιαστικότερα πράγματα είναι αυτά, όμως».

Μουσική;

«Ελληνικά. Πάντα. Ο άρχοντας Νότης Σφακιανάκης λείπει, τον περιμένουμε. Θα επιστρέψει. Ξέρει εκείνος τι κάνει, αλλά θα επιστρέψει. Δεν βγαίνω, γιατί είμαι σε μια κατάσταση τα τελευταία χρόνια στην οποία δυσκολεύομαι πολύ να βγω, αλλά όταν βγω θα ακούσω ελληνικά. Και τον φίλο μου τον Πάνο Κιάμο, ο οποίος είναι πέρα από πολύ καλός τραγουδιστής και πολύ κοντά στον κόσμο κι εμένα αυτοί οι άνθρωποι μου αρέσουν πολύ».

Για φαινόμενα τύπου τραπ ποια είναι η γνώμη σου;

«Δεν έχω πρόβλημα με καμία μουσική, απλά να υπάρχει σεβασμός στους στίχους για όλους και να μην μεγαλώνουν τα παιδιά μας με λάθος πρότυπα».

Πες μας κάτι για τον Γιώργο που δεν το φανταζόμαστε.

«Προχθές είχαμε βγει με τον σκύλο βόλτα, μας γάβγισαν κάτι αδέσποτα από τριάντα μέτρα και εξαφανίστηκα πρώτος (γέλια)!»

Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σου το παιδί;

Από τη μέρα που γεννήθηκε το παιδί έχω αλλάξει τη σκέψη μου σε πολλά πράγματα. Ας πούμε, σταμάτησα και να τρέχω. Έτρεχα πολύ με το αυτοκίνητο και μου άρεσαν τα γρήγορα αυτοκίνητα. Το χάσαμε κι αυτό. Δεν το λέω για να μου πουν μπράβο, το λέω γιατί είχα αυτό το ελάττωμα και τώρα το έχω κόψει. Τα παιδιά είναι προτεραιότητα, όπως και η οικογένεια. Εμένα δυστυχώς, ο μικρός προς το παρόν δεν είναι κοντά μου, τον βλέπω όποτε μου επιτρέπεται».

Έχουμε δει αρκετά συχνά έναν ποδοσφαιριστή στη λειτουργία της άμυνας να αποδίδει πολύ καλύτερα και πολύ χειρότερα ανάλογα με τη φάση της ομάδας. Πόσο σε επηρεάζει εσένα ο παίκτης που βρίσκεται δίπλα σου, μπροστά σου, στο τέρμα;

«Είναι αυτό που λέγαμε πριν, ότι όταν ο οργανισμός μυρίζει υγεία, όταν μια ομάδα είναι χαρούμενη, πάνε όλα καλά. Και εμείς φέτος με τον Ατρόμητο, για να μιλήσουμε και γι’ αυτό, ξεκινήσαμε λίγο νωχελικά και χαλαρά και με την έλευση του νέου προπονητή, που μας έφερε λίγο πιο κοντά, γίναμε λίγο πιο επιθετικοί, βγάλαμε παραπάνω νεύρο και αρχίζουμε σιγά-σιγά και μαζεύουμε πόντους. Δεν ήμασταν χειρότεροι στην αρχή της χρονιάς, ήμασταν ίδιοι».

Κάτι «ξεκλέιδωσε» ο Ίλιτς.

«Η λειτουργία ήταν λίγο διαφορετική. Όχι από τον προηγούμενο προπονητή, ο οποίος θεωρώ ότι είναι τεράστιος προπονητής. Και σχετικά με το πώς φερόταν σε εμάς και με τη φιλοσοφία που είχε. Απλά ήταν η κατάσταση λίγο περίεργη. Τώρα είμαστε καλύτερα και είμαστε οι ίδιοι ποδοσφαιριστές. Νομίζω η απάντηση είναι αυτό που σου είπα πριν, σχετικά με την ΑΕΚ της πρώτης χρονιάς και της δεύτερης».

Τι συνάντησες στον Ατρόμητο;

«Ο Ατρόμητος είναι μια ομάδα που για μένα θα πρέπει να προσπαθεί κάθε χρόνο να είναι στην εξάδα των play-off. Έχουμε χάσει φέτος πόντους που ήταν κρίμα να χαθούν. Η απαίτηση αυτή υπάρχει και χαίρομαι γι’ αυτό, θα πρέπει να στοχεύουμε στην πέμπτη-έκτη θέση. Αυτό σκέφτομαι και γι’ αυτό το λόγο πήγα εκεί την τελευταία στιγμή. Και θα σου πω και κάτι. Αδίκησα και έναν άνθρωπο, με τον οποίο είχαμε έρθει σε κατ’ αρχήν συμφωνία και θέλω να το πω κι αυτό. Γιατί χάλασε μια συμφωνία με άλλη ομάδα και ήμουν υπαίτιος εγώ. Καλό είναι να λέμε ότι εμείς τα κάνουμε όλα καλά και συμπεριφερόμαστε “αντρικά”, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που οι καταστάσεις σε αναγκάζουν να σκεφτείς λίγο διαφορετικά. Οπότε ήταν μια απόφαση που έπρεπε να πάρω διαφορετικά, αλλά αδίκησα έναν συγκεκριμένο άνθρωπο και τον στεναχώρησα. Κι αυτό ήταν λάθος δικό μου».

Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις το ποδόσφαιρο;

«Όχι, ποτέ. Τότε με τον ΠΑΟΚ, σε μια τέτοια ηλικία, δεν ήξερα καν ποια θα είναι η επόμενή μου μέρα. Και ξέρεις, όταν πέσεις από ψηλά στα χαμηλά, δεν είναι εύκολο να ανέβεις ξανά. Εγώ το πάλεψα».

Τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο τη σκέφτεσαι;

«Εδώ και χρόνια. Περιμένω με ανυπομονησία να τελειώσω, αλλά το κορμί μου δεν με αφήνει. Οπότε, συνεχίζω. Θέλω να είμαι κοντά στο ποδόσφαιρο. Έχω πάρα πολλά πράγματα κατά νου…».