Τι μας διδάσκει η ιστορία με τους διαιτητές; Δεν αντέχουν το 50-50!

Photo Credits: INTIME

Ο Σταύρος Καζαντζόγλου μαζεύει τα κομμάτια του παζλ με αφορμή την αντίδραση των διαιτητών και καταλήγει στο σύνολο του ποδοσφαίρου

06/12/2023 | 21:41

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Κανονικά, τώρα θα έπρεπε να διαβάζατε ένα κείμενο για τον απολογισμό του πρώτου γύρου. Να κρίνουμε τα πεπραγμένα της ΑΕΚ και των ανταγωνιστών της, να συζητάμε για συν και πλην. Είναι φανερό, πως όσα βιώνουμε φέτος υπόσχονται ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον και ανταγωνιστικό πρωτάθλημα (και κύπελλο) με τέσσερις διεκδικητές. Ομάδες που έχουν κάνει, άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο, πράγματα στην Ευρώπη και είναι μέσα σε όλα.

Αντ’ αυτού, βρισκόμαστε ξανά σε σημείο που συζητάμε για απειλές, καταστάσεις που ξεφεύγουν από κάθε έννοια νομιμότητας, προπηλακισμούς και εντάσεις. Είναι φανερό, πως ορισμένοι δεν αντέχουν να ζουν με το 50-50. Είναι ξεκάθαρο, πως υπάρχει ένα κομμάτι του αθλητισμού που λειτουργεί απόλυτα φαταουλίστικα. Τα δικά μας δικά τους, τα δικά τους όλα δικά τους. Υπό αυτό το καθεστώς, το πράγμα εκτραχύνεται ολοένα και περισσότερο.

Να μάθουμε ξανά να σκεφτόμαστε

Ηρθε τώρα η αποχή των διαιτητών για να ταρακουνήσει κάπως τα πράγματα. Ανεπαίσθητα θα πω εγώ. Διότι, όταν υπάρχουν σωρεία καταγεγραμμένων επιθέσεων, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει μια απόπειρα ανθρωποκτονίας με στοιχεία που θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει σε διαλεύκανση, αλλά τα πάντα σφυρίζουν αδιάφορα, το πράγμα δεν ξέρω που μπορεί να οδηγήσει. Το θέμα είναι ιδιαίτερα σύνθετο και πολύπλοκο, για να λυθεί με μια αποχή μιας αγωνιστικής.

Σας έχω πει και άλλες φορές, πως σιχαίνομαι τα ευχολόγια. Ξέρουμε όλοι ή θα έπρεπε να ξέρουμε με βάση την παιδεία που έχουμε από το σπίτι μας και το σχολείο, πως μπορεί να διαφωνούμε, να έχουμε αντιδιαμετρικά αντίθετες απόψεις, αλλά υπάρχει πάντα τρόπος να βρίσκουμε λύσεις μέσα από συζήτηση. Να υπάρχει σκέψη. Να σκέφτονται οι άνθρωποι. Αυτό είναι που μας κάνει να διαφέρουμε από τα ζώα. Οσοι διαφέρουν στο τέλος της ημέρας.

Η αλυσίδα του ποδοσφαίρου

Πάμε στο προκείμενο. Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση για την κοινωνία του ποδοσφαίρου. Δεν πιστεύω πως αποτελείται από… καντηλανάφτες. Ειδικά για τους διαιτητές, είχα από μικρό παιδί την απορία τι πρέπει να συμβαίνει στο κεφάλι σου για να μπεις σε μια δουλειά, που δεν αρέσει σε κανέναν. Αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού. Όπως είναι οι ποδοσφαιριστές, οι παράγοντες, οι προπονητές, οι δημοσιογράφοι, ο κόσμος. Ολοι μια αλυσίδα. Αλληλένδετη.

Συνολικά, ειδικά για όσους έχουν ζήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, είναι μια πραγματικότητα που μοιάζει πια τόσο φυσιολογική που θαρρείς και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχουν εκείνοι που έχουν τον τρόπο και τη δύναμη να απειλούν και εκείνους που βρίσκονται συνέχεια υπό την ένταση και την απειλή. Εχω ξεχάσει πια πότε ήταν η πρώτη φορά που δέχθηκα την πρώτη τραμπούκα για κείμενα μου. Στα χρόνια μαθαίνεις να μην ασχολείσαι, σίγουρα – τουλάχιστον εγώ – δεν τρομοκρατείσαι, αλλά δεν παύει να είναι γύρω μας.

Τα παράδοξα της Ελλάδας

Γι’ αυτό στην Ελλάδα πλέον μάθαμε να θεωρούμε φυσιολογικά πράγματα που αν τα πεις εκτός χώρας, θα σε περάσουν για παλαβό. Ή όσοι έχουν γνώση, θα σου πουν για την Κολομβία της Ευρώπης. Εδώ είναι η χώρα που απαγορεύεται με κάθε τρόπο, πολλές φορές ακόμα και η μεμονωμένη παρουσία φιλάθλου μακριά από το γήπεδο της δικής του ομάδας. Είναι η χώρα που θεωρούμε «λογικό», οι δημοσιογράφοι να είναι ανάμεσα στον κόσμο και να μην είναι εφικτό να βρεθούν σε κάποιο γήπεδο για να κάνουν τη δουλειά τους. Οι διαιτητές να έχουν κάθε χρόνο σταθερά 2-3 επιθέσεις εκτός γηπέδων και να μη συγκινείται κανείς.

Σημεία των καιρών θα πει κάποιος. Δεν διαφωνώ. Το ποδόσφαιρο αποτελεί επέκταση της κοινωνίας και εκεί υπάρχουν ακραίες μορφές βίας και έντασης. Αλλά δεν μπορεί να δεχόμαστε εσαεί το παράλογο και να το κρίνουμε ως κανονικότητα. Πως μπορεί να αλλάξει αυτό; Μόνο όταν η Πολιτεία, αποφασίσει να τηρήσει τους κανόνες που η ίδια έχει θεσπίσει. Δεν πετάω το μπαλάκι, αλλά οι ευνομούμενες κοινωνίες διαφέρουν από τη ζούγκλα μόνο από τη δυνατότητα επικράτησης κόντρα σε κάθε λογής ανομία.