Αυτό που τώρα υπάρχει και η προσπάθεια για να βγουν με μικρές απώλειες τα δύο επόμενα ματς

Για 25 λεπτά στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, είδαμε την περυσινή ΑΕΚ. Την ομάδα που με την πίεσή της ψηλά, το πρέσινγκ, τις ανακτήσεις μπάλας και την ικανότητα να αναπτύσσεται από πτέρυγες και κεντρικό άξονα μαζί, στρίμωξε τον αντίπαλο στα σχοινιά και -επιτέλους- σε αντίθεση με τα πρώτα έξι παιχνίδια, πέτυχε εκείνη πρώτη το γκολ. Παρουσίασε δε τον καλό εαυτό της δίχως τους Γκατσίνοβιτς και Γκαρσία, οι οποίοι στους προαναφερθέντες τομείς, ίσως να αυτοί που υπηρετούν το πλάνο καλύτερα.

Μετά, είναι αλήθεια ότι ο διακόπτης έπεσε. Δεν ήταν ακριβώς black out, αλλά ένα δεύτερο μισό του πρώτου 45λεπτου, οπισθοχώρησης και εύκολης παραχώρησης του γηπέδου στον Ολυμπιακό. Από τη μία στιγμή στην άλλη, ήταν ένα διαφορετικό παιχνίδι κι αυτό το επέτρεψε η ΑΕΚ να γίνει, δεν συνέβη επειδή επιβλήθηκε ο αντίπαλος. Ήταν θέμα επιλογής; Αποδοχής ότι η ομάδα δεν θα μπορούσε να παίξει στο ίδιο τέμπο για τα επόμενα 25 λεπτά του πρώτου ημιχρόνου, οπότε μπήκε σε διαδικασία διαχείρισης ενόψει του δεύτερου;

Μέσα από το γήπεδο, φάνηκε ότι υπήρχαν ποδοσφαιριστές που είχαν ανάγκη τη στιγμή εκείνη από ένα πιο χαμηλού ρυθμού παιχνίδι. Είδα για πρώτη φορά από τότε που ήρθε στην ΑΕΚ, τον συνήθως ακάματο Γιόνσον να βάζει τα χέρια στη μέση επιστρέφοντας για να πάρει θέση στην περιοχή σε ένα κόρνερ που είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός, κάπου γύρω στο 35′.

Το πως εξηγείται αυτό, προφανώς έχει να κάνει και με τον τρόπο της καθημερινής δουλειάς. Όλοι ξέρουμε ότι η ομάδα προπονείται σε πολύ υψηλές εντάσεις. Το διαπιστώνουμε κάθε φορά που μας παρέχεται η δυνατότητα να δούμε από κοντά τι ακριβώς κάνουν στα Σπάτα, το έχει εξηγήσει και ο Αλμέιδα. Δεν τίθεται θέμα αναζήτησης δικαιολογιών ή αιτιών, είναι κάτι που σχετίζεται με τη φιλοσοφία του προπονητή και δεν αλλάζει. Το έχει πει πολλές φορές ότι αυτή είναι η προσέγγισή του, αυτή είναι η δουλειά του.

Η διάρκεια που πρέπει να έρθει και οι αναμετρήσεις-φωτιά με Μπράιτον και ΠΑΟ

Δεν θέλω να το ρίξω στην τύχη, όμως το ποδόσφαιρο είναι και στιγμές. Για παράδειγμα, στο πέναλτι που η ΑΕΚ ζήτησε στη φάση του Κίνι -που τελικά δεν ήταν- ο παίκτης του Ολυμπιακού πηγαίνει στη μπάλα με τον πλέον άτσαλο τρόπο, έχοντας και τα δύο χέρια του απλωμένα. Αυτή χτυπά λίγο πιο δίπλα και ο Ισπανός τη γλιτώνει. Στη φάση του ακυρωθέντος γκολ της ΑΕΚ, η μπάλα χτυπά συμπτωματικά στο χέρι του Πινέδα που αρχικά κλέβει με το πόδι, όμως μετά βρίσκει στο χέρι του που είναι απλωμένο, άρα του δίνει πλεονέκτημα.

Σίγουρα δεν μπορείς να στέκεσαι πολύ σε αυτά, όμως αν σε μία από τις δύο περιπτώσεις τα εκατοστά είχαν ευνοήσει την ΑΕΚ, σήμερα θα μιλούσαμε αλλιώς. Βέβαια, δεν θα κρύβαμε κάτω από το χαλί το ξεκάθαρο γεγονός ότι η Ένωση αδυνατεί να έχει τον περυσινό ρυθμό, να βγάζει 60λεπτα με την ίδια ένταση. Όπως επίσης στερείται της δυνατότητας να αποφορτίσει παίκτες οι οποίοι ενδεχομένως έχουν ανάγκη πνευματικής αποφόρτισης. Τα λάθη του Μουκουντί, επαναλαμβανόμενα και πολύ επικίνδυνα, αυτό μου δείχνουν. Εδώ η μεγάλη καθυστέρηση στο θέμα του στόπερ, φωνάζει διαρκώς, εμφανίζεται μπροστά και μας κουνά το δάχτυλο.

Δύο είναι τα ζητούμενα πλέον: αρχικώς να βρει η ομάδα περισσότερα καλά λεπτά μέσα στο γήπεδο, να φτάσει στα περυσινά στάνταρτς από τα οποία απέχει σημαντικά. Το δεύτερο, να βγουν τα επόμενα δύο παιχνίδια με όσο λιγότερο κακό μπορεί να συμβεί, ένεκα της δυσκολίας και των απουσιών που εύχομαι να μην αυξηθούν. Το πρόβλημα του Βίντα τρομάζει, στη σκέψη ενδεχόμενης απώλειας του κορυφαίου και πιο σταθερού στόπερ της ομάδας, σε πιάνει σύγκρυο.

ΥΓ. Η διαιτησία και ο Ολυμπιακός… ΄Έφυγε το ντέρμπι και δεν έβγαλαν ούτε κιχ, αυτοί που ξεσήκωσαν προκαταβολικά τον κόσμο, ως συνήθως, για τον ορισμό του Πορτογάλου. Όλα πήγαν καλά, θα μπορούσε να δοθεί το πέναλτι στον Ελίασον, την κατάπιε τη δεύτερη κίτρινη στον Φορτούνη, η συκοφάντηση έπιασε τόπο.