Επιτέλους να διώξει την κούραση, μακάρι να μας ταρακουνήσει

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης γράφει γι αυτό που παλεύει να πετάξει από την ΑΕΚ ο Αλμέιδα, για τις μεταγραφές και για τον Αλέ

20/07/2022 | 0:30

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Ξεκινώ από το κομμάτι το μεταγραφικό. Η ΑΕΚ στην περυσινή καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο, με Αραούχο, Τσούμπερ και Άμραμπατ, έκανε μια σημαντική ποιοτική αναβάθμιση στην μεσοεπιθετική της γραμμή. Δεν έκανε το ίδιο και στις υπόλοιπες γραμμές. Στα χαφ δεν άλλαξε τίποτε και στην άμυνα που άλλαξε πίσω προς τα πίσω αντί προς τα μπροστά. Και έτσι στην πορεία ακόμα και αυτή η ποιοτική αναβάθμιση στην επίθεση, χάθηκε στην γενική μετριότητα.

Τι μάθημα δίνει αυτό. Πως η αναβάθμιση φέτος, θα πρέπει να γίνει σ’ όλες τις θέσεις που έμειναν εκτός πέρυσι το καλοκαίρι. Ήδη είναι πολύ προφανές, πως η τριάδα με Πινέδα, Γιόνσον και Γκατσίνοβιτς, συνιστά ποιοτική αναβάθμιση στα χαφ. Και περιμένουμε να δούμε και το αντίστοιχο στην αμυντική γραμμή. Η ΑΕΚ θα πάρει δυο βασικούς στόπερ και μπορεί και τρεις. Πρέπει να είναι παίκτες που να αναβαθμίσουν το κέντρο της άμυνας.

Επίσης δεν γίνεται να μην ανοίξει κουβέντα για τα ακραία μπακ. Καλά έκανε ο Αλμέιδα και ήθελε να τους δει στην προετοιμασία. Δεν νομίζω πως η εικόνα που έχει ο Αργεντινός είναι πολύ διαφορετική από την εικόνα που είδε πέρυσι. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι δραματικά στο υπόλοιπο της προετοιμασίας στην Ολλανδία. Αλλά θαρρώ πως με τα τωρινά δεδομένα, η αναβάθμιση και στα ακραία μπακ είναι επιτακτική. Διαφορετικά θα έχει γίνει μισή δουλειά στην άμυνα. Και αφού έγραψα δουλειά, πάμε και σ’ αυτό.

Τι εννοεί «κούραση» και γιατί παλεύει να την… πετάξει

Ο Αλμέιδα τους «λιώνει» τους παίκτες της ΑΕΚ στο γήπεδο, ξεκινώντας από τα πολύ βασικά τα οποία προφανώς και έχει διαπιστώσει πως θέλουν και αυτά την δουλίτσα τους. «Πληρώνεστε για να παίζετε ποδόσφαιρο ενώ άλλοι πεινάνε. Δεν υπάρχει κούραση σ’ αυτό, θέλει καρδιά» ήταν η ατάκα του προπονητή στην ομιλία προς τους ποδοσφαιριστές. Με δεδομένη και την κοσμοθεωρία που δείχνει να έχει ο Αλμέιδα, μου θύμισε πολύ αυτό που έλεγε ο Λουκαρέλι. «Το να λέει ένας ποδοσφαιριστής πως είναι κουρασμένος, είναι προσβολή στην εργατική τάξη». Και πόσο δίκιο έχει.

Όμως θαρρώ πως ο Αλμέιδα έβαλε στην συζήτηση με τους ποδοσφαιριστές του την λέξη κούραση, με μια πολύ πιο ευρεία έννοια του όρου. Η περυσινή ΑΕΚ (θαρρώ και η προπέρσινη) έβγαζε σχεδόν σε κάθε ματς, με ελάχιστες ίσως και καθόλου εξαιρέσεις, μια εικόνα κόπωσης. Κάτι κουρασμένα παλικάρια με κιτρινόμαυρες φανέλες έβλεπες, ήδη από το ξεκίνημα του παιχνιδιού. Σαν να είχαν περάσει πριν καλώδια, σ’ όλη την εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Ταλαιπωρημένοι μετά από μόλις το πρώτο τρέξιμο, χωρίς ένταση, χωρίς σπιρτάδα, χωρίς διάθεση και δίψα. Κουρασμένοι περισσότερο ίσως στο μυαλό και λιγότερο στο σώμα.

Φυσικά όλο αυτό δεν έχει να κάνει με την δουλειά που γινόταν ή δεν γινόταν στην φυσική κατάσταση. Άλλωστε δεν επρόκειτο περί κόπωσης. Ήταν μια άλλη κατάσταση, που ξεκινούσε από πολύ πιο βαθιές παθογένειες της περυσινής (και όχι μόνο ομάδας). Ο Αλμέιδα δεν δυσκολεύτηκε καθόλου όλο αυτό να το εντοπίσει. Όταν έχεις παίξει και έχεις καθίσει στον πάγκο της Ρίβερ, ξέρεις καλά πότε οι παίκτες έχουν δουλέψει για να μπουν στο γήπεδο με κ….α και πότε με κούραση και ταλαιπωρία από τα αποδυτήρια. Ξέρει επίσης και πόσο μεγάλη διαφορά κάνει το ένα με το ένα, ειδικά για μια ομάδα όπως είναι η ΑΕΚ.

Πέρασε πολύ χρόνο ο Αργεντινός στο να μελετήσει την ομάδα. Να την μελετήσει πραγματικά και σε βάθος. Όχι αν λειτούργησε ή δεν λειτούργησε το σύστημα πέρυσι ή ποιος παίκτης τράβηξε και ποιος όχι. Προφανώς τα είδε και αυτά. Το πήγε όμως και παραπέρα, την διέκρινε αυτή την ταλαιπώρια, αυτή την κούραση. Κατάλαβε πόσο κακό έκανε στην ομάδα και είναι από τα πρώτα που θέλει να διώξει. Και μακάρι να το πετύχει, γιατί η πραγματικότητα είναι πως όλοι μας κουραστήκαμε, να βλέπουμε στο γήπεδο μια ΑΕΚ τόσο κουρασμένη και ανήμπορη να διεκδικήσει. Θέλει να το διώξει όλο αυτό ο Αλμέιδα και μακάρι να το πετύχει.

Μήπως και μας ταρακουνήσει…

Και μιας και μπήκα σ’ αυτό το «τρυπάκι», μακάρι όλοι μας να κοιτάξουμε γύρω μας στο ποδόσφαιρο και να καταλάβουμε ποια είναι τα πραγματικά σοβαρά αυτής της ζωής. Το λέω με αφορμή την υπόθεση του Αλέ. Ο Αλέ είναι ο σέντερ φορ που πήρε η Ντόρτμουντ για να αντικαταστήσει τον Χάαλαντ που πήγε στην Σίτι. Σίγουρα δεν είναι στην κουλτούρα του οργανισμού της Ντόρτμουντ, αλλά σίγουρα θα υπήρξαν οπαδοί που θα είχαν το «έλα μωρέ με μια καλή χρόνια στον Άγιαξ τον φέραμε να αντικαταστήσει τον παικταρά που χάσαμε». Και όσοι υποστήριζαν το αντίθετο, μπορεί να τσίμπαγαν και καμία κατάρα να πορεύονται.

Σίγουρα θα υπάρχει κάπου στα πέριξ του οργανισμού της Ντόρτμουντ ένας αντίστοιχος Τσίλης που να γράφει στις εφημερίδες και στα σαιτ και να λέει στα ράδια πως «καλός αυτός ο Αλέ, αλλά γιατί δεν παίρνατε τον Αραούχο που είναι παικταράς και θα σας ερχόταν και οικονομικότερα». Και εννοείται θα έτρωγε καραμούζα γιατί είναι αρδάκι, μαζί και τις ευχούλες του. Όλα αυτά, όλοι τους, πιθανότατα θα τα θεωρούσαν εξόχως σοβαρά και σημαντικά. Μέχρι που ο Αλέ έκανε τις εξετάσεις τους και βρέθηκε όγκος στα γεννητικά όργανα. Μέχρι που η απειλή του κινδύνου για την ζωή έρχεται να σκεπάσει τα πάντα. Τότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις ποια πραγματικά είναι τα σοβαρά και ποια τα λιγότερο σοβαρό. Συνειδητοποιείς πως το ποδόσφαιρο είναι για να γουστάρεις, για να παθιάζεσαι, ακόμα και για να τσακώνεσαι αν χρειαστεί και κάποιες φορές για να παίρνεις και κουράγια ζωής απ’ αυτό. Ανάποδα όμως, δεν πάει αυτό.

Δεν αναφέρομαι καθόλου στην βία και περιπτώσεις σαν τον Άλκη. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ένα άλλο καπέλο. Αναφέρομαι στο γεγονός πως κάποια στιγμή χάνεται εντελώς και η μπάλα και η συναίσθηση. Με χαρακτηριστική ευκολία εξαπολύονται «κατάρες» για μια μεταγραφή που έγινε ή δεν έγινε, για μια επιλογή ενδεκάδας που έγινε ή δεν έγινε, για ένα σουτ που έγινε ή δεν έγινε. Καθότι αυτά κρίνονται ως τα πλέον σοβαρά. Πιθανότατα το έχω κάνει πρώτος. Μέχρι που σκάνε περιπτώσεις σαν του Αλε και μας ταρακουνάνε. Ή τουλάχιστον μακάρι να μας ταρακουνάνε. Η μπάλα διάολε, είναι πολύ σημαντικό πράγμα στη ζωή μας. Αλλά όχι το πρώτο σημαντικό. Και μακάρι το παλικάρι ο Αλέ να είναι δυνατό και να συνεχίσει να βάζει γκολ σ’ όλους και παντού. Δηλαδή όχι και παντού…