Ξάφνου νιώθεις πως όλα ξαναμπήκαν στην θέση τους, αλλά...

Photo Credits: INTIME

Ο Κώστας Τσίλης γράφει κοιτώντας την θέα από την γωνιά της Αγιάς Τριάδας

03/06/2022 | 13:00

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Από μικρός φοβόμουν και ως εκ τούτου απέφευγα τα τρένα. Δίχως κάποια λογική εξήγηση. Πιθανότατα κατάλαβα το γιατί, όταν κάποια στιγμή μαζί με τον Θοδωρή ταξιδεύαμε σ’ ένα βαγόνι συνολικά 16 ώρες μέσα σ’ ένα 24ώρο, για να πάμε στην Ξάνθη για ένα σκοτωμένο 0-0 και να γυρίσουμε. Αλλά δεν έχει σημασία.

Επειδή ακριβώς φοβόμουν τα τρένα, απέφευγα και τον «ηλεκτρικό» και προτιμούσα ως πιτσιρικάς να πηγαίνω στην Φιλαδέλφεια για την ΑΕΚ με τρόλεϊ. Χρειαζόταν δυο τρόλεϊ, για την ακρίβεια. Και όσο η κυρά Βίκυ νόμιζε πως ήμουν κάπου γύρω στην πλατεία ή άντε στα ηλεκτρονικά χαμηλά στην Αιγαίου, εγώ ήμουν ήδη στην Δεκελείας.

Επειδή πάντα είχε πήξιμο η Δεκελείας και πόσο πια να κουλαντρίσεις την λαχτάρα, κατέβαινα σχετικά νωρίτερα και το έκοβα σχεδόν τρέχοντας. Από τον Τίλλα κάτω και μετά αριστερά στην Σμύρνης. Πάντα η ίδια διαδρομή, πάντα το ίδιο καρδιοκτύπι, πάντα το ίδιο συναίσθημα όταν κάποια στιγμή στην γωνιά της Αγίας Τριάδας, είχες πλέον φάτσα το γήπεδο, την Σκεπαστή.

Αλήθεια σας λέω, θαρρώ πως για κάποια δέκατα του δευτερόλεπτου, κοβόταν η αναπνοή. Κάθε φορά όμως. Μετά επέστρεφε η ανάσα και γκάζωνες ακόμα περισσότερο για να φτάσεις εκεί που ξεκινούσε μια από τις πιο μαγικές διαδικασίες της ζωής μας. Ίσως η πιο μαγική. Σαν μια ιεροτελεστία. Εισιτήριο, ουρά, κερκίδα και ΑΕΚ.

Σχεδόν την ίδια διαδρομή ακολουθούσα και από τα 19-20 που πλέον είχα το παπί μου. Απλώς έφτανα από την Μαραθώνος στην Σμύρνης, γιατί εκτός των άλλων έτσι γλίτωνες και όλα τα φανάρια. Διότι το ζητούμενο ήταν να φτάσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και εκεί στην γωνιά της Αγίας Τριάδας η ίδια θέα, τα ίδια δέκατα του δευτερόλεπτου με την κομμένη αναπνοή.

Για σχεδόν 13 χρόνια, αυτή την θέα, αυτή την εικόνα, την κουβαλούσα πάντα στο μυαλό ως λαχτάρα. Από το 2003 και μετά, θαρρώ πως με στοίχειωνε. Σιγά – σιγά αραίωναν όλο και πιο πολύ οι επισκέψεις στη Φιλαδέλφεια. Και την πρώτη φορά που από εκεί, από την γωνιά της Αγιάς Τριάδας, η θέα ήταν το… κενό, δεν κόπηκε καθόλου η ανάσα. Κόπηκε όμως μαχαίρι αυτή η διαδρομή. Όποτε και αν χρειαζόταν, Δεκελείας και ας μην σταύρωνα φανάρι πράσινο.

Από τότε που ξεκίνησε να κτίζεται το νέο γήπεδο έχω πάει πολλές φορές. Απ’ έξω και από μέσα. Να είναι καλά κυρίως ο Ηλίας. Κάποιες φορές και ο Αντρέας. Έχουμε μπει ακόμα και παρέα με τον Άκη μαζί με τον «Τσίνο», να συναντά τον Θ(ε)ωμα και να βγάζουν μαζί φωτογραφίες όνειρο. Όμως πρώτη φορά χθες το μεσημέρι, μπήκα από την Μαραθώνος, βγήκα στην Σμύρνης και στην γωνιά της Αγιάς Τριάδας, ευθεία μπροστά, κανένα κενό. Γήπεδο. Το γήπεδο μας. Ξανά.

Θαρρώ πως τα δέκατα που αυτή την φορά κόπηκε η ανάσα, ήταν λίγο περισσότερο. Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι σίγουρος πως το πρώτο που σκέφτεσαι όταν επιστρέφει η αναπνοή, είναι πως όλα, κατά κάποιον μαγικό τρόπο, ήρθαν ξανά στην θέση τους. Μόνο μ’ αυτή την εικόνα μπροστά σου. Αυτή την εικόνα που μπορείς ξανά να κουβαλάς στο μυαλό σου ως λαχτάρα.

Μόνο που έχουμε αρκετά μεγαλώσει και πλέον πάντα υπάρχει σ’ όλα αυτά ένα «αλλά». Το πρώτο «αλλά» είναι πως το γήπεδο ναι, θα είναι ξανά στην θέση του, αλλά κάποιοι θα (μας) λείπουν. Και θα (μας) λείπουν πολύ. Δεν θα καθίσω να αραδιάσω ονόματα. Δεν θα το κάνω μνημόσυνο. Αφήστε που αν όλοι αυτοί από κάπου ψηλά (μας) βλέπουν και (μας) παρακολουθούν αφενός δεν θα το ήθελαν καθόλου, αφετέρου θα έσκαγαν στα γέλια με τέτοια καμώματα.

Μόνο στον κυρ Κώστα θα σταθώ. Όποτε σκέφτομαι/βλέπω οτιδήποτε αφορά το νέο γήπεδο, μου λείπει. Ξέρω πως στον Γιάννη λείπει απείρως πολύ περισσότερο. Αλλά τον κυρ Κώστα τον αισθανόμουν πάντα σαν τον ΑΕΚτζή πατέρα μου που θα με πήγαινε στο γήπεδο. Και τώρα που το γήπεδο θα είναι εδώ, είναι ζόρικη η σκέψη πως εκείνος δεν θα είναι μέσα και αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν επιτρέπει όλα τα πράγματα να μπουν στην θέση τους. Έστω και αν ξέρω πως έφυγε ως ζευγάς, που η (ΑΕΚο)σπορά του μένει.

Αυτό είναι το πρώτο «αλλά». Που νομίζω το έχουμε σχεδόν όλοι μας. Εξάλλου απ’ όλους μας κάποιος θα λείπει πολύ σ’ αυτό το πρώτο «γυρίσαμε σπίτι». Υπάρχει και ένα δεύτερο «αλλά» εξίσου σημαντικό. Μου το έλεγε χθες ένας (από τους πολλούς) φίλους που τα είπαμε όσο περιμέναμε να έρθει η πρώτη νταλίκα με τα φτερά του αετού. «Εμάς τους ΑΕΚτζήδες δεν μας ενδιαφέρουν ούτε οι αετοί, ούτε τα πολλά μεγαλεία, ούτε να σαρώνουμε πάντα και τα πάντα. Να έχουμε το σπίτι μας θέλουμε, να έχουμε το dna της ΑΕΚ που μάθαμε από μικροί και να μην χάνουμε την λογική μας και την αξιοπρέπεια μας».

Ναι, βλέποντας ξανά το γήπεδο μας από την γωνιά της Αγιάς Τριάδας, αισθάνεσαι πως όλα κατά ένα μαγικό τρόπο μπαίνουν στην θέση τους. Αλλά τίποτα πραγματικά δεν θα είναι στην θέση του, αν η ΑΕΚ δεν καταφέρει να βγει από το τέλμα του παραλόγου, του αντιποδοσφαιρικού, του αντιανταγωνιστικού και του ξένου με την ΑΕΚ, που έχει βυθιστεί τα τελευταία χρόνια. Ένα τέλμα από το οποίο από μόνο του το νέο (μας) σπίτι, δεν μπορεί να την βγάλει.

Και φυσικά εννοείται πως εκείνος που η ανάλυσή του ξεκινούσε από το «δεν μας ενδιαφέρουν εμάς του ΑΕΚτζήδες οι αετοί» και βεβαίως ήταν σωστή, είχε παρατήσει την δουλειά του και περίμενε για παραπάνω από ένα τρίωρο, να δει την νταλίκα που θα έφερνε τα φτερά του αετού. ΑΕΚ, δηλαδή.