Πιο ηδονικά δεν γίνεται

Πολλές φορές όταν ξεκινά μια διαδικασία, αναρωτιέσαι ποιο μπορεί να είναι το ιδανικότερο σενάριο. Υπό ποιες συνθήκες μπορεί να γραφτεί η ομορφότερη ιστορία. Ε, αυτό που έγινε στο Καραϊσκάκης το βράδυ της Πέμπτης, είναι πραγματικά εμπνευσμένο από τα καλύτερα όνειρα κάθε Ενωσίτη. Να πηγαίνει στα ίσια και να τους νικά ξανά μέσα στο σπίτι τους, να τους χαλά την τελευταία προσπάθεια συσπείρωσης, να τους θέτει εκτός τελικού. Αλλά κυρίως, να τους ακούει μετά να κραυγάζουν, να τσιτώνουν, να θυμώνουν για τη διαιτησία και τις συνθήκες που έγινε το ματς.

Είναι τρομερό. Είναι μια νέα πραγματικότητα. Συζητάμε για αποκαθήλωση και βάλε. Για όποιον έχει ζήσει την πραγματικότητα της τελευταίας 20ετίας, δεν μπορεί να πιστέψει πως ακούγονται αυτά από εκπροσώπους του Ολυμπιακού. Να διαμαρτύρονται επειδή έφαγαν…ξύλο μέσα στο σπίτι τους. Να γκρινιάζουν για τη διαιτησία. Να είναι σε σύγχυση ο προπονητής τους και να βλέπει τετράμπαλα, χάντμπολ και να είναι έξαλλος. Να λέει παίκτης του Ολυμπιακού (όχι του Βόλου, ούτε καν των Λιοσίων), πως με κανονικό διαιτητή στο ΟΑΚΑ περνάνε!

Υπάρχει κάτι πιο απολαυστικό από την ατάκα του σερ Τάκης: «Είναι κάποιες στιγμές που δεν αντέχεις με τη διαιτησία, αγανακτείς». Ποιος το λέει αυτό; Ο μέγας προπονητής των σχολών Κωστέα-Γείτονα, εκείνος που χάρη στη χούντα και την παράγκα έγινε πρωταθλητής. Αγανάκτησε. Και είμαστε μόνο στην αρχή. Η απάντηση θα μπορούσε να είναι απλή. «Να δυναμώσουν τις ομάδες τους και να αφήσουν τις αστείες δικαιολογίες. Να φτιάξουν εφάμιλλες ομάδες σαν τον Ολυμπιακό», που έλεγε κάποτε και μια ψυχή. Γιατί είναι φανερό, πως οι χειρότεροι εφιάλτες τους, γίνονται πραγματικότητα.

Όλα όσα έγιναν, οι γκρίνιες για τη διαιτησία, η αγανάκτηση για τις συνθήκες ζούγκλας, είναι σαν να έρχεται η θεία δίκη. Θα μπορούσε κάποιος να πει, δεν ήταν συνθήκες ζούγκλας όταν έπεφταν τα καπνογόνα βροχή, όταν οι μπράβοι σουλατσάριζαν ελεύθεροι, όταν οι διαιτητές τα έβλεπαν όλα κόκκινα; Μήπως τώρα τελικά κατάλαβαν, πως το γκολ του Χάρα ήταν με το χέρι και όχι με εκείνο που υποστήριζαν; Πως μπορεί και ο Πατίτο να είχε κανένα τρίτο πόδι στη διαδικασία;

Ξέρετε, όλα αυτά είναι υπέροχα. Ηδονικά, εξαιρετικά. Ηταν επόμενο πως ο κόσμος θα έβγαινε να γιορτάσει. Για εμένα όμως, το πιο σημαντικό πέρα από όλα τα άλλα, είναι η επισφράγιση της ανωτερότητας της ΑΕΚ έναντι του Ολυμπιακού. Είναι η ομάδα που του πήρε αποτέλεσμα και πήγε να τον αποκλείσει, πριν καν επανέλθει στη φυσική της θέση. Είναι η ομάδα που τον ξεπαρθένεψε πέρυσι και του χάλασε το αήττητο. Είναι η ομάδα που του πήρε το κύπελλο στα ίσια. Είναι η ομάδα που τον νίκησε φέτος καθαρά. Ηταν επόμενο να έρθει και η στιγμή που θα του έκλεινε το σπίτι.

Σας το λέω και δεν αλλάζω την άποψη μου. Απέναντι στην κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα της χώρας, αφού παίρνει και φέτος το πρωτάθλημα, η ΑΕΚ δείχνει πόση ποιότητα και πόσες ικανότητες διαθέτει. Είναι μια ομάδα καλύτερη, με έναν προπονητή που μπορεί να βρίσκει λύσεις και να καλύπτει αδυναμίες. Επαναλαμβάνω, πως εάν αυτό το δυναμικό διατηρηθεί και ενισχυθεί με 2-3 ποιοτικές λύσεις εκεί που χρειάζεται (στα άκρα της επίθεσης ας πούμε), θα είναι ακαταμάχητο.

Επί του παρόντος, ας απολαύσουμε τις στιγμές. Είναι η πρώτη φορά που δεν θέλω να βλέπω ξανά και ξανά τα γκολ και τις φάσεις, αλλά τις δηλώσεις. Να ακούω το κλάμα, τον οδυρμό, την αγανάκτηση. Να ακούω μέσα σε 90’ να χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους και να γκρεμίζεται ότι έχτισαν με κόπο μια ολόκληρη 20ετία. Να καταρρέει με κρότο ένα σαθρό οικοδόμημα, που δεν μπορεί πια να στηριχθεί στο παρασκήνιο. Και μέσα στο γήπεδο, οι νίκες είναι πάντα «κιτρινόμαυρες».

• ΑΕΚ
• ολυμπιακός