Το μάθημα που πήρε η ΑΕΚ από τον εαυτό της και... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΚΟΛΤΖΗΣ!

Ξέρω, ξέρω, το γράφω βιαστικά. Αλλά, έχω γράψει τα τελευταία χρόνια, τόσες φορές για το «έγκλημα» της ΑΕΚ, να βρει έναν γκολτζή, που με αυτό που είδα πριν από λίγο από τον Αραούχο, φώναξα ένα τεράστιο «επιτέλους», που επί της ουσίας αποτελεί απωθημένο έξι ετών.

Για αρχή δεν θέλω να σταθώ σε τίποτα μα τίποτα άλλο από το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Αραούχο, πέρα από τα δύο του γκολ! Δύο γκολ με κεφαλιά, που μπήκαν επειδή πολύ απλά βρέθηκε εκεί που έπρεπε, ακολούθησε την πορεία της μπάλας, τρύπωσε την κατάλληλη στιγμή, πήδηξε στον… Θεό και εκμεταλλεύτηκε τις σέντρες των συμπαικτών του.

Γιατί; Επειδή πολύ απλά, έχει τη μυρωδιά του γκολ στο… αίμα του. Κάτι που είχαμε να το δούμε από τον Μπλάνκο, με τη διαφορά όμως ότι ο Αραούχο ξέρει αποδεδειγμένα και μπάλα. Αλλά, επαναλαμβάνω, προς το παρόν, αφήνω στην άκρη ότι είναι καλός ντριμπλέρ κι ας μην έπαιξε σήμερα πολύ στο ένας εναντίον ενός (θα το δούμε κι αυτό στη συνέχεια), ότι παίζει την μπάλα με τη μία, ότι ξέρει να παίζει με πλάτη, ότι ανοίγει χώρους στους συμπαίκτες του. Μένω μόνο σε αυτό το ρημαδιασμένο το γκολ! Και σκεφτείτε πόσα παιχνίδια, έληξαν ισόπαλα φέτος, επειδή έλειπε ο γκολτζής και πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, αν…

Αλλά, ας αφήσουμε τις υποθέσεις. Κι ας μείνουμε στο ότι ο Αραούχο είναι εδώ. Και άνοιξε λογαριασμό. Και άρχισε να μοιράζει… πόνο με το «καλημέρα». Να τον φτύσουμε απόψε, όλοι μας, μην τον ματιάσουμε. Σήμερα, απλά άρχισαν τα ωραία!

Η ΑΕΚ απόψε πήρε ένα πολύ καλό μάθημα από τον εαυτό της. Και κυρίως πρέπει να το πήρε αυτό το μάθημα, η διοίκησή της. Τι εννοώ; Ότι όταν κάνεις αυτά που πρέπει, όταν κλείνεις τα κενά με αυτούς που πρέπει, τότε μέσα στο γήπεδο, βλέπεις μπάλα και αποτελέσματα σαν το σημερινό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι η ΑΕΚ θα αρχίσει να μοιράζει πεντάρες και εξάρες, ούτε ότι όλοι οι αντίπαλοι είναι επιπέδου Λεβαδειακού.

Αλλά, με έναν επιθετικό μπροστά που όταν του δοθεί η ευκαιρία να σκοράρει, δεν θα χαριστεί, αλλά και που ανοίγει διαδρόμους για τους υπόλοιπους, κάθε υποδεέστερο αντίπαλο, τον κερδίζεις, εύκολα ή δύσκολα. Με τον Αραούχο, έκλεισε ένα κενό πολλών ετών (φτου, φτου, να μην ξεχνιόμαστε). Η τριπλέτα πίσω του, απελευθερώθηκε και έπαιξε όπως πρέπει να παίζει.

Είδαμε μακράν το καλύτερο παιχνίδι με την τριάδα πίσω από τον φορ να κάνει διαρκώς κίνηση χωρίς την μπάλα, τους δύο ακραίους να εναλλάσσονται και τον Μπακασέτα να παίζει στη θέση του, εκεί απ’ όπου μπορεί να δοκιμάζει το φαρμακερό πόδι που διαθέτει, όπως κι έκανε για το 1-0.

Είδαμε τους Γιόχανσον και Σιμόες που μάθαμε πέρυσι, είδαμε ανεβασμένους τους Μπακάκη, Ντίντακ, αλάνθαστους τους Λαμπρόπουλο-Κολοβέτσιο και μάλιστα τον τελευταίο να χρίζεται μέχρι και σκόρερ. Είδαμε να μπαίνουν αλλαγή οι παίκτες που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε και οι αλλαγές, όχι απλά να μην επηρεάζουν σε τίποτα την ομάδα, αλλά να την κάνουν να συνεχίζει μηχανικά και στον ίδιο ρυθμό.

Είδαμε, με λίγα λόγια, την ΑΕΚ να αποδίδει αυτό που μπορεί βάσει του ρόστερ που έχει και τους παίκτες της να αποδεικνύουν στους εαυτούς τους, πόσο πολύ τους έχουν αδικήσει και κατ’ επέκταση έχουν αδικήσει την ομάδα, με τη μέχρι πρότινος πορεία της.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Απλά, την Κυριακή το μεσημέρι, να πάμε στο ΟΑΚΑ… Η ΑΕΚ απογοήτευσε τον κόσμο της, αλλά διορθώνει τα λάθη της και δικαιούται να ζητά ξανά τη στήριξή του…

• ΑΕΚ
• Σέρχιο Αραούχο