Να τους ακούς ή να μην τους ακούς;

Πολλές φορές προβληματίζομαι, για το αν πρέπει να παίρνω στα σοβαρά σαν δείγματα τάσεων στην ΑΕΚτζήδικη κοινή γνώμη, τα σχόλια στο Facebook ή στις ιστοσελίδες σαν και την δική μας. Καταλήγω πως το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι όσο το δυνατό πιο επιλεκτικός και να προσπαθείς να καταλάβεις ποιά από αυτά που διαβάζεις εκφράζουν ένα πηγαίο προβληματισμό και ποια είναι προϊόν εμπάθειας, ανοησίας ή στημένα από την άποψη πως γράφονται στοχευμένα, είτε σε βάρος της ομάδας και κάποιων προσώπων μέσα σε αυτή, είτε σε βάρος του συντάκτη του άρθρου.

Επίσης, πρέπει να πούμε πως ο τρόπος που εκφράζεται ο κόσμος της ΑΕΚ στο γήπεδο, οι συμπεριφορές που εμφανίζει ακόμη και φέτος, δεν πολύ – ταυτίζονται, με τα συναισθήματα και τα κύματα οργής κατά πάντων, που βλέπουμε να εκφράζονται στα social.

Άρα, ένα σχετικά ασφαλές συμπέρασμα είναι πως αρκετοί από όσους – νομίζουν ότι – «αρθρογραφούν» στα social ή σχολιάζουν στις ιστοσελίδες, δεν πάνε στο γήπεδο. Θα μου πείτε βέβαια, αυτό είναι ένα συμπέρασμα που βγαίνει εύκολα και από την συνηθισμένη εικόνα στην κερκίδα.

Το ερώτημα που απασχολεί το σημερινό πόνημα, είναι το κατά πόσο η διοίκηση μιας ΠΑΕ ή της συγκεκριμένης ΠΑΕ, της ΑΕΚ, πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της ή και να διαμορφώνει στοιχεία της πολιτικής και των επιλογών της, ανάλογα με όσα αφουγκράζεται από αυτά που γράφονται στο διαδίκτυο, που έχει γίνει πλέον το βασικό μέσο έκφρασης απόψεων.

Όπως και στην πολιτική, που μου προκαλούν απέχθεια οι κυβερνήσεις που πορεύονται μόνιμα με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις – δηλαδή σχεδόν όλες από τότε που οι εταιρείες δημοσκοπήσεων έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού σκηνικού-, έτσι και στο ποδόσφαιρο στην εποχή μας, θεωρώ πολύ λάθος μια διοίκηση που είναι αυτόφωτη, να λαμβάνει σταθερά υπόψη της σε σχέση με τον τρόπο που πορεύεται, τι λέει ένα κομμάτι του κόσμου, μεγάλο ή μικρό. Ειδικά όταν μιλάμε για την έκφραση μέσω των social.

Από την άλλη όμως, θεωρώ πως μια ΠΑΕ σαν την ΑΕΚ πρέπει να θέλει και να προσπαθεί να είναι σε επαφή με το δυναμικό κομμάτι του κόσμου της, δηλαδή αυτούς που πάνε στο γήπεδο ή είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να πηγαίνουν πάλι υπό κάποιες προϋποθέσεις.

Το πιο σοβαρό τεκμήριο για το ποιο είναι αυτό το κοινό, είναι τα εισιτήρια διαρκείας. Και οι νυν κάτοχοι, αλλά και αυτοί που ας πούμε έχουν αγοράσει έστω μια σεζόν διαρκείας, μέσα στην τελευταία εξαετία – επταετία.

Με αυτό το δυναμικό κοινό, η ΠΑΕ πρέπει να είναι σε μια επαφή, μέσω ερευνών για παράδειγμα ή ακόμη και με διαδικασίες ερωτηματολογίων ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πάνω σε συγκεκριμένα θέματα.

Δεν μιλάω φυσικά για ζητήματα όπως ποιον θέλετε προπονητή, τι συμβόλαια πιστεύετε πως πρέπει να δίνουμε, να παίζει ή να μην παίζει ο Πλατέλλας…. Εννοείται πως όχι.

Μιλάω για μια σοβαρή διαδικασία, που θα επιτρέπει στην ΠΑΕ ανά τακτά χρονικά διαστήματα λέω ξανά, να αποκτά μια εικόνα για την γνώμη του δυναμικού της κοινού για την κατάσταση στην ομάδα και στην εταιρεία, για την σχέση τους με αυτήν, τις εντυπώσεις από την ποιότητα των υπηρεσιών που τους προσφέρει κλπ.

Ίσως σε άλλες εποχές κάτι τέτοιο να μην ήταν και τόσο απαραίτητο, αλλά στην σημερινή που η κουλτούρα του να πηγαίνεις γήπεδο χάνεται όλο και περισσότερο και ακόμη ειδικότερα για την ΑΕΚ υπάρχει το πρόβλημα των τραγικών καταστάσεων που έχει βιώσει η ομάδα και τα 22 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, νομίζω πως είναι πολύ χρήσιμο.

Όσον αφορά το άλλο, το τρελό πανηγύρι στα social media δηλαδή, καλό είναι μια σοβαρή ΠΑΕ, όση σχέση και να έχει με αυτά που πρέπει να έχει, να μη τα λαμβάνει υπόψη της σαν αποτύπωση πραγματικών τάσεων στο κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Είναι εντελώς διαφορετική η στάση απέναντι στην ομάδα, κάποιου που θεωρεί το γήπεδο αναπόσπαστο κομμάτι της σχέσης του με αυτή και εντελώς διαφορετική κάποιου που θα πάει μια φορά τον χρόνο. Βεβαίως, εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα στην επαρχία και στην Αθήνα. Αυτονόητο είναι, πως δεν μιλάω για τους ανθρώπους που δεν γίνεται να πηγαίνουν στο γήπεδο.

Όπως αυτονόητο έχει αρχίσει να γίνεται, πως το μεγαλύτερο ποσοστό από όσους κράζουν ανεξέλεγκτα στα social και στα sites, δεν είναι δυναμικό γηπεδικό κοινό.

Θυμάμαι και απο τον εαυτό μου, πως το γεγονός ότι πήγαινα στο γήπεδο συνέχεια, έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο στον τρόπο που αντιμετώπιζα την ομάδα και τα τεκταινόμενα γύρω από αυτή. Ένιωθα πολύ περισσότερο κομμάτι της ομάδας της ίδιας, αφού κάθε αγωνιστική ήμουν στην Φιλαδέλφεια και πολλές φορές και εκτός έδρας.

Το κατάλαβα πολύ καλά, όταν αναγκαστικά για καμιά πενταετία έλειπα από την Ελλάδα και μοιραία έλειπα και από το γήπεδο. Παρά το ραδιόφωνο ( ακόμη τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 90′ ) και κάποια ψήγματα επαφής μέσω των ελάχιστων πηγών αθλητικής ενημέρωσης που μπορούσες ακόμη να βρεις τότε στα πρώτα βήματα του διαδικτύου, δεν ήταν δυνατό να νιώθω το ίδιο. Και μοιραία επηρεαζόταν και η εικόνα που είχα και ο τρόπος που αντιμετώπιζα τις εξελίξεις.

• ΑΕΚ