Τα καμώματα του (των) «έλα μωρέ»

Η ΑΕΚ είναι σε τελικό κυπέλλου για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν. Πέρυσι το κατέκτησε. Φέτος θα το διεκδικήσει και πάλι. Σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει πάρει χαμπάρι ή το έχει δει και το έχει περάσει ξώφαλτσα, τελευταία φορά που η ΑΕΚ είχε πετύχει κάτι ανάλογο, δηλαδή δυο συνεχόμενες παρουσίες σε τελικού κυπέλλου, ήταν στο μακρινό 1997.

Από τότε μέχρι και τώρα, καμία άλλη ομάδα της ΑΕΚ, δεν κατάφερε ούτε να φτάσει δυο συνεχόμενες φορές σε τελικό, ούτε πολύ περισσότερο να κατακτήσει δυο σερί τρόπαια. Για παράδειγμα, η ΑΕΚ του Σκόκο και του Λύμπε, που πήρε το κύπελλο το 2011, την επόμενη σεζόν χαιρέτησε από την φάση των «16». Ενώ την αμέσως προηγούμενη, είχε ζήσει το δράμα του Θρασύβουλου. Επίσης, η ΑΕΚ του Ντέμη και του Τσιάρτα, που επίσης πήρε το κύπελλο το 2002, την αμέσως επόμενη σεζόν αποκλείστηκε από τον ΠΑΟΚ. Ενώ την αμέσως προηγούμενη είχε πέσει πάνω στον αλήστου μνήμης Ποντίκη.

Θέλω να πω ότι, μεγάλες ομάδες της ΑΕΚ, δεν είχαν καταφέρει αυτό που έχει πετύχει η περσινή και η φετινή. Ενώ η τελευταία ομάδα της ΑΕΚ που είχε πετύχει κάτι ανάλογο (αλλά πολύ μεγαλύτερο καθώς οι σερί φορές στον τελικό ήταν τέσσερις) με την φετινή και την περσινή, ήταν ίσως η καλύτερη που έχει δει ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι μιλάμε για την τετραετία 1994 – 1997. Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν επιχειρώ καμία σύγκριση. Ούτε κατά διάνοια, ούτε για αστείο. Διατηρώ ακόμα τα λογικά μου. Απλώς θέλω να δώσω και την πραγματική διάσταση και σημασία, αυτού που ήδη έχει πετύχει η ΑΕΚ.

Μάλιστα, αυτοί οι δυο συνεχόμενοι τελικοί, έχουν έρθει στις δυο πρώτες χρονιές μετά την μεγαλύτερη μπόρα και περιπέτεια στην ιστορία του συλλόγου. Μια περιπέτεια, που για να ξέρουμε και τι μας γίνεται, θα μπορούσε να αφήσει τεράστιες πληγές. Άλλωστε υπάρχουν μεγάλες ομάδες, με ευρωπαϊκές κούπες στα ράφια τους, οι οποίες μετά από τέτοιες περιπέτειες δεν ξανασήκωσαν ποτέ κεφάλι. Γι αυτό και δεν μπορώ να χωνέψω εύκολα το «έλα μωρέ και τι έγινε, πάλι κύπελλο θα πάρει», που ακούω από πολλούς.

Προφανώς και το κύπελλο, δεν είναι πρωτάθλημα. Και η ΑΕΚ θέλει το πρωτάθλημα, που της λείπει εδώ και 23 ολόκληρα χρόνια. Αλλά δυστυχώς αυτό φέτος χάθηκε. Και για να είμαστε και ακριβείς και τίμιοι, η ΑΕΚ το έχασε με τα εγκληματικά λάθη που έκανε πέρυσι το καλοκαίρι, τα οποία αντί να διορθώσει τα έκανε… εγκληματικότερα με τον Μοράις τον περασμένο Οκτώβρη. Όμως αυτό πέρασε. Και η ΑΕΚ έχει μπροστά της μια κούπα. Ένα κύπελλο που δεν είναι καθόλου κυπέλλακι. Για να το καταλάβετε, ρίξτε μια ματιά με τι λύσσα το διεκδίκησαν και πέρυσι και φέτος στον Ολυμπιακό, παρότι έχουν πάρει σερί πρωτάθλημα.

Αυτοί οι δυο σερί τελικοί κυπέλλου, η μια κούπα που ήδη είναι στα ράφια και η άλλη που έρχεται, δεν είναι έργο μιας ανώτερης δύναμης ή προϊόν ενός θαύματος. Το έχουν πετύχει ποδοσφαιριστές. Όχι γενικώς ποδοσφαιριστές. Συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές, για τους οποίους επίσης ακούω συχνά αυτό το «έλα μωρέ». Έλα μωρέ, που θα πάμε με αρχηγό τον Μάνταλο. Επειδή έκανε ένα λάθος στο ματς με τον Ολυμπιακό, για το οποίο είχε τα παντελόνια και την παλικαριά, να το φορτωθεί δημοσίως. Διότι (και) έτσι κάνουν οι αρχηγοί. Δεν υπάρχει κανείς ποδοσφαιριστής στον κόσμο που να μην κάνει λάθη. Υπάρχουν λίγοι όμως που τα παραδέχονται ανοικτά και παίρνουν την ευθύνη στην πλάτη τους.

Αυτός ο «έλα μωρέ ποιος Μάνταλος;», πέρυσι σήκωσε την κούπα και είχε πετύχει το ένα από τα δυο γκολ του τελικού. Και φέτος πριν κάνει το λάθος στην ρεβάνς με Ολυμπιακό, είχε κάνει ματσάρα και είχε δώσει ασίστ πάρε – βάλε στον Αραούχο στο πρώτο ματς στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Ενώ για όσους επιμένουν στο «έλα μωρέ», ας ρίξουν μια ματιά τι έχει κάνει φέτος ο Μάνταλος και τι έχει κάνει ο Φορτούνης. Και θα καταλάβουν πόσο άδικοι γίνονται και πόσο χωρίς νόημα είναι, αυτό το «έλα μωρέ». Το οποίο βέβαια δεν ακούγεται μόνο για τον Μάνταλο.

Την ώρα που ο Ολυμπιακός παίρνει πρωτάθλημα με Ντα Κόστα και Μποτία, ο ΠΑΟΚ έχει τον Μαλεζά και τον Βαρέλα και ο ΠΑΟ τον Κουτρουμπή, στην ΑΕΚ έχουμε το «έλα μωρέ που να πάμε με τον Κολοβέτσιο». Επειδή ενδεχομένως έκανε ένα κακό ματς στα Γιάννενα. Λες και παίκτες τεράστιας κλάσης, όπως ο Τσιγκρίνσκι, δεν έχουν κάνει κακά ματς. Όπως για παράδειγμα στην ρεβάνς με τον Ολυμπιακό. Ο Κολοβέτσιος όμως πέρυσι σήκωσε το κύπελλο. Και φέτος βοήθησε τα μέγιστα ώστε να μπορέσει η ΑΕΚ να φτάσει μέχρι τον τελικό. Διότι για πέντε μήνες, δεν υπήρχε Τσιγκρίνσκι. Όπως βοήθησε και ο Λαμπρόπουλος, για τον οποίο επίσης κατά καιρούς έχει ακουστεί το περιβόητο «έλα μωρέ». Και μάλιστα όταν ανανέωσε. Όπως και «έλα μωρέ» ακούστηκε και για τον Μπακάκη, που μετά από περίπου δυο μήνες απουσίες, μπήκε στο ματς με τον ΠΑΣ και στο δεύτερο ημίχρονο ήταν ο μόνος από τους τέσσερις που έπαιζε άμυνα.

Ακόμα και για τον Βάργκας έχει ακουστεί πολλές φορές το “έλα μωρέ”. Ακόμα και η αφεντιά μου έχει παρασυρθεί να αναρωτηθεί τι μπορεί να προσφέρει ένας παίκτης που είναι ή τους ύψους ή του βάθους ή και τα δυο μαζί σ’ ένα ματς. Αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως ο Βάργκας στον περσινό τελικό, έστω και αν δεν ήταν και πάλι ο καλύτερος παίκτης, είχε δώσει τις δυο ασίστ σε δυο γκολ.

Ακόμα και με τον Ανέστη, πάλι κάποιοι είναι στην φάση του «έλα μωρέ, που να πάμε με τον Ανέστη». Και λησμονούν πως στον περσινό τελικό του κυπέλλου, οι δυο αποκρούσεις του στον Μιλιβόγεβιτς, στο τέλος του πρώτου και στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, ήταν η μισή κούπα. Λησμονούν επίσης πως στην φετινή ρεβάνς με Ολυμπιακό, ήταν από τους κορυφαίους παίκτες της ΑΕΚ. Και όσοι επιμένουν να μην ακούν αυτό που λέει και ξαναλέει ο Χιμένεθ για την φάση της αποβολής, πως δηλαδή δεν έχει ξαναδεί σ’ όλη την καριέρα του τέτοιο πράγμα από διαιτητή, ας θυμηθούν τι έχει γίνει στον τελικό του 2009. Τότε που ο Σάχα αντί να παίξει με τον χρόνο και να πάρει κίτρινη και αν είχε πέσει σε περίπτωση Σιδηρόπουλου να πάρει και κόκκινη, έπαιξε γρήγορα και έκανε δώρο στον Ολυμπιακό μια τελευταία επίθεση με την συνέχεια γνωστή. Ο Νταρμπισάιρ με μπαμπάκια στη μύτη και με κλειστά μάτια σαν τον Μασούρο στο μια κυρία στα μπουζούκια, έβαλε γκολ και η ΑΕΚ έχασε το κύπελλο στα πέναλτι.

Για να το κλείσω. Ας καταλάβουμε όλοι κάποια στιγμή, πως η απαξίωση σε παιδιά που δίνουν ιδρώτα και αίμα για την φανέλα της ΑΕΚ, δεν είναι ο τρόπος πίεσης για να γίνουν μεταγραφές κλάσης τύπου Αραούχο. Το προσυπογράφω με χέρια και πόδια, πως η ΑΕΚ χρειάζεται για την επόμενη σεζόν, τέσσερις Αραούχο. Αλλά επιμένω πως χρειάζεται και τον Μάνταλο και τον Ανέστη και τον Κολοβέτσιο και τον Μπακάκη και τον Λαμπρόπουλο και τον Βάργκας. Τους μαχητές που πέρυσι πήραν ένα κύπελλο και τώρα πάνε για το δεύτερο.