Ποιός θέλει να γίνει Σκόκο;

Για όσα έγιναν στο ματς με τον Πανιώνιο ειπώθηκαν πολλά και γράφτηκαν ακόμα περισσότερα. Με πολλά συμφωνώ, με ακόμα πιο πολλά διαφωνώ. Δεν έχει πια νόημα, έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε είμαστε πιο κοντά στην Κυριακή του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, παρά στην ήττα της Τετάρτης από τον Πανιώνιο. Μ’ ένα σχετικά μπακαλίστικο αλλά μάλλον ποδοσφαιρικό λογικό υπολογισμό, η ΑΕΚ θα πρέπει να κερδίσει τα δυο ματς με τον ΠΑΟ, για να πάει να παίξει την πρωτιά την επόμενη Κυριακή με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ.

Για να γίνουν όλα αυτά, η ΑΕΚ θα πρέπει να κάνει μια σειρά από πράγματα. Τα περισσότερα εξ αυτών, τα έχει ξανακάνει φέτος. Κάποια όχι. Όπως για παράδειγμα, θα πρέπει επιτέλους να μιλήσουν σε μεγάλα παιχνίδια, κάποιοι παίκτες οι οποίοι ήρθαν στην ΑΕΚ για να κάνουν την διαφορά. Και να την κάνουν κυρίως στα παιχνίδια που η μπάλα καίει και όχι να προσθέτουν το όνομα τους στον πίνακα των σκόρερ σε ματς που το σκορ είναι στο 5-0 ή στο 6-0. Παίκτες όπως ο Πατίτο.

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως ο Χιμένεθ είχε αφήσει τον Αργεντινό εκτός αποστολής για το παιχνίδι της Τούμπας. Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, ήταν που δεν ξεκίνησε στην ενδεκάδα στο ματς με τον Πανιώνιο. Όσα έκανε όμως ο Πατίτο όταν μπήκε στο γήπεδο στο παιχνίδι της Τετάρτης, εξηγούν εν πολλοίς τις προηγούμενες αποφάσεις του Χιμένεθ. Η μπάλα έκαιγε, η ΑΕΚ χρειαζόταν πρωτοβουλίες και έμπνευση. Από πού θα τα έπαιρνε όλα αυτά; Από παίκτες εργαλεία και ρολίστες πολυτελείας όπως ο Σιμόες και ο Γιόχανσον; Όχι βέβαια. Από την ποιότητα του Πατίτο τα περίμενε. Και περιμένοντας πέρασαν χρόνια, που λέει και ο ποιητής.

Ανάλογα εξαφανισμένος ήταν ο Πατίτο και στον τελικό του κυπέλλου. Στην πρώτη αγκωνιά που έφαγε από τον Μάτος (ναι, αυτή που δεν τιμωρήθηκε ούτε με κίτρινη), ο Αργεντινός εξαφανίστηκε από τον χάρτη. Και αυτή είναι εν πολλοίς η ιστορία της ζωής του Πατίτο, στην πρώτη του σεζόν στην ΑΕΚ. Εκλάμψεις μόνο, αλλά μετά την πρώτη γερή κλωτσιά, αντίο ζωή. Θυμάστε κάποια ματσάρα του Πατίτο φέτος; Όποιος μπορεί ας με βοηθήσει.

Δεν έχει μιλήσει ποτέ ο Αργεντινός, ειδικά στα παιχνίδια που έκαιγαν και η ΑΕΚ τον χρειαζόταν πιο πολύ. Ένα γκολ στο Καραϊσκάκη και αυτό σε παιχνίδι που ήταν καθαρά θέμα τύχης και διαδικασίας, που δεν είχε προλάβει να τον κάνει αλλαγή ο Χιμένεθ πριν σκοράρει. Όπως και θα έπρεπε, με βάση την αγωνιστική εικόνα του Αργεντινού. Αντίθετα ο Λάζαρος, για παράδειγμα, όχι μόνο σκόραρε στον τελικό, όχι μόνο στην Τούμπα έκανε ματσάρα, αλλά από τότε που η ΑΕΚ έχει μπει στα ματς φωτιά της φετινής σεζόν, βγάζει ψυχή και βοηθά πολύ. Και βάζω τον Λάζαρο σε αντιπαραβολή, διότι είναι επίσης ένας παίκτης από τον οποίο οι απαιτήσεις ήταν υψηλές και τα σκαμπανεβάσματα στη σεζόν πολλά.

Λένε πολλοί και κυρίως οι προπονητές, πως το πρόβλημα του Πατίτο είναι πως δεν έχει καμία απολύτως τακτική πειθαρχία. Ισχύει. Αυτό θα μπορούσε και να μην ήταν τόσο σοβαρό ζήτημα. Υπό την έννοια πως σ’ έναν σούπερ ταλαντούχο παίκτη, που έχει το χάρισμα με μισή ενέργεια να αλλάξει ένα ολόκληρο παιχνίδι, του συγχωρείς την ανυπακοή στην τακτική. Όπως συνέβαινε με τον Σκόκο. Μόνιμη ήταν αυτή η κουβέντα για τον Αργεντινό, περί της (μη) προσήλωσης στην τακτική. Όπως και εκείνο το περιβόητο πως επέλεγε παιχνίδια για να παίξει καλά. Αλλά όταν έχεις έναν Υδραυλικό που παίζει μόνος του τον Ολυμπιακό σ’ έναν τελικό κυπέλλου, κάνεις τα στραβά μάτια σ’ όλα τα παραπάνω. Και τον έχεις και τον χαίρεσαι.

Ο Πατίτο δεν έγινε Σκόκο. Ίσως και να μην είναι καν. Θεωρητικά όμως, στην ΑΕΚ ήρθε για να γίνει Σκόκο. Είχε τις προδιαγραφές. Είχε (και έχει) και κάποια στοιχεία στο παιχνίδι του, που θυμίζουν τον Υδραυλικό. Προφανώς όμως και δεν αρκούν αυτά. Χρειάζονται πολλά περισσότερα, τα οποία σε μια ολόκληρη σεζόν, δεν τα έχει δείξει. Δεν ξέρω αν είναι θέμα προσαρμογής. Και ο Σκόκο άλλωστε τον πήρε τον χρόνο του. Το σίγουρο είναι πως η ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι πήρε θεωρητικά ότι πιο κοντινό σε… Σκόκο, αλλά στην πράξη αυτό που δείχνει ο Πατίτο, ακόμα παραμένει μακρινό στον υδραυλικό.

Επομένως ίσως θα ήταν προτιμότερο, για να ξορκιστεί και αυτό το στοιχειό που δεν λέει να φύγει πάνω από την ΑΕΚ εδώ και έξι χρόνια, να πάει και να ξαναπάρει τον ορίτζιναλ Σκόκο. Τώρα δηλαδή, που μπορεί να κάνει τον λύκο που χαίρεται, στην αναμπουμπούλα της Νιούελς που γράφουν οι Αργεντινοι. Και δεν φαντάζομαι να βιαστεί κανείς να πει για περσινά ξινά σταφύλια. Πριν καν το σκεφτεί, ας ρίξει μια ματιά τι έχει κάνει φέτος ο Σκόκο στην Αργεντινή. Ή να δει το ένα από  τα γκολ που έβαλε στο χατ τρικ που έκανε. Προφανώς και τώρα στα 32 του, δεν είναι όπως ήταν στα 24. Λογικό. Αλλά έτσι κι αλλιώς έχει διαφοροποιήσει τον τρόπο παιχνιδιού του.

Θα μου πείτε, ως τι να τον πάρει πίσω τον Σκόκο; Ως εξτρέμ; Ως δεύτερο φορ; Ως σέντερ φορ. Απαντώ χωρίς περιστροφές και χωρίς ίχνος ντροπής. Θα τον πάρει ως Σκόκο. Ως έναν παίκτη τεράστιας κλάσης δηλαδή, που μπορεί να παίξει και στις τρεις αυτές θέσεις. Και που, κυρίως, μπορεί και στις τρεις θέσεις να κάνει την διαφορά. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο θα βοηθούσε το τεράστιο ταλέντο του Γιακουμάκη, η κλάση του Σκόκο. Ή πόσα γκολ θα «κάρφωνε» ο Σκόκο, με τον Μάνταλο να τον ταϊζει. Σκέψεις σκόρπιες κάνω. Και δεν τολμώ καν να ονειρευτώ, πως θα ήταν και τι θα έκανε, ένα δίδυμο Αραούχο και Σκόκο. Δεν βλέπω άλλωστε, για να μην περάμε και στα σύννεφα, πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Αφήνω την Σκοκοκουβέντα που πάντα την γουστάρω έτσι κι αλλιώς. Εξάλλου προσυπογράφω την κουβέντα του Άκη, πως ακόμα και ως γκαρσόνι σε καφετέρια να έρθει στην Αθήνα ο Σκόκο, θα πήγαινε κάθε μέρα για να τον βλέπει ακόμα και μόνο να σερβίρει. Αν τώρα όλη αυτή η απληρωσιά και το καζάνι που βράζει στη Νιούελς, σπρώξει τον υδραυλικό στην έξοδο, όλα μπορούν να γίνουν. Μέχρι τότε, θα πρέπει να δούμε τι γίνεται εδώ. Και πόσο ο Πατίτο, μπορεί να «μιλήσει» έστω και τώρα στο φινάλε.