Κάποιος να την πληρώσει επειγόντως

Για τον Λαμπρόπουλο τα είπαμε και τα γράψαμε. Σπουδαία υπόθεση να επιστρέφει και μάλιστα έτσι όπως έδειξε πως επέστρεψε. Μάγκας, όπως πάντα. Για τον Αϊντάρεβιτς βαριέμαι να γράψω. Περίπου όπως φάνηκε στα μάτια μου να βαριέται και αυτός να περάσει την μπάλα μπροστά στο φιλικό. Για τον Πατίτο, δεν ήταν ακριβώς η εικόνα του αρπάζω την ευκαιρία που παίρνω, διότι θα είμαι εδώ και θέλω να βοηθήσω. Αλλά ας περιμένουμε λίγο. Μην μας βγει και το όνομα για εμπάθεια. Για τον Λιβάγια και για τον Μπακάκη, ότι και να πει πλέον κανείς είναι λίγο. Πραγματικά λίγο. Να είναι καλά τα παλικάρια. Πάμε τώρα στο ζουμί.

Ο Αραούχο δεν έβαλε γκολ ούτε στην Πάτρα στο φιλικό. Παραμένει κολλημένος σ’ αυτό το ένα γκολ, που είχε πετύχει στο πρώτο ματς που έπαιξε απέναντι στην Λάρισα. Από τότε κόλλησε. Αν πίστευα στα μεταφυσικά, θα ήμουν βέβαιος πως υπάρχει μια πανίσχυρη κατάρα… δικηγόρου. Ξέρετε τώρα. Αλλά δεν πιστεύω. Ο Αραούχο μπαίνει σε φάσεις, κάνει γενικώς καλά παιχνίδια, αλλά η μπάλα δεν πάει στο πλεκτό. Με τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα, έχασε ευκαιρίες από εκείνες που υπό κανονικές συνθήκες τις κάνει γκολ με το ένα μάτι κλειστό και με το ένα χέρι δεμένο στην πλάτη. Το ίδιο και με την Αούστρια Βιέννης. Αλλά τώρα δεν μπήκαν αυτά τα γκολ και αυτό προφανώς και του έχει κακοφανεί, διότι δεν έχει συνηθίσει έτσι. Για την ακρίβεια του έχει κοστίσει ψυχολογικά.

Αν δει κανείς προσεκτικά ένας προς ένα τα ματς της ΑΕΚ, ο Αραούχο έχει κάνει καλά παιχνίδια. Και έχει βοηθήσει στην επιθετική λειτουργία. Αυτό ωστόσο δεν είναι αρκετό. Κυρίως για τον ίδιο τον Αραούχο. Θέλει να βάζει γκολ. Ζει και αναπνέει από το γκολ ένας παίκτης σαν τον Αραούχο. Και είναι ξεκάθαρο πως έχει επηρεάσει πολύ την ψυχολογία του, το γεγονός πως δεν του πάνε οι φάσεις για να σκοράρει. Φουλ στα νεύρα ήταν προς το τέλος του φιλικού με την Παναχαϊκή. Πήγε να την πληρώσει ο διαιτητής, επειδή απλώς τον… ακούμπησε. Δείγμα της πίεσης που αισθάνεται ο Αργεντινός. Όχι τόσο από την ομάδα και από την κερκίδα, όσο από την ίδια την ιδιοσυγκρασία του. Ο ίδιος δεν το ανέχεται να έχει τόσα ματς χωρίς να σκοράρει. Δεν το αντέχει.

Βεβαίως, για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, ο Αραούχο στο φιλικό δεν ήταν καθόλου αδιάφορος. Ενώ θα μπορούσε. Κανείς δεν θα γκρίνιαζε αν μετά από  τα συνεχόμενα ματς που έχει παίξει, το έβλεπε και λίγο σαν αγγαρεία. Εδώ το είδαν έτσι κάποιοι άλλοι, που δεν είχαν καν την δικαιολογία της κούρασης από συνεχόμενα ματς και δεν είναι καν Αραούχο. Όμως ο Αργεντινός δεν ήταν καν έτσι. Το κυνήγησε το γκολ, το έψαξε έστω και σ’ αυτό το ματς και ας ήταν φιλικό. Και εκνευρίστηκε πολύ στο τέλος, που τελικά ούτε και τώρα το βρήκε. Προφανώς και είναι θέμα χρόνου γι αυτόν τον παίκτη, να ξαναβρει ρυθμό στο σκοράρισμα. Άλλωστε και πέρυσι, μετά τα δυο γκολ που έβαλε στο ντεμπούτο του, βρήκε ξανά δίχτυα μετά από ακριβώς έναν μήνα. Και κατόπιν ακολούθησε, ότι ακολούθησε.

Έχει πάντως σημασία, να ξεμπουκώσει ο Αραούχο. Κυρίως για τον ίδιο και την ψυχολογία του. Για να αποσυμπιεστεί ο ίδιος και να παίξει και πιο ελεύθερα. Διότι είναι ξεκάθαρο πως αυτό το «θέλω σαν τρελός να σκοράρω», το κουβαλάει μέσα του στις φάσεις που μπαίνει. Και είναι βάρος που παιχνίδι με το παιχνίδι, γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Δεν είναι παίκτης ο Αραούχο που συμβιβάζεται με το «έκανα καλό ματς». Δεν τρέφεται από τις ευκαιρίες ή τις τελικές που κάνει, αλλά μόνο από τα γκολ. Και αυτό που χρειάζεται, είναι κάποιος αντίπαλος να… πληρώσει, αυτή τη ανάγκη που έχει ο Αραούχο για να ξεμπουκώσει. Θέμα χρόνου είναι έτσι κι αλλιώς. Όμως είναι κάτι που πρώτα ο ίδιος ο Αργεντινός και μετά η ΑΕΚ, το έχουν ανάγκη.

Ο Αραούχο δεν είναι Λιβάγια. Ο Κροάτης ζει για να παίζει επίθεση. Μ’ ότι αυτό συνολικά συνεπάγεται. Δηλαδή ανοίγματα χώρων, ασίστ «πάρε – βάλε» σε συμπαίκτη, αλλά και γκολ. Αυτά όλα φτιάχνουν τον Λιβάγια. Ο Αραούχο είναι άλλος παίκτης. Ζει για να σκοράρει. Θα βοηθήσει και αυτός την επίθεση, θα την δώσει την ασίστ του. Αλλά το ποδοσφαιρικό του οξυγόνο, είναι το γκολ. Και όσο δεν το βάζει, τόσο ασφυκτιά και πνίγεται και αυτό φαίνεται. Γι αυτό και χρειάζεται να ξεμπουκώσει. Να αποσυμπιεστεί. Και όπως ξέρουμε και έχουμε δει όλοι με τα μάτια μας, όταν αυτό συμβεί, αλίμονο στην άμυνα και την ομάδα που θα βρεθεί μπροστά του.