Ξέρουν!

Κουβέντα περί φαβορί και μη φαβορί δεν θα ανοίξω. Ανούσιο και περιττό. Όλα στο γήπεδο φαίνονται, έτσι κι αλλιώς. Δεν πρόκειται να μπω και σε καμία διαδικασία ανάλυσης για την σημασία που έχει αυτό το ντέρμπι. Δεν έχει νόημα για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και πιο σημαντικός, είναι πως οι παίκτες της ΑΕΚ, την σημασία και την ιδιαιτερότητα αυτού του ντέρμπι, την ξέρουν καλύτερα ίσως από τον καθένα μας. Δεν χρειάζεται ούτε να τους εξηγήσει κανείς τίποτα, ούτε καν να μπει κανένα χαρτάκι με καμία δήλωση Φορτούνη στα αποδυτήρια των Σπάτων, όπως πέρυσι. Αυτό είναι και ένα σημαντικό πλεονέκτημα της φετινής ΑΕΚ.

Οι περισσότεροι από τους παίκτες που βρίσκονται στο φετινό ρόστερ, ξέρουν καλά. Ξέρουν πρώτ’ απ’ όλα τι σημαίνει ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Σκεφτείτε πως οι εννέα από τους έντεκα που όλα δείχνουν πως θα ξεκινήσουν στην ενδεκάδα, έχουν φάει με το κουτάλι, τέτοια ματς, μ’ αυτόν τον αντίπαλο. Και αν τελικά ξεκινήσει και ο Αραούχο αντί για τον Λιβάγια, αυτοί οι παίκτες θα γίνουν δέκα. Οι περισσότεροι όχι μόνο ξέρουν πως είναι να παίζουν απέναντι στον Ολυμπιακό, αλλά κυρίως πως είναι να κερδίζουν. Παίκτες όπως ο Ανέστης, ο Μάνταλος, ο Σιμόες, ο Γιόχανσον, ο Μπακάκης, ο Γκάλο, μετρούν την τελευταία διετία τέσσερις νίκες επί των ερυθρόλευκων, μια πρόκριση σε ημιτελικό κυπέλλου και ένα κερδισμένο κύπελλο.

Έχει και έναν προπονητή που έχει φάει με το κουτάλι τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Έχει παίξει τέτοια ματς ο Χιμένεθ και επίσης τα έχει κερδίσει. Ξέρει ο Ισπανός τεχνικός και τις απαιτήσεις αυτών των ντέρμπι, αλλά και την σημασία τους και την ιδιαιτερότητά τους. Όχι θεωρητικά ή ως πρώην ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, όπως πέρυσι ο Κετσπάγια. Ο Χιμένεθ έχει την εμπειρία από τέτοια ντέρμπι, από τον πάγκο. Ως προπονητής και διαχειριστής του υλικού και του παιχνιδιού, αλλά και της πίεσης και της ευθύνης.

Επίσης, οι περισσότεροι από το ρόστερ, ξέρουν καλά πόσο μεγάλη υπόθεση είναι για την ΑΕΚ, να αποδείξει πως είναι φέτος έτοιμη για να διεκδικήσει την επιστροφή της στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος. Πολλοί έχουν ζήσει όλο το ταξίδι από την περιπέτεια της Β’ εθνικής, μέχρι και τώρα. Έχουν βιώσει στο πετσί τους, αυτή την δίψα του οργανισμού που λέγεται ΑΕΚ, για έναν τίτλο. Ο Κλωναρίδης μπορεί να ήρθε φέτος, αλλά στην οικογένεια της ΑΕΚ και μ’ αυτό το dna, ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά. Και μάλιστα στα δύσκολα χρόνια, πριν την μεγάλη καταστροφή. Ο Λάζαρος έχει δέσει το δικό του μεγάλο προσωπικό στοίχημα για έναν τίτλο, μαζί μ’ αυτόν της ΑΕΚ. Ενώ ο Κονέ ήταν στην ομάδα που είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα το 2008 και το έχασε μέσα από τα χέρια της και με δικαστικές αποφάσεις. Και παρόλο που δεν θα αγωνιστεί σ’ αυτό το ντέρμπι, ξέρει να μεταφέρει μέσα στα αποδυτήρια, την κάψα για τον τίτλο. Αφήστε που ήταν παρών όταν η ΑΕΚ έριχνε εκείνη την ξεγυρισμένη τεσσάρα στον Ολυμπιακό.

Και υπάρχει και κάτι άλλο. Οι πιο πολλοί από τους παίκτες από το φετινό ρόστερ, κουβαλάνε τις εικόνες και τις μνήμες, απ’ όσα είχαν γίνει πέρυσι και πρόπερσι τέτοια εποχή. Θυμίζω. Ήταν η ΑΕΚ που είχε ξεκινήσει και τις δυο φορές περίεργα το πρωτάθλημα και που πήγε σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ακόμα πιο περίεργα. Τι έγινε; Ο Ολυμπιακός το εκμεταλλεύτηκε και την τσάκισε. Η ΑΕΚ είχε μπει και τις δυο φορές, σ’ έναν κύκλο εσωστρέφειας, από τον οποίο ποτέ δεν βγήκε μέχρι και το τέλος της σεζόν. Έχασε και τις δυο φορές τον προπονητή της και κυρίως σχεδόν όλες τις ελπίδες για να είναι ανταγωνιστική για το πρωτάθλημα, μέχρι τέλους. Ήδη από τέλη Σεπτέμβρη. Μ’ αυτές τις εικόνες και τις μνήμες, θα μπουν σ’ αυτό το ντέρμπι, πολλοί από τους παίκτες της ΑΕΚ. Ξέροντας πως έχουν την ευκαιρία, να πετύχουν το ανάποδο, για τον αντίπαλο. Κάτι που δεν είναι διόλου μικρή υπόθεση.

Και κάτι τελευταίο. Δεν θα έβαζα ΑΕΚόμετρα ούτε για αστείο. Ενώ είμαι ένα τίποτα για να δώσω συμβουλές στον κόσμο που θα πάει στο γήπεδο. Ένα πράγμα μόνο. Αυτό το ματς, δεν είναι πάρτι. Πάρτι ωραιότατο είχε κάνει η ΑΕΚ σ’ εκείνο το φιλικό με τη Ρόμα. Το χάρηκε ο κόσμος, έβγαλε τις σέλφι του με φόντο τον τεράστιο Τότι, πήρε και τα λάικ του από τα ποσταρίσματα και πήγε σπίτι του χαρούμενος. Τώρα είναι άλλο πράγμα. Χρειάζεται πάθος, φωνή, συμμετοχή, υπομονή και επίγνωση πως οποιαδήποτε αντίδραση, έχει άμεση επίδραση στους παίκτες που παλεύουν μέσα στις τέσσερις γραμμές. Χρειάζεται και παρουσία ως το τέλος. Ας φαγωθεί λίγο πιο κρύα η μακαρονάδα που έχουμε παραγγείλει για βραδινό. Δεν πειράζει. Η στήριξη μέχρι τέλους και ακόμα περισσότερο, το χειροκρότημα μετά το τέλος, έχει μεγαλύτερη σημασία. Έτσι νομίζω δηλαδή.