Το όνειρο της Κυριακής!

Η κατάσταση (δυστυχώς για την ΑΕΚ) δεν είναι πρωτόγνωρη. Δέκα ματς έφτασε πλέον χωρίς νίκη σε ντέρμπι. Εγινε και αυτό. Ως απόρροια της γενικής κατάπτωσης που υπάρχει στην ομάδα, του λάθους προσανατολισμού που υφίσταται εδώ και καιρό. Είναι αναμενόμενο, ευχάριστο θα έλεγα, να υπάρχει αντίδραση έπειτα από κάθε αποτυχία. Ο οπαδός δικαιούται – και πρέπει να – ζητά τα πάντα, να θέλει πάντα το καλύτερο για την ομάδα του και να μην καταλαβαίνει από ιδιαιτερότητες, συγκυρίες και πραγματικά περιστατικά.

Θα μπορούσα να προσθέσω ακόμα μια σκέψη για όσα συνέβησαν στο ντέρμπι της Κυριακής. Να διαφωνούμε για το σύστημα, την επιλογή προσώπων, την προσέγγιση του ματς. Την άποψη μου σας την κατέθεσα ήδη. Αλλά το ζήτημα είναι πολύ πιο μεγάλο από ένα παιχνίδι. Αφορά το παρόν και κυρίως το μέλλον. Στην ΑΕΚ πολλά, τα περισσότερα θα έλεγα, λειτουργούν στραβά εδώ και καιρό. Οι απαιτήσεις είναι εύλογα υψηλές, καθώς πρόκειται για την ΑΕΚ του Μελισσανίδη.

Ακόμα και εάν στο «ανάθεμα» που ακολουθεί λέγονται τέρατα, κυρίως σε ό,τι αφορά το γήπεδο, η αλήθεια είναι πως ουδείς μπορεί να μένει απαθής στην αποτυχία. Θα μπορούσαμε να καθόμαστε επί ώρες, να συζητάμε για όσα έγιναν λάθος τα τελευταία χρόνια. Να αφορίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις, επειδή ο καθένας έχει τη δική του εκτίμηση για αυτά και το ρόλο τους. Να βγάζει ο καθένας το άχτι του, την αγανάκτηση ή το κόμπλεξ του, ανάλογα με την περίπτωση.

Αυτός το χάλασε, αυτός θα το φτιάξει

Η αλήθεια είναι πως η ΑΕΚ των τελευταίων ετών, είναι η ΑΕΚ του Μελισσανίδη. Μια ομάδα που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Από την κατάκτηση του ονείρου και την υλοποίηση της κατασκευής του γηπέδου, στα έργα του σύγχρονου προπονητηρίου, στο πρωτάθλημα και στο Champions League. Αλλά μαζί και στις αποτυχημένες χρονιές, στις επιλογές ακατάλληλων προσώπων, στην εφαρμογή συγκεκριμένων κανόνων που είναι απαρέγκλιτοι για τη λειτουργία της ΑΕΚ.

Μπορεί ο καθένας να βλέπει και να λέει ό,τι θέλει. Αλλά η αλήθεια που δεν αμφισβητείται είναι πως επί Μελισσανίδη η ΑΕΚ κατέκτησε τα τελευταία τρία πρωταθλήματα της, πήρε κύπελλο, έπαιξε δύο φορές στο Champions League, φτιάχνει το μέλλον της. Αυτός τα έκανε, αυτός θα τα κάνει ξανά. Ετσι και αλλιώς, το «μαγαζί» δεν κλείνει. Πρέπει να συνεχίσει, να βρει τα αίτια της αποτυχίας, να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, να βρει νέο κέφι και σχέδιο για τη συνέχεια. Τόσο απλά και τόσο δύσκολα μαζί.

Επαναλαμβάνω, για να το αντιληφθεί και ο τελευταίος μπούφος. Με τον Μελισσανίδη, με τα καλά και τα κακά του, η ΑΕΚ γνώρισε τις μεγαλύτερες στιγμές των τελευταίων 30 ετών της. Μπορώ να γκρινιάζω για τον Λυμπερόπουλο, τον Καρντόσο, τον Βράνιες, για κάθε επιλογή που φέρει τη σφραγίδα του, αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα δεν είναι να βρίσω τον Μελισσανίδη, αλλά να βρω τρόπο να του δείξω – στο κομμάτι που μου αναλογεί – τα λάθη που έχει κάνει.

Να μάθει ποιο είναι το πρόβλημα

Η ΑΕΚ πολλές φορές ακροβατεί μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Αν θα μπορούσε να μη διαλυθεί η ομάδα του 2018, εάν ήταν σωστή η παρουσία του Ουζουνίδη, το θέμα του Λυμπερόπουλου, η αποχώρηση Μπάγεβιτς, η στελέχωση της ομάδας σε όλα τα επίπεδα. Είναι πολλά όσα συνέβησαν. Το μεγαλύτερο ζήτημα στα δικά μου μάτια είναι πως ο Μελισσανίδης δείχνει σε αρκετές περιπτώσεις, να μην έχει γνώση του προβλήματος. Και όταν δεν ξέρεις ένα πρόβλημα, δεν μπορείς να το λύσεις.

Το θέμα είναι με ποιον τρόπο η ΑΕΚ θα βρει στον αφρό ξανά. Μυστικές συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν. Η ΑΕΚ είναι κλαμπ που λειτουργεί με συγκεκριμένη οικονομική πολιτική. Πρέπει να δουλεύει περισσότερο από τους άλλους, να είναι πιο γρήγορη και αποφασιστική από τους άλλους, να βρει τον τρόπο να φτιάξει ξανά ομάδα. Διότι, εδώ και δύο χρόνια έπαψε να είναι ομάδα. Είναι απλά μια σύνθεση παικτών, άλλων καλών, άλλων κακών, που ψάχνονται ακόμα μέσα στο γήπεδο.

Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος; Αλλά μήπως θυμάστε κάτι που να ήταν εύκολο για την ΑΕΚ; Μέσα από τις δυσκολίες της, τις καταστροφές της, βρίσκει τρόπο να στέκεται στα πόδια της και να νικά. Κυρίως, όταν βάλει τα πράγματα στη σωστή σειρά, που χάθηκε το τελευταίο διάστημα. Όταν συμβεί αυτό, είναι θέμα χρόνου τα πάντα να πάρουν το δρόμο τους.

Υ.Γ.: Μέσα σε όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, ήρθε να βαρύνει ακόμα περισσότερο το κλίμα ο χαμός του Τάσου Κωνσταντίνου. Δεν πρόλαβα να έχω παραστάσεις από τον τρόπο που αγωνιζόταν και όσα σπουδαία έκανε με τη φανέλα της ΑΕΚ. Αλλά μου ήταν τόσο οικείο πρόσωπο, θαρρείς σαν ήρωας ενός παραμυθιού. Εχω ακούσει χιλιάδες φορές την ιστορία με την ντρίπλα στον Κελεσίδη και το κερασάκι στην εξάρα με τον Ολυμπιακό. Εχω διαβάσει εκατοντάδες φορές για την ψυχραιμία και το πάθος στο ματς της Μόσχας. Μορφή γνώριμη, που έγινε ο δικός μας Τάσος. Ας αναπαύεται η ψυχή του.

Υ.Γ.1: Δεν αρκούσαν τα θέματα στο ποδόσφαιρο, εσχάτως προέκυψε και το μπάσκετ. Ο Αγγελόπουλος έκανε μια επιλογή που πίστεψε πολύ το καλοκαίρι. Πήρε παίκτες που προφανώς και δεν είναι κακοί. Στα μάτια μου, φαίνεται να έχει χαθεί ο δεσμός μεταξύ προπονητή και παικτών. Μακάρι να κάνω λάθος. Ηδη, «απολογήθηκα» στον Τσίμπο για τον Σλότερ, αν και τον είδαμε σε γκεστ σταρ εμφανίσεις. Αλλά και στο μπάσκετ, πέρα από προθέσεις και διάθεση, μιλούν τα αποτελέσματα. Σερί νικών και το συζητάμε.

• ΑΕΚ
• Δημήτρης Μελισσανίδης
• Νίκος Λυμπερόπουλος
• ολυμπιακός