Το δικαίωμα στην κακή μέρα

Το έκανε λοιπόν η ΑΕΚ το πρώτο στραβοπάτημα. Και δεν το έκανε ούτε γιατί κλώτσαγαν (που όντως κλώτσαγαν) στο ψαχνό οι αντίπαλοι, ούτε γιατί το τερέν ήταν τραγικό (που όντως ήταν). Στραβοπάτησε διότι με εξαίρεση τον αψεγάδιαστο Ανέστη και τον επίμονο Πλατέλλα, όλοι οι άλλοι ποδοσφαιριστές που μπήκαν στο γήπεδο, ήταν σε πολύ κακή μέρα.

Εξυπακούεται πως κάποιοι θα εμφανιστούν για να πουν ότι εκείνοι τα έλεγαν από την αρχή της σεζόν, από τον Δεκαπενταύγουστο, από τον αγιασμό μετά την πρώτη προπόνηση, από πέρυσι την Μεγάλη Παρασκευή. Ας τα πουν. Μέχρι παραμονές Χριστουγέννων περίμεναν για να βρουν αυτή την ευκαιρία.

Εκείνο που θα πω, είναι πως όλοι μα όλοι οι παίκτες έχουν δικαίωμα σε μια κακή μέρα. Υπάρχει ζήτημα όταν η κακή μέρα του ενός παίκτη, έρχεται να συμπέσει με την κακή μέρα ενός ή περισσότερων συμπαικτών του. Ακόμα χειρότερα όταν στην περίπτωση του ματς με την Ερμιονίδα προκύπτει κακή μέρα των 11 από τους 14 που έπαιξαν. Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. “Βολική δικαιολογία η κακή μέρα” θα μου πείτε. Αλλά όταν έρχεται μετά από μια επτάρα και ένα έξι στα έξι, δεν είναι δικαιολογία. Είναι απλώς μια κακή μέρα. Μια κακή μέρα πολλών παικτών, μια κακή μέρα της ΑΕΚ. Τίποτε λιγότερο αλλά και τίποτε περισσότερο. Δεν έπεσε Αρμαγεδδών πάνω στο αγωνιστικό οικοδόμημα της ομάδας. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς, πως στην κακή και νευρική ΑΕΚ της Ερμιονίδας, ο πλέον κακός και νευρικός ήταν ο ηγέτης της (λέγε με Μάνταλο). Εκεί θα μπορούσε να τελειώσει κάθε κουβέντα για το ματς.

Ούτε φυσικά αυτό το στραβοπάτημα στην Ερμιονίδα προσφέρεται για να βγουν συμπεράσματα για τις θέσεις στις οποίες η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση. Πολύ απλά, διότι οι έχοντες το πρόσταγμα του προγραμματισμού, δεν είδαν κάτι που δεν το ήξεραν. Ο Κορδέρο έδειξε για πολλοστή φορά, πως όταν η ομάδα είναι πολύ καλή (όπως με Επισκοπή) είναι και ο ίδιος πολύ καλός, αλλά όταν η ομάδα είναι κακή, είναι και ο ίδιος κακός. Μα ήδη όμως η ΑΕΚ ψάχνει στην αγορά για ένα (ίσως και δυο) αμυντικά χαφ. Επίσης υπήρξε ζήτημα στο κέντρο της άμυνας. Αλλά η ΑΕΚ ήδη ψάχνεται για έμπειρο στόπερ, που θα περιορίσει όλον αυτόν τον πανικό που συχνά παρουσιάζεται στα μετόπισθεν. Ενώ δεν χρειάζεται να μπούμε καν στην χιλιοτραγουδισμένη κουβέντα για την ενίσχυση στην επίθεση (άκρα και κορυφή).

Μιας και είπα άκρα επίθεσης, στην Ερμιονίδα φάνηκε πόσο πολύ μπορεί να διαταράξει τις ισορροπίες στην ομάδα, η απουσία του Μπαρμπόσα. Έλλειψαν και η φαντασία του Πορτογάλου και τα κτυπήματα του στα στημένα. Ενώ ο Αραβίδης δυσκολεύτηκε πολύ ως εξτρέμ, βάζοντας σε δεύτερες σκέψεις όλους όσους είχαν στην άκρη του μυαλού τους, πως μπορεί να αποδώσει καλύτερα στα άκρα. Με πρώτο τον Δέλλα. Βεβαίως το ματς με την Ερμιονίδα, επιμένω, ασφαλές κριτήριο δεν είναι. Διότι και ο Αραβίδης, όπως και ακόμα δέκα συμπαίκτες του,  βρέθηκε σε κακή μέρα.

Το μόνο που μ’ ενόχλησε λίγο, είναι που οι παίκτες της ΑΕΚ δεν έβγαλαν τον ίδιο τσαμπουκά, το ίδιο πάθος και το ίδιο πείσμα για νίκη που είχαν βγάλει στο Αίγιο. Στοιχεία με τα οποία τότε είχαν αντεπεξέλθει και στο τραγικό γήπεδο και στην κλωτσιά σύννεφο του αντιπάλου. Θαρρώ πως κατάλαβαν για τα καλά στην Ερμιονίδα, πως αν δεν βγάζουν το πάθος και το πείσμα, το ξύλο και τα χωράφια μπορούν να τους ρίχνουν στο καναβάτσο.

Και κάτι τελευταίο. Ο Δέλλας από τον πάγκο κατά την διάρκεια του ματς άλλαξε θέση στον Μάνταλο, άλλαξε πλευρά και στον Πλατέλλα και στον Αραβίδη, άλλαξε ακόμα και το σύστημα. Θαρρώ δεν έμεινε κάτι που να μην αλλάξει και να μην δοκιμάσει. Την κακή μέρα ενός παίκτη δεν μπορείς όμως να την αλλάξεις.

ΥΓ: Όλοι οι παίκτες έχουν δικαίωμα στην κακή μέρα. Εκτός από ΤΟΝ παίκτη που που μετρά πλέον συνεχόμενες κακές μέρες. Διότι σ’ αυτή την περίπτωση μιλάμε για καταπάτηση του δικαιώματος ενός άλλου παίκτη να διεκδικήσει την ευκαιρία του.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ