Το Άλμπουμ της Ζωής του Μίμη Δομάζου (ΦΩΤΟ)

enwsi.gr

04/06/2020 | 15:34

0

Ο «Στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου, Μίμης Δομάζος.

Μαζί του έχει φωτογραφίες από το προσωπικό του αρχείο. Είναι πρωί αλλά δεν θέλει να πιει καφέ. Δεν καπνίζει, δεν πίνει αλκοόλ ούτε καφέ – συνήθειες που διατηρεί από όταν ήταν ενεργός. Παραγγέλνει απλώς μία ζεστή σοκολάτα και ξεκινάει να διηγείται ιστορίες από τα γήπεδα και τη ζωή του.

Ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, μοιράζεται στη στήλη του VICE Greece φωτογραφίες που συνθέτουν το άλμπουμ της ζωής του. Από την πρώτη του φορά στα γήπεδα με τη φανέλα της Άμυνας Αμπελοκήπων μέχρι τον τελικό στο Γουέμπλεϊ κι από τα χρόνια που έπαιζε στη Λεωφόρο μέχρι τις Ακαδημίες ποδοσφαίρου, που διατηρεί σήμερα, αυτό είναι το άλμπουμ της ζωής του:

Γεννήθηκα στις 22 Ιανουαρίου του 1942 στο μαιευτήριο «Έλενα» στους Αμπελοκήπους απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τη μητέρα μου την έλεγαν Ουρανία και τον πατέρα μου Χρήστο. Η μητέρα μου δούλευε στο μαιευτήριο Έλενα και ο πατέρας μου ήταν γιατρός. Είχα και μία αδελφή, αλλά πέθανε όταν ήταν μικρή. Δημοτικό σχολείο πήγαινα στους Αμπελόκηπους. Όταν όμως χώρισε η μητέρα μου με τον πατέρα μου πήγα στο Μαράσλειο. Όλα αυτά βέβαια ήταν γύρω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Δεν ήμουν καλός μαθητής. Δεν με ενδιέφερε. Εμένα με ενδιέφερε η μπάλα πιο πολύ. Όταν εμείς παίζαμε μπάλα δεν ήταν όπως σήμερα. Το ποδόσφαιρο δεν είχε μπει στα σπίτια. Δεν είχαμε τηλεοράσεις. Ο κόσμος δεν έβλεπε μπάλα, απλώς ό, τι άκουγε στο ράδιο ή όταν ερχόταν γήπεδο. Ούτε οι γονείς μου παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο. Δεν ήταν κάποια ομάδα. Δεν ήθελαν κιόλας να παίξω. Η μητέρα μου δεν ήθελε καθόλου να ασχοληθώ με την μπάλα.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν μπάλες. Πολλές φορές παίζαμε με πάνινες μπάλες που τις φτιάχναμε μόνοι μας. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα απέναντι από τον Παναθηναϊκό. Πρώτα παίζαμε στις αλάνες, στους δρόμους. Εκεί έμαθα εγώ μπάλα, δεν έμαθα στον Παναθηναϊκό. Τότε δεν υπήρχαν τα τσιμέντα και οι πολυκατοικίες και μπορούσαν να βγαίνουν τα παιδιά της ηλικίας μου και να παίζουν στο δρόμο. Είχα ταλέντο.

Το έβλεπαν οι ψαράδες. Τότε δεν υπήρχαν μάνατζερ να βλέπουν τον ποδοσφαιριστή και να τον πάνε σε ομάδες. Τότε υπήρχαν οι λεγόμενοι ψαράδες, γύρναγαν στις γειτονιές κι έβλεπαν τους νεαρούς που έπαιζαν μπάλα στο δρόμο και τους ψάρευαν και τους πήγαιναν σε ομάδες. Εμένα δεν με ψάρεψε κανένας. Εγώ είχα το ταλέντο, γεννήθηκα για την μπάλα παίζοντας με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά και ξεχώριζα πάντα. Κι έλεγαν ότι αυτός ο μικρός κάποτε θα προχωρήσει. Δεν υπήρχαν ακαδημίες τότε. Σε αυτή τη φωτογραφία είμαι στην Άμυνα Αμπελοκήπων, στην ομάδα της συνοικίας, που ξεκίνησα να παίζω μικρός.

Ήταν η πρώτη ομάδα που έπαιξα. Εδώ πρέπει να είμαι 13 ετών. Δεν υπήρχε γήπεδο για να κάνουμε προπόνηση. Ή πηγαίναμε στο Λυκαβηττό ή κάναμε στο δρόμο προπόνηση. Θυμάμαι ότι το πρώτο μου δελτίο για να παίξω μπάλα το έκανα όταν ήμουν 13 ετών και έγραψαν ότι είμαι 2 χρόνια μεγαλύτερος για να φαίνομαι 15 και να μπορούν να μου το βγάλουν για να παίξω.

Στον Παναθηναϊκό έπαιξα το ’58 με υποσχετική. Η ομάδα μου, η Άμυνα Αμπελοκήπων με έδωσε με τη συμφωνία ότι θα έπαιζα το ΄58 στην Άμυνα κι το ’59-’60 στον Παναθηναϊκό. Τη θυμάμαι την πρώτη φορά που φόρεσα την φανέλα του Παναθηναϊκού, γιατί έπαιξα δύο παιχνίδια εκείνη την ημέρα. Παίζαμε το κύπελλο Χριστουγέννων. Τότε όταν έφταναν οι γιορτές έπαιζαν για να πάρουν καμία δραχμή οι ομάδες του Π.Ο.Κ. Έτσι λέγονταν ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ. Παίζαμε για το ποιος θα πάρει το κύπελλο Χριστουγέννων. Φιλικά παιχνίδια ήταν ουσιαστικά, όχι πρωτάθλημα. Θυμάμαι το πρώτο μου παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ήταν το ΄58 που ήμουν ακόμα στην Άμυνα Αμπελοκήπων. Πώς έγινε;

Ήταν Κυριακή και το πρωί έπαιξα πρωτάθλημα με την Άμυνα Αμπελοκήπων. Το απόγευμα έπαιζε Παναθηναϊκός-ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου για το κύπελλο Χριστουγέννων. Τότε, το Συμβούλιο της Άμυνας Αμπελοκήπων δούλευε στο μπαρ της Λεωφόρου στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Κάθε Κυριακή πήγαιναν οι άνθρωποι για να πάρουν κάνα μεροκάματο. Θυμάμαι ότι με έβαζαν και εμένα μέσα γιατί ήμουν μικρός και έβλεπα τα παιχνίδια από το μπαρ. Είναι λοιπόν εκείνη η Κυριακή, ήταν περίπου μία ώρα πριν το ματς και περνούσαν οι παίκτες και οι τρεις Έλληνες προπονητές. Ο Μυγιάκης, ο Σούτσος και ο Σίμος.

Του λένε λοιπόν του Σίμου οι άνθρωποι από την Άμυνα Αμπελοκήπων «δεν παίρνετε και τον μικρό να παίξει αφού είναι φιλικό παιχνίδι». Εκείνος ήθελε να ρωτήσει τον Μυγιάκη που ήταν πρώτος προπονητής. Αν έλεγε ναι, θα έπαιζα. Πάω μέσα και μου λέει ο Μυγιάκης, «έπαιξες το πρωί;» Λέω «όχι κύριε Μυγιάκη». Εγώ φυσικά είχα παίξει 90 λεπτά, είχα φάει και μία κλωτσιά. Μου λέει «ε τότε κάτσε να παίξεις στο δεύτερο ημίχρονο εξτρέμ (εφτάρι)» Παρόλο που δεν μου άρεσε να παίζω στην άκρη είπα ότι αφού μου είπε να παίξω, θα παίξω. Ήταν το πρώτο μου παιχνίδι αυτό. Αντίπαλος ήταν η ΑΕΚ. Ήταν 1-1 στο ημίχρονο κι έβαλα ένα γκολ μετά. Έκανα μία πάσα να βγει σέντρα κι αυτό πήγε γκολ. Έτσι κάναμε το 2-1. Μετά έβγαλα μία σέντρα και το έβαλε ο Αγγελόπουλος. Κερδίσαμε 3-1. Την επόμενη χρονιά, το ’59-’60 ξεκίνησα κανονικά να παίζω με τον Παναθηναϊκό. Τότε ήταν που πήραμε και το πρώτο πρωτάθλημα.

Όσο έπαιζα ποδόσφαιρο κοιμόμουν από τις 7 το απόγευμα. Υπάρχει σήμερα νεαρός 16 και 17 ετών που να κοιμάται από τις 7 το απόγευμα; Ξύπναγα κάτα τις 9, πήγαινα στην προπόνηση κανονικά, έκανα ζωή επαγγελματία, παρόλο που δεν ήμουν επαγγελματίας. Δεν κάπνιζα, δεν έπινα και ακόμα μέχρι σήμερα αν μου πείτε καφέ και τσιγάρο δεν ξέρω από αυτά. Μόνο σοκολάτα πίνω. Πρέπει να είσαι σωστός, η ζωή σου να είναι μετρημένη, κάθε Κυριακή ο κόσμος έρχεται να σε δει κι εσύ πρέπει να είσαι σωστός. Δε λέγανε πάμε να δούμε τον Παναθηναϊκό, λέγανε πάμε να δούμε το Δομάζο με την παρέα του.

Έπαιξα 22 χρόνια και τα 22 χρόνια ήμουν στη πρώτη γραμμή. Για να είμαι στην πρώτη γραμμή όλα αυτά τα χρόνια, κι από τα 30 παιχνίδια να παίζω τα 28 καλά και να είμαι πρώτος, έκανα πάρα πολύ σωστή και διατροφή και ζωή. Δεν είναι εύκολο το ποδόσφαιρο. Εγώ όλη τηνβδομάδα προετοιμαζόμουν ποιος θα έρθει πάνω μου. Ένας θα είναι; Δύο; Όπως πάνε οι Τορέρο στον ταύρο επάνω και του πετάνε τα βέλη επάνω για να τον εξασθενίσουν για να έρθει μετά ο ταυρομάχος για να σκοτώσει τον ταύρο έτσι ήμουν κι εγώ. Έτρεχα, τον έφερνα όπου ήθελα τον παίκτη γιατί είχα πολλά πνευμόνια και δεν κουραζόμουν, και μόλις τους έβλεπα έτοιμους τους κοροϊδευα. Έτσι ήμουν σαν τον ταυρομάχο.

Εδώ είμαστε με τους παλιούς μου συμπαίκτες του Παναθηναϊκού. Είναι ο Θεοφάνης, ο Βουτσαράς, ο Λινοξυλάκης, ο Πανάκης, ο Τουμπέλης. Δεν θυμάμαι πού είμαστε. Έχουμε πάει κάπου στο εξωτερικό. Αυτό που μου έμεινε πιο πολύ στη ζωή μου είναι ότι με το ποδόσφαιρο γύρισα όλο τον κόσμο. Δεν θα τον γύριζα ποτέ, γιατί δεν ήμουν πλούσιος. Πήγα όμως σε όλο τον κόσμο. Μέναμε στα ωραιότερα ξενοδοχεία. Και πού δεν πήγα λόγω του ποδοσφαίρου.

Εδώ δεν θυμάμαι για ποιο θέμα με βραβεύουν. Όλα αυτά τα βραβεία και η φήμη δεν με επηρέασαν στη ζωή μου.

Εδώ είναι στο παιχνίδι με τον Άγιαξ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Χάσαμε 2-0 και παίζαμε μέσα στο Γουέμπλεϊ. Αυτή δεν είναι μόνο κορυφαία στιγμή για μένα. Είναι κορυφαία στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι εκείνη την εποχή που φτάσαμε εμείς να παίξουμε στον τελικό ήμασταν 20 ελληνόπουλα. Δεν υπήρχε ξένος παίκτης στην ομάδα μας. Ο μόνος ήταν ο Φέρεντς Πούσκας, ο προπονητής μας. Και δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι παίξαμε στον τελικό, ήταν όλη αυτή η μεγάλη πορεία που έκανε ο Παναθηναϊκός να κερδίσει όλες τις ομάδες για να φτάσει μέχρι το Γουέμπλεϊ. Τότε ήταν πιο δύσκολο να πάει μια ελληνική ομάδα να παίξει στον τελικό από ό, τι σήμερα. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί αν έχανες ένα παιχνίδι έφευγες από την διοργάνωση, δεν συνέχιζες. Ενώ σήμερα μπαίνεις σε έναν όμιλο και αν χάσεις ή φέρεις ισοπαλία συνεχίζεις αναλόγως τους βαθμούς. Τότε αν έχανες έφευγες αμέσως.

Όταν φτάσαμε στον τελικό με τον Άγιαξ, δεν είχαμε απέναντί μας μόνο τον Κρόιφ. Ήταν μία ομάδα που δούλευαν όλοι οι παίκτες. Μόνο ο τερματοφύλακας δεν δούλευε. Αν είχαμε λίγο τύχη -γιατί πρέπει να έχεις και τύχη στο ποδόσφαιρο- θα μπορούσαμε να τους είχαμε αποκλείσει εμείς και να πάρουμε το κύπελλο. Η μόνη ομάδα που μας είχε πιέσει πολύ ήταν η Έβερτον, που παίξαμε μέσα στην Αγγλία και δεν κατεβήκαμε από τη σέντρα. Είχε βρέξει κιόλας και το δικό μας μισό γήπεδο ήταν όλο πατημασιές και στο άλλο μισό που ήταν αυτοί δεν είχαμε πατήσει καν την περιοχή τους. Εκεί είχαμε μεγάλη τύχη. Στον τελικό δεν είχαμε τύχη γιατί με την σέντρα φάγαμε γκολ από το πρώτο λεπτό. Φανταστείτε μία ελληνική ομάδα που δεν την ξέρει κανείς, που δεν είναι επαγγελματίες, είναι ερασιτέχνες, κάνουν όλοι δεύτερη δουλειά για να ζήσουν, τί θα μπορούσαμε διαφορετικά να είχαμε κάνει. Και σκεφτείτε κι ότι ο Άγιαξ είχε παίξει σε άλλους δύο τελικούς πριν από εμάς, είχε την πείρα και είχε και ξένους παίκτες.

Εδώ κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο. Είναι η επιστροφή από το Γουέμπλεϊ.

Κάποια στιγμή είχε γίνει μία ψηφοφορία με πρόσωπα από όλα τα αθλήματα και επαγγέλματα ποιος θα βγει πρώτος. Θυμάμαι ότι στο τέλος είχα μείνει εγώ και η Βουγιουκλάκη και τελικά την πέρασα. Τότε, είχε έρθει στο Ζυγό στην Πλάκα για να με βρει, να δει ποιος ήταν αυτός που την πέρασε. Στο Ζυγό ήμουν συνέταιρος με τον αδελφό του Παπαμιχαήλ, το Νίκο. Είχα κι ένα εστιατόριο στην Πλατεία Βικτωρίας. Έκανα επιχειρήσεις, δεν έκανα άλλη δουλειά εκτός από το ποδόσφαιρο. Μόνο πριν πάω στον Παναθηναϊκό δούλεψα στην Ιζόλα όταν ήμουν 15 χρονών. Από όταν πήγα στον Παναθηναϊκό δεν ξαναδούλεψα. Χρήματα δεν παίρναμε πολλά. Παίρναμε τόσα για να ζήσουμε μία καλύτερη ζωή. Τον Ζυγό δεν το είδα σαν επάγγελμα. Όταν μου έκανε την πρόταση ο Νίκος Παπαμιχαήλ να συνεργαστούμε το είδα αλλιώς, επειδή μου άρεσαν πάντα τα μαγαζιά. Αν και δεν ήμουν γλεντζές. Πήγαινα μόνο με την ομάδα. Δεν ξενυχτούσα. Από τον Ζυγό όλοι οι μεγάλοι τραγουδιστές είχαν περάσει. Η Αλεξίου, ο Πάριος, η Γαλάνη, ο Μητροπάνος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και πόσοι δεν περάσανε.

Εδώ είμαι με τη φανέλα της Εθνικής μαζί με τον Σιδέρη. Ναι είχε γραφτεί και το τραγούδι της Νικολακοπούλου που είχε πει η Πρωτοψάλτη «με τον Δομάζο αρχηγό και τον Σιδέρη κυνηγό». Το είχαμε καμάρι να παίζουμε στην Εθνική και εγώ και οι άλλοι παίκτες. Μπορεί στις ομάδες του ο καθένας όταν ήμασταν αντίπαλοι να παίζαμε γερά και να κοιτούσαμε πώς θα κοντράρει ο ένας τον άλλον, αυτό γινόταν όμως μέσα στις τέσσερις γραμμές. Όταν βγαίναμε από τις τέσσερις γραμμές ήμασταν φίλοι.

Εδώ είμαστε με τον Σταμάτη Κόκοτα και τη γυναίκα μου, Ηώ Θεοδώρου. Είμαστε μαζί 36 χρόνια. Μια ζωή ολόκληρη.

Με την Ηώ γνωριστήκαμε μέσω παρέας μία Πρωτομαγιά. Είχε περάσει Ιατρική και Καλών τεχνών αλλά τα άφησε όλα όταν γνωριστήκαμε. Ήμουν 38 ετών όταν τη συνάντησα. Εκείνη είναι πιο μικρή. Παντρευτήκαμε και κάναμε μία κόρη, την Πόπη. Έχω δύο ακόμα κόρες από τον πρώτο μου γάμο με την Βίκυ Μοσχολιού.

Εδώ είναι στη βάφτιση της κόρης μου της Πόπης. Και ο γάμος μου με την Ηώ και η βάφτιση της Πόπης έγιναν στο Ψυχικό. Στη φωτογραφία είμαστε με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, την Αγάπη, τη Χρυσή και τον πεθερό μου.

Εδώ είμαι με τη φανέλα της ΑΕΚ. Αγωνίστηκα για δύο σεζόν και πήραμε ένα πρωτάθλημα.

Δεν ήταν δύσκολο να αποσυρθώ. Μέσα μου είχα πει ότι ο ποδοσφαιριστής πρέπει να ξέρει πότε θα σταματήσει. Να τον θυμάται ο κόσμος όπως ήταν. Το τελευταίο μου παιχνίδι ήταν το ΄80 ήταν με τον Ολυμπιακό. Κέρδισε ο Ολυμπιακός και πήρε το πρωτάθλημα. Μετά από αυτό το παιχνίδι είπα ότι θα σταματήσω. Μου έγινε ένα παιχνίδι το ’84 από τον Παναθηναϊκό προς τιμήν μου, φιλικό απέναντι στην Μπόκα Τζούνιορς. Είχα σταματήσει τότε, αλλά έκανα ένα μήνα προπόνηση για να μπορώ να μπω στο γήπεδο. Θυμάμαι ήταν Παρασκευή, Αύγουστος μήνα και θα παίζαμε 8.30 το βράδυ. Το παιχνίδι ξεκίνησε στις 10.00, διότι από την λεωφόρο Κηφισίας μέχρι το γήπεδο ήταν γεμάτος ο δρόμος, δεν μπορούσε να προχωρήσει ο κόσμος. Ήταν γεμάτο το στάδιο με 60.000 κόσμο. Μέχρι σήμερα κανένας άλλος αθλητής που του έχουν κάνει παιχνίδι προς τιμήν του δεν είχε τόσο κόσμο. Με χειροκροτούσαν συνέχεια. Τα τελευταία λεπτά βγήκα και έκανα το γύρο του γηπέδου κι έτσι τελείωσε η βραδιά. Όταν σταμάτησα είχα πια τα μαγαζιά. Μετά σταμάτησε κι ο Ζυγός. Είχα την καφετέρια στην Πλατεία Βικτωρίας και έκανα το ΄85 τις ακαδημίες που προπονούσα τα μικρά παιδιά, τις οποίες τις έχω μέχρι σήμερα.

Εδώ είναι με τον Γκάλη το 2004 στους Ολυμπιακούς αγώνες. Πρώτος μπήκε ο Γκάλης με τη δάδα και μου την έδωσε κι εγώ την έδωσα στην Πατουλίδου

Είμαι ακόμα ενεργός με τους παλαίμαχους. Όπου μας καλέσουν πηγαίνουμε και παίζουμε για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Είναι ωραία γιατί θυμόμαστε τις ωραίες παλιές στιγμές.

Έβγαλα ένα βιβλίο πριν κάποια χρόνια. Ήταν πρωτοβουλία της κόρης και της γυναίκας μου. Η κάθε φωτογραφία που έχει μέσα έχει και την ιστορία μου. Μπορούν να το πάρουν οι μικροί για να μάθουν πολλά από μένα αλλά και οι μεγάλοι για να θυμηθούν. Και έχει και τεχνικές ποδοσφαίρου μέσα.

Πλέον ζω στην Κηφισιά εκεί που έχω εκεί και τις Ακαδημίες. Φέτος πήραμε μία πρωτοβουλία για τα αδέσποτα με την κόρη μου και τη γυναίκα μου επειδή αγαπάμε τα ζώα. Είπαμε ότι όποιο παιδάκι θέλει να γραφτεί στην Ακαδημία μας το μόνο που θέλουμε είναι να φέρει τροφές για τα αδέσποτα ζώα. Θα ισχύει για όλη τη σεζόν. Στήσαμε ουσιαστικά την πρώτη δωρεάν ακαδημία ποδοσφαίρου για όλα τα παιδάκια από 6 ετών. Ανταποκρίνονται πολύ οι οικογένειες και μας έχουν συγκινήσει. Και παίρνουμε τηλέφωνα από όλη την Ελλάδα να πάμε να κάνουμε Ακαδημίες.

Συνθήματα και τραγούδια για μένα έλεγαν πολλά. Αυτό που έμεινε είναι το «Στρατηγός». Αν δεν έπαιζα εγώ δεν μπορούσαν να παίξουν. Είχαν δεθεί πάρα πολύ μαζί μου. Ξέραμε ο ένας τις κινήσεις του άλλου. Κάναμε κινήσεις που δεν τις βλέπεις σήμερα στα γήπεδα. Ήμασταν ομάδα. Τότε, όταν παίζαμε οι φίλαθλοι και οι μεν και οι δε ήταν πολύ καλοί. Όταν για παράδειγμα παίζαμε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, παίζαμε 3 το μεσημέρι κι από τις 12 το γήπεδο γέμιζε. Έφερναν τα σάντουιτς, τα τάβλια τους, έκαναν την πλάκα τους. Τότε οι φίλαθλοι ήταν πολύ καλοί. Οι μέσα δεν ήμασταν καλοί. Παίζαμε δυνατά, παίζαμε για τη φανέλα μας, για την αξιοπρέπειά μας και δεν θέλαμε να χάσουμε. Και γίνονταν πολύ σκληρά ντέρμπι. Η κερκίδα δεν επηρεάστηκε ποτέ εκείνη την εποχή από το τί γινόταν μέσα. Πλέον όμως βλέπουμε όλα αυτά, που γίνονται, που οι μέσα είναι καλοί και οι έξω δεν είναι καλοί. Γιατί οι μέσα είναι επαγγελματίες, ξέρουν να μην χτυπάει ο ένας τον άλλον. Τώρα λίγο να σπρώξεις, ο διαιτητής βγάζει κίτρινη. Τότε για να δώσει κίτρινη ή να σε βγάλει έξω έπρεπε να σου κόψει ο άλλος το κεφάλι. Τόσο δυνατό ήταν το παιχνίδι. Σήμερα είναι αλλιώτικο το ποδόσφαιρο.

• ΑΕΚ
• Μίμης δομάζος
• ΠΑΟ