Τι θέλει ο ΑΕΚτζής για να είναι ευτυχισμένος

Οι ώρες που μεσολαβούν πριν από έναν αγώνα δεν είναι εύκολες. Μπορεί να μην κρίνεται ένας τίτλος, να μην υπάρχει ουσιαστικό βαθμολογικό ενδιαφέρον, αλλά συμμερίζομαι απόλυτα όσα ανέφερε εδώ ο Μάνταλος και ο Χιμένεθ στις δηλώσεις του: πως δεν βλέπουν καν όσα θα ακολουθήσουν την Κυριακή, αλλά είναι συγκεντρωμένοι στο ματς με τον Ηρακλή. Και δεν έχουν άδικο. Αυτές οι πολυτέλειες και η άνεση μας έφαγαν σε κάποιο βαθμό στον πρώτο γύρο, όταν κλονίστηκε το οικοδόμημα με εκείνο το 0-0 με την ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Υπό αυτήν την έννοια, η νίκη είναι σημαντική. Θα φτιάξει την ψυχολογία, θα αυξήσει κι άλλο το ενδιαφέρον για το ντέρμπι της ερχόμενης Κυριακής. Αν και με όσα διαβάζω και ακούω τις τελευταίες μέρες, αρχίζω να αμφιβάλω για αρκετά που στη δική μου συνείδηση είναι δεδομένα. Όπως η χαρά που προσφέρει κάθε νίκη επί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρίσκονται, ανεξαρτήτως βαθμολογικού ενδιαφέροντος. Αλλά πλέον, αναζητώ σοβαρά, τι μπορεί να είναι εκείνο που θέλει ο ΑΕΚτζής για να είναι ευτυχισμένος.

Μου προξένησε εντύπωση πως έλαβα σχόλια που έλεγαν πως κακώς θεωρούμε ως κάτι σημαντικό το ματς με τον Ολυμπιακό. Αναμφίβολα, δεν πρόκειται για τη μητέρα των μαχών, δεν είναι ένα ματς που θα κρίνει κάτι. Αλλά είναι μια μονομαχία που από τη μέρα που ο καθένας θυμάται τον εαυτό του, έχει πάντα ξεχωριστή σημασία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην διαρκή μάχη κατά της παράγκας της τελευταίας 20ετίας. Εκεί είναι αλήθεια πως υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις που ξέφυγε η κατάσταση και τα ματς με τον Ολυμπιακό γίνονταν αποκούμπι για μια χρονιά που δεν είχε τίτλους.

Αρα, ξεκινώ από το προφανές. Κάθε νίκη επί του Ολυμπιακού είναι σημαντική. Πέρυσι ήταν εξαιρετική η αίσθηση της καταστροφής του μύθου περί αήττητης ομάδας και ακόμα περισσότερο της κατάκτησης του κυπέλλου. Φέτος, δεν ξέρω αν θα ανταμώσουν οι δρόμοι μας κυπελλικά, αλλά μια νίκη στο πρωτάθλημα δεν μπορώ να κατανοήσω πως δεν θα αποτελέσει σημείο αναφοράς.

Αλλωστε, θυμάμαι καλά εκείνα τα καλά χρόνια, ακόμα και στις σεζόν που η ΑΕΚ κατακτούσε το πρωτάθλημα, υπήρχε πολλές φορές το μαράζι των ντέρμπι. Πως η ομάδα μπορεί να έπαιρνε τίτλους, αλλά δεν είχε ανάλογη αποτελεσματικότητα στα ντέρμπι και ειδικά με τον Ολυμπιακό έχανε ευκαιρίες. Και τότε υπήρχαν κάποιοι – δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια, αλλά αναλύσεις στο γήπεδο και σε καφετέριες – που δεν ήταν ικανοποιημένοι με όσα γίνονταν.

Για να ανοίξω το κάδρο και να μην το περιορίσω στον Ολυμπιακό. Θυμίζω στους παλιούς και ενημερώνω τους νεότερους, πως η ΑΕΚ έκλεινε την τριετία των πρωταθλημάτων με εξέδρες που με καλή διάθεση λέγονταν μισογεμάτες. Παίκτες που ήταν απίστευτοι, μπάλα που δεν έχει υπάρξει από ελληνική ομάδα, αλλά το γήπεδο δεν γέμιζε. Πολλά μπορεί να ειπωθούν ως αιτίες, ακόμα και ο…κορεσμός που ένιωσαν κάποιοι εκείνα τα χρόνια από τους συνεχείς τίτλους.

Αν και δεν ξέρω πως είναι να κουράζεσαι να είσαι κορυφαίος, πρώτος και καλύτερος, το ερώτημα παραμένει. Τι θέλει ο Ενωσίτης για να χαρεί και να είναι ικανοποιημένος; Νίκες στα ντέρμπι; Ευρωπαϊκές πορείες; Κατάκτηση τίτλων; Μεταγραφές; Γήπεδο; Όλα μαζί. Βέβαια. Αυτό θα ήθελα κι εγώ. Αλλά εκτιμώ, πως ακόμα και τότε κάποιος θα υπήρχε, κάποιοι θα ήθελαν κάτι διαφορετικό.

Ανεβάστε λίγο την ΑΕΚ στην υπόληψη σας. Εδώ ο Παναθηναϊκός διέλυσε σε ματς μαγική εικόνα τον Παναιτωλικό και οι ύμνοι για τον Ουζουνίδη μου προκάλεσαν ζαλάδα. Λες και άλλος ήταν μέχρι πριν από λίγες ημέρες ή δεν ήταν οφσάιντ το πρώτο γκολ. Για τον σούπερ ΠΑΟΚ που είχε σερί νικών και βολεύτηκε με την ισοπαλία στην Ξάνθη, ούτε κουβέντα. Όταν η ΑΕΚ έφερε Χ εκεί, υπήρχε μίρλα και δυστροπία για την αμυντική διάταξη.

Να πω και μια κουβέντα για το μπάσκετ. Διάβασα με προσοχή τα σχόλια σας στην αρθρογραφία του Λούπου και του Τσατάλη. Καταρχήν να σας αναφέρω, πως είμαι πολύ χαρούμενος που υπάρχουν δύο παιδιά, που δεν το παίζουν ειδήμονες του αθλήματος, αλλά παρακολουθούν, ασχολούνται και μπορούν να σχολιάζουν, όσο ή και περισσότερο από τους υπόλοιπους. Ασχολούνται και αυτό είναι το σημαντικότερο, γιατί με όσα πέρασε η ΑΕΚ επί δεκαετία, ακόμα και αυτό είναι άκρως θετικό. Οι αφορισμοί για όσα έγραψαν και ανέλυσαν με τεκμηριωμένο τρόπο, είναι σημείο των καιρών.

Ολοι έχουμε άποψη και κρίση. Όπως γνωρίζετε, σε αυτήν την ιστοσελίδα αποτελεί απαράβατο όρο πως φιλοξενούνται όλες οι απόψεις, ακόμα και αν είναι εντελώς αντίθετες μέχρι και επιθετικές, με μοναδική προϋπόθεση να μην προσβάλουν. Αλλά η άποψη των δημοσιογράφων, φέρει άλλη βαρύτητα επειδή όλοι όσοι γράφουν εδώ είναι επαγγελματίες, με γνώση, άποψη που τεκμηριώνεται, και το βάρος της υπογραφής με όνομα και επώνυμο (και με…φωτογραφία για τις ανάγκες της εποχής). Το αναφέρω με αφορμή όσα έγιναν για το μπάσκετ, δίχως να υπάρχει καμία διαφορά σε όσα έχουν συμβεί κατά το παρελθόν και σε σχόλια των υπολοίπων.

Περισσότερο με κέντρισε ένα σχόλιο περί έλλειψης μπασκετικών δημοσιογράφων της ΑΕΚ. Αλήθεια είναι. Η ΑΕΚ έχασε πολλά και μαζί κάποιους που θα μπορούσαν να ασχολούνται με το μπάσκετ της. Τώρα φτιάχνει ξανά ομάδα, μπασκετικό κόσμο και δημοσιογράφους. Οι περισσότεροι της εποχής, προέρχονται από την «πράσινη» και την «κόκκινη» δεξαμενή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνολικά θεωρώ προτιμότερο να διαφωνούμε και να συζητάμε για κάτι που μας ενδιαφέρει, ειδάλλως σημαίνει πως απλά δεν ασχολείται άνθρωπος με αυτό ή αποτελεί θέμα μιας ισχνής και αδιάφορης – για το μέγεθος της ΑΕΚ – μειοψηφίας.

Για να κλείσω το θέμα. Προφανώς και είναι δικαίωμα και «υποχρέωση» του καθένα, να μη συμβιβάζεται με τίποτα από το καλύτερο. Να θέλει τα πάντα. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, μπορούν να γίνουν αρκετά που θα φτιάχνουν το κέφι μας. Αν μπορούμε να απολαύσουμε μικρές στιγμές, από ένα κάρφωμα μέχρι ένα γκολ και από μία πρόκριση ως μια νίκη σε ντέρμπι, μπορούμε να αισθανόμαστε καλύτερα. Και σίγουρα, η κριτική γίνεται με πιο ορθό τρόπο και δεν αποτελεί απλά στείρα αντιπαράθεση.

• ΑΕΚ
• ηρακλής
• ολυμπιακός