Θα κλάψουνε μανούλες

Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό χωρίς προλόγους. Ακριβώς όπως το είπε ο Χιμένεθ είναι. Με 5-2 θα μπορούσε να κερδίσει η ΑΕΚ το παιχνίδι απέναντι στην Αούστρια. Συνολικά 23 τελικές προσπάθειες. Τις 15 εξ αυτών, στο δεύτερο ημίχρονο. Και μιλάμε για τελικές που είναι τετ α τετ, όχι τίποτα σουτ της απελπισίας. Εύκολα θα μπορούσε το 1-2, να γίνει 5-2 και να μιλάμε τώρα για ένα ακόμα έπος, μετά απ’ αυτό στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και είναι κρίμα, διότι μαζί με την ανατροπή που δεν έγινε, χάθηκε και μια ευκαιρία να σκέφτεται ήδη από σήμερα η ΑΕΚ, πως θα έχει ευρωπαϊκά παιχνίδια και τον Φλεβάρη. Αλλά πάλι μέσα στο κόλπο είναι και με το 2-2.

Τώρα θα μου πείτε, γιατί έπρεπε πάλι να βρεθεί η ΑΕΚ να έχει φάει δυο γκολ. Νομίζω πως αυτή την φορά η απάντηση, βρίσκεται εν πολλοίς στην μοναδική λανθασμένη επιλογή που έκανε ο Χιμένεθ στην ενδεκάδα του παιχνιδιού με την Αούστρια. Ο Αϊντάρεβιτς όχι μόνο δεν είναι Σιμόες, αλλά χάλαγε συνολικά ολόκληρη την ισορροπία της αμυντικής λειτουργίας της ΑΕΚ. Κάτι που φάνηκε θαρρώ περισσότερο, στο δεύτερο γκολ. Ίσως να ξεκινούσε ο Γαλανόπουλος να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ίσως επίσης να ήταν αλλιώς, αν δεν τραυματιζόταν ο Τσόσιτς, όπως είπε και ο Χιμένεθ.

Τώρα πλέον δεν έχει σημασία. Άλλωστε σ’ αυτό το ματς απέναντι στην Αούστρια, η ΑΕΚ λίγο έλλειψε να γίνει Μπαρτσελόνα. Και όχι η τωρινή. Εκείνη του Γκουαρντιόλα, που μπορούσε να φάει τρια, αλλά έβαζε τέσσερα ή πέντε. Προφανώς και ούτε η Μπαρτσελόνα, ούτε καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να προχωρήσει με την λογική πως θα τρώει τρια αλλά θα βάζει τέσσερα και θα κερδίζει. Επομένως θα πρέπει να το ψάξει ο Χιμένεθ για τα τέσσερα γκολ παθητικό σε δυο ματς. Θυμίζω ωστόσο, πως μέχρι και την προηγούμενη Κυριακή, δεν είχε φάει καν γκολ στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη είχε δεχθεί μόνο από κόρνερ. Κάτι που σημαίνει πως πιθανότατα παίζει ρόλο και η κούραση που θολώνει το καθαρό μυαλό που απαιτεί η αμυντική λειτουργία.

Όπως και να έχει, η ΑΕΚ στο ματς με την Αούστρια όντως θα μπορούσε να είχε πετύχει όχι ένα, αλλά πολλά παραπάνω γκολ απ’ όσα δέχθηκε. Επαναλαμβάνω πως από τις 23 τελικές και κυρίως από τις 15 που έγιναν στο δεύτερο ημίχρονο, οι περισσότερες ήταν πεντακάθαρες ευκαιρίες για γκολ.  Ας όψεται όμως αυτό το παλικαράκι ο τερματοφύλακας της Αούστρια, που βρήκε το βράδυ, να κάνει το ματς της ζωής του. Για να βρω άλλο ευρωπαϊκό ματς που η ΑΕΚ να έχει κάνει τόσες πολλές καθαρές ίσως να χρειαστεί να φτάσω μέχρι εκείνη τη ρεβάνς με τη Φερενσβάρος στη Φιλαδέλφεια ή το ματς με την γιγαντιαία Γρεβενμάχερ. Αλλά σε όμιλο και με δυνατούς αντιπάλους, δεν νομίζω πως υπάρχει αντίστοιχο ματς, σε παραγωγή ευκαιριών.

Δεν μπορεί να είναι διόλου τυχαίο, πως αυτό συνδυάστηκε με την πρώτη κοινή παρουσία στην ενδεκάδα, του Λιβάγια με τον Αραούχο. Προφανώς και δεν είναι τυχαίο. Άλλωστε σχεδόν σ’ όλες τις ευκαιρίες που έκανε η ΑΕΚ, είναι μέσα οι δυο τους. Είτε ως εκτελεστές, είτε ως δημιουργοί. Αφήνω έξω τα δυο γκολ, στα οποία και πάλι είναι οι δυο τους. Φυσικά και δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός πως Λιβάγια και Αραούχο μαζί στην ενδεκάδα, έκαναν πράγματα και θαύματα. Μιλάμε για τους δυο ποιοτικότερους επιθετικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Απλώς είχε ενδιαφέρον να το δούμε και στο γήπεδο, αυτό που έλεγε η κοινή ποδοσφαιρική λογική. Πως μαζί οι δυο τους, θα έκαναν «παπάδες», ειδικά όταν θα έπαιζαν από την αρχή του ματς και θα είχαν ρυθμό.

Ο Λιβάγια είναι ένας παίκτης που μπορεί να παίξει εξίσου καλά και πίσω από τον φορ και στα άκρα και μέσα στην περιοχή. Και τα έκανε όλα αυτά στο ματς με την Αούστρια. Απ’ όλες τις θέσεις έδωσε ώθηση στην επιθετική λειτουργία της ΑΕΚ. Με μεγάλη βοήθεια και από τον Αραούχο. Για τον Αργεντινό φάνηκε και στο ματς με την Αούστρια, πως διανύει περίοδο γκαντεμιάς. Πάλι, όπως και με τον Ολυμπιακό, έχασε γκολ που κανονικά έχει για πρωινό, με δεμένα μάτια και το ένα χέρι δεμένο στην πλάτη. Αλλά η γκαντεμιά θα σπάσει. Θέμα χρόνου είναι. Και μέχρι τότε, έδωσε μια ασίστ τύπου «πάρε – βάλε» στον Λιβάγια, ενώ έκανε άνω – κάτω συνεχώς, την άμυνα της Αούστρια.

Με τον Αραούχο και τον Λιβάγια μαζί στην ενδεκάδα, συν τον Μάνταλο και τον Λάζαρο, θα κλάψουν μανούλες φέτος. Αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά ξανά, στο ματς με την Αούστρια, κάποια στιγμή η άμυνα δεν ξέρει ποιόν να πρωτοσταματήσει. Άλλωστε, με εξαίρεση τον Λάζαρο που δεν είχε την φούρια του Ολυμπιακού, οι άλλοι τρεις έβγαζαν ευκαιρίες και απειλούσαν συνεχώς. Και ο Λάζαρος όμως βοήθησε, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Αυτή την τετράδα στην επίθεση της ΑΕΚ, δεν νομίζω πως υπάρχει άμυνα που να μπορεί να την κάνει καλά. Ειδικά όταν θα αρχίσει να ρολάρει και η συνεργασία τους. Αλήθεια, δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση της άμυνας, που θα κληθεί να τους κάνει καλά. Μανούλες θα κλάψουν.

Βεβαία η φετινή είναι μια σεζόν που η ΑΕΚ κυνηγάει το πρωτάθλημα, έχει ευκαιρία να διακριθεί στην Ευρώπη και δεν μπορεί να παρατήσει και το κύπελλο. Και δεν μπορεί να πάει σ’ όλα, με την ίδια τετράδα, όσο ποιοτική και φονική κι αν είναι. Έχει λοιπόν τη σημασία του να επιστρέψει γερός ο Γιακουμάκης που θα μπορεί να δώσει λύσεις στην θέση του φορ. Είναι σημαντικό να μπαίνει και να σκοράρει ή να κερδίζει φάσεις ο Μπακασέτας, όπως έγινε με την Λάρισα και τη Ριέκα. Σημαντικό είναι να βρει ξανά ο Κλωναρίδης τον ρυθμό που είχε στην προετοιμασία στην Πολωνία. Έχει σημασία να μπουν στην εξίσωση και ο Πατίτο με τον Τρίστασον. Διότι τα ζόρια για την ΑΕΚ, τώρα έχουν ξεκινήσει. Τώρα πρέπει να αποδείξει πράγματα. Ήδη από την Κυριακή στην Τρίπολη.  Άλλωστε πλέον τη νοοτροπία του νικητή και του ασυμβίβαστου με την ήττα, έδειξε πως τον έχει αποκτήσει.