Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

[ads2]

Ενσαρκώνει το παραμύθι κάθε Ενωσίτη. Ο Κωνσταντινουπολίτης που ήρθε στην Ελλάδα και αμέσως εντάχθηκε στην ΑΕΚ. Εγινε κομμάτι της Ενωσίτικης ψυχής, αρχηγός και σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης ζωής. Γιατί ο Μηνάς Γκέκος ήρθε στην ΑΕΚ αμούστακο παιδί και αποχώρησε (προσωρινά έστω), έχοντας ζήσει τα πάντα. 15 ολόκληρα χρόνια, μεγάλες χαρές, αμέτρητες πίκρες. Ο Μηνάς, ο μύθος της σύγχρονης εποχής της μπασκετικής ΑΕΚ, ξετύλιξε το κουβάρι της «κιτρινόμαυρης» ζωής του, στο enwsi.gr. Εγραψε ξανά την ιστορία, αλλά όπως ξεκαθάρισε αρκετές φορές, δεν πρόκειται να άλλαζε τίποτε ακόμα και αν είχε αυτή τη δυνατότητα.

Τα είπαμε όλα: από τον ερχομό στην Αθήνα, από την πρώτη φορά που φόρεσε τη φανέλα με το 9, από το έπος της Γλυφάδας και των αναμμένων κεριών για την ανάσταση της «Βασίλισσας», για τους Μοϊκανούς, για τις χαμένες ευκαιρίες σε τελικούς, για τον Ραμπίδη, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Σαμπόνις, τον Τσόσιτς. Για τη μέρα που ο κόσμος τον κράτησε στην ΑΕΚ και χάλασε τη μεταγραφή στον ΠΑΟΚ, για τη μέρα που ο κόσμος της ΑΕΚ τον αποθέωσε έστω και αν φορούσε άλλη φανέλα. Ο Μηνάς της ΑΕΚ, ο εμβληματικός αρχηγός μιας ολόκληρης γενιάς, τα λέει όλα για τη μεγάλη του αγάπη.

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Είσαι γέννημα θρέμμα Κωνσταντινουπολίτης. Πως ήταν για τους Ελληνες της Πόλης να σκέφτονται την Ελλάδα και την ΑΕΚ;

«Την πρώτη επαφή την είχα μέσω του αδερφού μου, που είχε έρθει στην Ελλάδα για σπουδές. Ηξερε πως έπαιζα μπάσκετ και μου έστελνε αθλητικές εφημερίδες, την Αθλητική Ηχώ και το Φως. Είχε κάποια επαφή, αλλά δεν ήξερα τι σημαίνει ακριβώς η ΑΕΚ».

  • Υπήρχαν ήδη αισθήματα για την ΑΕΚ ή κάποια άλλη ελληνική ομάδα;

«Απώτερος σκοπός όλων των Ρωμιών, ήταν κάποια στιγμή να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να έρθει και η δική μου οικογένεια στην Αθήνα».

  • Είχες αναδειχθεί καλύτερος νέος παίκτης στην Τουρκία. Μπήκες ποτέ σε πειρασμό να συνεχίσεις εκεί;

«Όταν είσαι 14-15 χρονών δεν σκέφτεσαι έτσι. Οι συνθήκες τότε εκεί ήταν πιο επαγγελματικές. Αλλά για τους Ρωμιούς, διέξοδο είχαμε τότε μόνο τον αθλητισμό. Ηταν άγριες εποχές».

  • Ταταυλιανός ή Πέρα;

«Ταταυλιανός. Εγώ έπαιξα στα Ταταύλα».

  • Όταν ήρθες στην Αθήνα πως ήρθε η προσέγγιση από την ΑΕΚ;

«Είχα έρθει ένα καλοκαίρι διακοπές στον αδερφό μου. Μου άρεσε πολύ η Αθήνα. Ακουγα για την ΑΕΚ. Τότε στα παιδικοεφηβικά η ΑΕΚ είχε προπονητή τον Λάκη Αναστασιάδη. Ηταν και εκείνος Πολίτης και μου είπε: Θα έρθεις στην ΑΕΚ. Ετσι, ξεκίνησα και ήρθα στην ΑΕΚ. Οι πρώτες προπονήσεις γίνονταν στο ανοιχτό γήπεδο, εκεί που αργότερα έγινε το Μόσχος».

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Πήγαινες ως θεατής σε ματς της ΑΕΚ;

«Ερχόμουν μόνο καλοκαίρι για διακοπές, τότε δεν υπήρχαν παιχνίδια. Όταν αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα, αποφάσισα να πάω να παίξω στην ΑΕΚ. Μου έκανε εντύπωση τότε το ανοιχτό γήπεδο. Στην Τουρκία δεν υπήρχαν ανοιχτά γήπεδα. Πρόλαβα κι έπαιξα μια χρονιά, στο ανοιχτό γήπεδο της Πάτρας. Και ευτυχώς έγινε φθινόπωρο και αποφύγαμε βροχές και κρύα».

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ

  • Όταν εντάχθηκες στην ΑΕΚ, βρήκες μια ομάδα παρηκμασμένη. Πως το βιώνεις αυτό;

«Δεν το συνειδητοποίησα, γιατί δεν είχα ζήσει τα προηγούμενα».

  • Υπήρχε κάτι από τον μύθο του ΄68 ή το πρωτάθλημα του ΄71;

«Ημουν τυχερός, γιατί είχα συμπαίκτη τον Τρόντζο και τον Νεσιάδη, που με βοήθησε πάρα πολύ. Είχαν μείνει από την ομάδα του ’68. Την πρώτη φορά που με είδε ο Μουρούζης, προπονητής τότε της πρώτης ομάδας, με κάλεσε άμεσα. Θυμάμαι, πως ήταν καλοκαίρι και η ΑΕΚ είχε ξεκινήσει προετοιμασία στη σχολή Αναβρύτων. Είχαμε προπόνηση το απόγευμα. Περπάτησα από την Καλλιθέα ως τη Συγγρού για να πάρω το λεωφορείο που περνούσε από Πειραιά για την Κηφισιά. Μιάμιση ώρα δρόμος. Εφτασα στο γήπεδο στις 2. Δεν ήξερα κανέναν. Ευτυχώς, έκανα στο εφηβικό προπόνηση με τους Αποστολίδη, Βελέκα, Καρτερουλιώτη, που ήρθαν κι αυτοί και μιλούσαμε. Όταν μπήκε ο Τρόντζος στα αποδυτήρια, εκείνο το θηρίο, σταμάτησαν όλα. Αλλά ήξερα τι σημαίνει ο Τρόντζος, ήταν ο μόνος που ήξερα από τις εφημερίδες».

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Η πρώτη χρονιά είναι το 76-77. Η ΑΕΚ δεν πρωταγωνιστεί, πως είναι τα πράγματα;

«Τότε είχαμε κάνει τη μεταγραφή του Γιαννουζάκου. Μεγάλη μεταγραφή. Ο Πιτ Κόντος. Πολλοί νέοι παίκτες, που ήταν ταλέντα. Ο Αποστολίδης, ο Καρτερουλιώτης. Ένα κράμα παλιών και νέων. Δεν ήταν εύκολη η θέση του προπονητή. Είχαμε έδρα το Σπόρτινγκ. Ο Ολυμπιακός είχε φέρει τους Αμερικάνους, Γιατζόγλου, Καστρινάκη, Μελίνι. Ο Παναθηναϊκός με Κέφαλο, Κορωναίο, Κοκολάκη, Ιωάννου, ο ΠΑΟΚ. Μετά από 1-2 χρόνια κατάλαβα τι σημαίνει ΑΕΚ. Ποια ήταν η ιστορία της, το ευρωπαϊκό».

  • Εκείνα τα χρόνια υπήρχε κόσμος στα ματς της ΑΕΚ;

«Πίτα. Γεμάτα τα γήπεδα και άλλοι τόσοι απ’ έξω. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και πως είχαμε κόσμο όπου πηγαίναμε, μέσα έξω. Παντού. Εφυγα από την καταπίεση της Πόλης, ήρθα στην πατρίδα μου. Οταν συνειδητοποιείς πως είσαι σε μια μεγάλη ομάδα και είσαι 16-17 χρονών, αρχίζεις να αισθάνεσαι πως συμμετέχεις σε κάτι μεγάλο. Γιατί πάντα, η ΑΕΚ είναι κάτι μοναδικό».

  • Υπήρχε έντονη η παρουσία του Μπάρλου εκείνα τα χρόνια;

«Φυσικά. Δεν συμμετείχε τόσο ενεργά, γιατί ήταν καθαρά με το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει ΑΕΚτζής που δεν εκτιμά τον Μπάρλο ως πρόεδρο. Είχαμε βέβαια το συμβούλιο μας. Αλλά στην ουσία, ήταν ο Μπάρλος και στο μπάσκετ».

ΜΕ ΤΟΝ ΡΑΜΠΙΣ ΘΑ ΑΛΛΑΖΑΜΕ ΕΠΙΠΕΔΟ

  • Φτάνουμε στο ορόσημο του κυπέλλου του ΄81. Είσαι πλέον ο πιο παλιός, αν και μικρός ηλικιακά, είσαι αρχηγός. Είναι ένα τρόπαιο που έλαβε μυθικές διαστάσεις στο πέρασμα των ετών. Πως ήταν τότε;

«Εγινα πολύ μικρός αρχηγός της ΑΕΚ και δεν είχα συνειδητοποιήσει τον ρόλο. Τότε είχε γίνει μια προσπάθεια και είχαμε φέρει έναν πολύ καλό παίκτη, τον Ράμπις. Αυτός μας άλλαξε κατηγορία. Εάν έμενε, νομίζω πως η ΑΕΚ θα μπορούσε να αλλάξει επίπεδο για πάρα πολλά χρόνια. Γιατί πέρα από τα άλλα, η ΑΕΚ θα προσέλκυε πολλούς καλούς παίκτες. Δεν θέλω να προσβάλω τα παιδιά που ήμασταν συμπαίκτες και περάσαμε καλά. Αλλά με τον Ράμπις θα είχαμε αλλάξει επίπεδο».

  • Θα μπορούσε να έχει τόσο καταλυτική παρουσία, όπως είχε ο Γκάλης;

«Δεν θέλω να συγκρίνω. Αλλά έδειξαν τα αποτελέσματα, πως με τον Ράμπις η ΑΕΚ άλλαξε κατηγορία».

  • Μετά την αποχώρηση του Ράμπις, η ΑΕΚ προχώρησε κυρίως με βετεράνους. Γκούμας που προϋπήρχε, Κόντος. Θεωρείς πως ήταν λάθος;

«Δεν μπορώ να πω, ότι ήταν λάθος. Το θέμα ήταν ποιος ήταν ο στόχος».

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Υπάρχουν μύθοι της εποχής, πως για λεπτομέρειες χάθηκαν ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου. Εάν είχε η ΑΕΚ μια πιο στιβαρή διοίκηση, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά;

«Ο Σταυρόπουλος, ο Ανδρίτσος ακόμα. Φυσικά και θα μπορούσε να αλλάξει η ιστορία. Αν και για τον Γιαννάκη δεν ήταν αποκλειστικά θέμα διοικήσεων. Υπήρξαν και άλλες παρεμβάσεις. Δεν ήταν μόνο θέμα διαχείρισης των μεταγραφών. Είχαμε τότε έμπειρους παράγοντες. Φαντάζεσαι να είχαμε Ράμπις και Γιαννάκη; Ο Ανδρίτσος ήταν έτοιμος να έρθει. Τότε είχαμε μια πολύ μεγάλη ομάδα στη Νέων. Το κλειδί για όλα ήταν ο Ράμπις. Τότε είχε κάνει ειδική συμφωνία για τρία χρόνια. Θα μας έκανε άλλη κατηγορία».

  • Και πως δεν ενεργοποιήθηκε αυτή η συμφωνία;

«Ηταν τυχερός και εμείς ήμασταν άτυχοι. Ηταν δύο ψηλοί, ο Λάντσμπεργκερ που αργότερα έπαιξε στον Πανιώνιο και ο Κάπτσακ. Ο Ράμπις πήγε για να συμπληρώσει τις προπονήσεις. Αλλά τραυματίστηκαν και οι δύο και έτσι άνοιξε ο δρόμος για εκείνον και έπαιξε. Τότε θυμάμαι, πως είχαμε συμφωνήσει να πάμε για διακοπές στην Κέρκυρα, όπου είχε εστιατόριο ο πατέρας μου. ,ου είχε πει, πάω να δω 15 μέρες τους δικούς μου και έρχομαι να πάμε Κόρφου. Αλλά τον κάλεσαν στο τρέινινγκ καμπ με πήρε ένα βράδυ και μου είπε τα κατάφερα. Εκείνη τη χρονιά πήραν το πρωτάθλημα και μου έστειλε ένα πόστερ στο τέλος. Ηταν τέσσερις σούπερ σταρ και εκείνος».

  • Για τους Ενωσίτες, ο Γκέκος για την ΑΕΚ ήταν το αντίπαλο δέος στον Γκάλη. Το ένιωθες αυτό;

«Όταν μπαίνεις στο γήπεδο, ανεξάρτητα με ποιον παίζεις, δεν περνά από το μυαλό σου πως θα χάσεις. Ειδικά εμείς, που ήμασταν πολύ καλοί στην έδρα μας. Είχαμε αλλάξει πολλά γήπεδα: Πανελλήνιο, Σπόρτινγκ, Νέα Φιλαδέλφεια, Μόσχος. Μέσα εκεί μπορούσαμε να κερδίσουμε οποιονδήποτε. Στα μεγάλα παιχνίδια, μπορεί τα προγνωστικά να έδειχναν χαμένα από χέρι, αλλά τα διεκδικούσαμε. Αισθανόμασταν πως παίζαμε σπίτι μας και αυτό το καθόρισε ο κόσμος».

  • Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα με ευρωπαϊκό, πρωτάθλημα, κύπελλο και μετά κενό. Οι άλλοι δυνάμωναν και εσείς μένατε πίσω. Πως είναι να το ζεις αυτό;

«Μεγάλο κενό. Η ΑΕΚ δεν παύει ποτέ να είναι η ΑΕΚ. Με όποιον και να παίζεις πρέπει να κερδίζεις. Εμείς είχαμε την οντότητα, αλλά δεν είχαμε τα εργαλεία να κερδίσουμε τις άλλες ομάδες. Θα θέλαμε να ήμασταν πιο ανταγωνιστικοί».

ΤΑ ΜΠΑΡΑΖ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΧΑΛΑΣΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ

  • Ετσι κάπως φτάσατε και να παίζετε την παραμονή στα μπαράζ. Πόσο βαρύ ήταν;

«Τι λες τώρα; Ηταν η χρονιά που είχα τραυματιστεί. Πήγα στην Αμερική, γύρισα, δεν ήμουν έτοιμος. Αλλά δεν μπορούσα να μην παίξω. Θα το είχαμε βάρος όλοι μας. Στα μπαράζ ήταν μεγάλη πίεση. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως η ΑΕΚ θα παίξει Α2. Στους τελικούς, δεν είχαμε άγχος».

  • Τότε έρχεται η πρόταση από τον ΠΑΟΚ. Εσύ είσαι θετικός στη μεταγραφή;

«Ηταν λίγο περίεργες οι σχέσεις εκείνα τα χρόνια. Δεν θέλω να αναφερθώ σε ανθρώπους που δεν είναι πια εν ζωή. Σε μια συνέντευξη μου, είπα πως πάλι τα ίδια θα έκανα. Κανένας παίκτης δεν θέλει να φύγει από μια μεγάλη ομάδα. Ειδικά εγώ, που στην ουσία ξεκίνησα από εκεί. Ορισμένες φορές οι συνθήκες είναι τέτοιες. Τις περισσότερες φορές, εξαναγκάζουν τον αθλητή να φεύγει

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Ησουν ο πρώτος που κράτησε στην ομάδα ο κόσμος της ΑΕΚ. Μαζεύτηκαν χιλιάδες και σε κράτησαν στην ομάδα…

«Εγώ είμαι δεμένος με τον κόσμο εδώ και χρόνια. Δεν είχα και ούτε έχω κανένα παράπονο. Ηταν μια περίεργη ιστορία. Θυμάμαι, πως είχα δει πολύ κόσμο στη Δεκελείας. Η τότε διοίκηση, ζητούσε να υπογράψω ένα χαρτί, ότι φεύγω με τη συγκατάθεση μου. Με έπιανε ο κόσμος και μου έλεγε: “Με εσένα δεν έχουμε τίποτα. Πήγαινε μέσα και υπέγραψε και μετά θα δούμε πως θα φύγουν αυτοί”. Εκεί κατάλαβα πως δεν θα γινόταν τίποτα. Δεν μετάνιωσα. Θυμάμαι πως τότε ο ΠΑΟΚ είχε ψηλούς, είχε κοντούς, αλλά δεν είχε πλέι μέικερ. Ηθελε απεγνωσμένα να υπογράφω, αλλά τελικά δεν έγινε».

ΟΙ ΜΟΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ

  • Μετά αρχίζει η εποχή των «Μοϊκανών». Με τον Γκέκο, τον Αλέξη, τον Παταβούκα και τα άλλα παιδιά. Φτάσατε σε τελικούς, θα μπορούσατε κάποια στιγμή την υπέρβαση;

«Στον τελικό του ΄88, παίξαμε στο ΣΕΦ. Είχαμε 20.000 κόσμου. Τρομερό. Μέχρι το 35’ ήμασταν κοντά. Αλλά δεν αντέχεις. Θυμάμαι, πως κάθε 5’ ο Ιωαννίδης άλλαζε παίκτη και με έπαιρνε από τα…αποδυτήρια για να μην παίρνω ανάσα. Είχαμε κάνει μεγάλη πορεία. Φτάσαμε στον τελικό, αλλά ο Αρης είχε μεγάλη ομάδα. Θα μπορούσαμε ίσως, αλλά ρεαλιστικά η διάρκεια είναι υπέρ της καλής ομάδας».

[ads2]

  • Θεωρείς, πως εάν εκείνη η πεντάδα είχε 2-3 αξιόπιστες εναλλακτικές, θα μπορούσε να είναι πιο ανταγωνιστική;

«Για να γίνουν αυτά, χρειάζεται αξιόπιστη και σταθερή διοίκηση. Να έχει στόχο, να ενισχύει και να βελτιώνει τις συνθήκες της ομάδας. Οι Μοϊκανοί που μας είχε βγάλει ο Φαίδωνας, ήταν ηρωικά πράγματα. Στο Μόσχος δεν είχαμε τζάμια στα παράθυρα και ζεστό νερό στα αποδυτήρια. Αλλά δυστυχώς, η ΑΕΚ σε αυτό το κομμάτι δεν ήταν δυνατή. Τότε άρχισε να αλλάζει ξανά το μπάσκετ. Ηθελε πολλά λεφτά».

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Το 1988 αναδείχθηκες 2ος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Ησουν στο πικ της καριέρας σου;

«Ηταν μια καλή χρονιά. Γεμάτη. Θα μπορούσα να κάνω κι άλλα. Το κατιτίς παραπάνω, το έδωσα εγώ και όλοι οι συμπαίκτες μου. Αλλά έλειπε κάτι».

ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ

  • Πως ήταν η συνεργασία με τον Ψωμιάδη; Τη χρονιά με Γαλακτερό, Βρέινς, πίστεψες;

«Πίστεψα πως κάτι αλλάζει. Ολος ο κόσμος το πίστεψε. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν χωρίς ιδιαίτερη προοπτική. Ξαφνικά, μεγάλες μεταγραφές, προπονητές. Πίστευα, πως κάτι μπορούσαμε να κάνουμε».

  • Βρέινς ή Ραμπίδης;

«Είναι μια δεκαετία διαφορά. Αν είχε έρθει ο Ράμπις, θα ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα μετά. Εάν έμενε και ο Βρέινς για πολλά χρόνια, ποτέ δεν είναι αργά. Όπως κάνει τώρα, με αυτόν τον άνθρωπο που προσπαθεί κάθε χρόνο και δεν τα παρατάει και χαίρομαι γι’ αυτό».

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Τότε έγινε και η ιστορική εμφάνιση σου με τη Ζαλγκίρις. 38 πόντοι, μεγάλο παιχνίδι. Το καλύτερο σου;

«Ηταν ευρωπαϊκό παιχνίδι. Δυστυχώς δεν είχαμε πολλές συμμετοχές στην Ευρώπη. Τότε παίξαμε σε δύσκολο όμιλο, πολλά παιχνίδια. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι. Σε εκείνο το ματς, πήγαν όλα μέσα. Δεν ήταν μόνο Σαμπόνις. Ήταν Χομίτσιους, Κουρτινάιτις».

  • Πίστεψες πως μπορούσε να έρθει ο Σαμπόνις στην ΑΕΚ;

«Τότε γίνονταν απίστευτα πράγματα και δεν ήξερες τι να πιστέψεις».

  • Η περίφημη νίκη με τον Αρη με το καλάθι στο φινάλε. Νιώθατε πως ήταν νίκες κόντρα στο κατεστημένο της εποχής;

«Δεν ήταν μία νίκη. Ηταν δύο κολλητές σε ένα δεκαήμερο. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, πως ο Αρης ήταν τότε μακράν η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Είχαμε μεγάλη διαφορά δυναμικότητας. Όταν παίζεις με καλύτερες ομάδες και καταφέρνεις να κερδίσεις, είναι σημαντικό. Η ΑΕΚ ως οντότητα είναι μεγαλύτερη από τον Αρη, αλλά τότε είχε καλύτερη ομάδα. Εκανε από μία ως καμία ήττα. Τότε αισθανόσουν πως κάτι μπορείς να κάνεις, γαμώ το κέρατο μου. Αλλά δεν…»

[ads2]

  • Τώρα που πέρασαν τα χρόνια πες μας. Το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο;

«Εγιναν αναλύσεις επί αναλύσεων. Αν ήταν όπως τώρα, με το ίνσταντ ριπλέι, μάλλον δεν θα μέτραγε. Αλλά ήταν πολύ οριακά. Η ιστορία έγραψε πάντως».

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΑΙ Η ΜΑΓΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

  • Το 1991 έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και φεύγεις για τον Παναθηναϊκό. Στην επιστροφή σου αποθεώνεσαι και εσύ με τα πράσινα, παίρνεις το κασκόλ της ΑΕΚ και κάνεις τον γύρο. Πως έγινε αυτό;

«Εχει σημασία γιατί έφυγα. Ο κόσμος το κατάλαβε, γι’ αυτό αντέδρασε έτσι».

  • Ισχύουν τα 35 εκατ. που λεγόταν τότε;

«Δυστυχώς. Τζάμπα δεν γινόταν τίποτα».

  • Πως αισθανόσουν εσύ τότε;

«Με προβλημάτιζε πάρα πάρα πολύ, όσο πλησίαζε το ματς με την ΑΕΚ. Ολη την εβδομάδα. Να σου πω κάτι. Επαιξα καλά. Εβαλα 20 πόντους. Στο τέλος κάποιοι έβρισαν. Όλα τα βλέπω νορμάλ. Η πλειοψηφία όμως μετράει. Η υποδοχή με βοήθησε πολύ. Δεν αισθάνθηκα πως παίζω εναντίον της ΑΕΚ. Οσο περίεργο κι αν φαίνεται. Ηθελα να αποδείξω, πως υπάρχω. Εχω τη συνείδηση μου καθαρή. Επαιξα πολλά χρόνια. Δεν θα άλλαζα τίποτα».

  • Θεωρούσες νομοτελειακό πως θα επέστρεφες για να κλείσεις την καριέρα σου στην ΑΕΚ;

«Ναι. Στον Παναθηναϊκό είχε έρθει ο Γκάλης και την τελευταία χρονιά δεν έπαιζα πολύ. Είχα μεγάλο πρόβλημα με τη μέση. Προσπάθησα να τελειώσω με σωστό τρόπο. Τότε με τον συχωρεμένο τον Λεφάκη συμφωνήσαμε. Είχε φέρει πολύ καλό προπονητή, τον Βλάντο Τζούροβιτς, καλούς Αμερικάνους τους Λίμπερτι και Πελ. Δεν βοήθησα πολύ, αλλά έκλεισα εκεί που έπρεπε».

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Αυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι πως βοήθησες πολύ και στην απόκτηση του Τσακαλίδη. Πως είχε γίνει;

«Πονεμένη ιστορία. Χαίρομαι για το παιδί. Προσπάθησα πολύ γι’ αυτόν. Ηταν ένα παιδί 2,17, πολύ δυνατό, που δεν το πίστευε κανείς. Μόνο εγώ το πίστεψα και ο Νίκος Νεσιάδης. Του είπα να κάνουμε μια προσπάθεια και ξεκινήσαμε. Επαιρνα ρούχα από τον Βράνκοβιτς που είναι φίλος μου. Που να βρούμε ρούχα γι’ αυτόν; Ο Νίκος είχε μεσολαβήσει για να τρώει σε ένα εστιατόριο. Δεν ήξερε αγγλικά, δεν ήξερε ελληνικά, αλλά συνεννοούμασταν. Ηταν έξυπνος και πίστευα πως θα παίξει. Και μετά, όλοι τον…ανακάλυψαν».

  • Είχες και ένα μικρό προπονητικό πέρασμα από την ΑΕΚ. Πως ήταν;

«Πήγα στη μέση της σεζόν. Χαοτική κατάσταση. Οταν ξεκίνησε η επόμενη, άλλα έλεγαν και άλλα γίνονταν. Κερδίσαμε τον Ηρακλή και οι Αμερικάνοι μας είχαν έρθει μία ώρα πριν. Παίζαμε στο Ελληνικό τότε. Αθλιες συνθήκες. Όταν έφυγα, δεν το έκανα επειδή θα έπεφτε η ομάδα. Εφυγα μπας και ταρακουνιόταν κάποιος και σωνόταν η ομάδα. Κάναμε μεγάλη προσπάθεια. Είχα ψήσει τον Ντικούδη να έρθει. Πολλά προβλήματα. Απλήρωτα τα παιδιά, μεγάλος εκνευρισμός στην ομάδα. Πέταγαν παίκτες από τα σπίτια τους, δεν είχαν ρεύμα, δεν είχαν πετρέλαιο και πήγα να αγοράσω σόμπα».

ΔΕΝ ΧΑΡΗΚΑΜΕ ΤΟ ΜΟΣΧΟΣ

  • Το γήπεδο αποτελεί παραδοσιακό βραχνά. Πρόλαβες να νιώσεις το Μόσχος σπίτι σου;

«Ο αθλητής θέλει τα βασικά. Να έχει τα αποδυτήρια του. Να έχει ζεστό νερό να κάνει μπάνιο. Δεν το χαρήκαμε».

  • Από τους προπονητές που συνεργάστηκες, ποιος ήταν ο σημαντικότερος; Ο Τσόσιτς;

«Κοίτα, ο Κρέζο ήταν άλλη κατηγορία από όσα ξέραμε. Στις προπονήσεις, με γυμναστές. Πολύ απότομα, νέα πράγματα. Ολοι οι προπονητές, κάτι προσέφεραν. Δεν είχαν και τα μέσα. Δεν ήταν και επαγγελματικό το μπάσκετ. Επρεπε να κάνεις κι άλλα πράγματα».

Μηνάς Γκέκος: Ο τελευταίος των Μοϊκανών

  • Εάν κλείσεις τα μάτια και αναλογιστείς την πορεία σου στην ΑΕΚ, ποια είναι η πιο έντονη στιγμή σου;

«Επαιξα πολλά χρόνια, αλλά δυστυχώς χωρίς τίτλους. Γι’ αυτό λέω το κύπελλο του ΄81. Παίξαμε 1-2 τελικούς στο Καλλιμάρμαρο με τον Ολυμπιακό και τους χάσαμε. Είχαμε αρκετές καλές και κακές στιγμές, αρκετές εντάσεις. Κάθε περίοδος είχε τα καλά της και τα κακά της».

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X