Αραμπατζής: "Δεν θέλω να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα στην ΑΕΚ"

Αραμπατζής: "Δεν θέλω να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα στην ΑΕΚ"
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

ÁÑÁÌÐÁÔÆÇÓ ÄÅËËÁÓÁÔÑÏÌÇÔÏÓ - ÁÅÊ  ATROMITOS - AEKΑναδρομή στο “κιτρινόμαυρο” παρελθόν του και στα όσα βίωσε με την ΑΕΚ στα 11 χρόνια παρουσίας του στην ομάδα, έκανε ο Γιάννης Αραμπατζής, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο contra.gr. Αναλυτικά o πρώην τερματοφύλακας της ΑΕΚ δήλωσε:

“Η πρώτη εικόνα… Δε θα την ξεχάσω ποτέ. Μπαίνω στα αποδυτήρια και η πρώτη μου εικόνα από την ΑΕΚ ήταν οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που είχε εκείνη την εποχή. Τσιάρτας, Μπορμπόκης, Νικολαϊδης, Ίβιτς, Κασάπης… Όλοι. Έπαθα αμόκ. Νομίζω ότι εκείνη ήταν η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου. Οι ποδοσφαιριστές που έβλεπα στην τηλεόραση εμφανίζονταν μπροστά μου στους Θρακομακεδόνες. Ήταν η περίοδος που οι εφημερίδες έγραφαν για την ντριμ τιμ. Όντως είχαμε σπουδαία ομάδα αλλά διάφορες καταστάσεις δεν άφησαν την ΑΕΚ να πάρει αυτά που μπορούσε”.

Πρώτο σπίτι στη… μητρόπολη των ΑΕΚτζήδων. Απέναντι από τη θύρα 18 και το στάδιο “Νίκος Γκούμας” με την αύρα της ΑΕΚ να είναι ορατή από το μπαλκόνι.

Και το δέος από τη σκέψη και μόνο του τι μπορεί να έχει συμβεί από τη δεκαετία του ’30 εκεί μέσα να γεμίζει τον πιτσιρικά -τότε- Αραμπατζή. Που το θυμάται μέχρι σήμερα. “Τότε έμενα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στην οδό Καππαδοκίας. Έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα το γήπεδο της ΑΕΚ. Πραγματικά ένιωθες δέος όταν έβλεπες αυτό το γήπεδο. Κανονικός ναός. Έβγαζε κάτι αυτό το γήπεδο. Ένιωθα κάτι που δεν έχω νιώσει πουθενά αλλού”.

Ζώντας έστω και λίγο τη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Αραμπατζής έχει άποψη για τη μετέπειτα …μετάλλαξη του Συλλόγου. Ο χαρακτήρας της μετέπειτα τσιγγάνας ΑΕΚ, αλλοιώθηκε με τη μετακόμισή της στα Λιόσια, στη Νέα Σμύρνη, στη Λεωφόρο και πιο μετά στο ΟΑΚΑ. “Μετά το γκρέμισμα του γηπέδου η ΑΕΚ έχασε τον χαρακτήρα της. Διαφορετική επαφή υπήρχε με τον κόσμο στη Φιλαδέλφεια και άλλη στα χρόνια που ακολούθησαν στο ΟΑΚΑ. Το πάθος και η ένταση που δημιουργούνταν στη Φιλαδέλφεια δεν μπορούσε να μεταφερθεί στο ΟΑΚΑ. Τεράστιο γήπεδο. Στη Φιλαδέλφεια το καταλάβαινες όλο αυτό. Και ο αντίπαλος το καταλάβαινε ακόμα περισσότερο”.

Η αναδρομή συνεχίζεται. Τα 11 χρόνια δεν είναι λίγα. Είναι κάτι λιγότερο από τη μισή του ζωή. Και η ΑΕΚ άφησε το στίγμα της κάπου στο μυαλό του, το οποίο τη μεταφέρει παντού. Με τις χαρές και τις λύπες που γέμισαν αυτά τα έντεκα χρόνια: “Στα έντεκα χρόνια οι χαρές ήταν αρκετές. Η κατάκτηση του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο ήταν όμως η κορυφαία. Ο κόσμος το περίμενε πολύ όλο αυτό για αυτό δεν άντεξε και μπήκε να πανηγυρίσει μαζί μας. Βέβαια στη συνέχεια χάλασε όλο αυτό και δεν μπορούσαμε να το ευχαριστηθούμε όπως θέλαμε. Μαζί με τον κόσμο της ΑΕΚ φυσικά αλλά με πιο πανηγυρικό τρόπο. Δημιουργήθηκαν κάποια επεισόδια αλλά νομίζω ότι ήταν πάνω στον ενθουσιασμό του κόσμου”.

Η πιο ευτράπελη χρονιά για την ΑΕΚ ήταν η περσινή. Με τον καταστροφικό υποβιβασμό της ομάδας, με τη διοίκηση που ουσιαστικά δεν …υπήρχε και με μία εικόνα που μόνο αντιπροσωπευτική δεν ήταν για τη μέχρι τώρα πορεία της ιστορικής “Ένωσης” στον χρόνο. Οι πρωταγωνιστές της, την έζησαν λίγο πιο …έντονα καθώς δεν είναι μικρό το βάρος της επιβάρυνσης της συνείδησης για τον υποβιβασμό. Το ίδιο πιστεύει και ο Γιάννης: “Η περσινή χρονιά ξεκίνησε με ένα μεγάλο στόχο. Να σωθεί η ομάδα.

Ήρθαν αρκετά νέα παιδιά, νέος προπονητής και μαζί με εμάς που μείναμε στην ομάδα προσπαθήσαμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να μη συμβεί το μοιραίο. Αργότερα έγινε αντιληπτό ότι τα πράγματα ήταν δυσκολότερα από ότι περιμέναμε. Η φανέλα είναι βαριά και αρκετά από τα νέα παιδιά δεν μπορούσαν να τη σηκώσουν. Η διοίκηση δεν υπήρχε πουθενά. Το το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τον υποβιβασμό δεν το φέρουν οι ποδοσφαιριστές. Αυτό δε σημαίνει ότι και εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών. Προσωπικά το φέρω βαρέως. Πιστεύω ότι και τα υπόλοιπα παιδιά το ίδιο”.

Οι θλιβερές στιγμές του υποβιβασμού δεν ξεχνιούνται ποτέ. Ο Κωνσταντόπουλος τραυματίστηκε στα Γιάννενα, ο Αραμπατζής πήρε γάντια βασικού στον αγώνα της προτελευταίας αγωνιστικής με τον Πανθρακικό και ήταν εκείνος που διάλεξε η μοίρα να βρίσκεται μπροστά από την εστία στα πιο θλιβερά δευτερόλεπτα της “κιτρινόμαυρης” Ιστορίας. Τι έγινε όμως μετά; “Δεν υπάρχει μετά… Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Να σταματήσει ο χρόνος και να με αφήσει εκεί πέρα. Όταν η μπάλα έφτανε στα δίχτυα ένιωθα να καταστρέφομαι μέσα μου.

Αυτά τα ματς μπαίνεις μέσα και τα κερδίζεις.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το πώς ένιωσα μέσα μου πραγματικά. Είδα κόσμο να κλαίει στο γήπεδο. Μεγάλους ανθρώπους. Εμείς κλαίγαμε στα αποδυτήρια. Κυριολεκτικά με μαύρο δάκρυ. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναζήσει ποτέ. Έβλεπα τον “Μήτσι” (σ.σ. ο φροντιστής της ΑΕΚ, Νίκος Κορομηλάς) που είναι 25 χρόνια στην ομάδα να κλαίει. Καταστροφικές στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ μου”.

Η κουβέντα μοιραία πάει στο ματς, μετά το τελευταίο του σφύριγμα του οποίου δεν υπήρχε συνέχεια για την ΑΕΚ στη μεγάλη κατηγορία. Η επαναφορά της συζήτησης και της σκέψεις σε εκείνες τις μέρες προκαλεί μια δυσφορία που μετατρέπεται σε ρίγος. Όχι μόνο για τον Αραμπατζή. Για έναν ολόκληρο κόσμο. Αλλά και για τον Αραμπατζή. “Ακόμα και τώρα που το συζητάμε μου έρχεται να κλάψω γιατί φέρνω στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι τελείωσε. Ρίξαμε την ομάδα. Δεν άντεξα ούτε να γυρίσω στην εξέδρα να κοιτάξω τον κόσμο που φώναζε ακόμα και τότε “ΑΕΚ-ΑΕΚ”. Μου βγήκε η ένταση όλης της χρονιάς και όλα όσα περάσαμε σε εκείνη τη φάση. Για αρκετό καιρό καθόμουν μόνος μου και σκεφτόμουν αυτό το σκηνικό. Τραγικό…”.

Η ΑΕΚ έχει κάπως περίεργο παρόν, δεδομένης της συμμετοχής της στην ερασιτεχνική κατηγορία. Έχει όμως μέλλον. “Το θετικό για την ΑΕΚ είναι ότι τώρα έχει σοβαρή διοίκηση. Μετά από αρκετό καιρό υπάρχει ξανά πρόεδρος. Συσπειρώθηκε ο κόσμος, βελτιώθηκε το κλίμα στο γήπεδο, στις εξέδρες. Συνθήματα τραγούδι. Αυτό είναι το σημαντικό. Να χαίρεται ο κόσμος στο πλάι της ομάδας”, διαπιστώνει ο πρώην τερματοφύλακας της “Ένωσης”.

Σε ότι αφορά την καυτή πατάτα της δικαστικής διαμάχης με την ΑΕΚ για το οικονομικό, ο 30χρονος πορτιέρο εξηγεί ότι δεν θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα στην πρώην ομάδα του: “Εγώ δεν θέλω να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα στην ΑΕΚ. Ο δικηγόρος μου χειρίζεται το θέμα. Περισσότερο απαιτούμε την εξασφάλιση των χρημάτων από τα φυσικά πρόσωπα που ήταν στην ΑΕΚ τότε. Έχουμε δουλέψει αυτά τα χρήματα και οι τότε διοικήσεις δεν πλήρωναν. Μακάρι να μπορούσε να βρεθεί μία λύση…”.

Επαφή με την ΑΕΚ κράτησε. Δεν ήταν δυνατό να μην κρατήσει κιόλας. Όταν βρίσκει χρόνο μιλάει με τον Παυλή, τον Τσούπρο, τους φροντιστές, τους φυσιοθεραπευτές της ομάδας. Διαβάζει τα νέα της “Ένωσης”, βλέπει τους αγώνες της… Έτσι είναι αυτά. Μια φορά ΑΕΚ πάντα ΑΕΚ όπως λέει και ο ίδιος. Το σώμα συνεχίζει, η ζωή τρέχει και η καριέρα απαιτεί. Το μυαλό μένει για πάντα πίσω… “Όταν έφυγα από την ΑΕΚ και ήρθα στην Κύπρο ένιωσα ότι έφυγα από το σπίτι μου και ήρθα σε ένα ξένο σπίτι. Όλοι οι φίλοι μου είναι στην ΑΕΚ. Μου λείπουν οι άνθρωποι που είναι μέσα στην ομάδα. Μιλάω βέβαια με τα παιδιά. Με τον Παυλή, τον Τσούπρο, τον “Μήτσι”, τον Γροντή. Είναι η ομάδα που αγαπάω και πλέον δεν μπορώ να είμαι εκεί να τη βοηθήσω και να ζω μαζί της. Διαβάζω καθημερινά νέα της στα site, παρακολουθώ όλους τους αγώνες της και ονειρεύομαι ότι κάποια στιγμή μπορεί να γυρίσω πίσω…” λέει.

Φυσικά δε λείπει και ο χαβαλές. Μέσω της συνέντευξής του στο Contra.gr ο Αραμπατζής έστειλε το δικό του μήνυμα στον πρώην συμπαίκτη και φίλο του, Μιχάλη Παυλή ο οποίος πολιτεύεται, κατεβαίνοντας ως δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας: “Να μην αρχίζεις να… τάζεις!”.

Στη ζωή, τα πάντα έχουν ένα τέλος. Έτσι και η συμπόρευση ΑΕΚ-Αραμπατζή. Προσωρινό ή όχι, κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Η επόμενη μέρα της ΑΕΚ ήταν τα σχέδια για το μέλλον στο νέο της σπίτι στη Φιλαδέλφεια. Για τον Αραμπατζή η επόμενη μέρα ήταν στην Κύπρο. Πηγαίνοντας αρκετά καλά, είναι η αλήθεια και αποτελώντας το σημείο αναφοράς στο κυπριακό πρωτάθλημα: “Είναι πολύ ευχάριστο για εμένα γιατί ο Ερμής είναι μία ομάδα που ήρθε από τη Β’ Εθνική και φέτος τη βγάλαμε Ευρώπη. Πιστεύω ότι βοήθησα και εγώ για να γίνει όλο αυτό. Είμαι χαρούμενος που το καταφέραμε. Η διοίκηση είναι κοντά, ο προπονητής πιστεύει τους παίκτες και όλο αυτό βγαίνει στο γήπεδο και καταφέραμε να τα βάλουμε με τις παραδοσιακές δυνάμεις του κυπριακού ποδοσφαίρου”.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X