«Γιε μου το δώρο σου…»

Η ώρα για μόλις λίγα δευτερόλεπτα είχε περάσει τις 18:00 στη Γερμανία. Το ημερολόγιο έγραφε 7 Νοεμβρίου 2018. Τρεις ώρες πριν το ματς Μπάγερν Μονάχου-ΑΕΚ. Οι πρώτοι, βιαστικοί φίλοι της ΑΕΚ έσπευδαν προς την «Αλιάνζ Αρίνα» για το μεγάλο ματς με την ποδοσφαιρική μηχανή των Βαυαρών. Ιστορική ευκαιρία με τέτοιο αντίπαλο σε τέτοιο γήπεδο να είσαι εκεί, να το δεις, να το ζήσεις. Να το διηγείσαι στις επόμενες γενιές.

Η ώρα που και εγώ περνούσα την τελευταία έξοδο του Μετρό, για να πάμε νωρίς-νωρίς στο μεγάλο στολίδι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Δίπλα μου ένας πατέρας με το γιο του. Ελληνες. Ο μικρός μένει άφωνος βλέποντας το επιβλητικό και εντυπωσιακό «Αλιάνζ Αρίνα» να ξεπροβάλει μπροστά του. Ο πατέρας του δίπλα μοιάζει πιο περήφανος από ποτέ. Όχι για αυτό που βλέπει, για αυτό που νιώθει ο γιος του. Και του αρκούσε πιστέψτε με.

Τον ακούω να του λέει χαμηλόφωνα «Γιε μου αυτό είναι το δώρο σου…». Η ατάκα μου κινεί το ενδιαφέρον και «καρφώνομαι» έως και… αδιάκριτα στον πατέρα και στον γιο, μέχρι να «λυγίσω» στην επόμενη ατάκα του. «Αυτά είναι τα τελευταία μας λεφτά…». Δεν ξέρω τι σήμαινε ακριβώς για την οικογένεια «τα τελευταία μας λεφτά». Μπορώ να φανταστώ μέσες-άκρες.

Αντιλαμβανόμουν ότι πρόκειται για μια οικογένεια που δεν τα φέρνει… εύκολα «βόλτα», πιέζεται όπως χιλιάδες τόσες στην Ελλάδα. Αλλά ο πατέρας βρήκε την… άκρη, βρήκε το σθένος να κάνει την μεγάλη οικονομική θυσία για να δει τον γιο του χαρούμενο, χαμογελαστό και στα 14-15 του (τόσο τον έκοψα…) με μια πολύτιμη εμπειρία στο μυαλό και στην καρδιά. Μέχρι και τώρα που γύρισα από το Μόναχο, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της συνύπαρξης μας σε μια μικρή γέφυρα με έχουν στιγματίσει.

Και μακάρι να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι πατεράδες και πολλοί τέτοιοι γιοι. Ταξίδια, εμπειρίες που θα γίνουν διηγήσεις… Ηδη θα έχουν γίνει δηλαδή με την επιστροφή στην χώρα.

Αυτά μένουν. Εμπειρίες.

• ΑΕΚ