Περί θαυμάτων

Να πω την αμαρτία μου, δεν τη συμπάθησα ποτέ αυτή τη διοργάνωση. Όπως και κάθε τι ιμιτασιόν, μια φτηνή αντιγραφή του κανονικού Τσάμπιονς Λιγκ. Μια κακοφτιαγμένη διοργάνωση, που κάποιος φαεινός εγκέφαλος αποφάσισε να ορίσει ματς την ίδια ώρα που παίζονται οι ποδοσφαιρικοί αγώνες. Και δεν κρύβω, πως με έβαζε σε πρίζα να ρίξω μια ματιά στην Μπαρτσελόνα, παρά το άγχος του αγώνα στο Μονακό.

Για να κλείσω με τα ευχάριστα, ήταν μαγικό και ανεπανάληπτο αυτό που έγινε στη Βαρκελώνη. Από μια τεράστια ομάδα, σε μια συγκλονιστική έδρα, που κατάφερε να πετύχει ένα ποδοσφαιρικό θαύμα. Οσα λάθη και αν υπάρχουν σε διαιτητικές αποφάσεις, όσο και αν υπήρξε σπρώξιμο, η πραγματικότητα είναι πως η Μπαρτσελόνα έκανε κάτι για το οποίο θα συζητάμε για τα επόμενα 50 χρόνια. Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και οι Καταλανοί είναι τέτοιοι εδώ και πολλά χρόνια.

Ας έρθουμε στα δικά μας. Στα θαύματα που δεν γίνονται, στη βελτίωση που δεν προκύπτει. Όχι τουλάχιστον στον βαθμό που ο ίδιος ο Ζντοβτς ευαγγελίζεται και κατά καιρούς δηλώνει. Η ΑΕΚ έχασε από τη Μονακό. Μπορεί σύμφωνα με όλους τους «ειδικούς» να ήταν μια εκ των πραγμάτων δύσκολη αποστολή, αλλά εδώ συζητάμε για μια ομάδα που φαίνεται σαν να ψάχνει ένα θαύμα για να φτάσει σε μια μεγάλη νίκη. Ένα σημείο αναφοράς ρε γαμώτο, για να φτιαχτεί ο κόσμος, να κολλήσει περισσότερο ο Μάκης.

Τι έχει γίνει σε αυτούς τους 15 μήνες με τον Σλοβένο στον πάγκο. Σε ποιο μεγάλο παιχνίδι η ΑΕΚ εμφανίστηκε συνεπής; Πότε πήρε μια μεγάλη νίκη, μια από αυτές που θεωρούνται εκτός προγράμματος; Σας απαντώ. Ποτέ. Αποκλεισμοί από τον Αρη στο κύπελλο, αποτυχία για μια νίκη σε ντέρμπι μέσα ή έξω από το ΟΑΚΑ (ντέρμπι εννοώ με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και όχι με τους κωμικούς της Θεσσαλονίκης), αποτυχία στα μεγάλα ευρωπαϊκά ραντεβού πέρυσι και φέτος.

Δεν μηδενίζω τίποτα. Σέβομαι τη δουλειά των προπονητών, ειδικά του μπάσκετ που είναι και πιο σύνθετη. Η ΑΕΚ έχει κάνει άλματα από τη μέρα που ανέλαβε ο Αγγελόπουλος. Η ομαδούλα που είχε σχηματιστεί και πήγαινε σούμπιτη για υποβιβασμό, μετατράπηκε σε υπολογίσιμο μέγεθος. Ο κόσμος άρχισε να βάζει ξανά το μπάσκετ στην καθημερινότητα του, να πηγαίνει στο γήπεδο, να στηρίζει την ομάδα. Αλλά για να ξέρουμε τι λέμε, στον αθλητισμό σημασία δεν έχει η συμμετοχή όταν αναφερόμαστε σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά οι επιτυχίες. Και από αυτές, η ΑΕΚ στερείται.

Ο Ζντοβτς φέρει κατά τη γνώμη μου τεράστιο μερίδιο ευθύνης στην αποτυχία. Η ΑΕΚ ξεκίνησε τη σεζόν με τρεις μεγάλους στόχους: 1) την κατάκτηση του κυπέλλου ή έστω τη συμμετοχή στον τελικό, 2) τη συμμετοχή στο φάιναλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ και 3) να σπάσει το δίδυμο και να μπει σφήνα στον τελικό του πρωταθλήματος ή έστω να πετύχει κάποιες νίκες επί των δύο. Τι έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα; Τίποτα. Και με θλίψη σκέφτομαι, πως δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί έστω και το ελάχιστο. Μακάρι, να με διαψεύσει, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα.

Το κρίμα του Ζντοβτς είναι μεγαλύτερο. Διότι αν την πρώτη χρονιά ανέλαβε μεσούσης της σεζόν και δεν είχε το υλικό που θα ήθελε για να δουλέψει, το καλοκαίρι είχε όλον τον χρόνο και τη δυνατότητα να φτιάξει μια ομάδα που θα είχε ταυτότητα. Θέλησε να κάνει μια αμυντική ομάδα με παίκτες που έχουν επιθετικό οίστρο. Του βγήκε λαχείο από το πουθενά με τον Ούκιτς που ήρθε δοκιμαστικά. Επέμεινε πεισματικά σε παίκτες όπως οι Ουίλιαμς και Φάλκερ, όταν ήταν φανερό πως δεν μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Και είχε τη δυνατότητα, το ελεύθερο από τη διοίκηση για αλλαγές, αλλά εκείνος όχι. Ο Ντίξον, ένα υπερεργαλείο, έπρεπε να φτάσει το ματς με τη Μονακό για να ξεκινήσει. Και είμαι βέβαιος, πως δεν τον ενθουσιάζει.

Το μίνιμουμ που θα περίμενα από τον Ζντοβτς είναι να δημιουργήσει μια ομάδα. ένα σύνολο  με χαρακτήρα, που θα ξέρει τι θέλει και πως θα το πάρει. Αντ’ αυτού, Μάρτη μήνα εμφανίζεται μια ομάδα που στέκεται κυρίως χάρη στο ατομικό επιθετικό ταλέντο παικτών της. Μια ομάδα κατάκοπη, από τις καθημερινές προπονήσεις που υπερβάλει. Μια ομάδα που δείχνει να μην έχει προσωπικότητα και σχέδιο. Και έτσι, τείνει να απαξιώσει παίκτες που αποδεδειγμένα μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Υπάρχει βέβαια και το σκέλος με την απαράδεκτη και ντροπιαστική συμπεριφορά. Πέρυσι υπήρχαν τα επεισόδια με τους παίκτες, φέτος πάλι τα έβαλε με τον Μαυροειδή, χθες έδωσε ρεσιτάλ γραφικότητας κυνηγώντας τους διαιτητές. Με πρόεδρο τον Αγγελόπουλο αυτά και όχι τον Γιαννακόπουλο, που έχει παράδοση στις φαιδρότητες. Εχει έναν πρόεδρο με προφίλ σοβαρό και εσύ κάνεις τον Αλέφαντο του μπάσκετ. Δεν έχει νόημα η κουβέντα.

Η ΑΕΚ εκτιμώ πως πρέπει να σταματήσει να περιμένει θαύματα από τον Ζντοβτς. Ο άνθρωπος αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Από την πρώτη μέρα που ήρθε είπε πως ο στόχος του είναι η ΑΕΚ να γκρεμίσει Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και ακόμα δεν τους βλέπει. Στοίχημα ήταν και αποδείχθηκε χαμένο. Να περιμένει κάποιος πως τα πράγματα θα αλλάξουν με τόσο θεαματικό τρόπο, είναι σαν να πιστεύει στα θαύματα. Και τέτοια, γίνονται μόνο μια φορά στα 100 χρόνια.

Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο, εάν συνυπολογιστεί η πίκρα του κόσμου. Αποφεύγω συνήθως τέτοιες αναφορές, αλλά αυτήν τη φορά δεν μπορώ να κρύψω πως ανατρίχιασα με την εξέδρα στο Μονακό. Εχοντας ζήσει το κλειστό του Ιωνικού, έχοντας μεγαλώσει στο Μόσχος, μόνο με τέτοιες καταστάσεις μπορώ να συγκρίνω όσα έγιναν χθες. Σαν εκείνα το ματς με τον ΠΑΟΚ και την τάπα του Λαννέ, το τρίποντο του Μηνά με τον Αρη σε νεκρό χρόνο, το ματς με το Παγκράτι με τον Νεσιάδη στον πάγκο, τα ματς με την Πιγί. Μοναδικό κέρδος, σε μια τραγική μέρα.

• αγγελόπουλος
• ΑΕΚ
• ζντοβτς
• μονακό
• μπαρτσελόνα