Ούτε παίκτες, ούτε προπονητές. Σοβαρότητα θες

Σε αναζήτηση νεφών και ουχί προπονητή, βρίσκονται άπαντες στην ΑΕΚ. Μαζί μ’ αυτούς και εγώ, με την προσδοκία να καταφέρω να πέσω από την έκπληξη που προκάλεσε η ήττα με ανατροπή από τον ΠΑΟ, σαν reverse sweep που θα έλεγαν, μάλλον αυθαίρετα αλλά τόσο ταιριαστά, και στο χωριό μου, στη Λουϊζιάνα των ΗΠΑ.

Οποία έκπληξις, αναρωτιέμαι προφανώς ρητορικώς, μιας και την απάντηση την ξέρουμε όλοι, αλλά δυσκολευόμαστε να την εκφράσουμε. Φταίει ο προπονητής, μπορεί ο καθένας κάλλιστα να πει και θα έχει δίκιο. Άλλος θα τα ρίξει στους παίκτες. Κι αυτός, δίκιο έχει. Αμ ο άλλος, που θα τα ρίξει στον Μελισσανίδη και στις μεταγραφές; Κι αυτός, βουνό το δίκιο του.

Εδω είμαι εγώ, για εσάς, για να σας βγάλω άνευ τσιγκελίου την πραγματική αιτία του χθεσινού ατυχήματος, το οποίο θέτει την ΑΕΚ οριστικά εκτός από οποιαδήποτε συζήτηση διεκδίκησης ακόμη και του ιστορικού δικαιώματός της να παλεύει για τον τίτλο, ανεξαρτήτως πιθανοτήτων. Η αλήθεια είναι λοιπόν πως η ΑΕΚ πασχίζει ακόμη να σοβαρευτεί σε όλα τα επίπεδα, πρωτίστως στη νοοτροπία της. Όχι μόνο την αγωνιστική. Αλλά σε αυτή που καθορίζει το μέγεθός της ως οργανισμός.

Δύο νίκες σε 19 χρόνια

Στον 21ο αιώνα λοιπόν, από το 2000 και μετά δηλαδή, η ΑΕΚ μετρά έναν εξωπραγματικό αριθμό νικών στην έδρα του ΠΑΟ, σε αγώνες πρωταθλήματος. Μετρα δύο νίκες. Δύο. Η μία τη σεζόν 2000-01, η δεύτερη το 2006-07. Αν αυτό δεν σας λέει κάτι, μάλλον έχετε εσφαλμένη αντίληψη για τη σημασία της παράδοσης, σε αυτό το επίπεδο.

Η Λίβερπουλ χθες, υποδέχτηκε τη Μάντσεστερ Σίτι και παρά τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων που έχουν δαπανήσει οι Σίτιζενς, δεν κατάφεραν να πάρουν το διπλό στο Άνφιλντ, σε ένα ματς που καθορίζει σε σημαντικό βαθμό την τροχιά τίτλου και για τους δύο. Για την ακρίβεια, πασχίζουν να πάρουν νίκη μέσα στον τόπο μαρτυρίου τους, από το 2003. Άρπαξαν τρία, έμειναν 9 βαθμούς από την κορυφή και είπαν και ευχαριστώ.

Η κριτική είναι υπερεκτιμημένη

Εν χορώ, στα χείλη των ευσεβών οπαδών και συν αυτώ ομοιοπαθούντων, εξακολουθεί να κάνουν πάρτι τα περί μεταγραφών, προπονητών και φυσικά τα περί… επενδύσεων. Αυτό λογίζουμε ως κριτική και μάλιστα νιώθουμε υπερήφανοι γι’ αυτή, ειδικότερα όταν είναι περισπούδαστη ή έστω με κάποια αξιοπρεπή συνοχή και δομή μέσα στον εγκέφαλο.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία διαδικασία υπερεκτιμημένη, που ούτε αφαιρεί αλλά ούτε προσθέτει κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητα ενός οργανισμού που αδυνατεί να βάλει τα πράγματα σε κουτάκια και να προχωρήσει με υπομονή μπροστά, με στόχο την μακροημέρευση και φυσικά την εξέλιξή του. Κάποιοι θ’ ακούσουν την γκρίνια και μπορεί να τη ζυγίσουν, ίσως και να αποστάξουν κάτι απ’ αυτή. Κάποιοι θα την πάρουν από φόβο και με σπασμωδικές κινήσεις να επιδιώξουν αλλαγές, για να πουν περήφανα πως προσπάθησαν. Κάποιοι, θα στηλώσουν πόδια, ίσως ρίξουν και κάποιο μπινελίκι.

Δυο λαλούν και τρεις χορεύουν

«Το παιχνίδι τελείωσε με τον χειρότερο τρόπο. Δεν υπάρχει διάθεση για λόγια, δεν ξέρω τι μπορούμε να συζητήσουμε τέτοια ώρα. Τι να πούμε; Ό,τι θα σηκώσουμε κεφάλι; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απολογηθούμε στον κόσμο, που ήταν είναι και θα είναι κοντά μας. Τι να πούμε δεν ξέρω. Το παιχνίδι δεν κερδίθηκε από τον Παναθηναϊκό. Χάθηκε από την ΑΕΚ. Ο προσωπικός μας εγωισμός δεν μας άφησε να κάνουμε το 0-3. Με σεβασμό στον Παναθηναϊκό, νιώθω ότι αναστήσαμε τον νεκρό».

Τάδε έφη, ο αρχηγός της ΑΕΚ εν έτει 2019, Πέτρος Μάνταλος. Και δεν θα καταπιαστώ με την ευτυχέστατη αναφορά στον εγωισμό, για την οποία έγραψα στο σχόλιό μου στις 5 Νοεμβρίου, αλλά θ’ αναρωτηθώ μεγαλοφώνως: Πέτρε Μάνταλε, αρχηγέ μας, ας πούμε πως δεν ήξερες πως η ΑΕΚ έχει να νικήσει τον ΠΑΟ στην έδρα του στο πρωτάθλημα από το 2006-07, δεν ήξερες πως επί των ημερών σου η ΑΕΚ δεν έχει πετύχει ακόμη νίκη;

Μέσα σε όλα φυσικά και το περιστατικό της τσαντίλας του Λιβάγια για μία πάσα που δεν του έβγαλε ο Ολιβέιρα λίγο μετά τη συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού. Εκνευρισμός και ειρωνεία εντός των τειχών εν μέσω ενός ντέρμπι. Όλα καλά.

Μα, αυτά γίνονται

Για μπάλα μιλάμε, παιδιά. Και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά σοβαρό, καθότι η έννοια «μπάλα» μπορεί να φαντάζει χαλαρή στην αλάνα, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες. Δεν ξέρω φυσικά κανέναν επαγγελματία όμως, που να πηγαίνει στη δουλειά του και να postάρει για μια αμφιβόλου προέλευσης αοιδό, με φόντο τον χώρο στον οποίο βγάζει το ψωμί του. Ούτε κάποιον που θα κάνει το αντίστοιχο της ποδοσφαιρικής αλλαγής στη δουλειά του, με βάση ένα όνειρο-όραμα. Ούτε κάποιον υπάλληλο που θα υποδείξει δημοσίως στον εργοδότη του, το ποιος θα είναι ο προιστάμενός του. Όλα αυτά, σαφέστατα και είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Που το πας ρε μάστορα;

Εν κατακλείδι, η ΑΕΚ συνεχίζει ν’ αποδεικνύει το αυτονόητο. Δεν έχει τα φόντα για να προσπεράσει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει από τον Ιούνιο του 2018, διότι δεν λειτουργεί με σοβαρότητα σε σημαντικά κομμάτια της καθημερινότητάς της. Η εύκολη, μα προσωρινή λύση των κινήσεων που αποκαλούμε αυθαιρέτως «επενδύσεις», αποτελούν ένα βήμα τρόπον τινά γελοίο: Βγες στο δρόμο και περπάτα. Κάνε ένα βήμα με το δεξί και μετά πάλι με το δεξί. Μετά με το αριστερό. Επανέλαβε την αλληλουχία των κινήσεων, μέχρι να νιώσεις τα βλέμματα των περαστικών. Μετά, έλα πες μου, πως δεν πρόκειται για μία εντελώς αλλόκοτη εικόνα.

Η ΑΕΚ δεν έχει τις βάσεις για να κάνει επενδύσεις, διότι δεν έχει ακόμη την ποιότητα ως οργανισμός για να τις υποστηρίξει. Να δείξει στον Μάνταλο τι σημαίνει για την ΑΕΚ ένα ντέρμπι με τον προαιώνιο αντίπαλό της, τη νέμεσή της, τον ΠΑΟ. Να δείξει στον Λιβάγια πως θα πρέπει να συμπεριφέρεται στους συμπαίκτες του, πως να είναι ο φυσικός ηγέτης της ομάδας. Να μάθει να λειτουργεί απολύτως εναρμονισμένα με την τάξη πραγμάτων που έχουν επιβάλλει καλώς ή κακώς οι μάνατζερ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Να μαθεί να αγοράζει σωστά, να πουλά επίσης όπως πρέπει. Να αναζητά σε βάθος νέα ταλέντα, να χτίζει ορθολογικά τις υποδομές της. Να σέβεται το όνομά της και να το εκμεταλλεύεται πάντα με φρέσκιες ιδέες, εμπορικά. Για όλα αυτα, το νέο γήπεδο είναι μία δυναμική αρχή. Αλλά δεν είναι και η οριστική απάντηση για όλα.

• ΑΕΚ
• Παναθηναικός
• Πέτρος Μάνταλος