Οσο έχω εσένα, δεν φοβάμαι κανέναν!

Εγιναν πολλά. 13 ματς, που είδαμε σχεδόν τα πάντα. Την ΑΕΚ να μην μπορεί να νικήσει επειδή δεν ήταν καλή, επειδή δεν την άφηναν, επειδή κάτι δεν πήγαινε καλά. Με αποκορύφωμα όσα συνέβησαν στον πρώτο γύρο, στο τραγικό ματς με τον Παναθηναϊκό. Προσωπικά, συγκρίνω τη μαυρίλα που προκάλεσε η ΑΕΚ και το άδειασμα ψυχής που έφερε εκείνη η ήττα, μόνο με το εγκληματικό λάθος του Σάχα σε εκείνον τον τελικό με τα πολλά πέναλτι που έγιναν όλα στραβά.

Η ΑΕΚ ήταν φανερό πως χρειαζόταν μια νίκη για να βάλει ένα τέλος. Να τραβήξει μια γραμμή και να πει, ως εδώ. Δεν ήταν καιρός για να παίξει, αλλά για να κερδίσει. Όλα έγιναν πιο απλά, από τη στιγμή που εμφανίστηκε ξανά στο ΟΑΚΑ εκείνο το αγόρι με το 11. Το έχει η φανέλα; Το έχει το νούμερο; Πάντως, αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως ο Αραούχο προσφέρει την ίδια ηρεμία σε όλους, όπως έκανε κάποτε ο Θωμάς και αργότερα ο Ντέμης.

Προφανώς και δεν περιμέναμε το χθεσινό ματς για να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο Αραούχο. Δεν περιμέναμε ένα ντέρμπι που δεν έκρινε τίποτε ουσιαστικά, για να κατανοήσουμε πόσο μεγάλη κλάση έχει ο Αργεντινός. Αλλά είναι τρομερό, πως αυτός ο παικταράς μπορεί να κάνει τη διαφορά με ένα και μόνο άγγιγμα. Τέτοια κίνηση, τέτοια περιστροφή γύρω από το σώμα του, μπορεί να κάνει μόνο αυτός. Και σε τέτοια παιχνίδια, ο μεγάλος παίκτης είναι εκείνος που κάνει τη διαφορά.

Τώρα, επειδή σε κάποιους στην ΑΕΚ αρέσει το αυτομαστίγωμα, άρχισε μίρλα για την εικόνα της ομάδας. Πως τάχα την έκλεισε ο Παναθηναϊκός, πως η κατοχή μπάλας έφτασε στο 70-30% και άλλα πολλά ευφάνταστα. Προφανώς, όσοι αρέσκονται στην – εντελώς ανούσια – κατοχή της μπάλας, δεν βλέπουν την ουσία. Δεν μπορούν να διακρίνουν πως η συγκεκριμένη κίνηση έγινε από επιλογή τακτικής. Ο Καρέρα ήθελε να δώσει την μπάλα και χώρο στον αντίπαλο, ώστε να εκμεταλλευθεί τους χώρους που θα δημιουργούνταν.

Διαβάστε τη συνέχεια πατώντας εδώ

• ΑΕΚ
• Θωμάς Μαύρος
• Μάσιμο Καρέρα
• Ντέμης Νικολαΐδης
• Παναθηναικός
• Σέρχιο Αραούχο