Όποιος φοβάται, παίρνει σκύλο

Πέραν όλων των αναλύσεων περί εικόνας, τακτικής, στημένων φάσεων και άλλων δεδομένων που αφορούσαν το αγωνιστικό κομμάτι των παιχνιδιών της ΑΕΚ με την ΤΣΣΚΑ, η αλήθεια είναι πως μέσα σ’ όλα, υπήρξε ένα μικρό στοιχείο φόβου απέναντι στους Ρώσους. Και έπαιξε και αυτό το ρόλο του. Ειδικά στο πρώτο ματς στην Αθήνα αλλά και σ’ αυτό στη Μόσχα, πολλοί παίκτες της ΑΕΚ, αντιμετώπισαν την ΤΣΣΚΑ ως κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο, που μπορούσε να σκοτώσει αγωνιστικά. Όχι πως δεν ήταν. Αλλά θαρρώ πως της παραφαινόταν της ΑΕΚ πως το ένιωθε. Αποδεικνύεται άλλωστε και από το γεγονός πως ο Τρίστασον χαρακτήρισε την ρωσική ομάδα «θανατηφόρα». Και μιλάμε για έναν παίκτη που δεν έπαιξε καθόλου στο πρώτο ματς και ελάχιστα στη ρεβάνς.

Θαρρώ πως και τώρα, πέραν των συζητήσεων περί του αγωνιστικού πλάνου για το πρώτο ματς με τη Μπριζ, την ανάγκη για έλεγχο του ρυθμού και για ένα γκολ στο Βέλγιο, θα είναι κλειδί το πώς θα διαχειριστούν οι παίκτες  της ΑΕΚ κυρίως το πρώτο ματς τώρα την Πέμπτη. Για να είμαι πιο σαφής, έχει τεράστια σημασία να μην φοβηθεί η ΑΕΚ τη Μπριζ. Όχι επειδή οι Βέλγοι δεν είναι ούτε οι Ρώσοι της ΤΣΣΚΑ, ούτε οι Ιταλοί της Μίλαν. Κυρίως διότι σ’ αυτά τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, εκτός από την συνθήκη που δημιουργεί το ρόστερ, η τακτική, η αγωνιστική εικόνα κάθε ομάδας, παίζει ρόλο και η ψυχή. Το πάθος. Ο τσαμπουκάς.

Ο Φερνάντο Σάντος πάντα πριν από κρίσιμα παιχνίδια, με αντιπάλους που ενδεχομένως να φαίνονταν στα χαρτιά καλύτεροι από την ΑΕΚ, συνήθιζε να λέει πως «όποιος φοβάται, παίρνει σκύλο». Μετά το έλεγε και όταν ήταν στον πάγκο της εθνικής. Μόνος του έβαζε την λέξη φόβο για τους παίκτες του, για να μπορέσει να την ξορκίσει. Και να την μετατρέψει σε πείσμα και ψυχή μέσα στο γήπεδο. Δεν έπιανε πάντα ως προς το αποτέλεσμα. Αλλά είχε αποτέλεσμα ως προς την εικόνα που έβγαζε η ΑΕΚ στο γήπεδο. Και αυτό δεν ίσχυε μόνο επί Σάντος.

Υπήρχαν ευρωπαϊκά παιχνίδια, που εκείνο που είχε διαμορφώσει τα δεδομένα υπέρ της ΑΕΚ, δεν ήταν ούτε η σωστή τακτική, ούτε πολύ περισσότερο η υπεροχή του ρόστερ. Με την Μίλαν, που κατόπιν κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, όσοι είχαν μπει στο γήπεδο εκείνη την μέρα, έτρωγαν σίδερα. Έπεφταν σαν καμικάζι μπροστά στην εστία του Σορεντίνο και σε κάθε σουτ οι Ιταλοί έβρισκαν συνεχώς πόδια μπροστά τους. Την ίδια σεζόν, στο ματς στο Βέλγιο με την Άντερλεχτ, όταν η ΑΕΚ βρέθηκε να χάνει 2-0, όλα τα συστήματα πήγαν περίπατο. Μόνο η ψυχή και η καρδιά έπαιζε μπάλα. Και η ΑΕΚ ισοφάρισε με ανάποδο ψαλίδι του Τσιρίλο. Και ακόμα και πιο πίσω. Σ’ εκείνη τη μαγική βραδιά με την Μπάγερ Λεβερκούζεν, η ΑΕΚ είχε παικταράδες όπως ο Ντέμης, αλλά είχε και τον Νάβας που μετά από δυο χρόνια σταμάτησε την μπάλα και πούλαγε τουριστικά στη Μαδρίτη. Όμως και ο ένας και ο άλλος, δεν φοβήθηκαν τον αντίπαλο και έβγαλαν ψυχή. Για να μην πάω ακόμα πιο πίσω, διότι τα παραδείγματα είναι πολλά.

Η ουσία είναι μια. Εννοείται πως η ΑΕΚ θα πρέπει να μπει με σωστό αγωνιστικό πλάνο και με λειτουργική τακτική στο ματς με την Μπριζ. Εξυπακούεται πως ειδικά παίκτες κλειδιά, θα πρέπει να κάνουν καλό και αποτελεσματικό παιχνίδι. Ωστόσο χρειάζεται και ψυχή και πάθος και τσαμπουκά. Να δείξουν και να το καταστήσουν σαφές στους Βέλγους, πως όχι μόνο εδώ δεν ήρθαμε για να χάσουμε, αλλά για να κάνουμε το δικό μας παιχνίδι. Κάτι που, μεταξύ μας, η ΑΕΚ δεν το έκανε με την ΤΣΣΚΑ, ούτε καν στο πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ και μπροστά στον κόσμο της. Αλλά είπαμε, άλλο ΤΣΣΚΑ και άλλο Μπριζ. Παρόλο που επαναλαμβάνω, το πάθος και η ψυχή, δεν έχουν να κάνουν με τον αντίπαλο. Ή για να είμαι και πιο ακριβής, είναι ακόμα πιο απαραίτητα με αντιπάλους όπως η ΤΣΣΚΑ. Αλλά και η Μπριζ τώρα.

Η ΑΕΚ δεν έχει κανέναν λόγο να την φοβηθεί τη Μπριζ. Δεν εννοώ άγνοια κινδύνου. Αυτή πληρώνεται ακριβά τις περισσότερες φορές στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ πρέπει να έχει απόλυτη επίγνωση τι θα βρει μπροστά της. Όμως δεν έχει λόγο να φοβηθεί. Και έχει πολλούς λόγους για να βγάλει πάθος. Για να μασάει σίδερα. Σαν να παίζει ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Τόσο σημαντική άλλωστε είναι αυτή η πρόκριση. Και η ΑΕΚ έχει παίκτες που μπορούν και να βγάλουν καρδιά και ψυχή μέσα στο γήπεδο και να «τραβήξουν» και τους συμπαίκτες τους σ’ αυτό. Άλλωστε είχε φανεί και πέρυσι σε κάποια ματς και στον τελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό.

Και μιας και θυμήθηκα τελικούς. Πολλοί από τους παίκτες που βρίσκονται στο ρόστερ της ΑΕΚ, ξέρουν καλά πόσο μεγάλη σημασία και πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει στο αποτέλεσμα, το πάθος, η ψυχή και το «μπαίνω με το μαχαίρι στα δόντια». Θυμούνται τι έγινε στον τελικό με τον Ολυμπιακό, θυμούνται και τι έγινε σ’ αυτόν με τον ΠΑΟΚ. Ανεξαρτήτως Καλφόγλου. Και για την ΑΕΚ, αυτή η πρόκριση απέναντι στη Μπριζ, έχει ανάλογη βαρύτητα, μ’ εκείνη την κούπα απέναντι στον Ολυμπιακό το 2016.