Ο Μάρκο δεν έχει θέση

Το πιάνω ανάποδα. Η ΑΕΚ βρέθηκε την Τετάρτη τρία λεπτά μακριά από μια παταγώδη αποτυχία. Διότι τέτοια θα ήταν ο αποκλεισμός από τον τελικό. Βρέθηκε επίσης τρία λεπτά μακριά από μια τεράστια ποδοσφαιρική αδικία. Διότι, παρά το τσουνάμι από κατάρες για την ομάδα και από ισοπέδωση για το ρόστερ που δεδομένα θα έσκαγε, περί αυτού θα επρόκειτο. Με βάση την εικόνα και του παιχνιδιού της Τετάρτης, αλλά και του πρώτου στο ΟΑΚΑ, θα ήταν μια πολύ ωμή ποδοσφαιρική αδικία, να προκρινόταν ο Άρης και να αποκλειόταν η ΑΕΚ.

Στο ποδόσφαιρο είναι γενικώς μάταιο να αναζητάς την έννοια δικαιοσύνη ως προς το αγωνιστικό κομμάτι. Είναι πολλές οι φορές και άπειρα τα παραδείγματα, που δεν υπάρχει τέτοια. Ίσως όμως, αυτή να είναι και μια από τις ομορφιές του ποδοσφαίρου. Πάντως σίγουρα αυτό που έγινε την Τετάρτη στο Χαριλάου, ήταν απονομή ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης, έστω και στο παραπέντε της αδικίας.

Η ΑΕΚ ήταν πολύ ανώτερη στο γήπεδο. Όπως ήταν και πολύ ανώτερη στο πρώτο παιχνίδι των ημιτελικών στο ΟΑΚΑ. Όπως ήταν και πολύ ανώτερη στο ματς των πλέι οφ πριν από λίγες μέρες, πάλι στο ΟΑΚΑ. Σ’ αυτά τα τρία παιχνίδια η ΑΕΚ πρέπει να έχει κάνει συνολικά καμιά 50αριά τελικές για να βάλει έξι γκολ. Ο Άρης έβαλε πέντε γκολ, με τρεις τελικές. Το λες και παράδοξο. Αλλά το ζήτημα δικαιοσύνης δεν βρίσκεται μόνο εκεί.

Η ΑΕΚ και στα τρία ματς, ήταν πολύ ξεκάθαρα ανώτερη μέσα στο γήπεδο. Και ειδικά σ’ αυτό της περασμένης Τετάρτης, τα έκανε όλα σωστά. Ο Καρέρα τα έκανε όλα σωστά στο πρώτο του do or die παιχνίδι του με την φανέλα της ΑΕΚ. Η ομάδα τα έκανε όλα σωστά, με εξαίρεση τα τελειώματα του Ολιβέιρα και του Βέρντε. Ακόμα και στο τρίλεπτο που μεσολάβησε από το γκολ του Ντιγκινί, μέχρι αυτό του Λιβάγια, τα έκανε όλο ποδοσφαιρικά σωστά. Και το 2-1 και μετά το 2-2, απλώς δικαίωσαν αυτό το «όλα σωστά». Όπερ σημαίνει, πως προκρίθηκε η ομάδα που το δικαιούταν να προκριθεί. Τελεία, παύλα, παράγραφος.

Πάμε και στον άνθρωπο που την έστειλε στον τελικό. Όχι, δεν αφήνω καθόλου στην άκρη την προσπάθεια που έκαναν όλοι όσοι έπαιξαν την Τετάρτη στο Χαριλάου. Ούτε την ματσάρα του Μάνταλου και του Σιμόες, ούτε όσα έκανε ο Τσιγκρίνσκι στην άμυνα, ούτε το σάρωμα που έκανε ο Μπακάκης μ’ ένα πόδι, ούτε το καθαρό μυαλό του Αλμπάνη και την σέντρα του Παουλίνιο. Όμως την μπουγάδα, την καθάρισε ο Λιβάγια. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Δεν χρειάζεται να αραδιάσω ξανά τους φετινούς αριθμούς του Κροάτη. Ή τους αριθμούς που έχει από τότε που ξεκίνησαν και πάλι οι αγώνες με το ξέσπασμα της πανδημίας. Έχουν γραφεί και καταγραφεί πολλάκις. Περισσότερο έχει ενδιαφέρον η κουβέντα που έχει ανοίξει για την θέση στην οποία παίζει ο Λιβάγια. Αν δηλαδή χαραμίζεται ως εξτρέμ, αν θα πρέπει να πάει στον άξονα, ή ακόμα – ακόμα μήπως θα ήταν χρησιμότερο και αποτελεσματικότερο να πάρει θέση μέσα στην περιοχή.

Συγγνώμη που θα το χαλάσω σε κάποιους. Στα μάτια τα δικά μου, ο Λιβάγια είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, που δεν έχουν θέση μέσα στο γήπεδο. Δεν θέλουν ρόλο. Ελευθερία θέλουν. Μπορεί σε κάποιους να ξενίσει αυτό, όμως η αλήθεια είναι η πιο αποτελεσματική διαχείριση για τον Κροάτη, είναι να τον αμολήσεις μέσα στο γήπεδο, όσο το δυνατόν πιο ελεύθερο, να βγάλει όλη την ποιότητα και όλη την ποδοσφαιρική του αλητεία.

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν κουβεντιάζουμε για ασυδοσία. Μπες παικταρά μου στο γήπεδο και κάνε ότι σου κατεβάσει η γκλάβα σου. Διότι κάποιοι προπονητές το είχαν επιχειρήσει και αυτό και δεν βγήκε. Ούτε στον ίδιο τον Λιβάγια δεν άρεσε. Όμως άλλο η ελευθερία στο γήπεδο και άλλο η ασυδοσία. Ο Καρέρα μια χαρά το ξεχωρίζει και μια χαρά έχει καταλάβει τι ακριβώς θέλει ο Κροάτης. Και ήταν πολύ συνειδητή η επιλογή να τον στείλει στο αριστερό άκρο της άμυνας. Προφανώς και ο Λιβάγια δεν έχει συνηθίσει να παίζει σ’ αυτή την θέση και δεν τον βοηθάει και το κορμί του για να το κάνει. Από την άλλη μεριά, ο Κροάτης ως, (τύποις) εξτρέμ, έχει κάνει τα καλύτερα παιχνίδια του. Και τα πιο αποτελεσματικά.

Μην το κουράζουμε, ο Λιβάγια δεν είναι ποδοσφαιριστής που έχει θέση μέσα στο γήπεδο. Θα κινηθεί παντού, θα παίξει παντού. Ακούω αυτός που λένε, πως επειδή ξέρει να βάζει τι μπάλα στα δίχτυα, θα πρέπει να παίζει μέσα στην περιοχή. Ακόμα και φορ. Μα δεν πάει έτσι. Αν τον Λιβάγια τον βάλεις στην περιοχή, ανάμεσα στους στόπερ, τον εγκλώβισες. Τον έχασες. Γι αυτό και εκείνο που ο ίδιος ο Κροάτης έχει κουβεντιάσει με τους προπονητές, είναι το «βάλτε με όπου αλλού θέλετε, εκτός από σέντερ φορ». Δηλαδή εκτός από το «κουτί». Δεν είναι ο Λιβάγια παίκτης για να τον κλείσεις στο «κουτί».

Ακόμα και ως τυπικά ακραίος επιθετικός, ο Κροάτης βρίσκει τρόπο να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Έχει τέτοια ποιότητα και τέτοια κλάση. Τυπικά είναι εξτρέμ, πρακτικά παίζει ελεύθερα στην επίθεση. Θυμηθείτε τι έγινε στα τελευταία δέκα λεπτά του παιχνιδιού στο Χαριλάου την Τετάρτη. Έχει κάνει ένα σουτ στο 87’ από το αριστερό άκρο της περιοχής, ένα σουτ στο 89’ από το δεξί άκρο της περιοχής και ένα γκολ στο 96’ από την καρδιά της περιοχής. Αυτό είναι το παιχνίδι του Μάρκο. Έξω από το «κουτί», μέσα στο «κουτί». Παντού. Και δεν φαίνεται και τον ίδιο πλέον ούτε να τον ξενίζει, ούτε να τον χαλάει να παίζει στα άκρα της επίθεσης.

Μάλιστα όταν παίζει έτσι ο Λιβάγια, δύσκολα αντιμετωπίζεται. Εννοώ ουσιαστικά. Διότι τώρα στα πλέι οφ, η άμυνα και του ΠΑΟ και του ΟΦΗ, έχει να λέει πως στο μεγαλύτερο διάστημα, εξαφάνισε τον Κροάτη. Και λοιπόν; Σκόραρε και στα δυο ματς. Την περασμένη Τετάρτη στο Χαριλάου, ο Σάσα ως δεξί μπακ έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Κατάπιε, λέει, τον Λιβάγια. Και λοιπόν; Δυο γκολ έβαλε ο Κροάτης και φιλιά στην λεμονιά. Αυτή την ποιότητα και αυτή την κλάση έχει ο Λιβάγια. Αρκεί να έχει την ελευθερία να την αξιοποιήσει.

Φυσικά και υπάρχει ένα ζήτημα, όταν ο Κροάτης ξεκινάει από το αριστερό άκρο της επίθεσης. Κινδυνεύει να βελάξει το αριστερό μπακ, στην ανασταλτική λειτουργία. Παρόλο που σε γενικές γραμμές ο Λιβάγια προσπαθεί να είναι συνεπής και αμυντικά, δεν είναι εύκολο να απαιτήσεις από έναν τέτοιο παίκτη να ξοδεύει όλες τις δυνάμεις του ντουμπλάροντας το μπακ. Έστω και αν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όλοι παίζουν άμυνα. Ο Λιβάγια δεν είναι από τους παίκτες που συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία «όλοι». Αυτή είναι η αλήθεια.

Επομένως κοιτάς πως θα καλύψεις όσο το δυνατόν καλύτερα, αυτό το ζήτημα. Στο 4-3-3, μπορεί να βοηθήσει σ’ αυτό το κομμάτι, ο τρίτος εσωτερικός χαφ. Και γενικώς, δεν υπάρχει ούτε το τέλειο σύστημα, ούτε η τέλεια διαχείριση. Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις με τις επιλογές που κάνεις για την διαχείριση κάποιων ποδοσφαιριστών. Και αυτό που αποδεικνύεται στην πράξη και που φανερώνουν οι αριθμοί, είναι πως η ΑΕΚ κερδίζει πολλά περισσότερα απ’ όσα χάνει, όταν ο Λιβάγια είναι ελεύθερος ακόμα στο αριστερό άκρο. Αν δε, μιλάμε αποκλειστικά πλέον για την επόμενη σεζόν, αμολάς τον Μάρκο πίσω από τον φορ, βάζεις και δυο βαρβάτα εξτρέμ (όχι Βέρντε) αριστερά και δεξιά και λύνεις όλα σου τα προβλήματα. Και επειδή θα αναρωτιέστε που χωράει σ’ όλο αυτό ο Μάνταλος, την απάντηση την έχει δώσει το γήπεδο. Ξεκάθαρα η θέση του είναι οκτάρι. Είτε σε τριάδα, είτε ακόμα και σε δίδυμο αμυντικών χαφ. Απλούστατο.

• aris
• ΑΕΚ
• μαρκο λιβαγια
• σάσα