Ο Μπουλμέτης έκανε ταινία ‘ψυχή βαθιά’… βαθύτερη από ένα γκολ ή ένα καλάθι

enwsi.gr

10/02/2018 | 13:59

0

Η ταινία «1968» του Τάσου Μπουλμέτη, που έχει ως βάση την κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων από την μπασκετική ΑΕΚ την ίδια χρονιά, 89-82 τη Σλάβια Πράγας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κρυμμένο δάκρυ, που βγαίνει αβίαστα για τη χαμένη Ελλάδα. Την ελληνική… Ελλάδα. Δοσμένη, φυσικά, από τον μαέστρο της δικαίωσης των ποιητών γι αυτόν τον τόπο, Τάσο Μπουλμέτη.

Είναι μία ταινία πλέρια συναισθήματος, ξένη προς το αφόρητο σύγχρονο μάρκετινγκ του κινηματογράφου, μία εκτροπή από τις αλεσμένης ταινίες δράσης με οπτικοακουστικά εφέ και που ενεργοποιούν το μυαλό κι όχι την ψυχή των ανθρώπων. Μία ταινία που προσπαθεί να μετατρέψει τους «μεταλλαγμένους» Έλληνες σε… ανθρώπους κανονικούς.

Το «1968» είναι μία ταινία που αποτυπώνει στην συνείδηση του θεατή τη βαθύτερη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, που συνοψίζεται σε μία και μοναδική λέξη, αμιγώς ελληνική και σε καμία άλλη γλώσσα δε θα τη βρείτε: Φιλότιμο. Ελληνικό φιλότιμο.

Φιλότιμο κι αγάπη για την Ελλάδα. Στο τιγκαρισμένο Καλλιμάρμαρο η ΑΕΚ έπαιζε έχοντας πίσω της όλους τους Έλληνες, όχι μόνο τους θεατές, αλλά κι αυτούς που άκουγαν το παιχνίδι από το τραντζιστοράκι στην επαρχία. Σήμερα, στην εποχή των μεταλλαγμένων συνειδήσεων, ο ένας καταριέται να χάσει ο αντίπαλος…

Ο Μπουλμέτης πήρε εικόνα από την Ελλάδα της εποχής των κεριών, που φώτιζαν την απλότητα, τη μπέσα, το αντριλίκι, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, το καθαρό συναίσθημα, την ευθεία σκέψη, που ήταν συνέπεια μιας ζωής κανονικής κι όχι της επίπλαστης του σήμερα, που κατευθύνεται από την τεχνολογία, που αφαιρεί συναισθήματα.

Το «1968» είναι μια ταινία – πνεύμα. «Κερδίσαμε γιατί δεν μπορούσαμε να χάσουμε», ήταν το σύνθημα των παικτών της ΑΕΚ. «Κερδίσαμε γιατί ήμασταν καλύτεροι», λένε στην σημερινή Ελλάδα. Τότε έβλεπαν τα πράγματα σύμφωνα με την ηθική τους περιωπή. Σήμερα, με την πρακτική τους αξία. Οι δυο… Ελλάδες.

Τότε, η ομάδα ήταν πνευματική ιδιοκτησία των φιλάθλων της. Ο θρυλικός «Παγκόσμιος» και αείμνηστος Γιώργος Αμερικάνος ήταν ένα ακόμα παιδί της γειτονιάς του, με την ίδια καθημερινότητα. Ο αντίστοιχος Αμερικάνος του σήμερα είναι των βορείων προαστίων, απρόσιτος, φραγκάτος φυσικά, «σταρ», υπερόπτης και «όλα τα καλά».

Ξέρω, εκείνη η Ελλάδα της ΑΕΚ και των υπόλοιπων ομάδων, δεν υπάρχει πια, όλα αυτά ακούγονται ως γραφικότητες, να τρώει τυρόπιτα ο Ζούπας στο αρτοποιείο της γειτονιάς και να μην την παραγγέλνει στο «ντελιβερά», να την έχει στη σπιταρόνα του. Άλλαξε ο κόσμος, λέει… Άλλαξε και η Ελλάδα.

Δεν θα μπορούσε, λέει, η Ελλάδα να μείνει «καρφωμένη» στο 1968. Ακολούθησε τις επιταγές της εποχής. Κι από πότε, δηλαδή, κάθε αλλαγή γίνεται για το… καλό; Τότε, οπαδοί του Ολυμπιακού σήκωσαν πανό υποστήριξης της τιτάνιας προσπάθειας της ΑΕΚ. Κι αν ακόμα, πανό με ευχή για νίκη του Παναθηναϊκού στον τελικό του Πρωταθλητριών στο «Γουέμπλεϊ», τρία χρόνια μετά, το 1971. Η συγκεκριμένη «αλλαγή» που έγινε, ήταν για… καλό;

Ο Μπουλμέτης θα τιμηθεί από την ιστορία, όπως κι ο Αγγελόπουλος που την χρηματοδότησε, για έναν, ακόμα, λόγο. Γιατί αποκάλυψε στους οπαδούς της ΑΕΚ, ότι η ομάδα αυτή με το δικέφαλο αετό στο στήθος, είναι ψυχή βαθιά, πιο βαθιά από κάποια γκολ και καλάθια. Συνέδεσαν κι οι δυο τους εγκεφαλικά στους σημερινούς οπαδούς (κι όχι μόνο της ΑΕΚ), το χθες με το σήμερα. Γιατί όποιος ξεχνάει την ιστορία του ή του την κρύβουν όπως γίνεται σήμερα, είναι καταδικασμένος στην αλλοτρίωση, στην αποκοπή συναισθήματος, την ομογενοποίηση κι εν τέλει, τον αφανισμό…

Το «1968» είναι ταινία γεμάτη από ψυχικά εμφυτεύματα στους οπαδούς της ΑΕΚ κι όχι μόνο. Είναι μια ευκαιρία και τις άλλες μεγάλες ομάδες, να κάνουν το ίδιο. Να κάνουν ταινία την ιστορία τους με σκηνοθέτες που να έχουν στη φλέβα τους τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, τον Άρη, τον Πανιώνιο, όλους…

Πηγή: betmasters.gr

• 1968
• ΑΕΚ
• μπουλμέτης