Μέρα που είναι...

Πέρασαν δυο χρόνια λοιπόν από εκείνο το καταραμένο απόγευμα στο Περιστέρι. Είμαι βέβαιος πως κάποιοι θα αναρωτιέστε τι θέλουμε και το θυμόμαστε. Γιατί δεν τα έχουμε τριπλοκλειδώσει, στο πιο απόμακρο και πιο σκοτεινό ντουλάπι της μνήμης μας. Την έχω έτοιμη την απάντηση. Το θυμόμαστε, διότι όσοι εξ ημών χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας εκείνο το απόγευμα, δυο πράγματα υποσχεθήκαμε και στον εαυτό μας και στην ΑΕΚ. Το πρώτο ήταν να μην ξεχάσουμε ποτέ εκείνη την μέρα. Το δεύτερο ήταν να προχωρήσουμε μπροστά.

Αυτά τα δυο άλλωστε, μόνο μαζί μπορούν να πάνε. Χώρια δεν στέκονται. Χώρια δεν έχουν νόημα και είναι επικίνδυνα. Αν δεν ξεχάσεις ποτέ αυτό που έγινε εκείνο το απόγευμα στο Περιστέρι αλλά και δεν προχωρήσεις μπροστά, τότε μένεις πίσω και σε καταπίνει η ιστορία. Αν το ξεχάσεις και δοκιμάσεις να προχωρήσεις μπροστά, τότε κινδυνεύεις να το ξαναβρείς μπροστά σου.

Και τα δυο οφείλουμε να τα κάνουμε. Πρέπει και ποτέ να μην ξεχάσουμε εκείνο το απόγευμα στο Περιστέρι αλλά και να προχωρήσουμε μπροστά αφήνοντάς το πίσω μας. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ευτυχώς άλλωστε, η ΑΕΚ έχει προχωρήσει έτη φωτός από εκείνο το απόγευμα. Προς τα μπρος και προς τα ψηλά. Αλλά ποτέ κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει ούτε τι έγινε εκείνο το απόγευμα στο Περιστέρι, ούτε ποιοι έφτασαν την ΑΕΚ να ζήσει εκείνο το απόγευμα.

Παρεμπιπτόντως, μ’ αυτούς που έφτασαν την ΑΕΚ να ζήσει εκείνο το απόγευμα, οι λογαριασμοί δεν έκλεισαν. Έστω και αν έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε. Κάποιοι εξ αυτών τολμούν να εμφανίζονται στο ΟΑΚΑ φορώντας το πιο αγνό χαζοχαρούμενο χαμόγελο τους. Οι ίδιοι που πριν από δυο χρόνια, όταν το ματς με τον Πανθρακικό και η ΑΕΚ ολόκληρη ήταν στην κόψη του ξυραφιού, είχαν φύγει τρέχοντας από το ΟΑΚΑ και είχαν αφήσει πίσω τους στάχτη και μπούρμπερη. Κάποιοι άλλοι εξ αυτών, είχαν το θράσος να εμφανιστούν στην παρουσίαση του πλάνου του νέου γηπέδου και να είναι έτοιμοι να προσφέρουν τα ντόλαρς τους για το έργο ζωής για την ομάδα. Οι ίδιοι που πριν δυο χρόνια αρνιόντουσαν να στείλουν (πολύ λιγότερα) ντόλαρς αυτά και άφηναν παίκτες να πεινάνε, νερό να κόβεται στα Σπάτα και την ΑΕΚ να διασύρεται και να διαλύεται.

Όμως όλοι αυτοί ας έχουν στο μυαλό τους, αυτό που είχε πει τότε ο Τραϊανός Δέλλας «Έγιναν λάθη προσωπικά, λάθη εσκεμμένα. Αυτό όμως δεν είμαι εγώ αρμόδιος να το κρίνω. Υπάρχουν άνθρωποι και θεσμοί που μπορούν να βρουν τι ακριβώς συνέβη. Κάποια στιγμή όμως ο κόσμος της ΑΕΚ θα πρέπει να μάθει τι συνέβη σ’ αυτή την ομάδα και βρέθηκε και εδώ που βρέθηκε». Αυτή η στιγμή θα έρθει. Μπορεί (απόλυτη) προτεραιότητα να είχε η ανάνηψη της ΑΕΚ και η εκ νέου χάραξη της ρότας προς την κορυφή. Αλλά τώρα που η ΑΕΚ επιστρέφει, πρέπει να κλείσουν οι λογαριασμοί μ’ ότι και μ’ όσους την οδήγησαν ώστε να γκρεμιστεί τότε από την θέση της. Είναι, θαρρώ, υποχρέωση απέναντι στην ιστορία της ομάδας. Και δεν αναφέρομαι στο ποινικό κομμάτι, παρόλο που είμαι σχεδόν βέβαιος πως υπάρχει. Δεν ξέρω όμως ούτε να το αναδείξω, ούτε να το αποδείξω.

Αναφέρομαι στο ηθικό που είναι και σημαντικότερο. Πρέπει όλοι αυτοί που ο Δέλλας δικαίως τους καταλόγισε λάθη εσκεμμένα και που αναρωτήθηκε τότε αν έκαναν προμελετημένο έγκλημα εις βάρος της ΑΕΚ, να μείνουν δια παντός μακριά από την ομάδα. Και όταν λέμε μακριά, εννοούμε μακριά. Όσο πιο μακριά.

Και κάτι τελευταίο για εκείνο το απόγευμα στο Περιστέρι. Μέσα στην καταστροφή, η ΑΕΚ κέρδισε έναν προπονητή. Στον ματς με τον Πανθρακικό ο Δέλλας έκανε σε 86 λεπτά, όσα δεν θα κάνουν άλλοι σε 86 καριέρες. Στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο, έζησε σ’ 90 λεπτά, όσα δεν θα ζήσουν άλλοι ποτέ. Επαναπροσδιόρισε και τον τίτλο «Κολοσσός» και τους δεσμούς του με την ΑΕΚ. Από τότε ήδη άρχισε να τρέχει και το στοίχημα της ΑΕΚ με τον προπονητή Δέλλα και το στοίχημα του προπονητή Δέλλα με την επιστροφή της ΑΕΚ στην κορυφή.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ