Μέχρι να βάλουμε μυαλό...

Πρώτος τον συνήθη χορό του χειμωνιάτικου ΟΑΚΑ άνοιξε ο Μιχάλης Μπακάκης. Δύο κατεβασιές ήταν αρκετές για να θυμίσει σε όλους τις αδυναμίες του. Δύο επιστροφές και ένας Μπρούνο Γκάμα χαρωπός, ένας Νικολά Ντιγκινί αεράτος, έφταναν για να καρφωθεί στο μυαλό μας ότι σήμερα (σ.σ. χθες) η ΑΕΚ δεν πρόκειται να νικήσει.

Η σκυτάλη έφυγε από τα χέρια του διακριθέντα με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος στα ματς με την Αρμενία και την Φινλανδία. Πέρασε στα χέρια του Νταβίντ Σιμάο. Μέσα σε ένα ημίωρο, ο γεννημένος στις Βερσαλλίες Πορτογάλος ισχυροποίησε αυτή την αίσθηση. Δύο εξόφθαλμα λάθος πάσες στη μεσαία γραμμή ήταν αρκετες. Δύο ακόμη αμήχανα ατσούμπαλες διεκδικήσεις έδεσαν το γλυκό.

Το κέντρο είναι τζαναμπέτικο. Ξέρεις, για να δουλέψει υποτυπωδώς, θα πρέπει τουλάχιστον ο ένας χαφ να κάνει υποτυπωδώς τη δουλειά του και ο άλλος να τρέχει για δύο. Ο Αντρέ Σιμόες έτρεξε για δύο, αλλά η δική του ποιότητα είναι διαφορετική. Όσο κι αν φιλότιμα το προσπάθησε, όσο κι αν μονόπαντα άνοιγε το παιχνίδι δεξιά στον Ντανιέλε Βέρντε, όσο κι αν έψαχνε ένα «σπάσιμο» από τους σημαιοφόρους της δημιουργίας, δεν θα μπορούσε να φτάσει παραπάνω από ένα γνωστό σε όλους στάνταρ συμμετοχής του στο χτίσιμο παιχνιδιού. Δεν τον λένε άλλωστε, ούτε μοιάζει, με τον Λούκα Μόντριτς.

Ο Πέτρος ο Μάνταλος, σίγουρα χαρούμενος πριν την έναρξη του αγώνα, γνωρίζοντας ότι επέστρεφε στο χώρο που θεωρητικά μοιάζει με το σαλόνι του σπιτιού του. Σε ρόλο δεκαριού πίσω από τον φορ. Για τέτοια άνεση μιλάμε. Ωστόσο χαμένος μεταξύ των Άμπου Μπα και Χαβιέ Ματίγια, δεν πήρε μπάλα για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Το πρώτο ημίχρονο. Το σκληρό. Εκείνο που ο Βασίλης Μπάρκας, ο μοναδικός πραγματικά καλός παίκτης της ΑΕΚ χθες, κράτησε το μηδέν πραγματοποιώντας τρεις επεμβάσεις.

Η κορυφή του παγόβουνου μιας κακοτεχνίας

Το δυσάρεστο που βγαίνει από τον Μάνταλο όμως είναι άλλο. Παρά το γεγονός πως ήταν ο πρωταγωνιστής στις δύο φάσεις που έσωσαν την ομάδα από τα χειρότερα, έδειξε έλλειμμα ποικιλίας στο ρεπερτόριό του, απόντος του Μάρκο Λιβάγια. Όπως ο Κροάτης, έτσι κι αυτός αποτελούν γρανάζια μίας μηχανής που τελεί μονίμως υπό κακοδιαχείριση: Η ΑΕΚ χρειάζεται δημιουργικό χαφ για να φτάσει η μπάλα στον Μάνταλο, ο Μάνταλος χρειάζεται τον Λιβάγια για να φτάσει η μπάλα στον Ολιβέιρα. Αυτό μας οδηγεί σε δύο συμπεράσματα: Είτε ο Λιβάγια και ο Μάνταλος παίζουν ως κακότροπη και αναγκαία πολυτέλεια για την ΑΕΚ, είτε δεν κάνουν για την ΑΕΚ.

Γι’ αυτό θέλει προπονητή, υπάρχουν όμως και προϋποθέσεις

Αν αυτή η συλλογιστική σας μοιάζει περίπλοκη, είναι απλό, δεν κάνετε κανένα λάθος. Η ΑΕΚ είναι περίπλοκη. Έχει χτιστεί περίπλοκα. Στην ΑΕΚ για να γίνει μία δουλειά χρειάζονται σχεδόν πάντα δύο παίκτες. Η πίεση από τα πλάγια χρειάζεται και τον μπακ και τον εξτρέμ, ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι όπλο μυστικό, μέτρο έκτακτων περιπτώσεων. Αντιστοίχως και στον άξονα αλλά και στο πλάτος του γηπέδου, ψηλά στην επίθεση. Ο Λιβάγια θέλει τον χώρο του στις παρυφές της αντίπαλης περιοχής, ο Μάνταλος έφτασε να βολεύεται περισσότερο στη δημιουργική ασάφεια που προκαλεί η τακτική δυσπροσαρμοστικότητα του Κροάτη, παρά σε σετ ρόλο. Από τους χαφ, όποιους χαφ (Γαλανόπουλος, Σιμόες, Κριστίτσιτς) ζητούνται δουλειές που κανείς από τους παραπάνω δεν είναι εξειδικευμένος για να φέρει εις πέρας. Πρώτη κεφαλιά, κάθετο παιχνίδι και transition, συμμετοχή στο build up. Και η λίστα συνεχίζεται…

Ο Νίκος Κωστένογλου ανέλαβε την ομάδα, την ξεμπλόκαρε από το ψυχολογικό τέλμα, το οποίο μπορεί να μεταφραστεί και σε ανοικτή δυσαρέσκεια στον προηγούμενο προπονητή, αλλά πρώτα απ’ όλα μας προειδοποίησε όλους: Η ΑΕΚ θα έχει σκαμπανεβάσματα. Παρά τα όσα ακούει τώρα, αυτό πρέπει να του το καταλογίσουμε. Είχε χτυπήσει από πολύ νωρίς το καμπανάκι. Ίσως για να δικαιολογηθεί εκ των προτέρων. Ίσως όμως γιατί είχε δει νωρίτερα αυτά που βλέπουμε εμείς, που δεδομένα ξέρουμε λιγότερο ποδόσφαιρο από αυτόν.

Η δουλειά του θεωρητικά έχει τελειώσει. Αδυνατεί να βελτιώσει την ομάδα, παρά το γεγονός πως στο ενδιάμεσο των αγωνιστικών του υποχρεώσεων, υπήρχαν διάφορα νεκρά διαστήματα στα οποία μπορούσε να κάνει την ομάδα έστω και ένα τοις εκατό καλύτερη. Η ΑΕΚ κάθε εβδομάδα γίνεται ολοένα και χειρότερη. Συνεπώς η ομάδα χρειάζεται προπονητή, όπως χρειάζεται και παίκτες. Εδώ υπάρχουν όμως κάποιες προϋποθέσεις που προκαλούν και τις ενστάσεις μου.

Πρώτα οι δομές

Το debate γύρω από τις ικανότητες και την ποιότητα του ρόστερ είναι αυτό που μαίνεται τούτη τη στιγμή. Όπως συμβαίνει σε κάθε στραβή. Η πραγματικότητα είναι πως οι παίκτες της ΑΕΚ είναι ποιοτικοί κι αυτό το έχουν αποδείξει, αρκετοί εξ αυτών σε πολλαπλές περιπτώσεις. Άλλοι είναι πρωταθλητές, άλλοι έχουν αποδόσει εξαιρετικά στην Ευρώπη. Αυτό που συμβαίνει όμως στην ΑΕΚ είναι πολύ πιθανό να ρημάξει οποιονδήποτε προπονητή ή παίκτη πάρει την απόφαση να δουλέψει με τα κιτρινόμαυρα.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Ο Μπακασέτας, ο Λαμπρόπουλος, ο Γιόχανσον, ο Χριστοδουλόπουλος, ο Βράνιες (που έφυγε και ξαναήρθε), ο Μπαρμπόσα, o Γκάλο, ο Κονέ, ο Βάργκας ακόμη και ο Πέκχαρτ. Το ίδιο συμβαίνει και με τους προπονητές. Πογέτ, Χιμένεθ και Ουζουνίδης ίσως να πετύχαιναν διαφορετικά, περισσότερα πράγματα αν ο οργανισμός γύρω από το πεδίο δράσης τους, λειτουργούσε εκσυγχρονισμένα. Κοντολογίς η ΑΕΚ αδυνατεί να πάρει το εκατό τοις εκατό από τις (όποιες) επενδύσεις της, για παρατεταμένο χρονικό διάστημα.

Πρέπει να δώσει απάντηση στο δίλημμα

Τώρα λοιπόν, ρεαλιστικά η ΑΕΚ βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα. Ή θα δουλέψει για να βελτιώσει όλες εκείνες τις παραμέτρους γύρω από την ομάδα ώστε να ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες λάθους στις μελλοντικές επιλογές της ή θα προχωρήσει στην αλλαγή του προπονητή, με στόχο να παραμείνει ζωντανή στο κυνήγι μίας αξιοπρεπούς προσπάθειας και παρουσίας στα play offs. Μπορεί φυσικά να τα κάνει και τα δύο ταυτόχρονα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει βούληση και θέληση στην ΑΕΚ για να γίνει κάτι από τα παραπάνω. Τουλάχιστον για την ώρα.

Επιστροφή στο Αγρίνιο

Με τούτα και με εκείνα, επιστρέψαμε στην κρίση του Αγρινίου, του 2018. Έχουν περάσει 13 μήνες και το πρόβλημα εμμένει. Η ΑΕΚ θα πρέπει ξανά να βρει φιλοσοφία, ξανά να βρει προπονητή να την υπηρετήσει, ξανά να βρει παίκτες που θα ταιριάξουν σε όλο αυτό το σχήμα. Αν αυτό δεν μας λέει κάτι, τότε δεν εχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε από το να περιμένουμε την εκ νέου επανάληψη των όσων βιώνουμε σήμερα. Όπως άλλωστε κάναμε πριν από 13 μήνες…

• ΑΕΚ
• Σπύρος Δαρσινός