Ξέρει και θα κάνει ότι πρέπει

Στις 17 Μαΐου το βράδυ, δεκάδες χιλιάδες ΑΕΚτζήδες στην Νέα Φιλαδέλφεια, και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι όπου και να βρίσκονταν, μεθούσαν με το νέκταρ της κατάκτησης του κυπέλλου με την νίκη επί του Ολυμπιακού. Δεκαοκτώ μέρες μετά διαβάζεις τα σχόλια αρκετών οπαδών της στο διαδίκτυο και έχεις την εντύπωση πως αυτή η ομάδα είναι διαλυμένη και χωρίς μέλλον.

Φταίει ο κόσμος; Όχι, σε γενικές γραμμές. Γιατί σε κάποιες… ειδικές γραμμές, υπάρχει ένα κομμάτι του που αντιμετωπίζει με απόλυτη εμπάθεια την σημερινή διοικητική κατάσταση και περιμένει στην γωνία για να πανηγυρίσει (!) σε αποτυχίες. Εντός ή εκτός γηπέδων, όπως η σημερινή με την κατάληξη του σήριαλ Μοντανιέ.

Όμως σε γενικές γραμμές ο κόσμος δεν φταίει. Γιατί η μίνιμουμ απαίτηση είναι και πρέπει να είναι μια νορμάλ λειτουργία της ομάδας σε βασικά θέματα, που αυτή την στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει. Και μόνο αυτό αρκεί για να υπάρχει και ανησυχία και επιφύλαξη, ακόμη και απαισιοδοξία. Παρά το γεγονός πως μόλις δεκαοκτώ μέρες πριν, η ΑΕΚ επέστρεψε στις κατακτήσεις τίτλων.

Δεν μπορεί να μην γκρινιάζει ή να μην εκφράζεται αρνητικά ο οπαδός, όταν βλέπει έναν προπονητή να έρχεται να αναλάβει και μετά από μαραθώνιες διεργασίες όλη την Παρασκευή, νωρίς – νωρίς το Σάββατο να απαντάει πως τελικά δεν δέχεται να αναλάβει την ΑΕΚ.

Φυσικά δεν υπάρχουν απλές εξηγήσεις, αλλά ο κόσμος, ο μέσος όρος του οπαδού δεν είναι υποχρεωμένος να… εμβαθύνει. Πόσο μάλλον όταν σχεδόν αμέσως μετά την οριστικοποίηση της αρνητικής τροπής, έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια τα γνωστά σενάρια και οι «εξηγήσεις». Που επικεντρώνουν στο οικονομικό.

Η ιστορία του Μοντανιέ δεν κρίθηκε στο οικονομικό, αν και το οικονομικό σε κάποια φάση μπέρδεψε την κατάσταση. Ωστόσο έφτασε σε ένα σημείο, μετά το ανέβασμα της πρότασης από πλευράς ΑΕΚ,που δεν μπορούσε να εμποδίσει την οριστικοποίηση της συμφωνίας, εφόσον ο Γάλλος τεχνικός έπαιρνε μέσα του την απόφαση, πως όντως εδώ είναι ο επόμενος προορισμός της καριέρας του.

Στο να φτάσει σε αυτή την απόφαση δεν τον βοήθησε ούτε η επίσκεψη στο αθλητικό κέντρο της ΑΕΚ, ούτε η πολύωρη συνεργασία που είχε με τον Μιλοβάνοβιτς μέχρι αργά το βράδυ, για θέματα καθαρά αγωνιστικά. Με το που απομακρύνθηκε από το περιβάλλον της ΑΕΚ, είχε αποφασίσει να πει το όχι. Με το που βγήκε από το αεροπλάνο στην πραγματικότητα, ειδοποίησε πως δεν θα έρθει για να δουλέψει εδώ.

Όμως αυτή την στιγμή δεν ωφελεί σε τίποτα η… ψυχανάλυση του Μοντανιέ, ούτε και να σταθεί κανείς στις ευθύνες του ίδιου για την κατάληξη της ιστορίας. Γιατί ανεξάρτητα από το πόσες μεγάλες οι μικρές είναι αυτές, δεν αναιρούν τις ευθύνες της ΑΕΚ.

Και εκεί είναι πλέον όλο το… ζουμί. Στην ΑΕΚ, που εμφανίζεται βαθιά πληγωμένη επικοινωνιακά και όχι μόνο, μετά από μια διαδικασία που για πολύ κόσμο και όχι άδικα, περιγράφεται απλά με την λέξη φιάσκο.

Σε μια υπόθεση που καταλήγει εκεί που κατέληξε του Μοντανιέ, δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που να έχει εμπλοκή για λογαριασμό της ΑΕΚ και να μην έχει ευθύνη. Μικρότερη, μεγαλύτερη, δεν έχει σημασία.

Όλοι όσοι χειρίστηκαν αυτή την υπόθεση, έχουν ευθύνη για την κατάληξη της. Και αν αυτή η υπόθεση είναι αντιπροσωπευτική των δυνατοτήτων του μηχανισμού που διαχειρίζεται τέτοια θέματα για λογαριασμό της ΑΕΚ, τότε υπάρχει ευθύνη και σε όποιον έχει αποφασίσει για την στελέχωση του. Αυτά τα πράγματα είναι αυτονόητα, δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική.

Πρόκειται λοιπόν για συλλογική αποτυχία. Αν αυτό ικανοποιεί το… κοινό αίσθημα, δηλαδή να πούμε, να φωνάξουμε, «ναι απέτυχαν οι Μελισσανίδης, Μπάγεβιτς, Μιλοβάνοβιτς, Ντε Μπαρτόλο», να το πούμε ρε παιδιά, να ησυχάσουμε.

Με μια διαφορά. Άλλο ο Μελισσανίδης, άλλο ο Μπάγεβιτς, άλλο ο Μιλοβάνοβιτς, άλλο ο Ντε Μπαρτόλο. Κάποιος από αυτούς κρίνει και όλοι ξέρουμε ποιος είναι και κάποιοι από αυτούς κρίνονται και πάλι ξέρουμε ποιοι είναι. Δεν θα διαλύσει την ΑΕΚ η υπόθεση Μοντανιέ, όσο σκληρή και να είναι η κατάσταση που έχει διαμορφώσει, όσο νοσηρό και να είναι το κλίμα που έχει δημιουργήσει.

Αυτός που έχει την ευθύνη για το πώς στελεχώνεται και πως πρέπει να λειτουργεί ο μηχανισμός, θα πάρει τις αποφάσεις για το αν υπάρχει λόγος για καίριες παρεμβάσεις αυτή την στιγμή και ποιες πρέπει να είναι αυτές. Είναι σε τελική ανάλυση, αυτός πάνω στον οποίο αντανακλούν τα πάντα, αρνητικά ή θετικά.

Κατά την γνώμη μου, η ΑΕΚ αυτή την στιγμή και από πλευράς χρόνου δεν έχει κανένα περιθώριο να πάει σε τέτοια θέματα. Δεν έχει περιθώριο να ανοίξει ζητήματα ευρύτερα, την στιγμή που δεν έχει κλείσει τα καυτά που έχει άμεσα μπροστά της.

Αν υπάρχει κάτι  που πρέπει να γίνει άμεσα, είναι να συμμαζευτεί το πράγμα όσο το δυνατό πιο γρήγορα, να συνέλθουν όλοι από το σοκ που έχει προκαλέσει η εξέλιξη με τον Μοντανιέ και να ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΝ όπως επιβάλλεται να συνεργαστούν για να αρθεί το αδιέξοδο και να γίνει αυτό που πρέπει να γίνει για την ομάδα.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για εγωισμούς αυτή την στιγμή, όπως δεν υπάρχει και περιθώριο να χαθεί ούτε δευτερόλεπτο σε διαμάχες που ξεπηδούν από την ιστορία με τον Μοντανιέ.

Ο Μελισσανίδης δεν έχει, απ΄ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω εδώ και κάποια χρόνια, κανένα πρόβλημα να επωμιστεί το φορτίο που και τώρα θέλουν να βάλουν κάποιοι στην πλάτη του ή και που αντικειμενικά σε κάποιο βαθμό βάζει η ίδια η πραγματικότητα.

Έτσι είναι αυτά και ο ίδιος το ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Δεν θα ασχοληθεί ο Μελισσανίδης και είμαι απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό, με το κύμα αχαριστίας που για μια ακόμη φορά φαίνεται να πλακώνει σχεδόν τα πάντα. Δεν θα τον επηρεάσει σε τίποτα αυτό και ας λέει ο καθένας ότι θέλει, είτε από πηγαία και ειλικρινή πικρία, είτε από πηγαία και ειλικρινή… εμπάθεια.

Ο Μελισσανίδης ξέρει αυτή την στιγμή που μιλάμε καλύτερα από τον καθένα τι έχει πάει άσχημα σε αυτή την ιστορία, έχει ξεκάθαρη άποψη για πρόσωπα και πράγματα, έχει ξεκάθαρη εικόνα για το αν ο Μοντανιέ ήταν τελικά ή όχι η κατάλληλη επιλογή. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως σώνει και ντε θα επιχειρήσει «χειρουργικές» παρεμβάσεις άμεσα, για να δημιουργήσει την εντύπωση πως κάποιος πληρώνει το μάρμαρο. Όχι, αν δεν είναι απόλυτα βέβαιος πως το ουσιαστικό συμφέρον της ΑΕΚ επιβάλλει κάτι τέτοιο.

Αυτό που θεωρώ σίγουρο, είναι πως ο Μελισσανίδης τώρα, θα βάλει πάνω από κάθε τι άλλο την ανάγκη να γίνουν οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν, όπως θεωρώ και σίγουρο πως ο ρόλος του πλέον θα είναι πολύ πιο ενεργός σε σχέση με τις τελευταίες εβδομάδες. Και όταν έρθει η ώρα να δούμε τι πιστεύει πως έχει πάει λάθος ως τώρα και ποιος φταίει, ας μην υπάρχει ανησυχία, θα το δούμε.

Σέβομαι απόλυτα τις απόψεις του καθενός, εκτός από τους εμπαθείς και τυφλωμένους, αλλά επιτρέψτε μου να σέβομαι και να ποντάρω περισσότερο στην άποψη, τα θέλω και τις δυνατότητες, αυτού που με την επιστροφή της ΑΕΚ στην κανονικότητα, την οδήγησε στην κατάκτηση ενός τίτλου και σε δυο εκπληκτικού μεγέθους σφαλιάρες σε αυτούς  που μέχρι πριν λίγους μήνες θεωρούσαμε ακλόνητο και ανέγγιχτο.

Αυτόν που …κοσμεί κάθε μέρα τα πρωτοσέλιδα των πραγματικών εχθρών της ΑΕΚ, που του προσάπτουν τα μύρια όσα και με κάθε τρόπο δείχνουν ότι τον φοβούνται και φοβούνται την δική του ΑΕΚ. Αυτόν που φοβούνται λοιπόν αυτοί, στηρίζω και εμπιστεύομαι προσωπικά. Και ο καθένας – και ας με συγχωρείτε- ας λέει ότι θέλει. Δεν έχω την απαίτηση από όλους να καταλαβαίνουν τι ακριβώς παίζεται. Κάποια στιγμή βέβαια θα δουν και οι τυφλοί, είναι μαθηματικά βέβαιο.

• ΑΕΚ
• Δημήτρης Μελισσανίδης
• μοντάνιε
• Μπάγεβιτς