Το τρομαγμένο βλέμμα είναι… ο δρόμος

Βλέποντας την Μπενφίκα σε αρκετά φετινά παιχνίδια της, έβλεπες μια «μηχανή παραγωγής ευκαιριών». Με αρκετά γκολ είναι η αλήθεια. Αλλά με άστατο τρόπο, δίχως συνοχή. Και εκεί ήταν το «παράθυρο» για την ΑΕΚ. Περίμενα λοιπόν στο ΟΑΚΑ η επιθετική μηχανή της Μπενφίκα να είναι κυρίαρχη στο ματς και η ομάδα του Ουζουνίδη να προσπαθεί να αντιδράσει. Όπως και στα 180 λεπτά με τον ΠΑΟΚ, μια καλή ελληνική ομάδα που κατατροπώθηκε στην Τούμπα μετά το 1-0.

Τελικά η Μπενφίκα φεύγει με μια νίκη-θρίλερ κόντρα στην πιο αδύναμη και άπειρη ομάδα του ομίλου της με MVP τον τερματοφύλακα της. Αυτό συγχωράτε με, αλλά λέει πολλά, πάρα πολλά.

Η ΑΕΚ βρέθηκε στην πόρτα της κόλασης όταν ο Μπάρκας απέκρουσε άτσαλα, ο Τσιγκρίνσκι ήταν εκτός θέσης και ο Μπακασέτας ξεχνούσε ότι μαρκάρει παίκτη. Το να έρθει 4αρα μέσα στην έδρα σου ήταν κοντά. Και αυτό θα ήταν «χτύπημα» πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Όμως η ΑΕΚ αποφάσισε να μην παραδοθεί. Με 0-2 στην πλάτη κόντρα στην Μπενφίκα που θα ήθελε και άλλα γκολ, μιας και αυτά μετρούν πολύ στον όμιλο, αποφάσισε να παίξει την μπάλα της. Επέμεινε πολύ στο πλάνο, πολύ αριστερά με Μάνταλο-Χουλτ, λιγότερο δεξιά με Μπακασέτα-Μπακάκη.

Και έβαλε την Μπενφίκα σε θέση άμυνας από το 20’ και μετά. Η αποβολή είναι απόρροια της εξυπνάδας του Πόνσε, που σε αυτά δεν μασάει και πάει και χώνεται και σε δύσκολες φάσεις. Στο β’ ημίχρονο περίμενα την Μπενφίκα να αντιδράσει και με 10 παίκτες, διότι σε αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει… κενό στο γήπεδο που δεν καλύπτεται. Αυτές οι ομάδες τρέχουν πολύ και έχουν μάθει να παίζουν κάτω από όλες τις συνθήκες. Η ΑΕΚ όμως επέμεινε στο πλάνο της με περισσότερη ενέργεια, τον κόσμο στην εξίσωση και έτσι άρχισε η κόλαση της Μπενφίκα και ο παράδεισος της ΑΕΚ.

Δεν ξεμύτησε μέτρο. Σέντρα και πίσω. Η Μπενφίκα, μην ξεχνάτε μιλάμε για την Μπενφίκα.

Δίπλα μου ένας Πορτογάλος δημοσιογράφος της «A’ Bola». Το βλέμμα του ανήσυχο παρά το 0-2. Ο Μάνταλος έβγαλε καταπληκτικά τον MVP της βραδιάς Χουλτ, αυτός πάρε-βάλε και έγινε το 1-2. Είχε δοθεί το έναυσμα της αντεπίθεσης. Άρχισε να χτυπά τα δάκτυλα του ανήσυχος ο Πορτογάλος δίπλα. Λίγα λεπτά μετά είδε και το 2-2. Το βλέμμα του πια ήταν τρομαγμένο από το πρωτοφανές ξέσπασμα σε χορτάρι και εξέδρες από τους «κιτρινόμαυρους».

Και αμέσως μετά πάλι… ΑΕΚ στην πίεση. Δεν ξεμύτησε η Μπενφίκα, δεν πήρε… θάρρος ο φίλος μου από την Λισαβόνα. Εκεί που έχασε 15 χρόνια από την ζωή του ήταν στην φάση του Κλωναρίδη που δεν έγινε το 3-2 της πιο απίστευτης ανατροπής ελληνικής ομάδας και ο Σεμέδο περπάτησε από το… σπίτι του στο χωριό του ανενόχλητος, ο Μπάρκας ήταν όσο χρειαζόταν εκτός θέσης και έγινε το 2-3.  Πανηγύρισε ο Πορτογάλος δίπλα και μέχρι τέλους ήταν αγχωμένος και νευρικός, διότι αυτό που είχε ζήσει η ομάδα επιπέδου Μπενφίκα, δεν το ζουν συχνά από ομάδες επιπέδου ΑΕΚ.

Η διαφορά είναι χαώδης, είναι τεράστια. Το επίπεδο… άλλο. Η ΑΕΚ κάνει υπέρβαση. Προσπάθησε να την κάνει και στην Ολλανδία, δεν της βγήκε στο β’ ημίχρονο. Στην έδρα της βρήκε περισσότερο κουράγιο μετά το 0-2. Έβαλε κάτω την μπάλα, είπε «θα παίξω όσο πάει και ας… πεθάνω». Τελεία. Και το έκανε. Όπως και στην Τούμπα. Σκληρές ήττες και οι δύο. Βγάζω έξω αυτή του Αγιαξ. Με ΠΑΟΚ και Μπενφίκα η ΑΕΚ ήταν καλύτερη στο γήπεδο, έκανε ευκαιρίες άγγιξε τη νίκη και τελικά έχασε.

Μέσα από τις ήττες θα βγει ξανά και το μέταλλο της ομάδας που χτίζει ο Ουζουνίδης. Μιας ομάδας με άλλη ταυτότητα.

Παίζει ποδόσφαιρο, δημιουργεί ευκαιρίες ανεξαρτήτου αντιπάλου και αποδεικνύει ότι παίζει τούτη τη στιγμή το καλύτερο ποδόσφαιρο στην χώρα. Φτάνει; Προφανώς και όχι. Η ήττα είναι ήττα. Σκληρό μάθημα όταν είσαι ο καλύτερος στο γήπεδο.

Η ΑΕΚ πληρώνει την ατυχία της, την δυστοκία της σε αρκετές φάσεις και τις αποφάσεις της διοίκησης να μην γεμίσει το ρόστερ όπως θα έπρεπε. Τα έχουμε πει, είναι κουραστικό και το κυριότερο: μέχρι την 1η Γενάρη δεν αλλάζει τίποτε.

Η ΑΕΚ άξιζε από αυτό το επικό 90λεπτο να πάρει… κάτι. Και δεν πήρε τίποτε. Παρά μόνο δύο σημαντικούς τραυματισμούς ενόψει Ολυμπιακού που μικραίνουν ακόμη περισσότερο το ρόστερ και κούραση αρκετή.

Ο Μάνταλος κάνει τα… πάντα στο γήπεδο, παίρνει το 70-80% από τις μπάλες της ΑΕΚ και προφανώς θα κάνει και λάθη. Εύκολα ή και εξεζητημένα. Ο Σιμόες μοιάζει… φρεναρισμένος. Εκεί θέλει ειδική διαχείριση. Χάρηκα πολύ για την top εμφάνιση Χουλτ και Γαλανόπουλου. Παιδιά που δεν μιλάνε πολύ και δουλεύουν πολύ. Δεν είναι στην βιτρίνα, αλλά έρχονται από πίσω. Η ΑΕΚ λειτουργεί ως σύνολο και όλοι προσφέρουν από κάτι.

Η ΑΕΚ διαθέτει μια τεράστια ικανότητα να τρομοκρατεί τον αντίπαλο με το ποδόσφαιρο της, με την ψυχή που καταθέτει. Το ένιωσε και ο ΠΑΟΚ και η Μπενφίκα και ας έχασε η Ενωση. Το ποδόσφαιρο στο τέλος ελπίζω να… μιλήσει και να πει την αλήθεια.

Την Κυριακή τα περιθώρια είναι… στενά. Δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα πλην της νίκης. Και για να μιλήσω ειλικρινά δεν βλέπω πως μπορεί αυτή η ΑΕΚ να μην κερδίσει αυτό το Ολυμπιακό. Με νέο «έγκλημα» της ΑΕΚ; Ε όχι δα…

Η ΑΕΚ έχει μπει στο σωστό δρόμο. Πολύ νωρίς παίζει αυτό το ποδόσφαιρο που θέλει. Αν το συνδυάσει και με αποτελέσματα και έρθουν και οι τραυματίες πίσω, τότε ο Πορτογάλος φίλος μου δημοσιογράφος θα είχε… τρομάξει δικαίως και όχι από μια εμφάνιση-φωτοβολίδα.

ΥΓ: Με σκορ 2-2 σε μια τέτοια κούρσα του Σεμέδο, παίκτη σχεδόν 2 μέτρων δεν γίνεται 6 παίκτες να τον κοιτούν να κάνει… παρέλαση.

ΥΓ1: Η ΑΕΚ έχασε μια μεγάλη νίκη από μία… πάσα. Αλλά προφανώς και δε θα στήσουμε στο απόσπασμα τον Κλωναρίδη. Το τι έκανε και τι δεν έκανε, το ξέρει καλύτερα ο ίδιος. Ποδόσφαιρο είναι με σφυγμούς και χτύπους της καρδιάς σε απίστευτα επίπεδα, όχι playstation.

• champions league
• ΑΕΚ
• Μπενφίκα