Το κυρίαρχο συναίσθημα του Μαρίνου…

Τον Μανόλο Χιμένεθ, κατάφερνα να τον ψυχολογώ αρκετά καλά, σε σημείο που στις συνεντεύξεις Τύπου πριν από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, καταλάβαινα πως θα τα πήγαινε, τόσο ο ίδιος, όσο και η ΑΕΚ, στον αγώνα της επόμενης μέρας.

Όταν ο Ισπανός κέρδιζε το άγχος του, ήταν χαρά Θεού, μέσα στην αισιοδοξία και στην αυτοπεποίθηση. Κι αυτό, το περνούσε και στους παίκτες, που προφανώς, τον ψυχολογούσαν καλύτερα από μένα (καθώς τον ζούσαν καθημερινά). Κι αυτομάτως, επηρεάζονταν και οι ίδιοι θετικά και έβγαινε αυτό μέσα στο ματς.

Όταν το άγχος επικρατούσε του Μανόλο, τον έβλεπες να εκνευρίζεται στη συνέντευξη Τύπου, να μην χαμογελά, κάποιες φορές αυτό οδηγούσε σε κάποια λανθασμένη επιλογή ενώ το στρες μεταδιδόταν και στους ποδοσφαιριστές του.

Τον Μαρίνο Ουζουνίδη, ομολογώ ότι δεν καταφέρνω να τον ψυχολογώ τόσο καλά. Δεν έχει άλλωστε τις ακραίες ψυχολογικές μεταπτώσεις του Χιμένεθ. Είναι πάντα ψύχραιμος, ισορροπημένος και πιο σταθερός ως χαρακτήρας. Στη σημερινή συνέντευξη Τύπου, έδωσε σε αρκετούς την εντύπωση ότι ήταν περισσότερο προβληματισμένος απ’ ότι συνήθως. Προσωπικά, νομίζω ότι το κυρίαρχο συναίσθημα δεν ήταν ο προβληματισμός, αλλά η στεναχώρια.

Μπορεί να κάνω και λάθος. Αλλά, έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για στεναχώρια και ότι πηγάζει από τον τραυματισμό του Λόπες. Κι όχι από τη σκοπιά του πως θα αντικατασταθεί, πως θα διαμορφώσει τα πλάνα του και τα λοιπά, αλλά από την καθαρά ανθρώπινη.

Η ΑΕΚ είναι μια οικογένεια, τα αποδυτήρια της είναι μια γροθιά και ο προπονητής που είναι ο «πατέρας» αυτής της οικογένειας, είδε ένα από τα παιδιά του, να τραυματίζεται σοβαρά, να κλαίει, να στεναχωριέται. Και θεωρώ ανθρώπινο να έχει επηρεαστεί, όπως και οι συμπαίκτες του.

Άλλωστε, όπως είπε και ο Σιμόες, το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να μιλήσει μαζί του και να του πει, ότι όλα τα παιδιά θα τα δώσουν όλα για να κερδίσουν την Μπενφίκα και να του αφιερώσουν τη νίκη.

Από εκεί και πέρα, ακόμα κι αν ήταν αγχωμένος ο Μαρίνος και πάλι λογικό είναι. Νομίζω ότι για την αυριανή αναμέτρηση, το μεγαλύτερο άγχος απ’ όλους, το έχει ο προπονητής. Οι 40.000 «Ενωσίτες» που θα πάνε στο γήπεδο και οι εκατοντάδες χιλιάδες που θα το δουν από την τηλεόραση, δεν έχουν λόγο για να τους πνίγει το άγχος. Όχι ότι την ώρα του ματς, δεν έρχεται αυτόματα. Δεδομένο είναι αυτό όταν παίζει η ΑΕΚ.

Αλλά, υπάρχει και επίγνωση της πραγματικότητας. Η ΑΕΚ, αν θέλει να κάνει την υπέρβαση στον όμιλο και να έχει ελπίδες για την 3^η θέση, θα πρέπει να κερδίσει αύριο. Ή έστω να μην χάσει. Αλλά, αν αυτό ισχύει μια φορά για την ΑΕΚ, για την Μπενφίκα ισχύει δέκα, αφού οι Πορτογάλοι είναι υποχρεωμένοι να περάσουν. Η «Ένωση» είναι το ισχυρό αουτσάιντερ κι ο κόσμος της, το ξέρει αυτό. Κι αυτό που θέλει να δει είναι μάχη μέχρις εσχάτων. Έχω τη σιγουριά ότι αυτό θα γίνει, αλλά και το ένστικτο ότι θα έχουμε και θετικό αποτέλεσμα.

Όσοι το σκέφτεστε ακόμα, πάρτε εισιτήριο κι ελάτε αύριο στο ΟΑΚΑ! Οι Πρωταθλητές παίζουν στ’ αστέρια!

Υ.Γ.: Υπάρχει βέβαια κι αυτή η μερίδα του κόσμου, που θαρρείς ότι… τρέφεται με την γκρίνια, τη μιζέρια, την ισοπέδωση. Δεν ξέρω αν υπήρχαν σε τέτοιο βαθμό και στην προ-facebook εποχή. Αλλά, ακόμα κι αν υπήρχαν, τουλάχιστον δεν βλέπαμε τα ισοπεδωτικά τους σχόλια. Σκεφτόμουν, λοιπόν, τι θα γινόταν το βράδυ της Κυριακής, αν η ΑΕΚ ήταν είτε στη θέση του ΠΑΟΚ, είτε στη θέση του ΟΣΦΠ στο ίδιο ματς που έγινε στο Φάληρο! Αν, λοιπόν, ήταν στη θέση του ΠΑΟΚ και κέρδιζε χωρίς να κάνει ευκαιρία και με τέτοιο αυτογκόλ, όσοι χαιρόμασταν για τη νίκη, θα μας έλεγαν ότι θα πρέπει να ντρεπόμαστε να πανηγυρίζουμε τέτοιες νίκες, ότι μας πάτησε ο ΟΣΦΠ και τι να το κάνουμε που κερδίσαμε, καλύτερα να χάναμε, που πάμε με αυτή την ομάδα, ότι σημασία δεν έχει απλά να νικάς αλλά να παίζεις και καλή μπάλα και τα συναφή… Αν ήταν η ΑΕΚ στη θέση του ΟΣΦΠ και έχανε με αυτό τον τρόπο, τότε πάλι όσοι τολμούσαμε να σχολιάσουμε ότι η ομάδα ήταν καλύτερη κι έχασε από ατυχία, πάλι θα έπρεπε να ντρεπόμαστε αφού… τι να το κάνεις που έχασες τις ευκαιρίες και γκολ δεν έβαλες, τι να το κάνεις που έπαιξες καλή μπάλα αφού το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, ο αντίπαλος έχει ποιότητα και κέρδισε, εμείς δεν έχουμε φορ γι’ αυτό δεν βάλαμε γκολ και τα συναφή. Κοινός παρονομαστής θα ήταν ότι καλύπτουμε τα χάλια της ομάδας (νικήτριας ή ηττημένης, δεν θα είχε σημασία). Το τι θα γραφόταν και θα ακουγόταν δε, αν στη θέση του Γιαννιώτη και του Βούκοβιτς, ήταν π.χ. ο Μπάρκας και ο Οικονόμου, το αφήνω στη… φαντασία σας. Σα να τα βλέπω όλα μπροστά μου, σα να τ’ ακούω και μόνο που τα φαντάζομαι, με πιάνει… σύγκρυο!

Υ.Γ.2.: Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Και δεν αποτελούν εξαίρεση, τα ποδοσφαιρικά… νομίσματα. Ο ΠΑΟΚ έχει πετύχει το «5 στα 5» στο πρωτάθλημα. Αυτή είναι η μια όψη. Η άλλη αφορά στον τρόπο. Αφήνω στην άκρη, την αλλοίωση αποτελέσματος στο ματς με τον Αστέρα από το πέναλτι του Πρίγιοβιτς. Πάμε στις τελικές των αντιπάλων του ΠΑΟΚ. Ο Αστέρας, του έκανε στην Τούμπα, 10 τελικές. Ο Πανιώνιος, του έκανε 11 τελικές. Ο ΟΦΗ, του έκανε 6 τελικές. Η ΑΕΚ, του έκανε 13 τελικές και ο ΟΣΦΠ του έκανε 23 τελικές. Μιλάμε, για 63 τελικές σε 5 ματς, που σημαίνει 12,6 ανά ματς, με τον ΠΑΟΚ να έχει δεχτεί μόλις ένα γκολ, κι αυτό από τον ΟΦΗ, που του έκανε τις λιγότερες! Δηλαδή, στα άλλα 4 ματς, οι αντίπαλοι του έκαναν 57 τελικές χωρίς να σκοράρουν! Και η Τσέλσι, του έκανε 22 τελικές και πέτυχε ένα γκολ! Μιλάμε πραγματικά, για τον ορισμό αυτού που λέμε «έχει άστρο». Αλλά, όλα αυτά που ανέφερα για τη δεύτερη όψη του νομίσματος, δεν έχουν την παραμικρή σημασία μπροστά στην πρώτη, που γράφει «5 στα 5». Για να ξέρουμε, τι λέμε…

• ΑΕΚ
• λόπες
• Μπενφίκα
• ολυμπιακός
• Ουζουνίδης
• ΠΑΟΚ
• Σιμόες