Το… γυαλισμένο μάτι και η λάθος συζήτηση για του… χρόνου!

Το… γυαλισμένο μάτι και η λάθος συζήτηση για του… χρόνου!
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Καλή Χρονιά κι από μένα, με υγεία για όλο τον κόσμο! Υγεία, ανθρωπιά και περισσότερη αλληλεγγύη, γιατί μόνο έτσι κερδίζονται οι μάχες. Και τα χρόνια που ζούμε είναι πολύ δύσκολα, για να τα παλεύουμε διχασμένοι.

Κι όσοι έχουμε την τύχη να πορευόμαστε με την ΑΕΚ στην καρδιά μας, δεν έχουμε το δικαίωμα να λησμονούμε πως κερδίζονται οι μάχες. Να λοιπόν τι εύχομαι και για την ομάδα για το νέο έτος. Αυτό που θαύμασα και που συγκινούσε νομίζω, τις ψυχές όλων μας, στο πρώτο μισό του 2018 και που μας έλειψε τους τελευταίους μήνες.

Αυτή την κάψα, αυτή τη σπίθα, αυτό τον ορισμό του «δεν εγκαταλείπω ποτέ», που έβγαζε η ομάδα και που το μετέφερε σε όλους μας. Έτσι, έγραψε ιστορία. Και καθόμαστε και μπαίνουμε στη διαδικασία αγωνιστικών αναλύσεων και συγκρίσεων για συστήματα, για τακτικές, για πρόσωπα και για σχήματα.

Μα, το πιο βασικό στοιχείο ήταν το αετίσιο βλέμμα, το μάτι που γυάλιζε στους πάντες μέσα στην ομάδα. Αυτό που τρόμαζε κάθε αντίπαλο, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Γι’ αυτό έμεινε αήττητη η ΑΕΚ για ένα χρόνο. Και τη μοναδική φορά που έλειψε, δηλαδή στον τελικό του Κυπέλλου, όταν η ομάδα είχε… ξεμείνει στους πανηγυρισμούς και είχε… αδειάσει, δικαίως επήλθε η ήττα.

Αλλά μήπως και στις αρχές της νέας σεζόν, αυτό δεν συνέβη; Με αγωνιστική και ψυχική υπέρβαση κόντρα σε τρομερές ατυχίες, ήρθε η πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Επειδή το ήθελαν όλοι σαν τρελοί. Και μετά, ξανά… άδειασμα.

Υπεραπαραίτητες οι μεταγραφικές προσθήκες τύπου Κρστίτσιτς, αλλά δεν θα έχουν καμία ουσία, αν η ΑΕΚ δεν ξαναβρεί το χαμένο της πάθος, τη χαμένη της κάψα. Ο Λιβάγια σκόραρε πέρυσι στη Λεωφόρο στο 95’ επειδή νωρίτερα, ο Βράνιες είχε βάλει το κεφάλι του, εκεί που άλλοι δεν βάζουν ούτε τα πόδια τους, δηλαδή σε υψωμένο πόδι αντιπάλου.

Θυμηθείτε τρεξίματα, θυμηθείτε αντιδράσεις, θυμηθείτε πανηγυρισμούς. Θυμηθείτε τη στιγμή που ο Μάνταλος έκανε το σταυρό του, καταλαβαίνοντας ότι είχε πάθει ρήξη χιαστού.

Και την έπαθε σε μια υπερέκταση του ποδιού του στο κέντρο του γηπέδου, χάρη στην οποία, η ΑΕΚ κράτησε την μπάλα, που έφτασε στον Αραούχο κι έγινε το 0-1, στο πρώτο μεγάλο σημάδι τίτλου. Και φέτος, ο ίδιος άνθρωπος, δηλαδή ο αρχηγός, έχει παρατήσει καίριες φάσεις επειδή είτε φοβήθηκε, είτε δεν τις πίστεψε, είτε και τα δύο.

Αυτή, λοιπόν, είναι η βασική διαφορά. Να ξαναβρεί η ΑΕΚ, αυτή την κάψα, αυτή την αποφασιστικότητα για μάχη. Και ξέρετε κάτι; Αυτά τα στοιχεία, αυτή η διάθεση, αυτή η νοοτροπία και αυτό το οικογενειακό κλίμα, δεν… έφτιαχνε μόνο τον φίλαθλο κόσμο της ΑΕΚ και το ζήλευαν μέχρι και οι οπαδοί των άλλων ομάδων.

«Έφτιαχνε» πρώτους απ’ όλους, τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Θυμάμαι μετά από παιχνίδια της ΑΕΚ στην Επαρχία, να πιάνω κουβέντα με παίκτες με πολλές εμπειρίες από μεγάλα πρωταθλήματα και με πλούσια καριέρα και να μου λένε ότι αυτό το κλίμα είναι το «Α» και το «Ω» και πως σπάνια έως ποτέ, το συναντάς σε ομάδα.

Είδα και πως αποχαιρέτισαν το 2018 και πως υποδέχτηκαν το 2019, μέλη της ΑΕΚ που έφτασε στην κορυφή και έβγαλε δεκάδες χιλιάδες κόσμου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Αραούχο με την κούπα του πρωταθλητή, ο Βράνιες φορώντας φανέλα της ΑΕΚ, ο Μπακασέτας που πραγματικά με συγκίνησε και όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας, από τον Λιβάγια, τον Μάνταλο, τον Μπάρκα και τον Μπακάκη μέχρι τον Γαλανόπουλο, τον Χουλτ, τον Μοράν, τον Γιούση, τον Γιαννούτσο.

Πάμε τώρα και σε κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Παρά το γεγονός ότι αρκετά από τα παιδιά που κατέκτησαν το περσινό πρωτάθλημα, βρίσκονται ακόμα στην ΑΕΚ, είναι εδώ και καιρό δεδομένο ότι ο κύκλος αυτής της ομάδας αποφασίστηκε να κλείσει. Κι από τη στιγμή που αποφασίστηκε να υπάρξει μια μετάβαση σε κάτι νέο, ήταν λογικό να στοιχίσει αυτό αγωνιστικά και να υπάρξει και αγωνιστική κρίση.

Άλλο όμως αυτό, που επαναλαμβάνω ότι είναι λογικό και κατανοητό σε ένα βαθμό και άλλο αυτή η συζήτηση που παρατηρώ ότι αντί να μειώνεται, εντείνεται όσο περνάει ο καιρός, εντός και γύρω από τη ΑΕΚ. Αναφέρομαι στη συζήτηση, που αφορά στο ότι η ΑΕΚ κοιτάει και την επόμενη σεζόν.

Αυτό φυσικά είναι αυτονόητο για κάθε μεγάλη ομάδα, που οφείλει να είναι οργανωμένη και για την επόμενη αγωνιστική σεζόν. Αλλά, όταν συζητιέται συνεχώς και έντονα, ελλοχεύει ο κίνδυνος να φύγει από τη φράση «κοιτάει και την επόμενη σεζόν», η λέξη «και».

Η ΑΕΚ μέσα στην τελευταία πενταετία, φτάνοντας από το απόλυτο μηδέν στην κορυφή, κατάφερε και να κερδίσει νέους οπαδούς και να γεννήσει νέους οπαδούς. Κάτι που το είχε πολύ μεγάλη ανάγκη, ύστερα από την πολύ δύσκολη έως και μαύρη εικοσαετία, τόσο για την ίδια, όσο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η ΑΕΚ όμως, όπως και κάθε μεγάλο κλαμπ, έχει συνέχεια. Και δεν εννοώ συνέχεια, την υποχρέωση να σαρώνει πρωταθλήματα. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχει ποτέ σε ένα μεγάλο κλαμπ, συμβιβασμός ή «δεν πειράζει», όχι για να πάει στράφι μια σεζόν αλλά ούτε καν ένα φιλικό παιχνίδι.

Η όλη κουβέντα, λοιπόν, για την επόμενη σεζόν, είναι και λάθος και επικίνδυνη. Επιτρέψτε μου επίσης να καταγράψω τον προβληματισμό μου για το κατά πόσον είναι η ΑΕΚ σε θέση και σε ετοιμότητα προκειμένου να μπορεί να προγραμματίσει την επόμενη αγωνιστική σεζόν, από τώρα. Κι εξηγούμαι…

Μπορεί κανείς, εντός ή γύρω από την ΑΕΚ, να πει με σιγουριά αυτή τη στιγμή, ποιος θα είναι ο προπονητής της επόμενης σεζόν; Μπορεί κανείς, εντός ή γύρω από την ΑΕΚ, να εκτιμήσει από ποια αγωνιστική φιλοσοφία θα διακατέχεται η ΑΕΚ της επόμενης σεζόν;

Μπορεί κανείς, εντός ή γύρω από την ΑΕΚ να διέπεται από βεβαιότητα για αποτελεσματικό μεταγραφικό σκάουτινγκ ενόψει της επόμενης σεζόν; Μπορεί κανείς, εντός ή γύρω από την ΑΕΚ να αισθάνεται ότι θα παρθούν από τώρα, με δυναμισμό και με αποφασιστικότητα (και δεν εννοώ από την κορυφή της διοικητικής ηγεσίας) αποφάσεις για την επόμενη σεζόν;

Σε αυτό που πρέπει να σταθούμε τώρα είναι στο ότι έχει φύγει μόνο η μισή σεζόν 2018-2019 και απομένει η άλλη μισή. Υπάρχουν στόχοι σημαντικότατοι, υπάρχει τρόπαιο που σαφώς και η ΑΕΚ οφείλει να το διεκδικήσει, υπάρχουν απέναντί της ομάδες-εχθροί που προκαλούν και προσβάλλουν και θα πρέπει να τιμωρηθούν όταν βρεθούν απέναντί της.

Ο Κρστίτσιτς αποτέλεσε μια εξαιρετική αρχή για να καλυφθούν τα κενά και έγινε από την ΑΕΚ – αλλά και από τον ίδιο – ότι ήταν δυνατό ώστε να έρθει από τώρα και να ενισχύσει και να βοηθήσει την ομάδα και στους φετινούς της στόχους.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ορθώς τέθηκε στην… pole position, από τη διοικητική και τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ, η άμεση απόκτηση ενός εξτρέμ ανάλογου επιπέδου. Να έχεις τον Μπογέ στο ένα άκρο, να έχεις μια «σφαίρα» και από το άλλο άκρο, να σταματήσουν οι… αλχημείες, να παίζει ο Μάνταλος «δεκάρι» κι όταν δεν είναι καλός, να μην παίζει καθόλου, όπως το ίδιο ισχύει βέβαια για όλους τους παίκτες.

Αποφάσισε η ΑΕΚ να αλλάξει, να κλείσει τον προηγούμενο σπουδαίο και πετυχημένο κύκλο και να ανοίξει νέο. Ε, αυτός ο νέος κύκλος, δεν μπορεί να ανοίξει μόνο με τον Κρστίτσιτς, ούτε με την ανακύκλωση μιας εντελώς ανούσιας και σίγουρα αμφίβολης για τα αποτελέσματά της, συζήτησης για την ομάδα της επόμενης σεζόν… Για να πας άλλωστε στην επόμενη σεζόν με αξιώσεις, θα πρέπει να ολοκληρώσεις αυτή ομαλά και ως κανονική ΑΕΚ. Και μάλιστα μιας ΑΕΚ πρωταθλήτριας.

Ως εκ τούτου και για να ανακεφαλαιώνουμε, να ολοκληρωθεί η ενίσχυση του ρόστερ που ξεκίνησε πολύ καλά με τον Κρστίτσιτς, να δουν οι πάντες εντός ομάδας πως θα… γυαλίσει ξανά το μάτι τους και να σταματήσει η επικίνδυνη κουβέντα για του… χρόνου! Ο προηγούμενος κύκλος έκλεισε, δεν διαχειρίστηκε καλά αλλά έστω και δύσκολα, δικαιολογήθηκε. Ο νέος κύκλος όμως, δεν θα ανοίξει το ερχόμενο καλοκαίρι. Γιατί πολύ απλά, έχει ήδη ανοίξει!

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X