Το πρωτάθλημα ζωής, η ΑΕΚ το πήρε όταν αποφάσισε να μπει ο Μελισσανίδης

Το πρωτάθλημα ζωής, η ΑΕΚ το πήρε όταν αποφάσισε να μπει ο Μελισσανίδης
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Σήμερα κατάλαβα πως μπορεί από νομικής πλευράς ο ΠΑΟΚ να είχε χειρότερη απόδοση κι από τα τελευταία του πέντε ματς στο πρωτάθλημα με αντίπαλο την ΑΕΚ, ωστόσο επικοινωνιακά μας είχε παγιδέψει.

Είχε καταφέρει για μια τόσο προφανή υπόθεση, να μας κρατάει ψυχολογικά «ομήρους», με την αμφιβολία μήπως και γίνει κανένα παλαβό, με όλα όσα ακούγονταν. Και συνέβαιναν, σε μεγάλο βαθμό.

Το κατάλαβα από το μέγεθος της ψυχολογικής απελευθέρωσης που ένιωσα στο άκουσμα της απόφασης.

Πέρασα κι εγώ μια όμορφη βραδιά στο ΟΑΚΑ την Κυριακή, αλλά είναι αλήθεια πως υπήρχε κάτι που… με κρατούσε. Αυτή η αμφιβολία που έλεγα και πιο πάνω.

Να έχει μπει ο άλλος με το πιστόλι για να αλλάξει την απόφαση του διαιτητή και να σε έχουν τα πειθαρχικά όργανα του ποδοσφαίρου 45 μέρες να προσπαθείς να αποδείξεις πως δεν είσαι εσύ ο υπαίτιος. Περάσαμε μια σουρεαλιστική κατάσταση, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Βοήθησε όμως και σε κάποια πράγματα. Όπως είπα και την άλλη φορά εδώ, βοήθησε στο να μειωθεί ο βαθμός της αφέλειας του ΑΕΚτζή. Λειτούργησε συσπειρωτικά το μέγεθος της πρόκλησης. Εν τέλει, αυτό το πρώτο πρωτάθλημα μετά το 1994, αφήνει πίσω του ψυχολογικά ίχνη πολύ δυνατά.

Το κυριότερο είναι πως ήμασταν πεισμένοι για δύο πράγματα. Πρώτον για το απόλυτο δίκαιο της ΑΕΚ, που μόνο στην Γερμανία της εποχής του Χίτλερ θα μπορούσε να αμφισβητηθεί. Δεύτερον, για το ότι η ομάδα που είχε το δίκαιο στη συγκεκριμένη υπόθεση, ήταν και η καλύτερη ομάδα εντός των γηπέδων και το είχε αποδείξει με κάθε δυνατό τρόπο και σε κάθε δυνατή συνθήκη.

Νομίζω αυτά τα δύο στοιχεία έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στον φανατισμό με τον οποίο όλοι οι ΑΕΚτζήδες αντέδρασαν σε αυτή τη βρώμικη, την χυδαία πολλές φορές επίθεση. Που πήρε εκφράσεις ακραία προσβλητικές για τον σύλλογο και τον κόσμο της, που γίνονταν ακόμη πιο εξοργιστικές, αν σκεφτείς την προσωπικότητα και το επίπεδο κάποιων από τους φορείς τους.

Δεν θέλω να λέω «εμείς είμαστε έτσι…», αλλά ρε παιδιά, το επίπεδο παιδείας που συνόδευε τις πιο προσβλητικές από τις επιθέσεις που δέχτηκε η ΑΕΚ, ήταν θλιβερό.

Από σήμερα λοιπόν ζούμε κανονικά… την εφήμερη χαρά, αν και ο μοναδικός που μέχρι την ώρα που γράφω δεν έχει βγει να πει μια κουβέντα για την κατάκτηση του τίτλου, είναι ο εφευρέτης του όρου. Δεν πειράζει όμως. Έπαιξε κι αυτός σημαντικό ρόλο σε ένα μεγάλο κομμάτι από αυτά τα 24 χρόνια, με τα υπέρ και τα κατά του, στο να υπάρχουν σημεία αναφοράς, για όσους παρ’ όλες τις δυσκολίες, επέμεναν να στηρίζουν την ΑΕΚ.

Άλλοι βέβαια, έκαναν πολύ περισσότερα. Ανέλαβαν ένα μεγάλο φορτίο στην πιο δύσκολη στιγμή της ΑΕΚ. Και η διαφορά ήταν πως αυτοί το έφεραν σε πέρας.

Δεν κατακρίνω κανέναν, πιστέψτε με. Όλοι όσοι προσπάθησαν στο παρελθόν ήθελαν να καταφέρουν το ίδιο. Αλλά η τελευταία πενταετία μας βοήθησε να καταλάβουμε πολύ καλά, πως άλλο το θέλω, άλλο το μπορώ. Το «μπορώ» το ζήσαμε μετά το 2013 και συνεχίζουμε να το ζούμε ακόμη.

Ανέλαβαν επίσης το φορτίο, να  καταφέρουν η ΑΕΚ από  το να συνεχίσει να υπάρχει μέσα από πρόσωπα – σημεία αναφοράς, να γίνει και πάλι η ίδια το σημείο αναφοράς. Κι αυτό ζούμε σήμερα, αυτό είναι το επίτευγμα του Δημήτρη Μελισσανίδη.

Η ΑΕΚ μετά από 24 χρόνια δεν είναι απλά και πάλι η πρωταθλήτρια Ελλάδας. Είναι το σημείο αναφοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ως σύνολο, ως ένας οργανισμός σε όλα του τα επίπεδα και με όλα τα πρόσωπα που τον αποτελούν.

Όλοι θέλουν να δώσουν απαντήσεις στην ΑΕΚ. Όλοι θέλουν να κάνουν… την ΑΕΚ να πονέσει. Κανείς δεν μιλάει για το «Χ» πρόσωπο από την ΑΕΚ αποκλειστικά. Όλοι μιλούν και ζηλεύουν την ΑΕΚ όλη. Αυτό που είναι σήμερα η ΑΕΚ. Θα γράψω τόσες φορές την λέξη ΑΕΚ, που θα με ζηλέψει ο Γιώργος Μίνος.

Το πρωτάθλημα για το οποίο όλοι σήμερα χαιρόμαστε, προσωπικά είχα αρχίσει να αισθάνομαι πως το κατακτά η ΑΕΚ, από τις αρχές του καλοκαιριού του 2013.

Υπάρχουν …πολλά πρωταθλήματα που κατακτήθηκαν μέσα σε αυτή την πενταετία, την χαρά για τα οποία την μοιράστηκαν μεταξύ τους πολύ λίγοι άνθρωποι.

Μπορεί το μαγικό 2018 να είναι η κορύφωση, να είναι η στιγμή που βγαίνουν όλα στον αφρό, που αυτοί οι τίτλοι αποτυπώνονται σε κούπες και φιέστες, αλλά κι αυτοί που θα μείνουν πάντα στην αφάνεια, έχουν την μεγάλη τους σημασία και οδήγησαν σε αυτό που ζούμε σήμερα.

Μεγάλες αγωνίες, μεγάλες παγίδες, μεγάλες δοκιμασίες, μεγάλα άγχη, που τα αντιμετώπισαν και τα διαχειρίστηκαν ελάχιστοι άνθρωποι, με σημείο αναφοράς και πρώτο τον ίδιο τον Μελισσανίδη.

Στιγμές που τα πάντα παίζονταν στην κόψη του ξυραφιού, κρίνονταν από τις ενέργειες και την ικανότητα ενός ή δύο ανθρώπων, ενώ οι πολλοί δεν έπαιρναν χαμπάρι κι ασκούσαν κριτική.

Σε ένα περιβάλλον απίστευτα ανταγωνιστικό, με δυνάμεις ισχυρές απέναντι στην προσπάθεια της ΑΕΚ να κυριαρχήσει ξανά. Με …ενέδρες παντού, με τίποτε να μην είναι όπως φαίνεται. Οι μεγάλες νίκες, οι τίτλοι που κατακτήθηκαν πρώτα σε αυτά τα μέτωπα, οδήγησαν και σε αυτούς που έρχονται σήμερα και τους βλέπουν και τους νιώθουν και τους πανηγυρίζουν όλοι.

Απλά η αλήθεια είναι μία. Απρίλη με Μάη του 2013, κρίθηκε η τύχη της ΑΕΚ. Από την απόφαση ενός και μόνο ανθρώπου, για το αν θα μπει ξανά στην διαδικασία ή όχι. Είναι τόσο ωμό όσο ακούγεται. Η ΑΕΚ απείχε μια… ανάσα, από το να περάσει σε καφενειακό επίπεδο για χρόνια, μετά την καταστροφή του υποβιβασμού.

Παρά τις τόσες ασυναρτησίες που έχουν ακουστεί, ποτέ δεν ήταν προφανές πως ο Μελισσανίδης θα έκανε την κίνηση. Ούτε για τον ίδιο, πολύ περισσότερο για τους γύρω του. Και οι αποφάσεις πάρθηκαν μετά τις τραγικές στιγμές με τον Πανθρακικό και στο Περιστέρι.

Ακόμη και σήμερα, δεν είμαι σίγουρος αν ο Μελισσανίδης ήθελε να έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε να νιώσει πως ήρθε η ώρα να μπει μπροστά. Γιατί ήξερε καλύτερα από τον καθένα, πως το έργο ήταν τιτάνιο. Από αυτά που ακόμη κι ανθρώπους σαν εκείνον, τους βάζουν σε σκέψεις για το αν μπορεί να το φέρει βόλτα. Και γι’ αυτό γελάω με τις αθλιότητες που έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί. Γιατί για γέλια είναι.

Αλλά ξέρετε κάτι; Ακόμη κι αλήθεια να είναι, ακόμη δηλαδή κι αν ο Μελισσανίδης είχε μεθοδεύσει την καταστροφή της ΑΕΚ κι όχι αυτοί που πραγματικά την έφεραν… Ακόμη κι έτσι, αν υπήρχε ένας άνθρωπος και μια προοπτική που να άξιζε τον κόπο να του πεις «προχώρα, αφού έτσι θέλεις κατέστρεψε τα πάντα κι ανέλαβε το χτίσιμο από την αρχή», αυτός θα ήταν.

Δυστυχώς όμως για τους γραφικούς, την καταστροφή της ΑΕΚ δεν την μεθόδευσε κανένας, αλλά την προκάλεσαν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι με τις τραγικές επιλογές και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις περιστάσεις που βρήκαν μπροστά τους.

Ειδικά τις εποχές που ήταν όλα υπέρ τους, όλα θετικά και θα μπορούσαν να κάνουν παπάδες. Γιατί τότε μπήκαν τα θεμέλια για την καταστροφή του 2013. Τότε μπήκε σε μια σειρά η καταστροφή και απλά ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του 2013.

Μετά από αυτό, όλα εξελίχθηκαν και κρίθηκαν μέσα σε διάστημα πολύ λίγων ημερών, μέσα στο οποίο πάρθηκαν προσωπικές αποφάσεις, που αποδείχθηκαν οι κρισιμότερες στην νεώτερη ιστορία της ΑΕΚ.

Όλα παίζονταν σε μια κλωστή. Γιατί μέσα στην γενική θολούρα που δικαιολογημένα υπήρχε, ο Μελισσανίδης αποστασιοποιημένος ως τότε, είχε το καθαρό μυαλό να καταλάβει τι σήμαινε η απόφαση να εμπλακεί ξανά. Και πόσο μεγάλο ήταν το φορτίο που θα αναλάμβανε.

Μπορεί το μέγεθος της ΑΕΚ και το δικό του, να ήταν μεγάλες εγγυήσεις για το ξεκίνημα από τα κάτω, αλλά δεν εξασφάλιζαν τίποτε, δεδομένων των απαιτήσεων που υπήρχαν και του μεγάλου χάσματος που είχαν να καλύψουν ο ίδιος και η ΑΕΚ. Και που; Μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτα ελεγχόμενο από το σύστημα του ΟΣΦΠ.

Η απόφαση δεν ήταν εύκολη, αλλά τελικά την πήρε και το ευτύχημα για την ΑΕΚ, ήταν πως την πήρε αυτός που ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να φέρει αποτελέσματα τόσο γρήγορα. Να έχει δηλαδή την ΑΕΚ πρώτη δύναμη στην Ελλάδα σήμερα, Απρίλη του 2018 και με το νέο της γήπεδο να χτίζεται… εκεί που  δεν γινόταν.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X