Στη σημερινή ΑΕΚ δεν επιτρέπεται να μιλάμε για «κατάρρευση» και «διάλυση»

Χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ, το μυαλό γύρισε χρόνια πίσω. Σε κλίμα και καταστάσεις στην κερκίδα, που μέχρι πρόσφατα μας φαίνονταν μακρινή κακή ανάμνηση.

Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η ΑΕΚ χθες το βράδυ «πόνεσε», «τραυματίστηκε» πολύ. Δόθηκε τροφή να την συζητάει όλη η Ευρώπη για τους λάθος λόγους.

Σε ένα γήπεδο με λίγο κόσμο για αγώνα Champions League ( όχι όμως και υπεροβολικά λίγο, όταν έχουμε 23 χιλιάδες εισιτήρια, για να ξέρουμε και τι λέμε) με βαθμολογική σημασία, ήρθε κι έδεσε η κατάπτυστη εικόνα με τις ρίψεις φωτοβολίδων και τα αντικείμενα και φυσικά το στιγμιότυπο με την έκρηξη της μολότοφ, που παίζει παντού.

Ανεξάρτητα αν τα ξεκίνησαν και συμμετείχαν το ίδιο κι από την εξέδρα του Άγιαξ.

Με …κερασάκι στην τούρτα και την εικόνα μιας ομάδας που δεν μπορεί για ένα ακόμη ματς να κάνει τίποτε παραγωγικό στο γήπεδο, συμπληρώνεται το σκηνικό.

Μιας ομάδας, ενός οργανισμού, που όποιος τρίτος το δει ψυχρά, ίσως και να αναρωτιέται πως βρέθηκε να παίζει χθες βράδυ για την συγκεκριμένη διοργάνωση. Ναι, μη μας φαίνεται πολύ αυτό. Δεν είναι αναγκασμένοι όλοι να το βλέπουν από το δικό μας πρίσμα μέσα..

Είναι άδικο αυτό για την ΑΕΚ. Είναι άδικο για όλη την προηγούμενη πενταετία, είναι άδικο για την κορύφωση της εκπληκτικής προόδου αυτής της ομάδας μέχρι το τέλος του περασμένου Αυγούστου.

Είναι άδικο για τις στιγμές που μας έχει χαρίσει όλο τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Είναι άδικο για τις τρομερές προϋποθέσεις που δημιουργήθηκαν.

Είναι άδικο, αλλά είναι αλήθεια. Όλο αυτό μοιάζει να έχει γκρεμιστεί, μοιάζει να διαλύεται μέσα σε δυο τρεις μήνες. Αυτά που ζει η ΑΕΚ το τελευταίο διάστημα, παραπέμπουν σε κατάρρευση – διάλυση.

Φυσικά δεν είναι έτσι Γιατί η σημερινή ΑΕΚ έχει αρχή, μέση, τέλος, έχει μια ισχυρή διοικητική βάση. Αλλά αυτό πρέπει να μας προβληματίσει ακόμη περισσότερο.

Το γεγονός δηλαδή πως ενώ είναι έτσι, πως ενώ όλοι γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει κίνδυνος κατρακύλας σε περιόδους απαξίωσης όπως αυτές πριν από το 2013, παρόλα αυτά ζούμε στιγμές που ενστικτωδώς μας φέρνουν στον νου τις λέξεις «κατάρρευση» και «διάλυση».

Κι αν πρέπει να προβληματίσει εμάς, πολύ περισσότερο πρέπει να προβληματίσει όσους έχουν ντε φάκτο την δυνατότητα, αλλά και την ευθύνη, να βρουν την νέα αφετηρία.

Φυσικά κι όλα αυτά είναι πέρα από το αποτέλεσμα ενός αγώνα Champions League, με έναν αντίπαλο ασύγκριτα ανώτερο σου. Δεν πηγάζουν από αυτό. Πηγάζουν από τον τρόπο που βιώνει αυτή την κρίση την πολύπλευρη η ΑΕΚ. Κι από τον τρόπο που εκφράζεται.

Σε αγώνα Champions League κι ενώ ήδη το έχεις πληρώσει ακριβά, να γίνεσαι έρμαιο 100 κουκουλοφόρων, είναι πολύ. Είναι βαρύ, είναι απαράδεκτο, δεν έχει λόγο πλέον να το ανέχεται ο μέσος φίλαθλος της ΑΕΚ.

Κι επειδή δεν μπορούν αυτοί να αντιμετωπίσουν τους κουκουλοφόρους, φυσικά θα κάτσουν, ακόμη περισσότεροι απ’όσους το κάνουν ήδη, στο σπιτάκι τους.

Άλλωστε και η ομάδα πλέον δεν τους δίνει και κανένα ιδιαίτερο λόγο να μπουν στην διαδικασία, γνωρίζοντας πως ενδεχομένως θα πρέπει να υποστούν και τις καφρίλες.

Στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, η κατάσταση έχει φτάσει στην ουσία στο μη περαιτέρω, απλά κάνουμε σα να μη συμβαίνει.

Χθες βράδυ, παρουσιάστηκε στο γήπεδο μια ομάδα, σίγουρα και επηρεασμένη από το όλο κλίμα και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αλλά σίγουρα και σε κακή αγωνιστική κατάσταση.

Μια ομάδα που δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω στο γήπεδο, από το να προσπαθεί να εμποδίσει τον Άγιαξ, που για το μεγαλύτερο διάστημα του ματς, επίσης δεν έπιασε κάποιον σούπερ ρυθμό.

Η ΑΕΚ την όποια ψυχολογία και πίστη πως μπορούσε να κάνει κάτι, την βρήκε μέσα στο γήπεδο, από την εξέλιξη του ματς και κυρίως βέβαια από το γεγονός πως έφτασε στα δύο τρίτα του παιχνιδιού, χωρίς να δεχθεί γκολ και χωρίς να έχει χάσει τίποτε τρομερές ευκαιρίες ο Άγιαξ.

Σε εκείνο το σημείο του παιχνιδιού, ήρθε μια ακόμη κακή πέστε τη, ανόητη πέστε τη, στιγμή του Λιβάγια και τελείωσε το ματς.

Αλλά είπα και πριν, πρέπει να βλέπουμε την αλήθεια. Η αλήθεια ήταν πως αυτή η στιγμή ήρθε σε ένα σημείο που για έναν προπονητή με καθαρό μυαλό και σωστό διάβασμα της εξέλιξης εντός γηπέδου, το βασικό ερώτημα έπρεπε να ήταν, το πως θα μπορούσε να αξιοποιήσει το γεγονός πως είχε φτάσει στο 65΄με 0-0 και χωρίς …να υποφέρει στο γήπεδο από την πίεση του αντιπάλου.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης, το έδειξε και στην συνέντευξη Τύπου μετά, με αυτά που είπε, πως λειτουργούσε με την λογική, «καλά φτάσαμε ως εδώ, αν έχουμε λίγο τύχη που δεν είχαμε σε άλλα ματς, μπορεί να μη φάμε γκολ». Επαναλαμβάνω, το είπε και στην συνέντευξη Τύπου.

Κι όμως… Το ζητούμενο για την ΑΕΚ εκείνη τη στιγμή, όταν γνώριζε πως έμπαινε στην τελική ευθεία ενός ματς που ο αντίπαλος θα ανέβαζε πίεση και έχει την υποδομή και την ποιότητα για να το κάνει στο τελευταίο τρίτο της αναμέτρησης, ήταν το πως θα μπορούσε πλέον κι εκείνη να τον προβληματίσει κάπως.

Αλλιώς με την διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες, είσαι στο 70% (το λιγότερο…) κάτι να γίνει και να φας γκολ. Μια ανοησία; Ένα λάθος ανθρώπινο; Μια πολύ καλή στιγμή του αντιπάλου;

Τη γλιτώνεις στο δοκάρι. Που ποντάρεις; Στο να την γλιτώσεις ξανά;

Ο τεχνικός της Ένωσης είχε επιλογές στον πάγκο, αλλά δεν τόλμησε τίποτα. Αντιμετώπισε μοιρολατρικά την εξέλιξη του αγώνα, τη στιγμή που ο αγωνιστικός χώρος… φώναζε, πως χρειαζόταν να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, για να μπορέσει και η ΑΕΚ να δώσει κάποιο στίγμα, στην χρονική περίοδο που θα κρίνονταν όλα.

Εκεί πλέον σκέφτεσαι άλλα πράγματα, που σε προβληματίζουν ακόμη περισσότερο.

Όταν έχεις τον Μπογέ, δεν τον ξεκινάς σε δύο συνεχόμενα ματς και χθες βράδυ πλέον αρνείσαι να τον βάλεις, όταν έχεις τουλάχιστον αντίστοιχα δύο παίκτες που σου δίνουν το δικαίωμα να το κάνεις, τότε ναι, με κάνεις να σκέφτομαι πως τα κριτήρια δεν είναι αγωνιστικά. Κάτι άλλο σε κάνει να διστάζεις.

Ή δεν μπορείς να ανταποκριθείς σε αυτά που ζητάει η διαχείριση του ματς από σένα. Διαλέξτε ποιο από τα δύο είναι χειρότερο.

Προσέξτε, για να μη τρελαθούμε. Δεν λέω πως πρέπει να κάνει λάθη ο προπονητής, για να χάσει αυτή η ΑΕΚ, από αυτόν τον Άγιαξ. Καμιά σχέση.

Λέω πως σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, ανεξαρτήτως του επιπέδου των αντιπάλων, που στα δύο του τρίτα είναι στο 0-0, ανοίγονται πολλές προοπτικές. Ο προπονητής που έχει καθαρό μυαλό και μπορεί να τις διακρίνει, κάνει κάτι. Μπορεί να του βγει, μπορεί όχι. Αλλά κάνει κάτι.

Έγινε και κάτι άλλο άξιο προβληματισμού. Στην συνέντευξη Τύπου, ο τεχνικός της Ένωσης είπε πως δυσκόλεψαν τα πράγματα επειδή χρειάστηκε να γίνουν απότομα αλλαγές στον τρόπο που σχεδίαζε το ματς. Και ήταν πολύ λίγος ο χρόνος.

Δηλαδή, επικαλέστηκε ένα κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει με την τοποθέτηση του ίδιου, στην συνέντευξη Τύπου παραμονή του ματς. Τους τρεις που βγήκαν εκτός πλάνων με εντολή της διοίκησης.

Με το βάρος της διαχείρισης αυτής της απόφασης, είτε μπορείς, είτε δεν μπορείς να ζήσεις. Αν δηλώνεις έτοιμος να ζήσεις με αυτό, δεν το επικαλείσαι την επόμενη βραδιά ως δικαιολογία.

Ο Ουζουνίδης έχει να διαχειριστεί με προβληματική κατάσταση, που μόνο ένα μέρος της, όχι φυσικά το μεγαλύτερο, οφείλεται στον ίδιο. Αυτό είναι αλήθεια.

Δεν είναι κάποιος «μάγος», έτσι ώστε να μπορέσει να παρουσιάσει σύνολο επιπέδου Champions League, όταν η ραχοκοκαλιά της ομάδας, τα κεντρικά της χαφ, είναι επιπέδου φανερά κατώτερου από τις ανάγκες για πρωταθλητισμό στην Super League.

Όταν είχες θέμα και με τον Σιμόες παρόντα, πόσο μάλλον τώρα που οι βασικές σου επιλογές είναι δύο νεαροί ποδοσφαιριστές με κάποια καλά στοιχεία και κάποιες μεγάλες ατέλειες, που κανείς δεν ξέρει κι αν θα μπορέσουν στην διάρκεια της καριέρας τους να τις ξεπεράσουν.

Δηλαδή για να μη κοροϊδευόμαστε, όσες πιθανότητες υπάρχουν με κάποιο τρόπο οι Άλεφ και Γαλανόπουλος να σταθούν στην ΑΕΚ στο μέλλον ως υπολογίσιμες επιλογές ή και να έχουν μεγαλύτερη εξέλιξη ακόμη ( απαραιτήτως βέβαια δίπλα σε κάποιον ή κάποιους πλήρεις χαφ) , άλλες τόσες και ίσως περισσότερες είναι μέσα στα επόμενα χρόνια να βρεθούν σε ομάδες κατώτερες ως αρκετά κατώτερες της Ένωσης.

Στην παρούσα φάση είναι και οι δύο σε επίπεδο, που δεν είσαι σίγουρος αν θα ήταν βασικοί σε ελληνικές ομάδες, εκτός πεντάδας. Ξέρω, ακούγεται σκληρό, ίσως υπερβολικό σε κάποιους, αλλά προσωπικά αυτό πιστεύω.

ΟΚ λοιπόν αυτό είναι ένα μέγα θέμα, που αν στο τέλος των μεταγραφών προκαλούσε στους πιο ψύχραιμους προβληματισμό, τώρα προκαλεί και σε αυτούς απόγνωση.

Αλλά μιλάμε για την ΑΕΚ και η όποια κατάσταση δεν παύει να έχει ανάγκη διαχείρισης. Μαγικές λύσεις, που έρχονται από μόνες τους, δεν υπάρχουν. Κάτι πρέπει να γίνει έτσι ώστε όσο είναι έτσι η κατάσταση, να βγει το καλύτερο δυνατό.

Πρέπει όλοι να καταλάβουν πως στην φάση που είναι η ΑΕΚ, το πρόγραμμα με Ξάνθη, Λαμία, Λάρισα, Λεβαδειακό, ως το τέλος του 2018, δεν είναι μια ευκαιρία να ηρεμήσουμε και δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την βελτίωση της ομάδας λόγω του ό,τι οι αντίπαλοι είναι θεωρητικά υποδεέστεροι. Ή τουλάχιστον δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία.

Αντίθετα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κίνδυνος να γίνει ακόμη χειρότερη η κατάσταση και στα επόμενα 24ωρα πρέπει να δουν οι πάντες μέσα και γύρω από την ομάδα, τι πρέπει να γίνει. Και ο κίνδυνος στον οποίο αναφέρομαι, δεν είναι θεωρητικός.

Όποιος μπορεί έστω και λίγο να σκεφτεί καθαρά, βλέπει πως είμαστε σε μια περίοδο, που κανέναν αντίπαλο δεν είναι δεδομένο πως μπορεί να κερδίσει σίγουρα η ΑΕΚ.

• άγιαξ
• ΑΕΚ