Ολα αρχίζουν να δουλεύουν ρολόι και μένει ο Τσόσιτς να το πάρει πάνω του στην άμυνα

Πολλές φορές το ποδόσφαιρο σου υποδεικνύει προφανή συμπεράσματα, που είναι και κουραστικό να τα αναλύεις ιδιαίτερα. Στην περίπτωση της ΑΕΚ, η πορεία της εξέλιξης της το τελευταίο δίμηνο από πλευράς ψυχολογίας, έντασης και σταδιακά και ποιότητας παιχνιδιού, μιλάει από μόνη της.

Κάτι που οφείλεται στον προπονητή, καθώς ο προπονητής είναι το διαφορετικό στοιχείο σε αυτό το δίμηνο. Είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του Μανόλο Χιμένεθ. Και φυσικά αποτέλεσμα και της δουλειάς του επιτελείου του, από το οποίο σίγουρα θα πρέπει να εστιάσουμε στον Σέμπα, τον γυμναστή του.

Η ένταση που προστίθεται παιχνίδι με παιχνίδι στον αγωνιστικό χαρακτήρα της ΑΕΚ, είναι και ψυχολογική και σωματική. Και τα δύο τα είχε πολύ ανάγκη η ΑΕΚ. Και κυρίως έχει ανάγκη να πάρει ό,τι έχει να δώσει ο κάθε παίκτης κι από όσο περισσότερους παίκτες γίνεται.

Το ματς στην Ξάνθη, από την άποψη της εξέλιξης του ρυθμού της ομάδας μέσα στο παιχνίδι, είχε κοινά στοιχεία με τα δύο προηγούμενα με Παναιτωλικό και Λαμία κι αυτό είναι δείγμα ισορροπίας.

Η ΑΕΚ με ένα σχήμα φρεσκαρισμένο και με λογική στην τοποθέτηση των παικτών βάσει της διάταξης, δεν είχε βέβαια την απαιτούμενη συνοχή για να βγάλει πιο ορθόδοξο επιθετικό παιχνίδι, έπαιζε και στον άξονα με τους δύο επόμενους ιεραρχικά, μετά τους Κρίστιτσιτς και Σιμόες, παρόλα αυτά είχε τον έλεγχο, δεν άφησε περιθώριο στον αντίπαλο να γίνει επικίνδυνος και οι φάσεις για γκολ ήταν δικές της.

Δυστυχώς το δέχτηκε εκείνη το γκολ σε φάση που δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Το κέντρο της άμυνας την πρόδωσε, παραλίγο να της τινάξει ένα καλά «χτισμένο» ματς στον αέρα. Ήταν το προβληματικό της στοιχείο σε όλο το ματς και βάσει επιλογών, το πιο δύσκολο κομμάτι της ομάδας, για να ακολουθήσει την εξέλιξη της υπόλοιπης.

Το λέω αυτό, γιατί είχαμε τα κωμικοτραγικά φαινόμενα με τα τρία βολέ του Ζίβκοβιτς στο δεύτερο ημίχρονο, το μόνιμο πρόβλημα στα αμυντικά στημένα και ειδικά στα κόρνερ και την νευρική αντίδραση στην τελευταία προσπάθεια της Ξάνθης να κάνει κάτι προς το τέλος, με την επίθεση να δίνει τελικά την λύση και να «κλειδώνει» το ματς με το γκολ του Μπογέ. Δικό του γκολ, εκτός των άλλων και γιατί το πρώτο κλέψιμο ήταν δικό του.

Φυσικά το σχήμα με Οικονόμου και Σβάρνα στο κέντρο άμυνας σε τετράδα και με γκολκίπερ τον Τσιντώτα που φέτος εμφανίζεται σπάνια, ήταν πειραματικό περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η αλήθεια όμως είναι απλή νομίζω.

Η ΑΕΚ έπαιζε σήμερα με δύο κεντρικούς αμυντικούς που η φάση του γκολ της Ξάνθης είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, πως βρίσκονται και οι δύο στην κατηγορία εκείνων που αποζητούν να είναι συμπληρωματικοί του παίκτη – σημείο αναφοράς δίπλα τους.

Φυσικά και ο Οικονόμου είναι πιο έμπειρος και πιο ολοκληρωμένος από τον Σβάρνα, αλλά το δείχνει συνεχώς, πως έχει ανάγκη άλλης παρουσίας δίπλα του, με τον ίδιο να συμπληρώνει και να μην έχει τις περισσότερες ευθύνες.Μακάρι να κάνω λάθος δηλαδή.

Πάντως για την ψυχολογία του το γκολ ήταν πολύ σημαντικό. Και δεν ήταν εύκολο γκολ. Ήθελε γρήγορη αντίληψη της εξέλιξης της φάσης, αλλά και δυναμισμό στην διεκδίκηση της μπάλας. Τα έκανε και τα δύο ο Έλληνας αμυντικός. Μπορεί να καλλιεργήσει και κάπως πιο ηγετικό χαρακτήρα; Αυτό είναι το θέμα. Μην αποζητάς να πάει το παιχνίδι μακριά σου, Μάριε. Πάρε το εσύ πάνω σου. 

Αυτή την στιγμή μόνο ο Τσόσιτς μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι περίπου τέτοιο, δηλαδή πιο ηγετική μορφή μεταξύ των διαθέσιμων. Από πλευράς αγωνιστικών χαρακτηριστικών, ποιότητας, αλλά και χαρακτήρα μέσα στο γήπεδο, μπορεί να το κάνει. Ως προοπτική πάντα και με βάση όσα έχουμε δει και τα έχουμε παραδείγματα απτά, στα καλά του πέρσι. 

Ο τρόπος που τον διαχειρίστηκε ο Ουζουνίδης στο πρώτο μισό της σεζόν και τα δικά του λάθη στην διαχείριση του εαυτού του, τον έχουν φέρει πίσω σε σχέση με το επίπεδο που μπορεί να φτάσει.

Ο Χιμένεθ τον γνωρίζει όμως και είναι αρκετά έξυπνος για να καταλάβει έγκαιρα πως από αυτόν μπορεί να περιμένει στην παρούσα φάση, να επιδιώξει να το πάρει περισσότερο πάνω του. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Τα δύο τελευταία ματς που τον έχουμε δει, ήταν βήματα μπροστά για τον Σέρβο. Ο Χιμένεθ με το να αφήσει αυτόν έξω σήμερα, όπως έκανε και με Λιβάγια, Κρίστιτσιτς, Σιμόες, έδειξε σε ποια κατηγορία τον κατατάσσει στο μυαλό του.

Στέκομαι πολύ στην άμυνα, γιατί εκεί θα κριθούν όλα και στην πορεία προς την κατάκτηση του κυπέλλου. Αυτό φοβάται και ο ίδιος ο Χιμένεθ, αυτό φαίνεται να είναι και το πιο ευαίσθητο στοιχείο, ακόμη και στο μάτι του μέσου οπαδού.

Τα υπόλοιπα, προσωπικά δεν μου προκαλούν έκπληξη. Η ΑΕΚ έχει εξαιρετική ποιότητα μπροστά, πολλές επιλογές όπως βλέπουμε. Και στέκομαι σε αυτό, γιατί και με τους Αλμπάνη και Κλωναρίδη στα άκρα στο πρώτο ημίχρονο, η εικόνα δεν ήταν κακή.

Και ο  Αλμπάνης αν ήταν πιο ουσιαστικός στο τελείωμα τριών προσπαθειών αποκλειστικά δημιουργημένων από τον ίδιο, θα είχε δώσει τον πρώτο λόγο στην ΑΕΚ πριν από την ανάπαυλα. Μου άρεσε και ο Κλωναρίδης, αλλά το πρόβλημα και για τους δύο, ήταν πως στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν καλός ο Μάνταλος, για να μπορέσει να παίξει σωστά μαζί τους.

Ο Μανόλο ρίσκαρε θυσιάζοντας και τους δύο νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Το ρίσκο ήταν το ποντάρισμα στο γεγονός πως φέρνοντας τον Μάνταλο να ξεκινάει από αριστερά, θα τον βοηθούσε να βγάλει τον αγωνιστικό εαυτό που είδαμε και με την Λαμία στο δεύτερο ημίχρονο.

Φυσικά και είχε λόγους που οι προπονητές πάντα ξέρουν πολύ καλύτερα, να ποντάρει σε αυτό, αλλά επειδή για μπάλα μιλάμε, θα μπορούσε και να μη του βγει. Από τα πόδια των παικτών εξαρτώνται όλα στο τέλος άλλωστε.

Με την χρησιμοποίηση του Μπογέ επίσης από νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, ο Χιμένεθ έδειξε όχι μόνο πως τον πιστεύει, αλλά ξέρει και να τον διαχειριστεί και να του δώσει την ώθηση για να βγάλει στο γήπεδο αυτό που μπορεί.

Επίσης, η εικόνα του Λιβάγια να μπαίνει ως αλλαγή με τέτοια όρεξη και θετική προσέγγιση στο παιχνίδι, έχει να κάνει με τον προπονητή. Ειδικά του Λιβάγια…

Η ΑΕΚ πλέον είναι ενδιαφέρουσα ως θέαμα, έχει ζωή κι αυτό ξεκινάει από τον πάγκο της. Και περνάει στην ομάδα.

Σε αντίθεση με το τελευταίο κομμάτι της περσινής σεζόν, που την βρήκε σε μια κατάσταση ψυχολογικής και σωματικής κούρασης, που κορυφώθηκε ως εικόνα στον τελικό, μετά και τα μεγάλα πανηγύρια, τώρα η πορεία είναι αντίστροφη.

Ο δεύτερος ημιτελικός και ο τελικός, θα την βρουν πάνω στην διαδικασία που βγάζει πράγματα και διψάει για πράγματα. Πράγματα που έχει την ικανότητα να καταφέρει.

ΥΓ: Ο Πόνσε, ο Μπογέ, ο Λιβάγια, ο Μάνταλος στο δεύτερο ημίχρονο… Κι όχι μόνο. Αυτή είναι η ποιότητα που θέλει να βλέπει ο φίλαθλος στο γήπεδο, αυτοί είναι οι παίκτες που μπορούν να κάνουν τα πράγματα που θα σε κάνουν να φύγεις από τον καναπέ σου, για να τα δεις από κοντά.

Είναι περιττό να πω κι εγώ εδώ πόσο συναρπαστικός είναι ο Πόνσε και πόσο μεγάλη δουλειά θα είναι για την ΑΕΚ, να τον έχει και του χρόνου.

Θεωρώ πως έχω ξεκάθαρη άποψη για την τεράστια προσπάθεια που γίνεται στην ΑΕΚ, να υπάρξει η οικονομική ισορροπία για να έρθουν βόλτα όλα και κυρίως το μεγαλειώδες έργο του γηπέδου, παρακαταθήκη για το μέλλον του συλλόγου και τις επόμενες γενιές. Δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Όμως στο πρόσωπο του Πόνσε, η ΑΕΚ έχει αποκτήσει «πρόσβαση» εκτός των άλλων και σε ένα «εμπορικό προϊόν», από αυτά που στην εποχή μας απλά δεν έχουν κανονικά καμιά σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Νομίζω πως πριν παρθεί οποιαδήποτε τελική απόφαση, πρέπει να εκτιμηθούν όλα τα δεδομένα που σχετίζονται με αυτό, σε όλη τους την έκταση. Τουλάχιστον αυτό. Θα είναι κρίμα τουλάχιστον η όποια απόφαση να μην είναι αποτέλεσμα πλήρους ανάλυσης όλων των δεδομένων κι όλων των πιθανών εναλλακτικών.

Αυτό από καθαρά οικονομικής κι εμπορικής άποψης.

Από καθαρά αγωνιστικής, η ΑΕΚ για να πλησιάσει τα στάνταρ που βάζει φέτος η παρουσία του Πόνσε, πρέπει να κάνει τις τέλειες κινήσεις στην αγορά, σε συνάρτηση και με την οικονομική της πολιτική. Κι εδώ για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, υπάρχει θέμα. Αυτό είναι που φοβίζει και τον περισσότερο κόσμο άλλωστε. 

Φυσικά το ότι επικεντρώνομαι στον Πόνσε, δεν σημαίνει πως η ΑΕΚ μπορεί να βρει εύκολα και Μπογέ.

Ο Μπογέ είναι το κλασικό παράδειγμα, που η λάθος προσέγγιση και η αδυναμία διαχείρισης των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του, από πλευράς ενός προπονητή, κάνει τελικά πολύ κόσμο να πιστέψουν πως δεν κάνει ο παίκτης. Στην ΑΕΚ δεν είναι το πρώτο τέτοιο παράδειγμα.

Το γεγονός πως μπροστά στην αδυναμία να διαχειριστείς αγωνιστικά και ψυχολογικά έναν πιο πλούσιο ποδοσφαιρικό εργαλείο, σε κάνει να πας ντουγρού και αποκλειστικά σε αυτόν που ξέρεις και περιμένεις τα δύο, τρία βασικά, είναι πρόβλημα δικό σου κι όχι του παίκτη που μένει ανεκμετάλλευτος. Και ειδικά για τον Μπογέ, όλα αυτά τα σημείωνα όταν συνέβαιναν. Όχι τώρα.

• ΑΕΚ
• ουρος τσοσιτς