Το δέντρο που πληγώναμε

Θα μπορούσε να είναι το πιο όμορφο ποδοσφαιρικό βράδυ της φετινής σεζόν. Μια ΑΕΚ που κένταγε μέσα στο γήπεδο, έδειχνε απελευθερωμένη και φιλόδοξη, κατάπιε τον αντίπαλο που μία εβδομάδα πριν έκανε πλάκα στον ΠΑΟΚ του Μπερμπάτοφ. Ο Ηρακλής που βάζει γκολ με το…τσουβάλι δεν πατούσε στην περιοχή του Μπαρόχα, οι φάσεις που δέχτηκε έφτασαν σε διψήφιο αριθμό. Η πιο ευρεία, εντυπωσιακή, όμορφη εμφάνιση της Ενωσης. Αλλά…
Σιγά και να μην υπήρχε αλλά. Σιγά και να μην ήταν όλα καλά. Η αρρώστια τρώει τα σωθικά. Εμείς και οι άλλοι. Να δημιουργήσουμε, να επαναφέρουμε στη χειρότερη έναν εχθρό για να έχουμε να ζούμε. Να σκίζεται ξανά ο δικέφαλος στα δύο. Το τέρας του διχασμού είναι εδώ. Μας απειλεί και μας δημιουργεί ζητήματα. Πόσο θα κρατήσει; Ποιες αντιδράσεις θα υπάρξουν; Πόσο θα επηρεάσει την καθημερινότητα μας;
Είμαι άνθρωπος των παθών. Χαίρομαι, λυπάμαι, αγαπάω, μισώ με ένταση. Δεν είμαι πολίτικαλ κορέκτ, όπως απαιτεί η εποχή. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Αλλά όσο περνούν τα χρόνια, προσθέτω και άλλα πράγματα στην καθημερινότητα. Μαθαίνω να συγχωρώ, να ακούω, να δέχομαι, να ξεπερνώ. Ετσι εξελίσσεται ο κόσμος και προχωρά. Μπορεί να το κάνει η ΑΕΚ; Μπορεί να προχωρήσει ο οργανισμός ΑΕΚ; Αμφιβάλω.
Η ΑΕΚ έκανε μία (Σ)τέλεια εμφάνιση. Κάποιοι πειράχτηκαν και από αυτό. Επειδή η ΑΕΚ είναι του Δέλλα και δεν έγινε του Μανωλά σε λίγα βράδια. Δεν αμφισβητώ την πατρότητα κανενός. Εγώ είδα μια ομάδα απελευθερωμένη. Με παίκτες που ήξεραν καλά τι να κάνουν μέσα στο γήπεδο, με αρκετούς παίκτες που έδειχναν σε καλύτερη ψυχική διάθεση. Γιατί δεν γινόταν επί Δέλλα; Μάλλον πρέπει ο πρώην προπονητής να βρει τι έφταιξε. Αλλά το γεγονός δεν παραγράφεται.
Ξέρετε, δεν προσπαθώ να γίνω ευχάριστος. Σε αυτήν τη γωνιά που δημιουργήσαμε με ατέλειωτο κόπο και υπέρογκα έξοδα, θέσαμε ως προτεραιότητα να μην υπάρχει χούντα κανενός είδους. Ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει, να εκφράζει, να τεκμηριώνει τις σκέψεις του. Κάθε κείμενο, κάθε κομμάτι που ανεβάζω και εκφράζει τη σκέψη μου, σας βεβαιώ πως επιχειρεί να σας προσφέρει τη δική μου οπτική. Δεν θέλω να επιβληθώ ή να επηρεάσω κανέναν, αλλά να εκφράσω το σκεπτικό μου.
Θα ήθελα να θριαμβολογήσω. Εκτιμώ και σέβομαι την ποδοσφαιρική ιδιοφυϊα και τον ανδρισμό του Στέλιου Μανωλά. Αλλά δεν περίμενα να διαλύσει τον Ηρακλάκο για να το πιστοποιήσω. Ο Μανωλάς είναι κομμάτι της ΑΕΚ και πληγώνεται κάθε φορά που η ΑΕΚ τον χτυπά. Ξέρω πως αρκετοί έχουν ποτιστεί από τα προσωπικά κόμπλεξ συγκεκριμένων ηλίθιων, που επιχείρησαν να φθείρουν τον Μανωλά με αστειότητες και βλακείες για τα ματς με τον Παναθηναϊκό που δεν είχε παίξει, για τα καλοκαίρια που δεν έκανε προετοιμασία, επειδή ο Κώστας πήγε στον Ολυμπιακό όταν εκδιώχθηκε από την ΑΕΚ. Και το πέτυχαν. Ρίξε ρίξε, όλο και λίγη λάσπη θα μείνει.
Σκέφτομαι τη συνέχεια. Τον Στέλιο, τον Πογιέτ, τον Γκράθια, όποιον έρθει για να κάνει την αντεπίθεση. Αλλά βλέπω και το τέρας που βγήκε ξανά από το καβούκι. Οι μεν να φωνάζουν, οι δε να αποδοκιμάζουν. Τώρα είναι φωνές, αύριο μπορεί να είναι χειροδικίες. Όπως εκείνες οι μαύρες μέρες του παρελθόντος με όσα συνέβαιναν μεταξύ της Original και της θύρας 21. Τραγικές στιγμές, που κανείς δεν θέλει να γυρίσουν ξανά. Μακάρι να μείνουν για πάντα πίσω.
Να ξέρετε. Η ομάδα θα βρει τον δρόμο της. Μα με τον Μανωλά, τον Πογιέτ, τον Χιμένεθ, κάποιον. Εχει καλό υλικό και είναι θέμα χρόνου να βρει τις λύσεις. Το γήπεδο θα προχωρήσει και υα υπάρχει ένα όραμα που θα εξελίσσεται. Αλλά όλα θα είναι μάταια, εάν δεν σβήσουν τα πάθη. Εάν δεν κατανοήσουν όλοι, πως σχεδόν τα πάντα στη ζωή πρέπει να έχουν νόημα. Ειδάλλως, καταντούν ανόητα.

• dellas
• ΑΕΚ
• Γκράθια
• ηρακλής
• μανωλάς
• πογιέτ