Θέλει ρεαλισμό για να ονειρεύεσαι

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ακόμα μια (αγωνιστική) αποτυχία, ακόμα μια μαχαιριά στην ηρεμία και την ενότητα της ΑΕΚ. Ατέλειωτες αναλύσεις, δεκάδες σχόλια, πολλές κουβέντες για όσα θα έπρεπε να γίνουν, όσα δεν συμβαίνουν, όσα θα ήθελε ο καθένας να συμβούν. Αλλά με πάσα ειλικρίνεια, ορισμένες φορές έχω την αίσθηση πως ζούμε σε παράλληλη πραγματικότητα. Αυτή που θα ήθελε ο καθένας να υπάρχει και αυτή που είναι μπροστά μας. Νομίζω, πως όσοι επιμένουν και στέκονται πεισματικά στα κενά του σήμερα, δεν βλέπουν την προοπτική του αύριο και πως μπορεί να προχωρήσει η ΑΕΚ και να φτάσει σε αυτό που θέλει.

Σέβομαι το παρελθόν. Πολλές φορές βρίσκω καταφύγιο εκεί. Να βλέπω μεγάλες στιγμές, να βάζω τον εαυτό μου μέσα σε καταστάσεις που μοιάζουν να διαφέρουν από το σήμερα. Ξέρετε γιατί λέω πως μοιάζουν και δεν ήταν; Γιατί κάθε εποχή, ακόμα και εκείνες που θεωρήθηκαν οι πλέον επιτυχημένες στην ιστορία της ΑΕΚ, είχαν μικρές ιστορίες αμφισβήτησης, γκρίνιας, φαγωμάρας, που καλύπτονταν ως ένα βαθμό από τις αγωνιστικές επιτυχίες.

Βλέπω πολλά σχόλια για παίκτες, παράγοντες, προπονητές του παρελθόντος. Να μνημονεύονται για όσα έκαναν. Και κανείς δεν ξεχνά πόσα δεν μπόρεσαν να κάνουν. Πάρτε παράδειγμα τον Μαύρο, που στα δικά μου μάτια ήταν και είναι Θ(ε)ωμάς για πάντα. Μεγαλούργησε στην ΑΕΚ των τίτλων και της ευρωπαϊκής πορείας, δεν μπορούσε μόνος να βγάλει την ομάδα από τα πέτρινα χρόνια. Μετρημένες επιτυχίες, εφήμερες χαρές που θα έλεγε και μια ψυχή, που δεν άλλαζαν το σύνολο.

Πολλές φορές εξωραΐζουμε το παρελθόν. Το κάνουμε να φαίνεται μαγικό στα μάτια μας. Κυρίως επειδή το παρόν δεν είναι όπως θα θέλαμε. Βέβαια, επαναλαμβάνω κάτι που είχα αναφέρει πριν από λίγο καιρό: κάποια στιγμή, πρέπει να συμφωνήσουμε στα θέλω και στο όριο της επιτυχίας για την ΑΕΚ. Για εμένα πάντα αυτό συνδυάζεται με τίτλους και στη συνέχεια έπονται θεαματικό ποδόσφαιρο, ευρωπαϊκές πορείες. Απλά στην κατάσταση που βρισκόμαστε θα προσέθετα ως τεράστια πρόκληση και το θέμα του γηπέδου.

Αυτά είναι τα τεκμήρια της επιτυχίας. Απτά και συγκεκριμένα. Εχουμε πει, ότι η φετινή χρονιά είναι κρίσιμη. Εάν δεν προχωρήσει στη διάρκεια της το θέμα του γηπέδου, το πρόβλημα θα είναι τεράστιο. Εάν η ομάδα δεν καταφέρει να διεκδικήσει μέχρι τέλους και να κατακτήσει πρωτάθλημα και κύπελλο, η χρονιά δεν θα είναι πετυχημένη. Αλλά για εμένα είναι καθοριστικό η ΑΕΚ να αντιμετωπίζει με πείσμα όσους είναι εκτός. Να μην της τραβούν το χαλάκι δικά της χέρια.

Θεωρώ πως η ΑΕΚ έχει κάνει πολλά λάθη στην πορεία της επιστροφής. Τα περισσότερα στον τρόπο που μπόρεσε να περάσει προς τον κόσμο της, τι θέλει να κάνει. Ποιοι είναι οι στόχοι και οι προτεραιότητες της. Με αυτό το κενό και με τα δεδομένα προβλήματα που συνάντησε σε όλα τα επίπεδα (εγκληματική οργάνωση και κατεστημένο σύστημα στο ποδόσφαιρο, κόντρα με δήμο και κυβέρνηση στο γήπεδο), βρήκαν έδαφος για να σπείρουν δαιμόνια οι νοσταλγοί της καταστροφής. Γιατί πολλοί εξ αυτών που αναπολούν το παρελθόν, θυμόνται τις καλές στιγμές και λησμονούν πως οδήγησε την ΑΕΚ σε πλήρη διάλυση.

Ο μακροσκελής πρόλογος είναι απαραίτητος κατά τη γνώμη μου, για να συνειδητοποιήσουν άπαντες που βρισκόμαστε. Και ειδικά τώρα, που αρχίζει και σφίγγει το πράγμα. Η ΑΕΚ θα έπρεπε να δείξει μεγαλύτερη συσπείρωση και να εμφανίσει ειδικό βάρος για να πιέσει για άμεσες εξελίξεις στο γήπεδο. Να βγει αυτή η ρημάδα άδεια και μετά να φανεί αν ο Μελισσανίδης μπορεί να χτίσει το γήπεδο. Διότι, ότι και να πω εγώ ή ό,τι και να πουν όσοι διαφωνούν, μέχρι τώρα είναι κουβέντες στον αέρα.

Το ίδιο συμβαίνει στο αγωνιστικό. Ηδη, ενόψει του Σαββάτου διαμορφώνεται ιδιαίτερα αρνητικό κλίμα. Φαίνεται πως θα υπάρξουν πάλι αποδοκιμασίες, κραξίματα, αμφισβήτηση στην πρώτη πάσα. Θα ήταν ευχής έργον για την ΑΕΚ να έβγαζε τη μίρλα από πάνω της, να σκόραρε γρήγορα και να έδινε άλλη μορφή στο ματς. Αλλά δεν ξέρω πόσο μπορεί να γίνει. Και δεν ξέρω πόσους, ποιους και σε ποια ένταση θα πάρουν τα σκάγια της αμφισβήτησης και της απαξίωσης.

Το ματς με τον Ατρόμητο, ειδικά εάν το συνδυάσει κάποιος με το ντέρμπι της Κυριακής και την επίσκεψη της ΑΕΚ στη Λεωφόρο μετά τη διακοπή, έχει κρίσιμο χαρακτήρα. Είναι εκ των ουκ άνευ πως δεν αντέχεται ακόμα μια αποτυχία εντός έδρας. Υπό προϋποθέσεις και με την πίεση που θα περάσει στον αντίπαλο, η ΑΕΚ μπορεί να βγει ξανά στον αφρό. Αλλά μπορεί και να καταβαραθρωθεί ακόμα περισσότερο, χάνοντας εντελώς την ηρεμία της και ζώντας μέσα στην εσωστρέφεια για 15 μέρες.

Λάθη γίνονται πολλά. Και συνεχόμενα. Υπάρχουν καταστάσεις που εκπορεύονται από την ίδια την ΑΕΚ που είναι λογικό να εκνευρίζουν, να απογοητεύουν, να στεναχωρούν. Αλλά δεν παύει να γίνεται μια προσπάθεια που μπορεί να αλλάξει όλη την ιστορία του συλλόγου και να θέσει βάσεις για να είναι στην κορυφή για χρόνια. Το γήπεδο, όσοι το ζήσαμε το ξέρουμε καλά, είναι σημείο αναφοράς. Η ομάδα έχει κενά, υπάρχουν αρρυθμίες, αλλά είναι σε καλό επίπεδο. Λίγη θετική ενέργεια χρειάζεται, εκείνη που είχε πει πριν από καιρό και ο Δέλλας, για να αλλάξει το χαρτί.

Για εμένα το κρίσιμο είναι να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα μικρά. Εγινε μεσανατολικό το θέμα της φούξια φανέλας. Δεν σου αρέσει; Μην την αγοράσεις. Από εκεί μέχρι να θεωρούμε πως προσβάλλονται τα ιερά και τα όσια της ΑΕΚ επειδή επιλέχθηκε μαρκετινίστικα μια φανέλα, υπάρχει απόσταση και τεράστια υπερβολή. Γίνονται λάθη στον σχεδιασμό, αλλά υπάρχει τρόπος να διορθωθούν. Τα ποσοστά επιτυχίας της ΑΕΚ στις μεταγραφές είναι εξαιρετικά επιτυχημένα και υπάρχει εξαιρετικό υλικό.

Η κριτική είναι απαραίτητη και στη δική μου αντίληψη καλοδεχούμενη. Όταν κάποιος μπορεί να σου δώσει μια άλλη οπτική, να σε κάνει να δεις τα λάθη σου – σε όλα τα επίπεδα – μόνο να κερδίσεις μπορείς. Εκείνο που δεν αντέχεται και δημιουργεί ζήτημα είναι η απαξίωση. Το εύκολο για τον καθένα θα ήταν να λαϊκίζει. Να πουλά συναισθηματισμό, να το παίζει ρομαντικός και κριτής των πάντων. Εξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λες. Αλλά το θέμα είναι πως μπορείς να είσαι παραγωγικός και να τεκμηριώνεις αυτό που λες και πράττεις.

• ΑΕΚ
• ατρόμητος
• γήπεδο
• Δημήτρης Μελισσανίδης