Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε…

Σκεφτόμουν να σας γράψω τις σκέψεις μου για τον πάγκο της ΑΕΚ και αν ο Χιμένεθ είναι αυτός που μπορεί να κάνει την ομάδα ξανά ανταγωνιστική σε όλα τα επίπεδα. Είχα στο μυαλό μου να καταθέσω την άποψη μου για το δίλημμα Πόνσε ή Αραούχο, που βλέπω ό,τι θα μας συντροφεύσει για αρκετό καιρό ακόμα. Αλλά μερικά μικρά πραγματάκια που είδα χθες, με έκαναν να αλλάξω οπτική.

Είδα με θαυμασμό τη φοβερή έμπνευση της ΑΕΚ να γιορτάσει τα 95^α γενέθλια του συλλόγου με έναν άνθρωπο που εκφράζει πόσο όμορφο και ξεχωριστό είναι να είσαι ΑΕΚ, όσο ελάχιστοι ακόμα στον πλανήτη. Μπορεί σε κάποιους νεότερους, το όνομα Μάρκος Κυκιβαράκης να μη λέει πολλά. Ισως κάποιοι να αισθάνονται αδιάφοροι απέναντι σε αυτήν την ιστορία ζωής. Αλλωστε, ζούμε σε μια εποχή απαξίωσης, που δύσκολα μπορεί να σταθεί κάποια αξία.

Ωστόσο, ο Μάρκος είναι κάτι μοναδικό. Γεμάτος ευγένεια ψυχής, φορτωμένος με αγάπη για τον κόσμο. Επειδή μέσα στον κόσμο, ζει η οικογένεια του και υπάρχει η ΑΕΚ. Τόσο απλά. Ανθρωπος που είχε αυτήν τη συγκλονιστική ατυχία σε ηλικία 10 μόλις ετών, αλλά βγήκε πιο δυνατός. Πιο μάγκας, πιο αληθινός. Ξεχειλίζοντας από αγάπη για όλους και με ένα πλατύ χαμόγελο σε όποιον άνοιγε κουβέντα.

Δεν θα λησμονήσω ποτέ τα τηλέφωνα του στο ραδιόφωνο και την ακατανίκητη διάθεση του να μιλήσει για την ΑΕΚ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη μορφή του να διαβαίνει τα σοκάκια στα Φιλαδέλφεια. Πότε με τον Αλέκο, πότε με τον Δημητρό που δεν θέλει πια να ασχολείται με την ΑΕΚ. Μια παρέα, χωρίς ηλικίες, δίχως πολιτικές ή ταξικές αναζητήσεις, παρά μόνο μια τρέλα για την ΑΕΚ.

Μετά, αντίκρισα με θαυμασμό την παρουσία του Μελισσανίδη και δεκάδων μελών της «κιτρινόμαυρης» οικογένειας στη γιορτή που διοργάνωσε ο Ακης Γεωργίου στη «Βυζαντινή γωνιά» για το συλλεκτικό τεύχος του Submarine για τα 95 χρόνια της ΑΕΚ. Εκεί, στη γωνία που κάποτε συνέθεσε κάθε καημό και χαρά όλων των Ενωσιτών, που ήταν το αποκούμπι στα λαϊκά δικαστήρια και το χαλάρωμα από τις νίκες, όλοι έγιναν πάλι ένα.

Ξέρετε, η ΑΕΚ ξεχώριζε από τους άλλους για χρόνια, για την ιστορία, τις καταβολές, αλλά και την οικογένεια. Υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι, που δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους, που δεν είχαν κανένα συνδετικό ιστό, αλλά ενώνονταν από το ίδιο πάθος. Μορφές που μπορεί να μην έμαθες ποτέ το όνομα τους, αλλά ήταν πάντα εκεί. Τους ήξερες και σε ήξεραν.

Οι Old school. Οι μικροί που μεγάλωσαν. Ο Κώστας από τη Θεσσαλονίκη, ο Βάιος από την Κατερίνη, ο Χάτζι από την Κομοτηνή, ο Βαγγέλης από τον Αλμυρό. Ο Κυριάκος που μας την έκανε νωρίς, τα παιδιά που έρχονται πάντα γεμάτα ενθουσιασμό. Τα μέλη μιας μεγάλης οικογένειας. Που τώρα, συναντιέται ξανά γύρω από τη Νέα Φιλαδέλφεια.

Αυτή είναι και η απάντηση σε όποιον αντιδρά ή δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα της μετακόμισης της μπασκετικής ΑΕΚ στα Λιόσια. Απέχω δεκάδες χιλιόμετρα από την περιοχή, αλλά το θεωρώ δεδομένα καλύτερη λύση από το σιχαμερό ΟΑΚΑ. Το στοίχημα για τον Αγγελόπουλο είναι κατά πόσον μπορεί στην περιοχή να δώσει «κιτρινόμαυρο» χρώμα, πόσο θα υπάρχει ομάδα που θα ελκύει τον κόσμο, πόσο θα γίνει η γειτονιά.

Όπως ήταν η Νέα Φιλαδέλφεια. Όπως έγινε. Γιατί μη λησμονεί κανείς. Η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα της Νέας Φιλαδέλφειας. Είναι ομάδα της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας. Του ελληνισμού μιας άλλης κουλτούρας. Ανθρώπων που αισθάνονταν ξένοι στην Τουρκία και τους υποδέχθηκαν ως ξένους στην πατρίδα τους. Που βρήκαν μια γωνιά γης και την έκαναν σπίτι τους.

Αυτή η κατάσταση είναι πολλές φορές οριακή. Κάποιες φορές η ΑΕΚ τρώγεται με τα ρούχα της. Γκρινιάζει για τα πάντα, χάνει τη συγκέντρωση της. Άλλες φορές, λησμονεί πως ανάμεσα στα αρχιγράμματα της, περιλαμβάνεται η Ενωση. Υπερισχύουν τα εγώ, κάποιοι μπορεί να νομίζουν πως εκείνοι πρέπει να ορίζουν. Όταν υπάρχει ηρεμία, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που σε μαθαίνουν να αγαπάς όπως ο Μάρκος, τότε όλα έρχονται στο δρόμο τους. Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε και όλα θα είναι πιο όμορφα.

• ΑΕΚ
• κυκιβαρακης