Ακου ανθρωπάκο!

Photo Credits: INTIME

08/05/2019 | 22:11

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Ζούμε στην εποχή της παράνοιας. Του απόλυτου τίποτα. Του κενού, των φελλών, που επιχειρούν μέσω της δύναμης που προσφέρει η ανωνυμία και ο όχλος, η επικοινωνιακή σπέκουλα της εποχής, να καταρρίψουν κάθε έννοια λογικής. Αυτά που βιώνουμε στον ελληνικό αθλητισμό, με όσα συνοδεύουν τον τελικό του κυπέλλου και την αυλαία του πρωταθλήματος του μπάσκετ, είναι ο ορισμός της παραφροσύνης. Είναι φανερό, πως θέλουν να μας βάλουν όλους στο ίδιο τσουβάλι. «Ολοι τα ίδια κάνουν», είναι η μόνιμη επωδός.

Δεν είναι έτσι. Δεν είναι όλοι ίδιοι, ούτε όλοι κάνουν τα ίδια. Όπως η ΑΕΚ δεν έγινε ποτέ Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός, στήνοντας συνθήκες που είχε επιβάλει ο Βαρδινογιαννισμός και μετέπειτα η παράγκα και η εγκληματική οργάνωση στο ποδόσφαιρο. Δεν μπήκε ποτέ σε κανένα λόμπι στο μπάσκετ, δεν έγινε τσάτσος κανενός, θέλει να διεκδικήσει όσα προστάζει η ιστορία της. Για να συμβεί αυτό, αρκεί να δουλεύει το μυαλό.

Δεν λέω κάτι νέο. Ο τίτλος του σχολίου, αφορά βιβλίου του σπουδαίου Βίλχελμ Ράιχ από τα τέλη της δεκαετίας του ’40. Τότε που κόντρα στις νόρμες και τις σκέψεις της εποχής, εκείνος αντιστάθηκε και έβγαλε κραυγή αγωνίας μέσω ενός συγγράμματος που κέρδισε θέση στην ιστορία, καθώς αντιτίθεται στις μορφές ολοκληρωτισμού που τότε πλήγωσαν όλον τον πλανήτη. «Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γι’ αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι’ έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι», αναφέρει σε αποστροφή του λόγου του.

«Δε σ’ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”», λέει σε άλλο σημείο.

Θα μπορούσα να σας αραδιάσω πολλά ακόμη από όσα αναφέρει το βιβλίο, αλλά νομίζω πως προτιμότερο είναι να βρείτε κάποιο κενό και να το διαβάσετε. Μέχρι τότε, ας κρατήσουμε όλοι μαζί ψήγματα λογικής για να αντιμετωπίσουμε το παρανοϊκό κύμα που μας χτυπά. Διότι, όσο και αν επιμένουν μέσω επικοινωνιακών κέντρων να μας μπολιάσουν με την τρέλα τους, εμείς μπορούσε να αντιπαραθέσουμε τη λογική και τη σκέψη.

Επί μέρες ζήσαμε την τρέλα με τον τελικό. Αφού κατάφεραν να τρομοκρατήσουν άπαντες επαναφέροντας τις σκηνές του Βόλου, άρχισαν να πετούν το τυράκι περί κεκλεισμένων. Το άρπαξαν ορισμένοι «γάτοι», το σερβίρισαν με το δικό τους τρόπο και όταν βγήκε η απόφαση, είχε ήδη χωνευτεί. Απίθανο. Στην Ελλάδα του 2019, από την κυβέρνηση της Αριστεράς, που ευαγγελίστηκε πως θα επαναφέρει τη μετακίνηση οπαδών, διεξάγεται τελικός χωρίς κόσμο.

Οποιος αναζητά λογική σε αυτές τις λογικές, δεν πρόκειται να βρει πουθενά. Ούτε βέβαια στην περίφημη ιστορία με την απαγόρευση συναθροίσεων στην Ομόνοια. Θαρρείς και με αόρατη μηχανή του χρόνου, μεταφερθήκαμε σε χρόνια παλιά, που κανείς δεν θέλει να βιώσει ξανά. Στην εποχή του αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Στο γύψο τα μυαλά μας, για να επικρατήσει ο αόρατος εχθρός.

Σα να ζήλεψαν οι μπασκετικοί, έρχεται η κορύφωση της παράνοιας και στο άθλημα. Μια επιτροπή διαιτησίας που επί εβδομάδες δεν τολμά να ορίσει συγκεκριμένους διαιτητές σε ματς του Ολυμπιακού, ώστε να μην υπογράψει τον υποβιβασμό του. Μέσα στο δικό του νεφέλωμα, ο Γιαννακόπουλος έχει δίκιο. Δεν μπορεί να υπάρχουν νόμοι και να μην επιβάλλονται υπό το φόβο του δυνατού.

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν βόλτες από δικάβαλα κάτω από το σπίτι – προστατευόμενου μάλιστα – διαιτητή και να μην ανοίγει μύτη. Δεν είναι δυνατόν να εξωθείται ένας άνθρωπος, όποιος και αν είναι αυτός, να δηλώσει κώλυμα, γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικός τρόπος να διαφυλαχθεί η ασφάλεια του και η ομαλή διεξαγωγή ενός παιχνιδιού.

Μπορούμε να συζητάμε επί ώρες για όσα συμβαίνουν. Για το ποιος ευθύνεται, για το πως εξελίσσεται το πράγμα, ποια είναι η λύση. Στα δικά μου μάτια, στο δικό μου μυαλό, αυτά είναι ήσσονος σημασίας. Το κομβικό είναι να μην μας τρελάνουν. Να μην τους αφήσουμε, να μην παραδοθούμε στην τρέλα και στα σχέδια τους. Το μυαλό να λειτουργεί και να αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν. Μόνο αυτό χρειάζεται.