Το πάει λάθος ο Πογιέτ, αλλά μην τους χαϊδεύουμε

Την περασμένη εβδομάδα έγραφα εδώ, για τα «μυστικά» της σχέσης ΑΕΚ – Πογιέτ. Με έκφραση αισιοδοξίας πως ο Ουρουγουανός μπορεί να το γυρίσει. Μετά το σοκ της Λιβαδειάς, πραγματικά δεν μπορώ να πω τίποτα, δεν είμαι σε θέση να κάνω καμιά πρόβλεψη για την συνέχεια.

Συνέβησαν εκπληκτικά πράγματα σίγουρα, για να φτάσουμε σε αυτό το ρεζιλίκι. Τα δυο αυτογκόλ σε διάστημα μικρότερο δυο λεπτών μιλούν από μόνα τους. Αλλά, θα ειναι λάθος να σταθεί κανείς εκεί.

Πρώτον, γιατί οι φάσεις των αυτογκόλ χαρακτηρίζονται από αντιδράσεις αμυντικών της ΑΕΚ, κυρίως του Ντίντακ αλλά όχι μόνο, που μπορούν να χαρακτηριστούν γελοίες.

Δεύτερον, γιατί έφαγες τα γκολ όπως τα έφαγες, αλλά για τέταρτο σερί ματς εκτός έδρας, με «μικρομεσαίο» αντίπαλο, δεν βάζεις εσύ γκολ. Κάνεις κάποιες ευκαιρίες, όχι πολλές για να είμαστε ακριβείς, αλλά γκολ δεν βάζεις. Σταθερά είσαι μια ομάδα χωρίς ιδέες στην δημιουργία, που δεν έχει κίνηση χωρίς την μπάλα και δεν έχει παίκτες που μπορούν με μια ατομική ενέργεια να αλλάξουν τα δεδομένα στο ματς.

Το γράφω και στο σημερινό μου σχόλιο στην «Ώρα». Η ΑΕΚ μέσο – επιθετικά έχει καλούς ποδοσφαιριστές, αλλά κανέναν που να έχει όλο το «πακέτο». Οι παίκτες που παίζουν στα άκρα δυσκολεύονται στο ένας με έναν και χάνουν εύκολα την μπάλα. Έχει ο καθένας από αυτούς τα δικά του θετικά χαρακτηριστικά, αλλά και αρνητικά που φαίνονται έντονα και επηρεάζουν το παιχνίδι της ομάδας.

Στην άμυνα, ο Άρθο, ένας ποδοσφαιριστής που σίγουρα δεν είναι για βασικός σε μια ΑΕΚ αντάξια του μεγέθους της, παραμένει καλώς ή κακώς ο καλύτερος κεντρικός μπακ που έχεις, με τους Κολοβέτσιο και Λαμπρόπουλο φέτος αντί για βήματα μπροστά, να δείχνουν παιχνίδι με παιχνίδι πως είναι… τραβηγμένο από τα μαλλιά να στηρίζεται σε αυτούς η «Ένωση» σταθερά, σε επίπεδο ενδεκάδας.

Για το αριστερό άκρο της άμυνας είναι εδώ και καιρό φανερό πως ο Ντίντακ δεν βρέθηκε τυχαία από την Μίλαν, να είναι διαθέσιμος για την ΑΕΚ από τον Απρίλιο, μέχρι να πάρουν τελικά την απόφαση να τον αποκτήσουν τον Αύγουστο.

Ότι έχει να κάνει με την ατομική ποιότητα και τα χαρακτηριστικά των παικτών λύνεται μόνο με μεταγραφές. Άρα δεν λύνεται τώρα. Προς το παρόν να πούμε μόνο πως η ΑΕΚ δεν έχει περιθώριο να μην καλύψει όλα της τα κενά, με τους ποδοσφαιριστές που αξίζει να βλέπει ο κόσμος της στο γήπεδο.

Σε επίπεδο συνόλου υπάρχει επίσης θέμα, όπως έχουν έρθει τα πράγματα. Ο Πογιέτ εδώ και καιρό δεν είναι αυτός που είδαμε στην αρχή και το βλέπει κανείς ακόμη και στον τρόπο συμπεριφοράς του στον πάγκο. Σα να έχει χάσει την ζωτικότητα και την ενέργεια του.

Άλλοι λένε ότι είναι αγχωμένος με την εκκρεμότητα για την παραμονή του, άλλοι πως έχει επηρεαστεί από όλα όσα έχουν γίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τον τελευταίο ενάμισι μήνα. Άλλοι πως έχει χάσει τα αποδυτήρια.

Το σίγουρο είναι πως δεν βλέπουμε πλέον την συνταγή με την οποία υπερτόνιζε τα πλεονεκτήματα και περιόριζε όσο γινόταν τις επιπτώσεις από τα μειονεκτήματα της ομάδας. Αυτό που προσωπικά θεώρησα το καλύτερο του στοιχείο, με βάση όσα βλέπαμε ως τον Μάρτιο.

Τα προβλήματα της ΑΕΚ, από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και μετά είναι τα ίδια ακριβώς σε κάθε παιχνίδι και αυτό δείχνει πως έχει αρχίσει να λείπει το «άγγιγμα» του προπονητή. Όπως λείπουν και οι ουσιαστικές παρεμβάσεις στη διάρκεια των αγώνων, που όλοι λέγαμε πως είναι το δυνατό του στοιχείο, με βάση αυτά που βλέπαμε ως τις αρχές της άνοιξης.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται να εμφανίζεται στο κλίμα μέσα στην ομάδα και γύρω από αυτήν.

Τα δημοσιεύματα που εμφανίζονται όλο και πιο συχνά, για παράπονα των Ελλήνων παικτών δεν είναι τυχαία. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά και σε αυτή την περίπτωση ισχύει. Υπονοούμενα άφηναν και στους οπαδούς κάποιοι, το βράδυ της Κυριακής στο ξενοδοχείο της Αττικής Οδού.

Το θεωρώ απαράδεκτο. Στον Πογιέτ μπορεί να καταλογίσει κάποιος πολλά, αλλά οι περιπτώσεις που φαίνεται κάποιοι Έλληνες παίκτες να έχουν αδικηθεί είναι ελάχιστες.

Πιο χαρακτηριστική είναι ο Ανέστης. Αλλά είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς πως αυτό έγινε επειδή είναι Έλληνας; Τον Αραβίδη δηλαδή πως τον έχει στηρίξει τόσο πολύ;

Επίσης, ο Τζανετόπουλος στην Λιβαδειά, μου έδειξε πως άξιζε προς το τέλος της σεζόν ο προπονητής να τον δει λίγο περισσότερο. Και είναι πολύ άσχημο που τον έβγαλε στη ανάπαυλα, χωρίς σε καμιά περίπτωση να είναι το πρόβλημα της ομάδας ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής. Αντίθετα, ήταν από αυτούς που στέκονταν καλά.

Το ίδιο λάθος έγινε και με τον Μάνταλο. Δεν τον έβγαλε σε τόσα παιχνίδια που θα έπρεπε να τον βγάλει και τον έβγαλε στην Λιβαδειά και στο ημίχρονο μάλιστα, που έδειχνε σαφή σημάδια βελτίωσης. Αλλά έχει αδικηθεί μέχρι χθες ο Μάνταλος;

Έχει αδικηθεί ο Λαμπρόπουλος, που εξακολουθεί από την πρώτη μέρα που είναι στην ΑΕΚ να παίζει άμυνα με τα χέρια; Έχει αδικηθεί ο Μπακάκης, από την στιγμή που υπάρχει ο Γκάλο; Είναι ο Πλατέλλας για κάτι περισσότερο από την διαχείριση που του γίνεται από τον Πογιέτ; Μπορεί να στηριχθεί ο Πογιέτ στον Σοϊλέδη για να βγάλει εκτός τον «λίγο» Ντίντακ; Μην τρελαθούμε…

Και αυτούς που έχουν πολύ κακή νοοτροπία είναι λάθος να τους χαϊδεύουμε.

Θεωρώ επίσης πως θα κάνει μεγάλο λάθος η ΑΕΚ, αν επειδή η σχέση με τον Πογιέτ δεν είναι στα καλύτερα της αυτή την περίοδο, σταθεί στα παράπονα κάποιων παικτών, που στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό είναι εντελώς αδικαιολόγητα.

Ο Πογιέτ ίσως τελικά να μην είναι ο ιδανικός προπονητής για να φτιάξει την ομάδα που θέλουμε. Ίσως… Αλλά όχι επειδή δεν παίζουν κάποιοι που κάνουν παράπονα και θα είχε αλλάξει η ομάδα αν έπαιζαν.

• ΑΕΚ
• Κολοβέτσιος
• λαμπρόπουλος
• λεβαδειακός
• πογιέτ