Ο ρεαλισμός, οι πιθανότητες και ο ερασιτεχνισμός με την υπόθεση-χαφ…

Ας ξεκινήσουμε, κρατώντας ενός λεπτού σιγή για όσους περίμεναν 413 ημέρες, πάνω από πληκτρολόγια και πίσω από τηλέφωνα, για να ειρωνευτούν και να κράξουν την ΑΕΚ, μετά από ευρωπαϊκό της παιχνίδι. Οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση, γιατί 14 αγώνες χωρίς ήττα, ήταν αυτοί, όχι παίξε-γέλασε…

Από εκεί και πέρα, το κείμενο αυτό έχω προγραμματίσει – όπως διαπιστώνετε – να ανέβει στις 19:30 (το έχω γράψει από νωρίς το μεσημέρι) χωρίς καν να με απασχολεί, τι θα κάνουν στα αποψινά ευρωπαϊκά τους παιχνίδια, οι δύο βασικοί ανταγωνιστές της ΑΕΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και δεν πρέπει να ενδιαφέρει και κανέναν «Ενωσίτη».

Αυτοί παίζουν Γιουρόπα Λιγκ, εκεί όπου έπαιξε η ΑΕΚ πέρυσι, πέρασε τους ομίλους, αποκλείστηκε αήττητη και δεν μάθαμε πόσο μακριά θα μπορούσε να φτάσει επειδή ο Μασούντ δεν μπόρεσε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα σε κενό τέρμα. Οπότε, ας πάρουν κι αυτοί φέτος, βαθμούς για την Ελλάδα, γιατί πέρυσι, το… κουπί, το τράβηξε μόνη της, η «Ένωση».

Η ΑΕΚ παίζει φέτος στο τοπ επίπεδο, εκεί όπου πέρυσι έπαιξε ο ΟΣΦΠ και μάζεψε στον όμιλο του, έναν πόντο. Ο «μπαρουτοκαπνισμένος» ΟΣΦΠ, που επί μια 20ετία, έβγαινε διορισμένα ως πρώτος κατευθείαν στους ομίλους χωρίς προκριματικά και που όποτε χρειάστηκε να παίξει προκριματικά, αποκλείστηκε.

Ο «μπαρουτοκαπνισμένος» ΟΣΦΠ, που έκανε εκτός έδρας πρεμιέρα στην Ευρώπη, με ήττα 5-0 από την Ρόζενμποργκ στη Νορβηγία (Σεπτέμβρη 1997), έφαγε στα… καπάκια δεύτερη «πεντάρα» από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη και για να κάνει «διπλό» στην Ευρώπη, χρειάστηκε να περάσουν 31 αγώνες χωρίς νίκη και δέκα συνολικά χρόνια σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Θυμάμαι ήμουν αποστολή με την ΑΕΚ στην Αυστρία για τη ρεβάνς με την Σάλτσμπουργκ, όταν έμαθα μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους, ότι ο ΟΣΦΠ κέρδισε μέσα στη Βρέμη την Βέρντερ, με Τάκη Λεμονή στον πάγκο. Γυρνάγαμε με το πούλμαν των δημοσιογράφων στο ξενοδοχείο, από την προπόνηση κι όταν είπε κάποιος… «ρε μαλάκες, ο Ολυμπιακός κέρδισε», η αρχική αντίδραση ήταν να γελάσουμε όλοι και να πούμε… «καλό ρε μαλάκα», θεωρώντας το ως ανέκδοτο.

Μετά από 31 αγώνες χωρίς νίκη, εκ των οποίων είχαν πέσει, η «επτάρα» από τη Γιουβέντους, κάποιες «πεντάρες», κάμποσες «τριάρες» και ταπεινωτικές ήττες, όχι από ευρωπαϊκά μεγαθήρια, αλλά από ομάδες τύπου Μόλντε, Χέρενφεεν, Μακάμπι Χάιφα, είχαν φτάσει στο σημείο και οι ίδιοι οι οπαδοί του ΟΣΦΠ να μην περιμένουν πλέον, την εκτός έδρας νίκη, μέχρι που τους ήρθε εκείνο το βράδυ στη Βρέμη και δεν το πίστευαν.

Μεγαλύτερο πρόβλημα από το να περνάς δύσκολες – αγωνιστικά – βραδιές στο Τσάμπιονς Λιγκ, που μόνο ο ΠΑΟΚ δεν έχει περάσει (μαντέψτε το λόγο), είναι το να παραγνωρίζεις το γιατί. Η ΑΕΚ ξέρει πολύ καλά, μέχρι που φτάνουν τα… πόδια της και οι δυνατότητές της. Εννοείται ότι παίζει πάντα και παντού για το θετικό αποτέλεσμα, αλλά αντιμετωπίζει και τις καταστάσεις με ρεαλισμό.

Γράψαμε, μόλις έγινε η κλήρωση του ομίλου, ότι ξεκάθαρα η ΑΕΚ ξεκινά από την 4^η θέση και θα πρόκειται για μεγάλη υπέρβαση, αν κατορθώσει και «καβαλήσει» κάποια εκ των Μπενφίκα, Άγιαξ ώστε να πάρει την 3^η θέση και να συνεχίσει στο Γιουρόπα Λιγκ.

Φυσικά, στο ποδόσφαιρο μπορεί να συμβεί κάθε είδους έκπληξη, γι’ αυτό άλλωστε και το λατρεύει όλος ο πλανήτης και αποτελεί το μεγαλύτερο κοινωνικό φαινόμενο, αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα. Ωστόσο (κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ΑΕΚ ή την όποια ελληνική ομάδα) η ΟΥΕΦΑ, έτσι όπως έχει διαμορφώσει πλέον το Τσάμπιονς Λιγκ, με την απευθείας συμμετοχή των 4 κορυφαίων ομάδων των 4 κορυφαίων πρωταθλημάτων του κόσμου (Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία) συν τις 3 πρώτες της Γαλλίας, εκμηδενίζει το στοιχείο της έκπληξης. Κλείνω την παρένθεση.

Η ΑΕΚ εξακολουθεί να έχει τις πιθανότητές της για την υπέρβαση της 3^ης θέσης, κάτι που θα κριθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, από το επόμενο παιχνίδι της, με την Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ, στις 2 Οκτώβρη.

Με δεδομένο ότι ακολουθούν στο πρόγραμμα, τα δύο ματς-βοήθα Παναγιά, με την Μπάγερν Μονάχου, η «Ένωση» θα πρέπει να κάνει την πρώτη από τις δύο υπερβάσεις που λογικά θα απαιτούνται για να συνεχίσει να παίζει στην Ευρώπη και μετά τον Δεκέμβρη, στο εντός έδρας παιχνίδι με τους Πορτογάλους. Αλλά και να μην το κάνει, καμία… καταστροφή δεν θα έχει επέλθει και κανένα πισωγύρισμα.

Πισωγύρισμα γίνεται μόνο όταν τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, μόνο όταν δεν μετράς καλά τις καταστάσεις, μόνο όταν δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου. Κάποια λάθη, όπως το ότι η ΑΕΚ δεν πήρε έναν ακόμα χαφ κι έναν ακόμα εξτρέμ, κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται το… Άμστερνταμ, για να τα καταλάβεις. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα το πληρώσεις δεδομένα, δεν συζητιέται.

Το ζητούμενο είναι να μην τα πληρώσεις και στο ελληνικό πρωτάθλημα, στα μεγάλα και δύσκολα παιχνίδια. Ο Σιμόες κόντεψε να φτύσει την… καρδιά του χθες βράδυ, ο Γαλανόπουλος δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει και στον πάγκο υπήρχε ο Άλεφ, που όσες προοπτικές εξέλιξης κι αν έχει, δεν είναι παίκτης για να σταθεί – τουλάχιστον ακόμα – στο τοπ επίπεδο.

Το ίδιο ισχύει και με τα εξτρέμ, όπου μπήκε ο Γιαννιώτας και ήταν σαν να μην μπήκε. Στο μέλλον, μπορεί να είναι σε θέση να ανταποκριθούν και σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τώρα δεν είναι. Πώς να το κάνουμε δηλαδή, με το ζόρι; Ε, αυτό, είναι κάτι που θα έπρεπε να το έχουν δει στην ΑΕΚ και να το έχουν λύσει, τις τελευταίες μέρες της μεταγραφικής περιόδου.

Ήταν ανεπίτρεπτο και ειδικά στην περίπτωση του χαφ, ήταν ερασιτεχνισμός ολκής. Έγινε, προχωράμε, αλλά δεν πρέπει να ξαναγίνει, γιατί είναι κρίμα μια ΟΜΑΔΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία, που είναι η ΑΕΚ, να φτάνει σε πληρότητα ρόστερ στο 90% και να μην κάνει τις μια-δύο κινήσεις που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί στο 100%. Κι αυτό επαναλαμβάνω ότι δεν αφορά τόσο στο τοπ επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά κυρίως στο να μην το πληρώσεις στην Ελλάδα, αφού μέσα στο πρόγραμμα, υπάρχουν και οι τραυματισμοί.

Κι αυτή η πραγματικότητα με το αδιαμφισβήτητο λάθος των δύο μη μεταγραφών, δεν θα άλλαζε ακόμα κι αν κέρδιζε η ΑΕΚ, χθες στο Άμστερνταμ. Αν για παράδειγμα, έκανε γκολ τη μια από τις δύο ευκαιρίες, που της δόθηκαν στο πρώτο ημίχρονο και πήγαινε στα αποδυτήρια με 0-1, «παγώνοντας» τους γηπεδούχους. Ούτε θα σήμαινε ότι η ΑΕΚ έχει καλύτερους παίκτες από τον Άγιαξ, αν πετύχαινε κάτι τέτοιο. Για να το κάνουμε πιο λιανά, θα ήταν κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική.

Θα μπορούσε επίσης η ΑΕΚ, να είχε στην Ολλανδία, τον Λιβάγια, τον Μπακασέτα και τον Λόπες και να ήταν πολύ περισσότερο ανταγωνιστική και σίγουρα πιο επικίνδυνη επιθετικά. Αλλά και πάλι, η πραγματικότητα του λάθους των δύο μη μεταγραφών, δεν θα έπαυε να είναι πραγματικότητα. Το επισημαίνω αυτό, για να μην θεωρηθεί ότι κρίνω εκ του αποτελέσματος. Όχι. Η ΑΕΚ έχει τόσο καλή ΟΜΑΔΑ, που όταν παίζει ως ΟΜΑΔΑ, μπορεί να κάνει θαύματα, ακόμα και κόντρα σε πολύ ισχυρούς αντιπάλους. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο…

Πάμε λίγο και στον Μαρίνο. Θεωρώ ότι και αυτό το ματς, το «διάβασε» πολύ καλά, τακτικά. Το σκέφτηκε αλά Σέλτικ στη Σκωτία, με τη βασική διαφορά βέβαια ότι τώρα είχε απουσίες που δεν καλύπτονταν και ειδικά αυτή του Λιβάγια. Το πρώτο ημίχρονο, το πήγε όπως θα ήθελε. Άμυνα, θέλοντας και μη, να κρατήσουμε με πάθος, ψυχή, μάχη και κυρίως μυαλό, το μηδέν πίσω κι αν μας… κάτσει κάτι καλό μπροστά, καλοδεχούμενο. Δύσκολο να… κάτσει χωρίς Λιβάγια, αλλά να που έγιναν δύο φάσεις και θα μπορούσε να συμβεί.

Διάβασα σεβαστές αναλύσεις περί λανθασμένης επιλογής στο να παίξει ο Μπακάκης δεξί εξτρέμ, μπροστά από τον Τσόσιτς, αλλά νομίζω ότι καταρρίπτονται αυτομάτως από την αλλαγή του Γιαννιώτα, που δεν πρόσφερε κάτι περισσότερο. Με την απαραίτητη επισήμανση ότι οι προπονητές ξέρουν καλύτερα την ομάδα τους και τους παίκτες τους, η μοναδική ένσταση που είχα, από την προηγούμενη κιόλας μέρα, αφορούσε στον Τσιγκρίνσκι.

Και από τον σούπερ Οικονόμου (σ.σ. η μεταγραφή του καλοκαιριού, μέχρι στιγμής) και από τον Λαμπρόπουλο και από τον Τσόσιτς και από τον Βράνιες πέρυσι και από όλα τα στόπερ που έχουμε δει στην ΑΕΚ, εδώ και πολλά χρόνια, ο Τσιγκρίνσκι είναι ο πιο ηγετικός, ο πιο έμπειρος, ο πιο ψύχραιμος και σε τέτοια παιχνίδια και τέτοιες έδρες, ταπεινή μου άποψη είναι ότι εφόσον είναι στο 100%, πάντα τον ξεκινάς.

Υ.Γ.: Τι να… πρωτοζηλέψεις από τον Άγιαξ; Την ομάδα; Τη νοοτροπία με την οποία προσεγγίζει το ποδόσφαιρο; Το γήπεδο και την ασύλληπτη ατμόσφαιρα; Τις Ακαδημίες; Τα ταλέντα; Τι;

Υ.Γ.2.: 2.500 «μπράβο» στους 2.500 «Ενωσίτες», που στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις και που ακούστηκαν και εκεί μέσα. Και ακόμα και το να ακουστείς εκεί μέσα, κατόρθωμα είναι…

Υ.Γ.3.: Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πεις, να γράψεις ή να υποδείξεις στους εντός ομάδας, το πώς θα διαχειριστούν αυτή την ήττα και ειδικά ενόψει Τούμπας. Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζουν πολύ καλά και ότι έχουν αφήσει πίσω τους, τον Άγιαξ, από το… αεροπλάνο κιόλας.

Υ.Γ.4.: Είναι σκωτσέζικο ντους, να παίζεις με τον Πανιώνιο ή με την οποιαδήποτε μεσαίου βεληνεκούς ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος και να την «πνίγεις» και μετά από 3-4 βράδια να συνειδητοποιείς ότι είσαι εσύ, ο… Πανιώνιος της υπόθεσης.

Υ.Γ.5.: Δεν υπήρξε πουθενά και από κανέναν, έλλειψη πάθους. Όλοι ήθελαν αλλά δεν γινόταν, ειδικά μετά το 1-0. Και η έλλειψη συγκέντρωσης και ο εκνευρισμός, έρχονται φυσιολογικά, όταν βλέπεις πως οι αντίπαλοι είναι παντού, ότι είναι «στρατιωτάκια» στις θέσεις τους και ότι πηγαίνουν συνεχώς πρώτοι πάνω στις μπάλες. Κι άμα σου λείπουν και οι παίκτες που θα κρατήσουν την μπάλα για να πάρεις καμιά ανάσα, τι διάολο να κάνεις;

Υ.Γ.6.: Α, ρε Μάρκο… Το είπαμε ήδη μια φορά, θα πρέπει να το πούμε κι άλλες τρεις…

• άγιαξ
• ΑΕΚ
• ΟΣΦΠ
• Ουζουνίδης
• ΠΑΟΚ