Ο δύσβατος δρόμος της επιτυχίας

Τώρα που όλα έχουν τελειώσει, βάλτε το χέρι στην καρδιά και πείτε την αλήθεια. Όλοι σκεφτόσασταν πως θα γίνει να φύγει σβηστά αυτό το ματς. Κακά τα ψέματα η ΑΕΚ δεν είναι ακόμα σε θέση να κοιτάξει στα μάτια ομάδες τύπου Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν κ.λ.π. Γενικότερα το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι σε θέση να το κάνει αυτό. Σε ένα ματς μία στο τόσο ίσως να πετύχει κάτι μία ελληνική ομάδα. Αλλά μέχρι εκεί. Η διαφορά μας σε όλα τα επίπεδα είναι τεράστια…

Η «Ένωση» λοιπόν πήγε στο Μόναχο με περίεργη ψυχολογία. Λίγο η ισοπαλία με την κακή εμφάνιση κόντρα στον Παναθηναϊκό, λίγο η μουρμούρα που υπάρχει εδώ και λίγο καιρό στα αποδυτήρια, λίγο το απίστευτο κράξιμο από τον κόσμο, αλλά και ο φόβος να μη γνωρίσει η ομάδα κάποια συντριβή, ενεργοποίησαν όλα τα ένστικτα επιβίωσης.

Ο… αδιάλλακτος Μαρίνος Ουζουνίδης πράττοντας σωστά άλλαξε τη διάταξη. Και αυτό λειτούργησε ευεργετικά στο πρώτο ημίχρονο. Η Μπάγερν δεν μπορούσε να απειλήσει ουσιαστικά. Η ΑΕΚ δε θα μπορούσε να είχε βάλει μία μπομπίτσα στα θεμέλια του «Allianz Arena» αν σκόραρε πρώτη σε εκείνη τη φάση με το Λαμπρόπουλο. Θα ήταν όμως αρκετό; Όχι! Ξεκάθαρα όχι! Εδώ δε θα παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας. Ας το κάνουν αυτό σε άλλα λιμάνια της χώρας.

Επειδή δε μου αρέσει να ασχολούμαι με ανούσια πράγματα και επειδή η κουβέντα για το πέναλτι είναι τουλάχιστον αστεία, λες και κάποιοι από εσάς πέσατε χθες με αλεξίπτωτο στον κόσμο του ποδοσφαίρου θα το πω απλά. Ο Τσόσιτς που δέχεται την παρατήρηση του Γιουνγκ 20″ νωρίτερα, θα έπρεπε να προστατέψει την ομάδα και τον εαυτό του στη φάση του πέναλτι. Τραβάει (και τραβιέται) από τον Λεβαντόφσκι. Ο επιπρόσθετος όμως που βρίσκεται στη γραμμή του τέρματος βλέπει το τράβηγμα της φανέλας που κάνει μόνο ο Σέρβος, αλλά και το έξυπνο και σωστά χρονικά πέσιμο του Πολωνού φορ. Ο Τσόσιτς έδωσε το δικαίωμα και ο βοηθός τον έπιασε στα πράσα. Διότι αυτός καταλογίζει την εσχάτη των ποινών. Όχι ο ρέφερι. Ο Σλοβένος έχει δώσει πολλά σφυρίγματα υπέρ της Μπάγερν, αλλά την ευθύνη του πέναλτι την έχει άλλος.

Και για να μην το κουράζουμε. Είναι ένα σφύριγμα που το παίρνει η μεγάλη ομάδα μέσα στο σπίτι της. Και ρητά και κατηγορηματικά το δηλώνω. Όχι, αν γινόταν ανάποδα η φάση δε θα το έπαιρνε το πέναλτι η ΑΕΚ. Είμαι απόλυτα βέβαιος. Αλλά κάποιες φορές είσαι υποχρεωμένος να ζυγίζεις μέχρι που σε παίρνει. Για μένα δεν άλλαξε κάτι αυτό το πέναλτι. Και θα σας εξηγήσω το γιατί. Διότι η Μπάγερν θα το έβρισκε το γκολ, όπως βρήκε το δεύτερο στο β’ ημίχρονο. Ξέρετε γιατί; Διότι η ΑΕΚ δεν είχε πλάνο για να σκοράρει. Ήθελε να εκμεταλλευτεί κάποια αντεπίθεση ή κάποια στατική φάση. Και σε όλο το β’ ημίχρονο δεν κατάφερε να κάνει ούτε μία τελική προσπάθεια. Ενώ έχει δεχθεί πάρα πολλές. Όταν λοιπόν είσαι κλεισμένος πίσω, κόντρα σε ένα μεγαθήριο, νομοτελειακά, κάποια στιγμή θα έρθει το μοιραίο.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ωστόσο θα ήταν ακόμα πιο τιμητική η ήττα. Αλλά μέχρι εκεί. Όταν ξέρεις που φτάνει το σεντόνι σου, δεν ονειροβατείς, ούτε βγάζεις τα πόδια από έξω. Η ΑΕΚ δεν μπορούσε να προσδοκά κάποιο βαθμολογικό κέρδος από αυτά τα δύο παιχνίδια με τους Βαυαρούς. Όμως κέρδισε άλλα πράγματα. Δεν είναι λίγο να κρατάς για 60′ στο ματς της 3ης αγωνιστικής και σχεδόν 70′ στο Μόναχο τη Μπάγερν με σωστή αμυντική τακτική.

Αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να πετύχεις πράγματα. Αλλά και ότι χρειάζεσαι επιπλέον δουλειά και έξτρα ποιότητα για να καταφέρεις το κάτι παραπάνω. Και αυτό θα έρθει μέσα από το χρόνο. Βήμα, βήμα.

Πλέον η ΑΕΚ έχει δύο ματς μπροστά της για να μην τερματίσει με μηδέν βαθμούς στον όμιλο. Αλλά μέχρι το παιχνίδι με τον Άγιαξ στα τέλη του μήνα και την αναμέτρηση στη Λισσαβόνα τον Δεκέμβριο, υπάρχει καιρός. Και θα υπάρχει και -πρώτα ο Θεός- ο Λιβάια και ο πιο έτοιμος Μπογέ.

Μέχρι τότε ωστόσο, προέχει κάτι άλλο. Το ματς με τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ χωρίς κόσμο. Είναι επιτακτική η ανάγκη της νίκης. Θα επουλώσει πολλές πληγές το «τρίποντο» αυτό και δεδομένα θα δώσει τη δυνατότητα στην ΑΕΚ να πάει ήρεμα στη διακοπή για να δουλέψει, ενόψει του φινάλε του πρώτου γύρου. Εννοείται πως η ομάδα του Περιστερίου θα έρθει αποφασισμένη και «ενισχυμένη». Αλλά αυτή είναι η μαγκιά της ΑΕΚ. Να πετύχει κόντρα σε όλους και σε όλα!

Η τεράστια μαγκιά της ΑΕΚ είναι να πετύχει μέσα από το δύσκολο δρόμο. Το δύσβατο μονοπάτι που έχει επιλέξει. Αναγνωρίζοντας τα λάθη της, διορθώνοντάς τα στη διάρκεια της σεζόν και παλεύοντας κάθε παιχνίδι μέχρι το τέλος. Αυτή η ομάδα έχει ψυχή. Αυτή η ομάδα έχει παιδιά που πονάνε τη φανέλα. Έχει έναν προπονητή που έχει βελτιώσει ξεκάθαρα την ομάδα. Και έχει μία διοίκηση που δεν επιτρέπει σε κανένα, να χαντακώσει την ομάδα. Κανένας δεν σας υποσχέθηκε δέκα πρωταθλήματα σερί. Ούτε θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα άλλων. Για να φτιάξουμε με το έτσι θέλω «Χούντες» ή να δηλώνουμε «Εμείς ή κανείς». Αυτή είναι η πιο ουσιαστική διαφορά μας. Και για αυτό είμαστε περήφανοι για ότι πετυχαίνουμε.

ΥΓ: Η παρουσία του κόσμου της ΑΕΚ ήταν με μία λέξη ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ! Ήταν μία από τις καλύτερες εκδρομές. 4.000 (μίνιμουμ) οπαδοί του «Δικεφάλου» έκαναν το Μόναχο, Νέα Φιλαδέλφεια και μετέτρεψαν το «Αλιάνζ» σε… «Νίκος Γκούμας»! Απλά μαγεία από την ώρα που μπήκαν μέχρι την ώρα πο έφυγαν. Στα δικά μου μάτια ήταν η καλύτερη των τελευταίων ετών και με διαφορά από τη δεύτερη!

ΥΓ 2: Όλοι ξέρετε ότι σέβομαι και εκτιμώ τη δουλειά του προπονητή. Όμως αυτό που είπε ο Ουζουνίδης στη Συνέντευξη Τύπου πριν το ματς, πως δηλαδή εμείς δημιουργήσαμε την κρίση, ήταν άστοχο και τουλάχιστον αστείο. Θα πρέπει λοιπόν να μάθει ότι το να είσαι στο τιμόνι μίας μεγάλης ομάδας, σημαίνει ότι θα έχεις μεγαλύτερη πίεση από ότι στον πάγκο της Ξάνθης, του Πλατανιά, του Πανιωνίου και του Παναθηναϊκού που παρέπαιε… Επίσης θα μπορούσε να δει τι έλεγαν για τον ίδιο και την ομάδα του οι οπαδοί της ΑΕΚ στα social media της ΠΑΕ. Για να του λυθεί η απορία. Ότι… λούστηκαν το δημιούργησαν οι ίδιοι. Αυτός και οι παίκτες του. Όπως ήταν αυτοί που πήραν όλα τα μπράβο επειδή έφεραν την ΑΕΚ εδώ.

ΥΓ 3: Ο Τσόσιτς ήταν χθες ο χειρότερος του γηπέδου. Οι Γερμανοί τον έχουν βαθμολογήσει με 5. Αυτό δε θα είχε καμία σημασία, αν η συμπεριφορά του, τόσο στο επεισόδιο με τον Χουλτ κατά τη διάρκεια του ματς (κάτι που… θύμισε Βράνιες), όσο και με τον Σιμόες με τη λήξη του, δεν ήταν απαράδεκτη και απογοητευτική. Η «καμπάνα» που θα έπρεπε να πέσει στο κεφάλι του, θα έπρεπε να είναι παραδειγματική. Ωστόσο επειδή κανένας δεν είναι… αναμάρτητος και επειδή όλοι έχουμε ξεφύγει εν ώρα εργασίας, η μία φορά μπορεί να «σβηστεί» αν επιδείξεις σωστή συμπεριφορά. Και ο Σέρβος έδειξε ειλικρινή μεταμέλεια και μάλιστα αμέσως. Αξίζει λοιπόν να του δοθεί μία ακόμα ευκαιρία. Εδώ έχουν πάρει άλλοι και άλλοι…

ΥΓ 4: Στα δικά μου μάτια ο Πέτρος Μάνταλος στο Μόναχο δεν έκανε καλό παιχνίδι. Δεν μπόρεσε να δώσει πολλά πράγματα τουλάχιστον στο δημιουργικό κομμάτι. Αλλά η αποθέωση που γνώρισε από όλους τους φίλους της ΑΕΚ κατά τη στιγμή της αλλαγής του, αποδεικνύει πως το άνευ προηγουμένου «ντου» που του έγινε ήταν λάθος. Λες και ο ίδιος δε θέλει να δώσει πράγματα. Δε θέλει να διακριθεί. Χρειάζεται όμως διαχείριση, διότι η χρονιά από την οποία προέρχεται ήταν πολύ δύσκολη. Και θα έχει σκαμπανεβάσματα γιατί πρέπει να ξαναμπεί ο οργανισμός του σε άλλη διαδικασία.

ΥΓ 5: Η διάταξη τουλάχιστον στο πρώτο ημίχρονο βοήθησε και τον Σιμόες να δείξει ξανά τον καλό του εαυτό. Ο Πορτογάλος έτρεξε πάλι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Ξεπέρασε τα 11,5 χλμ. το κοντέρ της UEFA. Μακάρι να μας θυμίσει σύντομα τον παλιό καλό του εαυτό…

ΥΓ 6: Θα γελάσουμε πάρα πολύ και μάλιστα σύντομα με κάποιους. Το να πετάς λάσπη στον ανεμιστήρα είναι πανεύκολο. Όταν όμως ο αέρας φυσήξει ανάποδα, τότε κινδυνεύεις να τη φας στη μούρη…

• ΑΕΚ
• Μπάγερν Μονάχου
• Ουζουνίδης
• τσόσιτς
• χουλτ