Το λες και κατάρα

Γεωργέα, Γεωργέα, τα...φυτά στην Καλαμάτα είναι ωραία
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Η ΑΕΚ πολύ καλά έκανε και πρότεινε θέση στο Νίκο Γεωργέα και εκείνος πολύ καλά έκανε και την δέχθηκε. Και ειδικά τη συγκεκριμένη θέση. Διότι θεωρώ πως δεν μπορούν να γίνουν όλοι προπονητές ακαδημιών. Ένας άνθρωπος που έζησε 14 χρόνια της ζωής του στον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ, προφανώς και είναι σημαντικό να συνεχίσει να εργάζεται γι αυτό τον οργανισμό, αλλά δεν σημαίνει αυτομάτως πως μπορεί να γίνει και προπονητής. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα που δεν είναι της παρούσης.
Εκείνο που είναι της παρούσης, αφορά την διαπίστωση πως ο Γεωργέας ούτε έκλεισε την καριέρα του όπως έπρεπε, ούτε αποχαιρέτησε τον κόσμο όπως έπρεπε. Και όπου «όπως έπρεπε», μην βάλετε τίποτα ταρατατζούμ και παράτες. Απλώς ένα φινάλε ανάλογο με τα πάνω από 14 χρόνια προσφοράς ενός παίκτη στην ΑΕΚ. Ενός παίκτη που γι αυτή την προσφορά, γι αυτό το πάθος, έγινε αγαπημένος της κερκίδας. Έγινε σύνθημα. Δεν ήταν φυσικά ούτε Μαύρος, ούτε Μανωλάς, ούτε Ντέμης. Αλλά διάολε, φόρεσε σχεδόν μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ζωή τη φανέλα της ΑΕΚ. Και στο τέλος κανείς δεν κατάλαβε πως, πότε και αν κρέμασε τα παπούτσια. Βεβαίως η ευθύνη γι αυτό, ανήκει σχεδόν εξ ολοκλήρου στον ίδιο τον Γεωργέα που θαρρώ πως παρασύρθηκε από την κάψα του να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά και επέμεινε να ελπίζει πως η ΑΕΚ θα τον αντιμετώπιζε ως 29 και όχι ως 39 χρονών.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι, πως δυσκολεύομαι να θυμηθώ μια περίπτωση που να έκλεισε όπως έπρεπε την καριέρα του στην ΑΕΚ. Που να έζησε αυτό το μαγικό που έζησε πέρυσι ο Τζέραρντ στο Ανφιλντ ή ο Τσάβι στο Καμπ Νου. Κανείς.
Ο Μίμης Παπαϊωάννου έφυγε σχεδόν όπως είχε φύγει και ο τελευταίος παίκτης του ρόστερ. Και πολλά – πολλά χρόνια μετά έγινε ένα φιλικό προς τιμήν του μια μέρα εργάσιμη στη Φιλαδέλφεια και υπό βροχή. Θλίψη. Ο Θωμάς Μαύρος έπεσε πάνω στη λαίλαπα Αλέφαντου και εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την ΑΕΚ. Τουλάχιστον θα έχει να θυμάται εκείνο το συγκλονιστικό χειροκρότημα όταν σκόραρε με την φανέλα του Πανιωνίου στη Φιλαδέλφεια. Ο Στέλιος Μανωλάς πέρασε μια ολόκληρη ζωή στην ΑΕΚ. Και για το μέγεθος του αλλά και το μέγεθος της προσφοράς του στην ομάδα, το πραγματικά ζεστό χειροκρότημα όσων βρέθηκαν στη Φιλαδέλφεια σ’ εκείνο το ματς με την Ξάνθη, προφανώς δεν το λες και το πρέπον φινάλε. Ο Τόνι Σαβέβσκι βιάστηκε να περάσει τον Ρουβίκωνα και να γίνει από παίκτης, προπονητής, για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ο Ντέμης Νικολαϊδης έφυγε για την Ατλέτικο και επέστρεψε ως πρόεδρος. Και ακόμα και τώρα κάθε φορά που βγαίνει στην επικαιρότητα το όνομα του, η κουβέντα γίνεται γύρω από την… προεδρική ιδιότητα. Κουβέντα για μπάλα.
Φαντάζομαι συμφωνούμε όλοι πως όλοι αυτοί που ανέφερα (και κάποιοι που ίσως ξέχασα), ήταν για την ΑΕΚ, ότι ο Τζέραρντ για την Λίβερπουλ. Ίσως και παραπάνω. Είναι πολύ άσχημο που κανείς απ’ αυτούς δεν έφυγε κατά πως έφυγε ο Τζέραρντ. Με τρόπο δηλαδή, που το ζήλεψε και ο μεγαλύτερος εχθρός του Τζέραρντ και της Λίβερπουλ. Δεν ξέρω αν κάποιος από εσάς θυμάται έστω και μια περίπτωση ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ που να τελείωσε όπως έπρεπε και να τον αποχαιρέτησε ο κόσμος όπως του άξιζε. Σε κατάρες, δεν πιστεύω. Αλλά πάλι, η ΑΕΚ είναι η ομάδα που είχε Πατίκα, που κατέκτησε τρόπαιο που καταργήθηκε, που σεισμός διέλυσε το γήπεδο της, που έχασε κύπελλο στα 35 πέναλτι. Οπότε ορισμένα πράγματα ίσως εξηγούνται.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X