Τι είδαν τα ματάκια μου

Τι είδαν τα ματάκια μου
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Πάει κι αυτό. Ακόμα ένα βασικό στάδιο προετοιμασίας. Η αλήθεια είναι πως στα 20 τελευταία χρόνια, δεν θυμάμαι να υπήρξε άλλη τέτοια προετοιμασία, με τόσο μικρή διάρκεια. Είτε από τις 12 που παρακολούθησα εκ του σύνεγγυς, ήταν στις υπόλοιπες. Βεβαίως αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. Άλλωστε η διαφορά σε σχέση με τον προγραμματισμό που είχε κάνει ο Χιμένεθ, ήταν επί της ουσίας μια ημέρα λιγότερο και ένα φιλικό μείον.

Αυτό που επί της ουσίας έκοψε ο Μαρίνος, δεν ήταν ωφέλιμο χρόνο δουλειάς στο γήπεδο, αλλά ένα ματς. Και αυτό το έκανε, όχι επειδή δεν ήθελε να δώσει ένα ακόμα φιλικό στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Αν και μεταξύ μας, προτιμούσε αυτό το πρώτο διάστημα να το περάσει όσο δυνατόν περισσότερο γνωρίζοντας τους παίκτες μέσα από τις προπονήσεις και όχι με τεστ. Αλλά ο βασικός λόγος που ο Ουζουνίδης έκοψε το τελευταίο φιλικό με την Κορόνα, ήταν επειδή δεν έβρισκε το νόημα των δυο αγώνων, μέσα σε διάστημα 24 ωρών, μετά από μόλις δυο βδομάδες προετοιμασίες. Κάτι που, χωρίς να είμαι προπονητής, μου μοιάζει λογικό.

Πάμε λοιπόν να δούμε λίγο τι είδαν τα ματάκια μας, αυτές τις δώδεκα μέρες στο μαρτυρικό Κίελτσε. Πρώτα στο κομμάτι της γνωριμίας με την φιλοσοφία και τον τρόπο δουλειάς του Ουζουνίδη. Το έγραψα και τις πρώτες μέρες από την Πολωνία, το γράφω και τώρα που ολοκληρώθηκε ο κύκλος του βασικού σταδίου της προετοιμασίας. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για συμπεράσματα, επί της αποτελεσματικότητας των σκέψεων και της δουλειάς του Μαρίνου. Σίγουρα προσεγγίζει με διαφορετικό τρόπο πράγματα. Αν αυτή η προσέγγιση είναι σωστή, μόνο το γήπεδο και τα αποτελέσματα θα το πουν.

Το έχω ξαναγράψει. Ο Ουζουνίδης σίγουρα έχει τον τρόπο του. Που και διαφέρει και ξεχωρίζει. Αν φέρνει και αποτελέσματα, θα το δείξουν το αποτελέσματα. Το σίγουρο είναι πως για όσα κάνει ή όσα δεν έκανε, έχει πάντα μια εξήγηση που δεν είναι θεωρητική, είναι ποδοσφαιρικά πρακτική. Δεν έκανε καθημερινά διπλές προπονήσεις αλλά οι μισές στο διάστημα που δούλεψε η ομάδα στην Πολωνία ήταν μονές. Δεν το έκανε κανένας προκάτοχος του. Όμως και ο Μαρίνος και ο γυμναστής του , ο Γιάγκου, έχουν μια ολόκληρη φιλοσοφία γύρω απ’ αυτή την τακτική. Δοκιμασμένη και επιτυχημένη στις προηγούμενες ομάδες. Ο Παναθηναϊκός έτρεχε και δεν έσκασε ποτέ. Άλλα προβλήματα είχε. Ο Πανιώνιος επίσης. Έφτανε μέχρι τα πλέι οφ και ήταν τρένο. Αν θα γίνει και με την ΑΕΚ, το γήπεδο και η σεζόν που έρχεται θα το δείξουν.

Έκανε συγκεκριμένα πράγματα στην τακτική ο Μαρίνος. Δούλευε συγκεκριμένα πράγματα, με συγκεκριμένα βήματα. Είχε μια εξήγηση ποδοσφαιρική και γι αυτά που έκανε και για τον ρυθμό που τα έκανε. «Θέλω να μάθουν τα παιδιά για αρχή τριά – τέσσερα πράγματα, αλλά να τα κάνουμε πολλές φορές και να μάθουν καλά και να τα κάνουν αυτόματα» έλεγε και ξανάελεγε ο Ουζουνίδης. Αυτό σε μεγάλο βαθμό, πλησιάζει τη νοοτροπία και την λογική που είχε ο Σάντος. Παρότι ο Μαρίνος θέλει να φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει ένα ποδόσφαιρο, που δεν θα έχει σχέση μ’ αυτό που παίζουν οι ομάδες του Σάντος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Νομίζω αδιάφορο. Σημασία έχει να έρχονται αποτελέσματα. Επομένως και αυτό θα κριθεί στο γήπεδο.

Το μόνο που είναι σίγουρο και έχει φανεί από τώρα, ήδη απ’ αυτές τις δώδεκα μέρες δουλειάς στο Κίελτσε, είναι πως ο Ουζουνίδης έχει τον τρόπο του με τους ποδοσφαιριστές. Τους πειράζει, τους γκαζώνει, τους κρατάει στο τέλος της προπόνησης και τους συμβουλεύει ή και τους κράζει κατ’ ιδίαν, αλλά τους έχει όλους γύρω του. Κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, ούτε να παραθέσω επ’ αυτού απτά παραδείγματα, το πιάνεις αμέσως στον αέρα πως χωρίς να κάνει ο Μαρίνος τίποτα το επιτηδευμένο, φτιάχνει ομάδα που παίζει για τον προπονητή της. Μόνο μέσα από τον τρόπο δουλειάς του και την αύρα του, προκύπτει όλο αυτό. Και εκείνο που ξέρω είναι πως μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις, ομάδες που παίζουν για τον προπονητή τους, είναι σκληρές και συνήθως πετυχαίνουν.

Πάμε τώρα και στους ποδοσφαιριστές. Σε μεγάλη ατομική ανάλυση της δουλειάς που έγινε στο Κίελτσε δεν θα μπω. Επιγραμματικά και γρήγορα. Τρελαίνεσαι με το πόσο τούρμπο είναι ο Μπακάκης. Πάει φουλ για βασικός ο Λαμπρόπουλος. Είναι θαύμα το πως ομάδα στάθηκε όρθιο χάνοντας έναν παίκτη σαν τον Μάνταλο. Αν ο Γιακουμάκης βάλει ένα γκολ στα πρώτα του ματς, θα βάλει 30 στη σεζόν. Ο Μπάρκας θα είναι ο τερματοφύλακας της εθνικής για την επόμενη δεκαετία. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής σαν τον Σιμόες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όχι άλλο Μοράν. Αυτά τα λίγα και τα επιγραμματικά για κάποιους παίκτες ειδικώς. Υπάρχει όμως και ένα γενικώς, που έχει ίσως την πιο μεγάλη σημασία.

Γενικώς εκείνο που είδαν τα ματάκια μου αυτές τις δώδεκα μέρες στο Κίελτσε, είναι μια παρέα πρωταθλητών. Μ’ όλη την σημασία και των δυο λέξεων, που δεν μπορείς μάλιστα και να τις χωρίσεις μεταξύ τους. Και παρέα και πρωταθλητών. Παίκτες οι οποίοι στην πλειοψηφία τους λειτουργούν, κινούνται, συμπεριφέρονται, σαν δεμένοι με μια αόρατοι αλυσίδα. Ο ένας δίπλα στον άλλον. Ο ένας για τον άλλον. Δεν το θυμάμαι ποτέ ξανά αυτό στην ΑΕΚ. Μπορεί και να συνέβαινε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Λέγεται πως κάπως έτσι, αλλά δεν το ξέρω. Τα τελευταία 20 χρόνια, σίγουρα δεν υπήρχε.

Είναι μια παρέα αυτή που έχει τώρα η ΑΕΚ, που είναι μια παρέα νικητών. Παρέα πρωταθλητών. Αυτό βγάζουν στην πλειοψηφία οι ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στην ομάδα. Αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη στα πόδια τους, γερά πατήματα στο γήπεδο. Θα κάνουν το κάτι παραπάνω, διότι αισθάνονται ότι μπορούν και ξέρουν πως θα το κάνουν σωστά. Κάτι που, μεταξύ άλλων, διευκολύνει πολύ και την δουλειά που έχει ξεκινήσει να κάνει ο Ουζουνίδης.

Κάτι περισσότερο να γραφτεί απ’ όσα έγιναν στο Κίελτσε, δεν υπάρχει. Μόνο κάτι τελευταίο. Το είχα γράψει και πέρυσι περίπου τέτοια εποχή και στην επιστροφή πάλι από το Κίελτσε. Οι όμορφες ομάδες, όμορφα κτίζονται. Το επαναλαμβάνω.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X