Όταν η ντίζα της αγάπης για την ΑΕΚ, δεν κόβεται ποτέ

Όταν η ντίζα της αγάπης για την ΑΕΚ, δεν κόβεται ποτέ
Photo Credits: INTIME

Στοιχηματική εμπειρία… όπως θα ήθελες να είναι! Παίξε Νόμιμα - 21+ | ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ: ΕΕΕΠ | ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΘΙΣΜΟΥ & ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ | ΓΡΑΜΜΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΕΘΕΑ: 2109237777 | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Είναι μεσάνυχτα της 25ης Αυγούστου. Το σύμπαν της ΑΕΚ διαλύεται. Δικαίως. Όλο αυτό που συμβαίνει με την ομάδα είναι βαρύ και ασήκωτο. Ο Μελισσανίδης τελειώνει από την ΑΕΚ τον Καρντόσο και τον Λυμπερόπουλο. Οι παίκτες κουβεντιάζουν με αντιπροσωπεία οπαδών μέσα στα αποδυτήρια. Ο κόσμος είναι τρελαμένος. Κάποιοι έφυγαν από το ΟΑΚΑ και δεν ήθελαν να ξανακούσουν για την ομάδα. Έτσι αισθανόντουσαν και κάποιοι που δεν ήταν καν στο ΟΑΚΑ και μπορεί να μην είχαν πατήσει και ποτέ τους.

Όσο συνέβαιναν όλα αυτά, μεσάνυχτα Κυριακής, ο Μιχάλης τσέκαρε την διαδρομή των 2,5 χιλιάδων χιλιομέτρων για την Τραπεζούντα. Και ο Σπύρος έψαχνε για δανεικό κράνος μηχανής. Μόνο αυτό χρειαζόταν. Ούτε ειδικό μπουφάν, ούτε τίποτα. Ένα κράνος ήθελε να βρει και όλα τα υπόλοιπα τα είχε κομπλέ. Η φανέλα της ΑΕΚ ήταν καθαρή και σιδερωμένη και έτοιμη να φορεθεί.

Είναι βράδυ της 26ης Αυγούστου. Η ΑΕΚ ψάχνει για τον τρόπο που θα κάνει την επανεκκίνησή της. Ο κόσμος έχει περάσει από την τρέλα, στο μούδιασμα και την αναμονή. Έχει την αγωνία της αβεβαιότητας. Ο Μιχάλης φτάνει έξω από το σπίτι του Σπύρου. Με τα κράνη τους, φορώντας δυο φανέλες ΑΕΚ και με ακόμα δυο κιτρινόμαυρες φανέλες για αλλαξιά. Δυο κουβέντες είπαν μεταξύ τους. Η λογική θα έλεγε πως αυτές οι δυο κουβέντες θα ήταν «μήπως ρε φίλε να το καίγαμε;». Στην πραγματικότητα ούτε που πέρασε από το μυαλό τους κάτι τέτοιο. Ένα «δένουμε το κασκόλ της ΑΕΚ στους δυο καθρέφτες και φύγαμε» ακούστηκε και τσίτα το γκάζι για μια διαδρομή συνολικά 2,5χιλιάδων χιλιομέτρων.

Έφτασε το πρωί της 29ης Αυγούστου. Λίγες ώρες πριν την ρεβάνς με την Τραμπζονσπόρ. Ο Ίλια Ίβιτς έχει πάρει ήδη τα κλειδιά και έχει ταξιδέψει μαζί με την ομάδα στην Τουρκία. Ο Νίκος Κωστένογλου έχει ετοιμάσει πλάνο με 3-5-2 και έχει μιλήσει στους ποδοσφαιριστές για την πίστη που μπορεί να κουνήσει και βουνά. Μια πίστη που οι παίκτες της ΑΕΚ ήδη την είχαν ανακτήσει. Ο Μιχάλης και ο Σπύρος φτάνουν στην Τραπεζούντα και στο ξενοδοχείο από το οποίο θα δινόντουσαν τα εισιτήρια για το ματς. Έχουν ταξιδέψει με την μηχανή τους, δυο γεμάτες μέρες και κάτι ώρες. Έχουν κοιμηθεί ελάχιστα. Έχουν βραχεί. Δεν ρώτησαν για δωμάτιο για να κοιμηθούν και να στεγνώσουν. «Που είναι τα εισιτήρια για το γήπεδο», ήταν το πρώτο που ρώτησαν.

Όταν η ντίζα της αγάπης για την ΑΕΚ, δεν κόβεται ποτέΓια να φτάσουν μέχρι και την Τραπεζούντα, χρειάστηκε να διανύσουν 2,5 χιλιάδες χιλιόμετρα. Το γράφω τρίτη φορά. Μήπως καταφέρουμε και εμπεδώσουμε την απόσταση.  Διαδρομή που διένυσαν με την μηχανή. Μ’ έναν μόνο οδηγό. Με δρόμο που εντός των ελληνικών συνόρων ήταν γνωστός καθώς τον είχαν κάνει ξανά και ξανά για να βρεθούν δίπλα στην ομάδα, αλλά παντελώς άγνωστο όταν μπήκαν στην Τουρκία. Με την ντίζα του γκαζιού να σπάει όχι μια, αλλά τρεις φορές. Την τελευταία η επιδιόρθωση έγινε με δέσιμο ενός πλαστικού. Δείτε την φωτογραφία και όσοι έχετε ανέβει έστω και μισή φορά σε μηχανή, θα καταλάβετε αμέσως περί τίνος πρόκειται.

Με στάσεις, επί τουρκικού εδάφους, σε μέρη εντελώς άγνωστα. Με ανθρώπους και γλώσσα άγνωστη. Ανοίγω μια παρένθεση. Σχεδόν η μισή διαδρομή, ήταν επί τουρκικού εδάφους. Και όλες οι συναναστροφές, με Τούρκους. Από τις στάσεις για λίγη ξεκούραση και ένα φαγητό, μέχρι τις επιδιορθώσεις στις ζημιές της μηχανής. Και όλοι μα όλοι όσοι συνάντησαν σ’ αυτή την διαδρομή, σκιζόντουσαν για να τους εξυπηρετήσουν. Τους άνοιγαν αμέσως τα σπίτια τους για φιλοξενία και τους κερνούσαν από φαγητό, μέχρι και κολόνια. Κάτι που αποδεικνύει αυτό που έπρεπε να είναι σ’ όλους ξεκάθαρο. Το έγραψα και το ξαναγράφω.  Απολύτως τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι λαοί. Μόνο οι αφεντάδες τους έχουν να χωρίσουν συμφέροντα και γι αυτά αιματοκυλούν τον κόσμο. Και βρίσκουν και στόκους σαν αυτούς που σήκωσαν το εμετικό πανό στην Τραπεζούντα, να κάνουν την βρώμικη και επικίνδυνη δουλειά. Κλείνω την παρένθεση.

Έφτασε το βράδυ της Πέμπτης 29 Αυγούστου. Σχεδόν μεσάνυχτα. Η ΑΕΚ έχει καταθέσει ψυχή βαθιά στο ματς με την Τραμπζονσπόρ και έχει αγγίξει την πρόκριση. Ο Κώστένογλου δίνει το πρώτο δείγμα πως ξαναδένονται τα αποδυτήρια και πως μπορεί να μπει μπροστάρης στο περιβόητο restart. Ο Μιχάλης και ο Σπύρος, χωρίς φωνή από το βγαλμένο λαρύγγι για να ακουστεί το «ΑΕΚ» μέσα σε 40χιλιάδες Τούρκους, αρχίζουν τους υπολογισμούς για το πόσο θα διαρκέσει το ταξίδι των 2,5 χιλιάδων χιλιομέτρων για την επιστροφή στην Αθήνα. Αθήνα έγραψα; Συγγνώμη λάθος. Τρίπολη ο επόμενος προορισμός. Για το ματς με τον Αστέρα. Οριακά τους βγάζει ο χρόνος για να προλάβουν. Έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε διανυκτέρευση, ξεκούραση, ύπνο και την θέση στην κερκίδα στο παιχνίδι με τον Αστέρα. Μαντέψτε τι επέλεξαν. Άλλωστε για τον Μιχάλη και τον Σπύρο, δεν υπήρξε επί της ουσίας κανένα δίλημμα.

Δεν υπάρχει ποτέ δίλημμα, όταν μπαίνει η λέξη ΑΕΚ. Ούτε τα χιλιόμετρα, ούτε η κατάσταση στην ομάδα, ούτε τα αποτελέσματα, ούτε η έδρα, ούτε ο αντίπαλος, ούτε τίποτα. Για τον Σπύρο και τον Μιχάλη, δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να τους κάνει να μην θέλουν να βρίσκονται δίπλα στην ΑΕΚ. Κανένας κακός προπονητής, καμία αποτυχημένη μεταγραφή, κανένα κακό αγωνιστικό φεγγάρι. Καμιά χιλιομετρική απόσταση. Καμία κομμένη ντίζα. Διότι πολύ απλά, η ντίζα της αγάπης για την ΑΕΚ, δεν κόβεται ποτέ και με τίποτα. Κάποιοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν τι εννοώ. Κάποιοι άλλοι, όπως για παράδειγμα ο Σπυράκος από την Κέρκυρα που έχει γράψει κι αυτός χιλιόμετρα και έχει κόψει ντίζες και ντίζες για να βρίσκεται δίπλα στην ΑΕΚ, καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ. Και να ξέρετε πως ο Σπύρος, ο Μιχάλης, ο Σπύρος και τόσοι άλλοι που καταπίνουν χιλιόμετρα για να δουν την ΑΕΚ να παίζει και όχι (μόνο) να κερδίζει, αλλά και κάποιοι άλλοι που δακρύζουν όταν ακούνε ΑΕΚ και ξέρουν πως δεν μπορούν, αδυνατούν, να βρεθούν δίπλα της, θα είναι πάντα το βαρύ αποτύπωμα αυτής της ομάδας, μέσα στον χρόνο και την ιστορία.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΜΑΣ
ΟΛΑ ΤΑ BLOGS
X