Οι 600 μέρες είναι πολλές

Στην προσέγγιση ενός ντέρμπι, όποιος αφήνει εκτός το βάρος της φανέλας, δεν έχει ούτε μυρωδιά από ποδόσφαιρο. Πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάμε για την διαχείριση εντός ντέρμπι. Όπερ σημαίνει πως απαγορεύεται να μην αντιμετωπίσει η ΑΕΚ μ’ αυτό τον τρόπο μ’ αυτή την προσέγγιση, το ματς με τον Παναθηναϊκό. Τελεία και παύλα.

Από την άλλη μεριά, μπάλα δεν παίζουν από μόνες τους οι φανέλες. Η ΑΕΚ το έμαθε καλά αυτό, τη σεζόν της μεγάλης καταστροφής. Για όσους το έχουν ξεχάσει, είχε μπει σ’ εκείνη τη σεζόν με την στρεβλή λογική του «ΑΕΚ είμαστε, δεν γίνεται να πέσουμε». Με οδυνηρό τρόπο όλοι μας καταλάβαμε πως αυτό το «ΑΕΚ είμαστε», εκείνο το τραγικό ρόστερ, το βοήθησε μόνο στο να μην κλειδώσει ο υποβιβασμός από τον Γενάρη.

Επειδή λοιπόν μπάλα παίζουν οι ποδοσφαιριστές και όχι οι φανέλες, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν αντίπαλο που έχασε μέσα στο ΟΑΚΑ με τριάρες από τον ΟΦΗ και την Λάρισα, είναι τραγικό να τον αντιμετωπίσεις με φόβο. Είναι παράλογο. Προφανώς δεν είναι στα καλύτερα της η ΑΕΚ. Προφανώς και χρειάζεται επειγόντως έναν Ολιβέιρα στα στόπερ, έναν Ολιβέιρα στα χαφ και έναν Ολιβέιρα στα εξτρέμ. Όμως ακόμα και έτσι, έχει υλικό ποιοτικότερο του αντιπάλου. Και σε κάποιες θέσεις μακράν ποιοτικότερο.

Θα μου πείτε τώρα, ποιοτικότερο ρόστερ είχε και πέρυσι η ΑΕΚ από τον Παναθηναϊκό. Αλλά στα δυο ντέρμπι, ούτε τον κέρδισε, ούτε καν του έβαλε γκολ. Και με δυο διαφορετικούς προπονητές στον πάγκο της. Μάλιστα το αντίστοιχο ματς, πέρυσι τέτοια εποχή, ήταν η αφετηρία της μεγάλης κατρακύλας στην εσωστρέφεια και στην αγωνιστική κρίση. Όμως αυτά τα δυο περυσινά ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, πρέπει να αποτελέσουν για την ΑΕΚ, μπούσουλα για τον φετινό. Ειδικά αυτό που έγινε πέρυσι τέτοια εποχή.

Δεν θα έχει μεγάλες διαφορές ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να διαχειριστεί το κυριακάτικο ντέρμπι, σε σχέση με τα περυσινά. Άλλωστε με εξαίρεση τον στόπερ του, ο ΠΑΟ δεν θα έχει και πολύ διαφορετική ενδεκάδα Ωστόσο το θέμα για την ΑΕΚ δεν (πρέπει να) είναι ο Παναθηναϊκός.

Το θέμα είναι η ΑΕΚ. Πρώτα η νοοτροπία της. Τα έχουμε γράψει, τα έχουμε ξαναγράψει. Έχουμε βαρεθεί να τα γράφουμε και εσείς να τα διαβάζετε. Αν μπει στο γήπεδο με διαφορετική νοοτροπία από το «ήρθαμε να κερδίσουμε και θα κερδίσουμε», καληνύχτα Μαργαρίτα. Η ΑΕΚ πρέπει να είναι την Κυριακή, όπως πρέπει για να παίξει και για να κερδίσει ένα ντέρμπι. Όπως δεν ήταν σε κανένα από τα προηγούμενα, γι αυτό και δεν τα κέρδισε. Έχουν κυλήσει κοντά 600 μέρες, από τότε που η ΑΕΚ πήρε νίκη σε ντέρμπι. Συμπτωματικά ήταν εκείνη η τριάρα με τον Παναθηναϊκό. Από εκείνη την πρωταπριλιά του 2018, νίκη σε ντέρμπι δεν έχει ξαναπάρει. Και έχει παίξει δέκα. Ούτε ένα, ούτε δυο.

Σαν πρωτοαπριλιάτικο αστείο μοιάζει για την ΑΕΚ αυτό το στατιστικό. Διότι ακόμα και στα πολύ μαύρα της, εκείνο που την κρατούσε, ήταν οι νίκες σε σπουδαία ματς. Είτε με τον Παναθηναϊκό, είτε με τον Ολυμπιακό. Και τώρα, για να μην τρελαθούμε κιόλας και παρά τις βλακείες που ακούγονται εδώ και εκεί, η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ δεν είναι στα μαύρα της. Όμως θα πρέπει όλοι μέσα στην ομάδα, να έχουν στο μυαλό τους μπαίνοντας την Κυριακή στο γήπεδο, πως κοντά 600 μέρες και δέκα συνεχόμενα ντέρμπι, χωρίς νίκη, είναι υπερβολή. Και είναι κάτι που δεν γίνεται να συνεχιστεί, είναι παράλογο.

Φυσικά και στον βαθμό που δεν παίζουν μπάλα οι φανέλες, δεν παίζει και από μόνη της η διαφορά ποιότητας στα ρόστερ. Υπενθυμίζω ξανά, πως και στα περυσινά ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, αυτή η διαφορά υπήρχε. Αλλά δεν φάνηκε καθόλου. Και δεν φάνηκε διότι υπήρχε και έλλειμμα νοοτροπίας από την πλευρά της ΑΕΚ, αλλά και έλλειμμα τακτικό. Ειδικά στο αντίστοιχο περυσινό ντέρμπι, η ΑΕΚ πιέστηκε ασφυκτικά και πνίγηκε από τον Παναθηναϊκό. Δεν πήρε ανάσα, γι αυτό και όχι μόνο δεν έκανε ευκαιρία, αλλά έφαγε και φάσεις.

Το ξαναγράφω. Θα πρέπει να είναι πολύ διδακτικό το περυσινό αντίστοιχο ματς με τον Παναθηναϊκό. Και μπούσουλας για το πώς πρέπει να το διαχειριστεί τώρα η ΑΕΚ. Δυο πραγματάκια. Πρώτο. Η ΑΕΚ στο περυσινό ντέρμπι είχε χάσει εντελώς το κέντρο. Σ’ όλα τα ντέρμπι που της πήγαν στραβά, είχε χάσει το κέντρο. Επομένως δεν χρειάζεται να γράψω πόσο κάνει ένα και ένα. Δεύτερο, οι παίκτες που έκαναν την διαφορά στο περυσινό ρόστερ, ήταν ο Πόνσε, ο Λιβάγια και ο Μάνταλος. Στο αντίστοιχο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ήταν εξαφανισμένοι. «Στραγγαλισμένοι».

Τώρα την διαφορά μέχρι τώρα την κάνουν ο Ολιβέιρα, ο Λιβάγια και ο Μάνταλος. Πάλι το βασικό ζητούμενο του Παναθηναϊκού θα είναι να τους εξαφανίσει, να τους «στραγγαλίσει». Η ΑΕΚ δεν πρέπει να το αφήσει να συμβεί. Τακτικά θα πρέπει να το αποτρέψει. Με τον τρόπο που θα μπει στο γήπεδο και θα παίξει. Και όχι μόνο βασιζόμενη στην ποιότητα των τριών. Επίσης θα έχει μεγάλη σημασία να προκύψει και τέταρτος αγωνιστικός πυλώνας που θα κάνει την διαφορά. Τέτοιος μπορεί να είναι ο Βέρντε. Ο Ιταλός μέχρι τώρα έχει δείξει ελάχιστα πράγματα. Και κυρίως δεν έχει κάνει την διαφορά σε κανένα ματς. Αυτό αποτελεί μέγα μυστήριο για όλους όσους βρίσκονται καθημερινά στα Σπάτα και παρακολουθούν τις προπονήσεις. Παπάδες κάνει ο Βέρντε. Οργιάζει. Βεβαίως και σημασία έχει τι κάνει στο ΟΑΚΑ και υπόλοιπα γήπεδα και όχι στα Σπάτα. Όμως είναι παίκτης, που ενδεχομένως μπορεί να μπει στην εξίσωση ως πυλώνας που θα κάνει την διαφορά. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να κρίνει ένα ντέρμπι σαν αυτό της Κυριακής.