Ο τεχνικός διευθυντής είναι...

Πείτε με οπισθοδρομικό και συντηρητικούρα αλλά οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ δεν χώνεψα την θέση του τεχνικού διευθυντή γενικώς. Ίσως επειδή ποτέ μου δεν κατάφερα να ξεχωρίσω αν η γνώμη του προπονητή ή του τεχνικού διευθυντή μετράει περισσότερο για μια μεταγραφή και ποια θεωρείται ιεραρχικά ανώτερη. Όποιος το ξέρει ας βοηθήσει. Ίσως πάλι δεν την χώνεψα αυτή τη θέση, επειδή δεν υπήρξε στην ΑΕΚ ούτε ένας επιτυχημένος τεχνικός διευθυντής. Υπό την έννοια πως κανένας εξ όσων πέρασαν απ’ αυτή τη θέση δεν μακροημέρευσε, αλλά ούτε καν άφησε πίσω έργο, το οποίο να μακροημέρευσε.

Όπως και να έχει όμως η ΑΕΚ είχε μέχρι τώρα τεχνικό διευθυντή και θα συνεχίσει να έχει. Δεν έχει νόημα να ανοίξουμε ξανά την κουβέντα για τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Ακούστηκαν πολλά και ενδεχομένως να ακουστούν ακόμα περισσότερα. Για φιλοσοφία, νοοτροπία, περσινό σχεδιασμό, χειρισμούς σε μεταγραφές. Πιθανόν να ισχύουν όλα. Τίποτε εξ αυτών, αποκλείεται. Λάθη έγιναν από τον Λυμπερόπουλο. Αναμενόμενο. Αλλά τα λάθη από μόνα τους, δεν φέρνουν διαζύγιο και ορθώς. Αποδείχθηκε άλλωστε στην περίπτωση του Δέλλα. Το μόνο απολύτως σίγουρο, είναι πως ό,τι μα ό,τι έκανε ο Λυμπερόπουλος, ασχέτως αποτελέσματος, ήταν με γνώμονα το συμφέρον της ΑΕΚ και μόνο. Όπως το είχε ο ίδιος στο μυαλό του. Πάμε παρακάτω.

Η ΑΕΚ θαρρώ χρειάζεται έναν τεχνικό διευθυντή που να κάνει πιο εύκολη και πιο απλή την μεταγραφική ζωή της ομάδας. Αν η ΑΕΚ ζητήσει, για παράδειγμα, έναν μεσοεπιθετικό, να μην προτείνει ο τεχνικός διευθυντής τον Κάσες ή τον Ντε Μπλάσις. Διότι αφενός η ΑΕΚ θα χρειαστεί να τους ακριβοπληρώσει, αφετέρου δεν χρειάζεται τεχνικός διευθυντής για εντοπιστούν παίκτες με σούπερ σεζόν στη Σουπερλίγκα. Αποκωδικοποιητής και συνδρομή χρειάζεται. Ο τεχνικός διευθυντής θα πρέπει να είναι σε θέση να βρει, να προτείνει (και αν χρειαστεί να φέρει) τους δικούς του Κάσες και τους Ντε Μπλάσις εκεί που τους βρήκαν ο Πανθρακικός και ο Αστέρας Τρίπολης.

Χρειάζεται επίσης έναν τεχνικό διευθυντή που να ασχολείται μόνο με τις μεταγραφές. Από το πρωί ίσα με το βράδυ. Να παρακολουθεί, να μιλά, να διαπραγματεύεται, να καταγράφει. Στο γραφείο του, στο δίκτυο του, στις επαφές του, στα ταξίδια του. Στις μεταγραφές του και μόνο. Πουθενά αλλού. Ούτε στα αποδυτήρια, ούτε πέριξ αυτών. Και κυρίως χρειάζεται έναν τεχνικό διευθυντή που ο τρόπος σκέψεις του, να είναι στο ίδιο μήκος κύματος με αυτόν της διοίκησης και του προπονητή.

Αυτά μόνο. Είναι πολλά λέτε; Προφανώς και είναι πολλά. Και πολλά είναι και απλά δεν είναι. Γι αυτό και το προσόν της μεγάλης ποδοσφαιρικής προσωπικότητας, πολλές φορές δεν είναι αρκετό γι αυτή την δουλειά. Όχι από μόνο του.

Έχετε ήδη διαβάσει ονόματα υποψηφίων που κυκλοφορούν. Τρια εξ αυτών έχουν ήδη κατά το παρελθόν καθίσει στην θέση του τεχνικού διευθυντή με θητεία μάξιμουμ ενός χρόνου. Είναι απαραίτητο άραγε ακόμα και σ’ αυτό να μείνει η ΑΕΚ εγκλωβισμένη στην λογική της ανακύκλωσης των δικών της παιδιών; Απορία.

ΥΓ: Αρχίζει το Μουντιάλ. Ποδόσφαιρο από την μια, νεκροί εργάτες και εξαθλιωμένοι Βραζιλιάνοι από την άλλη. Φάε πίτσα, δες μπαλίτσα και άσε τους άλλους να πεθάνουν; Όχι. Δεν βλέπω μουντιάλ εις ένδειξη διαμαρτυρίας; Ουτε καν. Αστειότητα όπως όταν «σώζουν» τη γη κλείνοντας τα φώτα του Παρθενώνα και του Μπιγκ Μπεν για μια ώρα. Αστειότητα όπως τα φιλόπτωχα γεύματα που διοργανώνουν οι σύζυγοι εκείνων που δημιουργούν στρατιές φτωχών. Η λύση απλή. Βρίσκεται στην κοινωνία που δεν θα ακούγεται το σύνθημα της τωρινής Βραζιλίας που λέει :«θέλουμε φαγητό, νοσοκομεία, εκπαίδευση και όχι μπάλα».  Ούτε αυτό του Μεξικό σχεδόν 20 χρόνια πριν που έλεγε : «Non ceremos goles, ceremos frijoles» («δεν θέλουμε γκολ, θέλουμε φασόλια»). Και δεν ακούγονται αυτά τα συνθήματα, διότι σ’ αυτή την κοινωνία που περιγράφω, όλα αυτά είναι αυτονόητη παροχή και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Όλων των ανθρώπων. Και τα φασόλια και η εκπαίδευση και το νοσοκομείο και φυσικά η μπάλα. Καλό μας μουντιάλ.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ