Ναι ρε, δεν υπάρχει άλλος τέτοιος

Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Το λέμε και το ξαναλέμε και όσοι εξ ημών είμαστε και λίγο μεγαλύτεροι και ζήσαμε στο πετσί μας το περιβόητο δικό μας «βρώμικο ‘96», το ξορκίζουμε κιόλας. «Δεν πρέπει να υπάρχει προσωπολατρία, δεν έχει νόημα, κάνει πάντα κακό στην ομάδα, διότι η ομάδα είναι πάνω απ’ όλα». Σωστά; Σωστά. Απολύτως σωστά διότι αυτή είναι η πραγματικότητα.

Όμως για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ο οργανισμός ΑΕΚ πολύ σπάνια λειτουργεί με την λογική. Πάντα μπρος, ακόμα και αν δεν το θέλει, πάει το θυμικό και το συναίσθημα. Δεν το προκρίνω ως προσόν. Άλλωστε αυτό το χαρακτηριστικό της γνώρισμα, η ΑΕΚ το έχει πληρώσει βεβαίως πολλάκις. Και κάποιες φορές ακριβά. Αλλά έτσι είναι και δεν αλλάζει.

Κακά τα ψέματα. Ο οργανισμός ΑΕΚ δένεται με πρόσωπα. Αν ρωτήσεις 500 ΑΕΚτζήδες, ποιόν προπονητή ιδανικά θα ήθελαν να ξαναδούν στον πάγκο, οι 300 παλαιότεροι και με περισσότερο ποδοσφαιρικό μυαλό θα απαντήσουν τον Σάντος και οι 200 νεότεροι τον Χιμένεθ. Αυτούς τους δυο και κανέναν άλλον. Σαν να μην υπάρχει άλλος ικανός προπονητής σ’ ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Κάπως έτσι πήγε η κουβέντα και τις τελευταίες μέρες με το θέμα Αραούχο. Το ακούω από πολλούς. Οι περισσότεροι βέβαια εκτός οργανισμού ΑΕΚ, που προσπαθούν να προσεγγίσουν την φάση περισσότερο ποδοσφαιρικά. «Δηλαδή, δεν υπάρχει άλλος ικανός επιθετικός σ’ ολόκληρο τον πλανήτη και πάμε – πάτε, πάλε στην επιλογή του Αραούχο;». Ιδού η απορία. Υπάρχει λοιπόν άλλη τέτοια περίπτωση σαν αυτή του Αραούχο; Με το χέρι στην καρδιά, θα σας απαντήσω, όχι δεν υπάρχει. Αλλά και με στοιχεία και… ντοκουμέντα, πάλι «όχι δεν υπάρχει», θα σας απαντήσω.

Θέλετε να το πιάσουμε εξωαγωνιστικά; Δεν υπάρχει άλλος, που να έχει φέρει τόσες πολλές φορές τον κόσμο ανάποδα, προκειμένου να φορέσει την φανέλα της ΑΕΚ. Θυμίζω πως το καλοκαίρι του 2017, όταν ήδη οι μετοχές του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είχαν εκτοξευτεί ξανά μετά τον πρώτο του εξάμηνο δανεισμό στην ΑΕΚ, δεν συζητούσε τίποτε διαφορετικό από την επιστροφή του στα Σπάτα, έστω και με δανεισμό. Ο πρόεδρος της Λας Πάλμας τότε ονειρευόταν εκατομμύρια για τον Αραούχο από Κίνα μέχρι Εμιράτα ή ακόμα και από το ιταλικό πρωτάθλημα. Ή ακόμα και αν τον κρατούσε στην ομάδα, κερδισμένος θα έβγαινε, καθώς θα τον είχε στην Πριμέρα. Αλλά ο Αραούχο τα έφερε έτσι, τα έφερε γιουβέτσι και τελικά στις 31 Αυγούστου προσγειώθηκε στο Ελ Βενιζέλος με έναν χρόνο ακόμα δανεισμό.

Θυμίζω επίσης πως τον Γενάρη του 2018, της πρωταθληματικής σεζόν, η Λας Πάλμας επιχείρησε να δρομολογήσει το σπάσιμο του δανεισμού του Αραούχο και της επιστροφής του παίκτη στην Ισπανία, μπας και σωθούν οι Κανάριοι από τον υποβιβασμό. Η ΑΕΚ προφανώς και δεν το ήθελε. Αλλά για να ξέρουμε και τι λέμε, αν ο Αραούχο δεν είχε στυλώσει τα πόδια και δεν είχε σκοπό να κουνήσει ρούπι από τα Σπάτα, το πιθανότερο είναι πως η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει. Και θα έπαιζε τον δεύτερον κρίσιμο γύρo, χωρίς τον Αργεντινό.

Όσο για την τρίτη φορά και την καλύτερη, αυτή ήταν τώρα. Δεν επρόκειτο ποτέ να έρθει ο Αραούχο ειδικά από την στιγμή που δεν έφευγε ο Ολιβέιρα, αν δεν πίεζε τόσο πολύ και αν δεν έδειχνε την τεράστια καψούρα του για την ΑΕΚ στον Μελισσανίδη. Άφησε στα κρύα του λουτρού τον Χιμένεθ και τα πετροδόλαρα του σεϊχη του, προκειμένου να γίνει διαθέσιμος για την ΑΕΚ. Αυτή την τρέλα και αυτή την κάψα είδε ο Μελισσανίδης και τον έφερε, χωρίς καν να κάνει υπολογισμούς για το ποιος φεύγει και ποιος έρχεται. Αυτά με το εξωαγωνιστικό.

Θέλετε να το πιάσουμε και ποδοσφαιρικά για να σας αποδείξω πως ναι, δεν υπάρχει άλλος τέτοιος (ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ) σαν τον Αραούχο; Πάμε να το δούμε. Ποιος άλλος με τις κινήσεις του μέσα στο γήπεδο και με την εκτέλεση που είχε, πλησίασε πιο κοντά σε Ντέμη από τον Αραούχο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να καταστήσει αποτελεσματικό επιθετικά ένα σφικτό αμυντικογενές πλάνο, με την μπάλα να πηγαίνει μπροστά με 40άρα μπαλιά, να την κατεβάζει και να την στέλνει στο πλεκτό. Ποιον άλλο έχει χαρακτηρίσει ως «αδελφό» ο Λιβάγια, έχοντας στο μυαλό του κυρίως όσα μπορούσαν να κάνουν οι δυο τους στο γήπεδο. Ποιος άλλος έχει σκοράρει απέναντι στον Ολυμπιακό και στο Καραϊσκάκη και στο ΟΑΚΑ και ποιος άλλος έχει βρει δίχτυα και απέναντι στον ΠΑΟ και απέναντι στον ΠΑΟΚ. Και ποιος άλλος βάζει γκολ σχεδόν όλες τις φορές που η μπάλα και το ματς ζεματάει

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, υπάρχει ακόμα ένας τέτοιος. Είναι ο Σκόκο. Αυτός που θα πλημμύριζε για πάρτη του το αεροδρόμιο, ακόμα και αν ερχόταν στα 70 του με αρθριτικά για ιαματικά λουτρά στην Ωραία Ελένη. Έτσι είναι τα πράγματα. Έτσι είναι ο οργανισμός ΑΕΚ και ας μην θέλουμε κάποιες στιγμές να το παραδεχθούμε. Θα τρελαινόμαστε να ξαναδούμε τον Σκόκο. Γουστάρουμε φουλ που θα ξαναδούμε τον Αραούχο. Και όχι μόνο επειδή γουστάρει και αυτός φουλ που θα μας ξαναδεί. Αλλά γιατί είναι ένας φορ που με αυτά που (θα) κάνει μέσα στο γήπεδο, δημιουργεί καψούρες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μπορεί καθαρά ποδοσφαιρικά, ως πακέτο για φορ, ο Ολιβέιρα να είναι πληρέστερος. Μπορεί ο Πορτογάλος και ο Πόνσε, να είχαν συνολικά καλύτερους αριθμούς. Μπορεί σε κάποια παιχνίδια να είναι χαμένος από το γήπεδο. Μπορεί να έχει και αυτός την τρέλα του και τα περίεργά του. Μπορεί τώρα να χρειαστεί τον χρόνο του για να βρει τον ρυθμό του και ίσως το κομμάτι του στο αγωνιστικό παζλ του Καρέρα. Αλλά όπως και να έχει, όλοι ξέρουμε, πως όταν θα ξεκινάνε τα ντέρμπι, το βλέμμα μας θα τον ψάχνει στο γήπεδο και θα ακουμπάει πάνω του. Όπως παλαιότερα γινόταν με τον Ντέμη και ακόμα πιο παλιά με τον Θωμά.

• ΑΕΚ
• Σέρχιο Αραούχο